The broken pieces of a heart

Het werd tijd dat Maeve de persoon uit zocht die ze van haar vorige lus kende en achterna was gereisd. Ze had gelukkig de lus in Frankrijk voornamelijk intact weten te verlaten, ze zag er niet zozeer ouder uit, was wellicht wel een jaartje verouderd maar niet zo snel dat het op zou vallen voor hen die haar kenden. Ze voelde zich nog steeds het zelfde, behalve dan dat haar hart nog een stuk miste, de grond waarmee ze verbonden was geweest, was er niet meer. Frankrijk lag achter haar en het accepteren was iets dat de eeuwige tiener niet kon. Haar donkere ogen stonden kalm en berekenend terwijl ze rustig in de richting van de bibliotheek wandelde, ze had de andere Peculiars al gevraagd waar ze hem kon vinden en het antwoord had haar niet al te veel verbaasd. Hij hield van lezen, dat was iets dat ze had onthouden en ook de discussies die ze in het begin vaak gehouden hadden was een verfrissing op hetgeen dat ze in haar vorige lus had ervaren. Daar had ze immers geen vrienden gemaakt, was haar kring klein gebleven en ze kon zich niet voorstellen dat ze erg gemist zou worden. Het was iets tijdelijks geweest, ze was klaar om haar oude vriend te zien, het had te lang geduurd, ze was veranderd en hij zou de tekenen als een van de weinige herkennen. Het feit was, de donkere kant van haar bijzonderheid was naar boven gekomen en dat was iets wat hij in haar ogen zou kunnen zien. Ergens zag ze er tegenop om hem daar mee te confronteren, hij wist wellicht niet eens dat ze het overleefd had, ze waren elkaar immers vroeg in de vlucht kwijt geraakt.

Maeve opende voorzichtig, bijna geluidloos de deur voordat ze de bibliotheek binnen stapte en op zoek ging naar het bekende bruine haar van Victor. Hij was altijd al slank geweest, iets dat als eerste opviel naast zijn vriendelijke, warme gezicht. Hij had engelengeduld en dat was dan ook de reden geweest dat ze uiteindelijk op zijn aandringen zichzelf verbonden had met een plek in de Franse lus. Iets dat haar uiteindelijk behoorlijk uit balans had gehaald, voor de jaren dat ze daar was geweest had het flink geholpen maar het feit dat het nu niet meer in haar bereik was zorgde voor allerlei veranderingen, niet alleen in haar normaal zachte karakter maar ook in de wijze waarop haar bijzonderheid zich uitte. Alleen al haar donkere, strakke kleding zal hem alles vertellen wat hij moest weten, kon ze zijn teleurstelling in zijn gezicht zien, als ze hem aansprak of zou hij blij zijn een van zijn vroegere vrienden weer onder ogen te komen. Maeve wist het niet waardoor ze moeizaam een brok in haar keel weg slikte en voorzichtig op een zachte stem de bekende naam over haar lippen liet rollen. 'Victor?'

