Gathering the broken pieces.

Ze kreeg er hoofdpijn van. Ze kreeg er hoofdpijn van als ze te veel dacht aan alles wat er gebeurd was. Meer dan tweehonderd jaar klonk als een lange tijd, maar de dagen en de gebeurtenissen waren zo aan Dawn voorbijgevlogen, dat ze het soms zelf niet meer bijhield. Opeens was haar perfect lijkende leventje aan diggelen geslagen en resteerde er enkel nog ellende. En ze had het geprobeerd. Ze had geprobeerd om de gebroken stukken die de hulsels achter hadden gelaten bij elkaar te lijmen door naar een nieuwe lus te trekken, deze keer in Italië. Daar had ze Filio ontmoet. En ze had geprobeerd om via hem zich weer de liefde te herinneren die ze in een andere lus had gekregen van haar geliefde daar, maar het was niet gelukt. Zijn ruwe handelingen, zijn harde woorden en zijn harde daden waren in niets te vergelijken met de zachtheid en de liefde die ze had gekregen van haar geliefde uit de verwoeste lus. Opeens was er een relatie ontstaan puur gebaseerd op lust. Zij had Filio gebruikt en Filio had haar weer op zijn beurt gebruikt. Vervolgens was ze over een overeenkomst tussen Filio en zijn vrienden te weten gekomen en was ze gevlucht. En nu was ze hier, in Noorwegen. Ze had al een gesprek met Miss Bluebonnet gehad en het was haar eerste dag in de lus van Noorwegen, in het huis, in Indyrr. Dat ze moest wennen aan de situatie was nog zacht uitgedrukt. Het huis was vrij groot en Dawn was nog maar net geïnstalleerd geraakt op haar kamer. Ze had een strakke jeans en een topje aangetrokken, concluderend dat de lus in Noorwegen was blijven hangen op een zonnige dag, waar ze wel blij mee was. Ze had echter gehoord dat de huis een bibliotheek had en dat bracht zo’n levendige herinneringen terug dat het haar naar adem deed happen. Ze wist dat ze zichzelf alleen maar pijn deed hiermee, maar toch besteeg ze de trappen al voordat ze er iets aan kon veranderen, zichzelf kon tegenhouden. Ze opende verschillende deuren en vond uiteindelijk de deur die naar de bibliotheek leidde. En wat ze daar zag, deed haar zachtjes naar adem happen. Tranen schoten in haar ogen en even stond ze daar gewoon, met haar hand geschrokken van haar mond geslagen. Nee. Ze moest zich vergissen. Het kon hem niet zijn. Ze had echter haar hand al uitgestoken en voor ze zich kon tegenhouden, concentreerde ze zich op het boek dat voor hem lag, activeerde de kracht die ze in zich voelde en liet het boek met een zwaai in haar richting komen. Ze moest het zien. Ze moest zien of hij het was.

Een geërgerde reactie volgde, iets wat een onwillekeurige glimlach bezorgde bij Dawn. Het was precies de reactie die ze zich ingebeeld had en die ook dikwijls het gevolg was geweest van haar acties als zij ze herhaalde in de vernielde lus. De herinneringen die echter gepaard gingen met zijn volgende actie, waren voor haar ongewoon. Het geluid van de schrapende stoel en iemand die haar snel naderde, bracht een andere herinnering met zich mee en tegen haar zin in, zette Dawn al een stap naar achteren. Even verdween het lieve gezicht van de persoon van wie ze dacht dat hij gedood was in de vernielde lus en maakte plaats voor de strakke gelaatstrekken van Filio. Zijn scherpe, snelle bewegingen hadden haar aan het einde van hun relatie gedesoriënteerd omdat ze geen idee meer had wat ze kon verwachten en dat was ook de reden dat Victor haar nu van haar stuk bracht, ook al zou ze hem nooit in geen enkel opzicht met Filio kunnen vergelijken. Ze kalmeerde haar razende hart met die gedachten en voelde schaamte omdat ze zo op hem gereageerd had terwijl ze wist dat hij haar geen pijn zou doen. Victor leek zich plots ook geen houding meer te kunnen geven en had zijn pogingen om naar haar toe te komen gestaakt. Was er iets in haar blik dat die verandering van gedachte bij hem had bezorgd? Of was er iets anders gebeurd waardoor hij zijn houding staakte? Het idee dat hij zijn leven opnieuw was begonnen in deze lus en dat hij verder was gegaan met een nieuwe relatie, deed haar meer pijn dan ze wilde toegeven. En toch, ook al was die gedachte verpletterend, kon ze het niet laten om naar voren te stappen, om heel even een flard van de herinnering die ze zo lang geleden had moeten opgeven weer terug te halen, al was het maar voor even. Ze strekte haar hand naar hem uit en haar vingertoppen raakte heel lichtjes zijn wang, waar ze de lichte stoppels van een niet doorgegroeide baard tegen haar vingers voelde prikken. “Victor…” Haar stem was zacht en haar ogen verzamelden de tranen waarvan ze had gedacht dat die ooit zouden stoppen met vloeien omwille van het simpele feit dat ze er geen meer had. Maar het tegendeel werd bewezen toen haar wangen nat werden en ze het bekende gevoel van tranen die van haar kin drupten opnieuw mocht ervaren. “Victor,” herhaalde ze nogmaals, met krakende stem, maar meer woorden kon ze niet zeggen. En misschien was dat ook niet meer nodig.

