De jongen leek niet wat ze zei dan toch niet helemaal af te kraken en herinnerden hem zelfs aan dingen die hij zelf had gedaan. Plagerig keek ze hem aan en zei ze dat ze die verhalen graag zou willen horen. En als ze eerlijk was, was dat ook zo. Het was een hele tijd geleden sinds ze zichzelf zo had laten gaan. De jongen grinnikte. ‘Oh I’m certain you would. But this is not the place nor time.” Ugh, die vervelende mensen altijd. Al hoewel. Er kwam een glinstering in haar ogen. Nu ze zich toch in deze situatie bevond, zou het wel leuk zijn als ze zich helemaal kon laten gaan. De jongen staarde haar even aan, maar veranderde opeens van houding. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zag eruit alsof hij een beslissing had genomen. ‘You do it.’ Hedwig trok haar wenkbrauwen wat omhoog. ‘Show me how you would do it.’ Dus zo wou hij het spelen. “Alright,” knikte ze met een glimlach naar hem. Ze richtte zich tot de dorpsbewoners die zonet waren toegekomen. Een man en twee vrouwen. Met haar blik op hen gericht, duwde ze met haar hand haar T-shirt wat omhoog. Een mes, vlijmscherp, dat vakkundig op haar zij gebonden was kwam tevoorschijn. Ze nam het mes uit de schede en liet het kledingstuk weer op zijn plek vallen. De mensen voor haar stonden ondertussen als versteend toe te kijken. Het gecombineerde beeld van de met bloed bedekte jongen naast haar en zij die het mes tevoorschijn haalde moest hen serieus wat schrik aanjagen. Ze ging naar de man die het dichts bij haar stond toe en gaf hem een stoot in de maag met de botte kant van het mes, waarna ze verder ging naar de vrouw die achter hem stond. Verder dan een vuistslag op haar gezicht waardoor het bloed uit haar neus stroomde, kwam Hedwig echter niet, want uit haar ooghoeken zag ze de laatste van haar slachtoffers op haar afkomen. De bruinharige vrouw had duidelijk vechten van de vecht-of-vluchtreactie gekozen. En dat zou heel snel geen goede keuze blijken te zijn. Hedwig hield de blonde vrouw voor wat het was, ze was toch nog aan het bekomen van de slag van eerder, en dook onder de vuist van de aanvaller. In een seconde stond Hedwig achter de vrouw en stak er een mes in haar rug dat er direct weer uitgetrokken werd. De vrouw greep naar de wonde en viel op de grond. Er zou niets vitaals geraakt zijn, maar het zou er wel voor zorgen dat ze te erg met de pijn bezig zou zijn om te gaan lopen. Wat Hedwig alle tijd gaf om later naar haar terug te komen. De andere twee leken van de klappen bekomen te zijn en kwamen nu met hun tweeën op haar af. Hedwig hield het mes voor haar uit en keek hen uitdagend aan. Vooral de vrouw, wiens gezicht helemaal onder het bloed van haar neus zat, leek te twijfelen of ze niet gewoon moest gaan lopen. De man was dan ook de eerste die op haar af sprong. Eén stap opzij en een lange snee in zijn zij later en Hedwig stond voor de vrouw die nu helemaal spijt had van haar keuzes. Ze had jammer genoeg geen bijzonderheid zoals de ander die ze nu kon showen en moest het met haar mes doen; maar misschien maakte dat het enkel maar opwindender. Ze greep de vrouw bij de keel en gooide haar met haar hoofd tegen een muur aan. Het meisje draaide zich om zodat ze oog in oog stond met de man die zwaar ademend zijn zij vasthield. Een grijns verscheen op haar gezicht. De man probeerde het op een lopen te zetten, maar het was meer hinken dan wat anders waardoor Hedwig maar een paar flinke stappen moest zetten voor ze weer voor hem stond. Hij wankelde achteruit waardoor hij tegen dezelfde muur gevangen stond als waar ze eerder de vrouw, die nu een paar meter van hen vandaan bewusteloos lag, tegen had gegooid. Ze stak een mes in zijn schouder en gaf een trap tegen zijn scheen waardoor hij op de grond zakte. Dat gaf haar alle tijd om de pezen in zijn voet door te snijden waardoor hij niet meer kon gaan lopen. Er was nu nog maar een iemand over die zich nog niet bij de muur bevond. Ze draaide zich om naar de vrouw die op de grond langzaam dood lag te bloeden. Ze was al een aantal meter op haar buik van hen vandaan geschuifeld, maar dat was niet ver genoeg om veilig te zijn. Hedwig zette zich met haar benen elk langs een kant van de vrouw zodat ze boven haar uit torende en kerfde snee na snee in haar lichaam. Toen ze de andere vrouw aan de muur wakker hoorde worden, sleurde ze de bruinharige naar de andere twee toe. De blondine was te zwak om nu nog veel te doen, maar kon mooi toekijken naar wat Hedwig met haar vriendin ging doen. De vrouw was nog maar net bij bewustzijn gekomen of Hedwig had een mes in haar oog geplant. Ze was te zwak om nog veel geluid te maken, maar de schreeuw die ze uitte, zorgde er toch voor dat Hedwig begon te grijnzen. Ze was het misschien even vergeten, maar ze was echter niet alleen. Haar blik ging na de jongen die ze nog niet zo lang geleden tussen een hoop lijken had aangetroffen. Er zouden waarschijnlijk snel nieuwe mensen komen als ze afging op wat hij eerder had gezegd. Dat gaf haar minder tijd om met deze mensen te spelen. Maar zo erg was dat ook niet, ze had meer plezier beleefd dan in een lange tijd. Ze zorgde ervoor dat de twee vrouwen elkaar konden zien terwijl ze haar mes langs de keel in het hoofd van de ene stak. De ander snikte terwijl er nog steeds bloed uit haar wonden liep. Met een lach keek Hedwig toe hoe ook het licht uit haar ogen verdween. Nog maar één iemand over. Met zelfzekere passen liep ze naar de man toe. Toen hij haar zag aankomen, probeerde hij zich kermend voor haar weg te steken. Maar er was nergens waar hij naartoe kon vluchten. De ene na de andere diepe snijwonde verscheen in zijn buik terwijl Hedwig het mes op en neer bewoog. Hoe meer ze de beweging herhaalde, hoe meer zijn ogen vertroebelden. Helemaal met bloed bedekt stond ze recht. Er was niemand meer over. Behalve dan de jongen die net zo zeer met bloed was bedekt als zij. Ze draaide zich naar hem toe, het mes los in haar hand laten hangend, en keek hem met een grijns aan. “So, what do you say?”