Ergens hoopte ze dat Victor haar nog zou herkennen, zonder haar wat rustigere en fleurigere kledingstijl, ze was altijd mee gegaan met de tijd, net zoals de ander dat deed maar dat betekende niet dat ze nooit was vergeten hoe ze vroeger er uit had gezien in de tijden waarin ze het zwaar had gehad. De rouw droeg ze dan op haar lichaam, de donkere kleuren die haar een krachtiger uiterlijk gaven, anderen op afstand hielden behalve haar goede oude vriend die er door heen had gezien, die snapte hoe het was om iets te verliezen en altijd zijn best had gedaan om er voor haar te zijn. ’Maeve?’ Vroeg hij toen hij zijn blik van het boek af had gewend en op keek naar haar, het was duidelijk dat hij verbaasd was. Ineens stond hij op, stond hij voor haar. Zelden liet ze haar emoties zien maar kort leken er toch tranen te glinsteren in haar ogen voordat deze weer kalm en kil werden, het was het enige teken dat ze gaf dat duidelijk aangaf dat nog niet alles verloren was. Hij kon haar nog helpen, ze zou hem nog toelaten in haar gebroken hart. Hij had het al opgemerkt, ze zag het in zijn ogen. Een blik en hij kon zien hoe het met haar was, zoveel tijd hadden ze immers wel met elkaar doorgebracht, ze kon het ook niet verbergen voor hem. Wilde het niet verbergen voor hem maar wat was ze bang geweest dat hij teleurgesteld zou zijn in haar. In het feit dat ze het weer zo ver had laten komen dat alles veranderd was, dat de lievere delen in haar karakter weer bedolven waren onder de donkere aarde, alsof ze nooit het licht meer zouden zien. Alsof ze vergeten was dat elke nacht de sterren ook hun licht zouden delen met hen, dat ze nooit alleen was. Ze was alleen geweest, of had zich alleen gevoeld in de vorige lus, dus het feit dat ze te horen had gekregen dat een ander het ook had overleefd, had zeer veel voor haar betekend. Zeker dat de ander Victor was geweest! ’Wat is er gebeurd?’ Vroeg hij, het was een vraag die alles omvatte, wat was er gebeurd nadat ze was ontsnapt aan de hulsels, wat was er gebeurd met haar gave en hoe was het met haar. Een kleine glimlach verscheen om haar lippen, kort een warme blik die haar ogen liet stralen en de angst en vermoeidheid lieten zien voordat ze op hem af stapte en hem onhandig omhelsde, natuurlijk was ze niet zijn vriendin, hadden ze niet meer dan een vriendschappelijke band maar hiermee toonde ze meer dan ze in woorden kon uitten. ’Oh, Victor. Wat ben ik blij je te zien.’ Ze zag er wellicht niet blij uit want ook hij kon haar geliefde gebied niet terug geven, maar het was duidelijk dat ze hem toch tot een van haar beste vrienden rekende. ’Er is veel gebeurd, maar hoe gaat het met jou?’ Het was duidelijk dat ze er nog even om heen wilde draaien, even moest bijkomen van de angst die ze had gehad dat hij haar verandering te pijnlijk zou vinden. Een angst die natuurlijk nergens voor nodig was geweest, want het was Victor.

Hij was duidelijk verbaasd, wie zou dat niet zijn. Nadat er een jaar voorbij was gegaan zonder een woord vanuit een andere lus. Toevallig was haar vorige Ymbryne erachter gekomen dat Victor het had overleefd, hoe wist ze niet maar dat was niet belangrijk. Zodra ze het te weten was gekomen en door had dat Maeve positiever op zijn naam reageerde dan andere dingen, had ze haar meteen toegejuicht om op weg te gaan naar de lus van Mevrouw Bluebonnet. Het was niet zo dat ze elkaar niet lagen, het was meer dat de tiener niet in staat was geweest om te ontspannen en haar zachte kant langzaam meer had bedolven onder de koude aarde. Het was niet dat Maeve mensen haatte, echt niet, maar ze kon gewoon niet nog meer aan. Haar hart was al te vaak gebroken geweest door dingen waar ze weinig aan kon doen. Hulsels zouden echter niet tegen over haar moeten gaan staan, een keer was meer dan voldoende en ze kon niet beloven al haar energie in de strijd te gooien. Het hielp dat haar gave gevaarlijke randjes bezat. Zeker als deze veranderde door de wil van bescherming, alleen sloeg het al snel te ver door. Ze liet aan Victor haar emoties soms kort zien, maar nog steeds bleef ze er niet te lang in hangen, probeerde ze haar masker intact te houden. Hij wist gelukkig voldoende over haar om te weten dat ze elk woord dat ze sprak meende, en om te snappen dat ze niet meteen te diep op alles in wilde gaan. ’Ik ook om jou te zien,’ antwoordde hij met een lach terwijl hij zijn armen ook om haar heen sloeg en er een diepe zucht haar mond verliet. Ze leunde kort tegen hem aan, duidelijk vermoeid met de wendingen die haar gedachten aan namen voordat ze hem weer aan keek en zacht op haar lip beet. ’Beter,’ sprak hij enkel, het was duidelijk dat ze niet de enige was geweest die een lastig jaar erop had zitten. ’Het laatste jaar was niet makkelijk.’ Met een begripvol knikje keek ze hem aan voordat ze kort fronste, het was duidelijk dat ze zich ook nog steeds af en toe zorgen om hem maakte. Hij gaf zoveel, dat hij soms vergat voor zichzelf te zorgen. Iets dat zijzelf af en toe aan hem probeerde te herinneren. ’Maar nu ik hier in de lus ben gaat het beter. En zeker nu jij en Dawn en Hennon er ook zijn.’ Een kleine glimlach verscheen op haar jonge gezicht. ’Mijn vorige Ymbryne vertelde mij dat je leefde, en waar je was. Ik ben meteen toen dat nieuws kwam hierheen gekomen. Het was beter dan daar zitten,’ Sprak ze zachtjes voordat haar blik afwezig werd. ’Victor het spijt me, ik ben… ik ben alles weer verloren. Na al je harde werk,’ Fluisterde waarna ze zich voorzichtig uit zijn omhelzing probeerde te bevrijden alsof ze bang was dat hij nu zijn rug tot haar zou keren. Het was de eerste keer sinds een jaar dat ze breekbaarheid toonde.