Het lukte hem voor even om de rauwe kantjes van haar nieuwe werkelijkheid af te halen. Hoe lang had ze, toen ze in die lus van Italië verzonken was geweest, wel niet gedroomd van dit moment? Hoe graag wilde ze toen wel niet zijn armen om haar heen voelen, zijn lippen tegen de hare, zijn handen strelend over haar lichaam zoals hij dat eerst had gedaan? Maar nu het moment eenmaal daar was, wist ze niet goed wat ze kon verwachten. Fidio had haar gebroken, had haar bang gemaakt voor de wereld en ze was voor één moment niet zeker of Victor dat gevoel dat ze voor de vernieling van de lus had, voordat ze dacht dat hij was gestorven, weer kon terughalen. Maar toen sloeg hij zijn armen om haar heen en voor even leek alles weer oké te zijn. Omdat Victor groter was dan haar, ging ze helemaal op in zijn knuffel. Het veilige gevoel wat haar toen was overvallen, kwam weer terug en Dawn drukte haar betraande wang tegen zijn borstkas aan terwijl ze haar armen terug om hem heen sloeg. Ze ademde zijn vertrouwde geur in, de geur die ze zo erg gemist had, waar ze naar gesmacht had tijdens haar verblijf in de lus in Italië, zelfs als ze ’s avonds in de armen van een ander lag. Als ze had geweten dat hij nog leefde, ook maar een klein beetje het geloof had gehad dat hij het overleefd had, dan was ze nooit naar Italië gegaan. Dan had ze zich nooit overgegeven aan een ander. Nee, dan zou ze Victor zijn bleven zoeken totdat ze erbij neerviel. Maar de waarheid was dat ze dacht dat hij gestorven was en ze had daar eerst erg om gerouwd, maar daarna had ze haar leven weer terug op willen pakken. Alleen was dat niet gebeurd op de manier die ze voor ogen had gehouden. Ze kon aan zijn stem horen dat hij ook aan het huilen was en dat maakte het moment alleen maar intenser. “Nee,” snikte ze, want voor een moment kon ze niks anders doen dan huilen, tegen hem leunen en zich bedenken hoe ze hem ging vertellen wat voor een afschuwelijks ze had meegemaakt de afgelopen tijd. “Dat was het niet. Maar nu wel weer.” Ze maakte haar wang voorzichtig los van zijn borstkas, van haar veilige plek. Ze trok zich terug en keek hem aan, haar duimen teder over zijn wangen wrijvend zodat ze de tranen weg kon vegen. “Maar nu wel weer,” herhaalde ze fluisterend. En nu moest ze dat alleen ook nog écht gaan geloven.