Het was veel te lang geleden dat het mes in haar hand nog actie gezien had en het voelde zo goed om haar driften naar buiten te laten. Dat de jongen die passie voor bloed en dood deelde, maakte het alleen maar beter. De jongen beantwoordde haar grijns. Ze bekeek hem aandachtig toen hij zijn hand onder haar kin legde en beantwoordde zijn kus. Het was kort maar intens en bloed mengde zich met de smaak van zijn lippen. Dat ze nu beiden in bloed bedekt waren, maakte het alleen maar beter. ‘Perfect,’ liet de jongen weten wat hij van het bloedbad vond. Een glimlach groeide op Hedwigs gezicht en ze volgde zijn blik naar de drie lijken vooraleer ze weer naar hem keek. ‘What’s your name?’ vroeg hij. Ze glimlachte en streelde met de rug van haar hand speels over zijn kaaklijn. “Wouldn’t you like to know?” Ze grijnsde en ging dichter bij hem staan. Haar hand liet ze op zijn borstkas rusten. “Why don’t you make me tell you?” fluisterde ze in zijn oor. Dit kon nog wel leuk worden.

Het was lang geleden dat ze nog onder zo veel bloed bedekt was. Het was gewoonweg heerlijk. En de jongen voor haar zag er ook niet verkeerd uit. Het rood was op sommige plaatsen al opgedroogd, maar er was nog genoeg nat bloed over om aan haar hand te plakken toen ze die langs zijn kaaklijn liet glijden. Plagerig vroeg ze waarom hij er niet zelf voor zorgde dat ze haar naam aan hem vertelde. De grijns maakte snel duidelijk dat hij die uitdaging maar al te graag aanging. Een hand gleed over haar rug terwijl zijn lippen naar haar hals gingen. 'I will try my very best,' fluisterde hij waarop Hedwig met een grijns antwoordde. Ze hield haar hoofd schuin zodat hij meer ruimte had om mee te spelen. Hij was alleszins niet slecht. Haar nagels krasten over zijn rug toen hij een zuigzoen in haar nek plaatste. "Not bad. Maybe I'll tell you… or not.” Met een lach liet ze haar handen onder zijn T-shirt gaan die ze al snel omhoog trok.

Ze zou de ander niet zomaar haar naam vertellen. Als hij het wou weten, dan moest hij er ook voor werken. En dat vertelde ze hem dan ook. Triestig keek de jongen haar aan; tot ze haar handen onder zijn shirt liet gaan en hij merkte waar ze mee bezig was. Dat wist de teleurstelling direct weer in een grijns te veranderen. Ook Hedwig had een grijns op haar gezicht toen hij zijn T-shirt uittrok. Hij zag er zeker niet verkeerd uit. Handen gingen nu ook naar haar shirt die ze hem gewillig liet uittrekken. Dat er misschien nog dorpelingen langs konden komen die hen zouden zien kon haar niets schelen. Zolang ze maar flink zouden wachten tot ze klaar waren om daarna vermoord te worden. Nu Hedwig zich toch aan het laten gaan was, konden er wel een paar moorden extra bij. Maar dat was voor later, nu was er de jongen die voor haar stond. Nu ook Hedwigs shirt uit was drukte ze haar lippen tegen de zijne terwijl ze aan zijn broek begon te werken zodat ook die uitgetrokken kon worden.