Victor sloeg zijn armen om haar heen. Het was duidelijk dat hij nog niet helemaal kon beseffen wat ze hier deed, al was het goed om er weer te zijn. Het deed wonderen om een goede vriend te zien, zeker na alles wat er was gebeurd. Maeve was blij dat hij nog leefde, het gaf een soort van rust terug, een soort van hoop. Al wist ze niet of hij haar zou kunnen vergeven als hij wist dat ze niet meer in staat was om terug te keren naar de persoon die ze was geweest. Ze had zijn vraag niet direct beantwoord, wat waarschijnlijk zijn zorgen om haar niet zouden doen verminderen, terwijl ze diep zuchtte en iets leek te ontspannen in zijn vriendelijke greep. Het was een eerlijk antwoord, die hij gaf op haar vraag, al was het duidelijk dat hij er niet diep op in ging. Het meisje fronste, en hij wist waarschijnlijk dat ze net als hem in staat was om zorgen te hebben om anderen, ze was bezorgd om hem. Hij was altijd de steunpilaar geweest, of bijna altijd voor anderen. Echter vroeg ze zich af wie er voor hem stond, en hem zou helpen als dat nodig was. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen hij haar vertelde dat ze niet de enige was die de lus had gevonden. Ze legde uit waarom ze er was gekomen, dat zijn aanwezigheid hier haar de lus had doen verlaten waar ze in was ondergedoken. Haar blik werd al snel weer afwezig, niet omdat ze ongelukkig was maar omdat ze bang was dat hij haar af zou stoten, weg zou gooien zoals iemand dat met een leeg pakje drinken deed. Hij liet haar uit zijn omhelzing ontsnappen, maar nog niet geheel los, terwijl hij een stap dichterbij zette keek ze hem met haar diepbruine ogen aan, terwijl ze zijn blik probeerde te lezen. ’Ik snap het. Je hebt veel verloren, je bent veranderd. Dat betekende niet dat je niet opnieuw kunt veranderen.’ hij wist hoeveel moeite het haar had gekost, om het de eerste keer te doen en de tweede keer zou niet makkelijker worden. De hand op haar schouder deed haar diep inademden voordat ze deze voorzichtig aanraakte met een hand, in een vriendschappelijk en dankbaar gebaar, woordeloos aangevende dat hij haar nog niet los moest laten. ’Het is alsof twee derde van mijn ziel verdwenen is, nooit meer terug zal komen. Ik weer niet of ik het nogmaals kan,’ fluisterde ze terwijl ze de tranen die over haar wangen drupten probeerde te bedwingen.