Een korte huivering ging door haar heen toen Victor zijn handen langs haar zij liet glijden. De aanraking was zo zacht, zo teder, dat het herinneringen terugbracht van hun tijd in de vernielde lus samen. Zelfs in het begin van de relatie, als je het al zo mocht noemen, tussen haar en Filio was er geen sprake geweest van zulke tederheid, maar bij Victor was het als iets automatisch gekomen. Hij had haar toen al behandeld als iets kostbaars, als iets van porselein dat niet gebroken mocht worden en Dawn had zich speciaal gevoeld. Ze had dat gevoel in Filio terug proberen te halen, maar dat was haar niet gelukt. Niet alleen omdat hij met zijn tatoeages, leren jas en ruige uiterlijk in niets op Victor had geleken, maar ook omdat zijn handelingen niet hetzelfde waren geweest. Het afgelopen jaar was een werkelijke hel voor haar geweest en hoe meer ze in deze lus was en zich voor die enkele minuten in Victor’s aanwezigheid bevond, hoe zwaarder haar dat trof. En toen kwam de vraag die haar knieën deed wiebelen, die het zweet in haar handpalmen veroorzaakte. Zou Victor haar vergeven als ze zei dat ze hem had ingeruild voor een ander, maar alleen omdat ze de herinnering aan hun samen weer levendig wilde maken en niet per se omdat ze van die ander gehouden had? Ze had al vanaf het begin van haar relatie met Filio geconcludeerd dat ze van niemand meer kon houden op de manier als ze dat van Victor had gedaan, maar blijkbaar was dat niet genoeg geweest om haar te behoeden van haar stomme fout. Ze draaide Victor de rug toe en liep naar de tafels die zich in grote ruimte bevonden, waar ze op sprong en zich halverwege draaide zodat ze kon gaan zitten. Ze zette haar handpalmen ter ondersteuning naast zich en slikte. “Ik ben weggevlucht uit de vorige lus waar ik verbleef,” antwoordde ze uiteindelijk zachtjes. “Een lus in Italië en…” Haar stem brak. Nee, ze kon het hem nog niet vertellen. Niet zo snel. “Was dit je eerste lus nadat… nadat de Hollows…” Haar stem brak opnieuw, maar ze dacht niet dat ze zich moest verduidelijken. Victor wist als geen enkel ander in het huis wat voor gruwelen ze hadden doorstaan en Dawn merkte al snel dat er tussen hun niet veel woorden nodig waren als ze wilden communiceren over de vernielde lus. Helaas was dat niet het geval met de lus in Italië en was ze hem nog steeds een antwoord verschuldigd. Een heel lang, uitgebreid, pijnlijk antwoord, welteverstaan.

Dawn richtte haar blik op Victor toen hij begon te spreken. Meteen nadat ze de afstand van hem had genomen, voelde het verkeerd. Het voelde aan alsof haar plaats daar naast hem was, dicht tegen hem aan, maar voor de één of andere reden durfde ze die toenadering niet te zoeken. Misschien omdat er ergens nog die angst resteerde dat hij ook iemand anders had gevonden en dat zijn relatie er beter mee was gegaan dan het hare, maar ook omdat het nu, nu hij nog bleek te leven, nog meer voelde alsof ze hem bedrogen had. Hun relatie was nog maar juist begonnen toen de Hollows de lus vernielden en dus was er nooit sprake geweest van een officiële breuk, maar hoe moest je dat dan doen als je dacht dat je geliefde dood was? Nu bleek hij echter nog te leven en waren ze in een gecompliceerd stadium geraakt waarvan ze beiden blijkbaar niet wisten hoe ze hun verstandshouding nu moesten omschrijven. Eén jaar kon veel doen en hoewel ze elkaar daarnet geknuffeld hadden, had Dawn ook wel gemerkt dat het anders aanvoelde dan toen ze net een relatie begonnen waren, wat ook logisch was. Maar ze kon het niet. Ze kon hem niet terug in haar leven toelaten zonder hem eerst te vertellen over Italië, iets wat haar zwaar lag. Zijn woorden haalden haar echter uit haar gedachten. In haar hoofd ging ze na dat zijn bijzonderheid het afnemen of geven van levensenergie was, wat dus wilde zeggen… dat hij energie van andere mensen af had genomen om te blijven overleven. Haar mond vertrok kort tot een streep, maar toen liet ze de lucht uit haar longen ontsnappen. “Je deed wat je moest doen om te overleven,” sprak ze op een simpele toon tegen hem. Nee, ze ging hem niet anders voor aankijken of hem verachten. Dat zou ze ook niet kunnen. Ze hadden allebei wrede dingen moeten doen om te overleven, hij niet alleen, dus hoe kon ze het hem ook kwalijk nemen? Ze gaf een knikje en wendde haar blik van hem af. Ze moest het vertellen. Al was het maar een flard van wat ze had meegemaakt, ze moest hem wel van iéts op de hoogte brengen. “Ik heb echt iets verschrikkelijks meegemaakt en ik kan je nog niet alle details vertellen, maar…” Er verzamelden zich tranen in haar ogen. “Je moet begrijpen dat ik mijn leven weer op wilde pakken nadat ik dacht dat je dood was.” Ze richtte haar blik nu wel op hem, omdat ze hem dat verschuldigd was. “En dus begon ik een relatie met iemand in de lus van Italië. Alleen… alleen dat draaide anders uit dan verwacht.” Ze voelde hoe haar ogen weer vol schoten met tranen. Hoe kon ze dit ooit volledig aan hem vertellen?

