Castle of broken glass.

Maeve was niet de enige die de emoties niet altijd op de juiste plek had. Veel van de jongere en oudere bijzondere kinderen hadden wel traumatische ervaringen mee gemaakt. Soms waren deze zo groot dat de oudere kinderen te diep in de glazen keken. Het slanke meisje was echter niet snel in een club of wat te zien, goed slapen deed ze echter ook niet en dus was ze af en toe bijzonder bleek met wallen onder haar ogen te zien. Echter haalde dat niet weg dat ze knap was en ergens nog een alerte blik in haar ogen had. Het geluid van vallend glas had haar in de richting van de keuken laten lopen waarin een half dronken jongen in het glas lag, te lachen om zijn eigen miserie. Voorzichtig stapte ze over het glas heen, dat een krakend geluid onder haar schoenen maakte. Haar hand sloeg ze voorzichtig om zijn arm heen terwijl ze de snede bekeek die bloedde. 'Kom op, overeind laten we die wond eerst maar behandelen. Tenzij je bloed in je lakens wilt.' Sprak ze droogjes en lichtelijk nors en vermoeid. Idioot.

De ander leek bijzonder wazig te zijn, in ieder geval niet alert. Te veel alcohol opgedronken en waarschijnlijk voelde hij hierdoor minder. Dit kon een gevaarlijke situatie worden, immers verwondden dronken mensen zich wel vaker om de dag erna er achter te komen dat ze iets hadden opgelopen of echt de pijn te ervaren. Pijnstillers moest hij nu ook niet nemen, dat zou een gevaarlijke situatie kunnen worden en dus had Maeve besloten een oogje te houden op hem, immers had ze toch niets beters te doen. Hij keek haar met een wazige blik aan toen ze hem overeind probeerde te helpen, zacht kreunend kwam hij uiteindelijk overeind voordat hij stamelend terug sprak. Het duurde niet lang voordat ze hem op een stoel drukte, en hij ging zitten. Zijn goede hand hield hij tegen zijn hoofd aan, voordat hij de andere hand naar haar uit stak. Voorzichtig pakte ze deze vast terwijl ze de ernst van de snede in zich op nam. Ze kon niet meteen het glas er uit plukken, immers wist ze niet of het een ernstigere bloeding tegen hield. ’Wat kan het jou wat schelen?’ Bromde hij naar haar. ’Het is niet alsof je het bed samen met me moet delen. Dus wat maakt het uit?’ Hij haalde zijn schouders op terwijl Maeve hem een kalme blik gunde, op haar gezicht was nog niets af te lezen terwijl ze rustig naar zijn gebrom luisterde. Het interesseerde haar vrij weinig. Weer kreunde de ander waardoor ze zonder blikken of blozen zich kort omdraaide en een glas water voor zijn neus zette. ’Drink,’ Klonk er enkel kortaf voordat ze in de richting van de EHBO doos liep en deze zonder na te denken pakte. Een paar minuten zocht ze voordat ze een pincet pakte, wat jodium en verband. Zonder hem waar te schuwen trok ze met een vlugge, handige beweging het glas uit zijn wond, waarna ze zuchtte. Ze wist niet of er nog kleinere stukjes in zaten, dat was lastig te zien dus uitspoelen was wellicht de enige keuze, maar hem overeind halen was een ding. Het duurde dan ook niet lang voordat ze peinzend een kan met water pakte, en een bak, waarna ze het water vluchtig over de wond heen spoelde, er leek verder weinig in te zitten en het bloedde aardig. Voorzichtig bracht ze druk aan op zijn wond voordat ze sprak. ’Zolang je dronken bent, negeer ik je opmerkingen, wanneer je helder bent mag je klagen.’ Sprak ze droogjes, het was immers niet haar fout dat hij te diep in zijn glas had gekeken. Het gegrinnik negeerde ze, het kon aan de alcohol liggen of de hormonen die ongetwijfeld in zijn systeem zaten.

Yes, Sergeant,’ zei de jongen terwijl hij met zijn goede hand tegen de zijkant van zijn hoofd duwde en haar salueerde. Maeve rolde nog net niet met haar ogen, of dat was een leugen, want dat deed ze zeker. Wat een werk, het verzorgen van iemand die dronken was. Hij keek een tikkeltje wazig naar het glas dat ze hem voorhield, immers moest hij blijven drinken, gehydrateerd blijven. Anders zou hij de dag erna er enkel heftiger aan toe zijn. Uitdroging konden ze er niet bij gebruiken, maar aan de andere kant had hij er vrijwillig voor gekozen om te veel alcohol te consumeren. Hij trok er een vies gezicht naar waardoor ze hem een strenge blik gunde, een die geen tegenspraak zou dulden. Ze was in haar rol als ‘zuster’ getrokken en dat betekende dat ze geen nee zou waarderen en desnoods hem zou forceren het glas leeg te drinken. Hij richtte zijn blik op haar terwijl ze de EHBO doos erbij pakte en naar de juiste spullen zocht. ’Ik kan dat niet drinken,’ verklaarde hij, waardoor ze duidelijk niet onder de indruk hem met donkere ogen in zich op nam. Serieus? Had hij de coördinatie in zijn handen helemaal verloren, wat een idioot. ’Dadelijk ligt het weer op de grond en doe ik mezelf weer pijn.’ Ze zuchtte duidelijk hoorbaar terwijl ze een pincet erbij pakte, dan moest hij het voor nu zonder water doen want de wonden gingen voor, het verwijderen van het glas met een pincet was haar eerste stap, het grootste belang. ’Au, doe eens normaal,’ klaagde hij waardoor ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek, zij normaal. Hij was degene die nog net niet in zijn eigen kots lag! Zij was degene die zo vriendelijk was om de wond te verzorgen voordat hij zichzelf verder kon beschadigen, wat een gestoorde ezel. Hij kreunde terwijl hij half luisterde naar wat ze hem vertelde, ze kon hem geen pijnstillers geven dus de alcohol zou hem maar voldoende moeten verdoven. ’Ik denk helder,’ Ja en ik vlieg naar de maan, zeer zeker. Hij was de helderste persoon op aarde, niet dus. Maeve reageerde enkel niet verder op zijn woorden terwijl ze voorzichtig het glas verwijderde en zorgvuldig in een bakje liet vallen zodat er later niet iemand op zou kunnen stappen. ’Zo dronken ben ik niet. Ik kan nog prima nadenken over de wetenschap en de gevoelens van dieren, dus berisp me niet zo, oké?’ Hij dacht na over de gevoelens van dieren, terwijl hij op de grond lag als een zwakke lappenpop die niet eens kon drinken, wilde ze weten wat voor een persoon ze voor zich had of moest ze gewoon hopen dat dit een of andere gekke, nare droom was. ’Dat is niet echt,’ legde hij zo overtuigend mogelijk uit terwijl hij naar zijn bloedende hand keek. ’Dat is een nephand. Als het wel echt was, waarom doet het dan geen pijn?’ Het meisje keek hem aan terwijl ze het pincet voorzichtig tegen de rand van de wond drukte om er nog een stuk glas uit te halen. ’Omdat je dronken genoeg bent om niet te kunnen drinken uit een glas.’ Sprak ze kalm. Wacht maar tot morgen, dan zou ze naast hem staan met een luchttoeter, alle mensen nog aan toe. Wat werkte hij op haar zenuwen!