Dawn’s adem stokte kort in haar keel toen ze zag dat Victor naar haar toe kwam lopen. Net zoals zij het niet kon verdragen als hij aan het huilen was, kon hij dat waarschijnlijk ook niet bij haar verdragen. Ze sloot haar ogen toen ze zijn gehandschoende handen tegen haar wangen voelde. Zijn actie bezorgde haar echter alleen nog maar meer tranen, maar dat kwam omdat ze emotioneel werd van hoe lief hij was. Hij was zo teder en behandelde haar weer als porselein, maar dat had ze nooit erg gevonden en nu ook niet. Victor was over het algemeen altijd een aardig persoon geweest tegenover anderen, maar Dawn had in de vernielde lus gemerkt dat zij het voorrecht had dat hij zachtaardiger was, dat hij haar rustiger benaderde en zijn woorden meer afwoog. Misschien had een ander, feller meisje dat niet geapprecieerd, maar bij Dawn voelde het juist aangenaam aan. Het vertrouwen voor hem steeg weer toen hij zijn woorden sprak, toen hij aangaf dat ze op haar eigen tempo haar verhaal tegen hem mocht vertellen. Op een ander moment, als ze nog bij elkaar waren geweest voordat heel het gedoe begon, had ze hem zeker gekust nu ze zo dichtbij elkaar stonden, maar ze voelde aan dat dat nu niet kon, dat de kloof tussen hun te groot was. Maar naarmate ze langer bij elkaar verbleven, zou die kloof hopelijk doorbroken raken, tot alles weer normaal voelde. En misschien was het nu aan haar om die eerste stap te zetten. Ze haalde diep adem en slikte daarna. Ze had geen idee waar ze moest beginnen. “Toen ik aankwam in de lus van Italië, was ik op zijn zachtst gezegd mezelf niet. Ik was gebroken, ik rouwde om wat ik dacht te hebben verloren en de eerste dagen verbleef ik in een achtergelaten kraakpand. Ik stal van de supermarkt omdat ik wist dat het toch weer aangevuld zou zijn de dag erna, dus daar voelde ik me niet al te schuldig over. Langzaam bleef het niet alleen bij producten stelen, maar stal ik ook kleren, toiletspullen, alles om me weer een beetje een normaal leven te geven.” Ze slikte. “Ik begon uit te gaan, begon te drinken om te vergeten wat er met die Hollows gebeurd was. En toen kwam ik hém tegen.” Ze zweeg even. “Filio,” voegde ze er haastig aan toe. “Ik was vol in de rouw en ik wilde je vergeten, ik dacht dat ik dat kon door met hem samen te zijn. Ik zocht mijn toevlucht bij hem omdat hij me juist het minste aan je deed herinneren, met zijn piercings, zijn tatoeage en zijn ruige uiterlijk.” Ze slikte. “Wat had ik het toch mis,” fluisterde ze en nieuwe tranen kwamen weer omhoog. Ze zocht troost door haar wang steviger tegen zijn hand te duwen. “Ik kan je er nu niet te veel over vertellen omdat de wonden nog zo vers zijn, maar Filio was op zijn zachtst gezegd nogal een klootzak. Hij was… heel anders dan jou. Op dat vlak was ik wel in mijn missie geslaagd.”

Ze had het moeten weten. Ze had moeten weten dat ze hem niet zomaar een verhaal kon vertellen en dat hij dan niet meer wilde weten. Hij was haar vriendje geweest, for fuck’s sake. En ze waren niet uit elkaar gegaan omdat het niet meer ging of omdat ze de relatie geen kans meer wilden geven, maar omdat ze uit elkaar waren gedreven door het noodlot en omdat ze beiden van elkaar hadden gedacht dat de ander niet meer leefde. Dawn slikte terwijl ze naar Victor keek. Hij probeerde het te onderdrukken, maar ze zag de woede in zijn ogen. Zijn hand bleef echter zacht tegen de hare liggen en Dawn liet één hand los van de tafel zodat ze haar hand tegen het zijne kon leggen. Ze wilde dat ze zijn blote vingers kon strelen, dat ze zijn zachte vingertoppen tegen de huid van haar wang kon voelen strijken, maar hij leek zich te weerhouden om haar met zijn blote hand aan te raken en ze vroeg zich af waarom. Had hij soms één of andere huidaandoening? Of had het iets met zijn bijzonderheid te maken? Waren zijn emoties zo overstag gegaan dat hij geen controle meer had over zijn bijzonderheid? Het zou niet de eerste keer zijn dat dat een peculiar overkwam. Dawn slikte en richtte haar ijsblauwe ogen op die van Victor. “Hij…” Ze beet op haar lip en twijfelde kort. Ze wilde hem niet kwader maken dan hij al was, maar ze wilde ook niet tegen hem liegen. Misschien moest ze het maar in grote lijnen vertellen. Wel vertellen wat er was gebeurd, maar niet wat hij precies gedaan had. “Onze relatie, als je het al zo kon noemen, was in het begin nog wel oké,” zei ze zacht. “Maar toen begon hij met dreigen, begon hij dingen van me te vragen en eisen te stellen waar ik niet aan kon beantwoorden. Hij had last van woedeaanvallen en eerst richtte hij zich nog op muren, meubels of zijn vrienden, maar later… later reageerde hij het af op… mij.” Ze slikte. Er kwamen weer nieuwe tranen en ze richtte haar blik naar beneden. “Ik weigerde om te zwichten en ik wilde eerst van hem weggaan, maar dat kon niet. Hij was net als één of andere ziekte die zijn weg steeds maar terugvond. En misschien zou ik meer puf hebben gehad als ik wist dat jij ergens in een andere lus was, maar dat wist ik dus niet en dus was me overgeven aan dat lege gevoel en hem laten doen een betere optie dan me constant te verzetten.”

Dawn schrok op toen Victor zei dat het zijn schuld was. “Nee, schatje, dat is het niet,” zei ze op een sussende toon. En toen besefte ze in de stilte die er volgde wat ze zojuist tegen hem gezegd had. Haar kaken werden rood en even wist ze niet wat ze moest zeggen, schudde ze verward haar hoofd. Heel haar hoofd werd dan ook op hol gebracht door de manier waarop ze bij elkaar stonden en hoe de herinneringen van de vernielde lus haar weer herinnerde aan hun samenzijn. “Ik bedoel Victor,” zei ze haastig. Fuck. Nee, daar mocht ze nu niet mee bezig zijn. Nu ging het erom dat ze dat schuldgevoel van hem af moest praten. Ze zouden het later nog wel over haar verspreking hebben, maar niet nu. “Jij weet net zo goed als mij dat je er niet had kunnen zijn. Je had geen idee dat ik het had overleefd en zelfs al zou je dat wel weten, dan zou je nog niet aan Italië hebben gedacht.” Ze legde haar hand op zijn wang en moest weer naar adem happen. Ze werd zich bewust door zijn hand op haar wang, door hoe dicht hij stond en de lekkere geur die haar aan hem deed herinneren. De geur die ze stiekem in een paar winkels had proberen te zoeken, een paar parfumzaken, maar die ze niet had teruggevonden. Ze wist dat ze een herinnering van hem nooit zo levendig op had kunnen roepen als hoe hij hier nu voor haar stond en even was ze verward omwille van de hevigheid van haar gevoelens. En ze wilde hem zoenen. Dat wilde ze echt. Haar ogen zakten dan ook kort naar zijn lippen, maar ze weerhield zich. Het kon niet. De kloof die tussen hun ontstaan was, moest eerst verdreven worden. En dat was nu zeker nog niet het geval. “Het is niet jouw schuld,” fluisterde ze zachtjes. “Dus praat jezelf die onzin alsjeblieft ook niet aan, oké?”