Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Hij was soms gewoon een beetje moe. Zijn broer bleef hem steeds maar aanvechten met zijn wolf niet accepteren, bleef hem maar pushen en pushen. Hij wist niet goed hoelang hij zijn wolf nog content kon houden met de acties die hij zelf besloot om te doen. Een zuchtje gleed over Niklas zijn lippen heen. Hij had al gehoord dat het hier erg mooi kon zijn, hij wilde er een keer voor zichzelf gaan kijken. Terwijl hij de laatste treden omhoog stapte, kwam het uitzicht steeds meer in beeld. Het prachtige uitzicht van de kliffen en de zee. Het was vrijwel adembenemend. En misschien was dat even wat hij nodig had. De rust die er lag hier, geen mens te bekken. Het geluid van de golven in de verte die tegen de kade en kliffen sloegen, de wind die hierboven op langs hem heen gingen. De planten die het kapelletje hadden overwoekerd. Het gaf een bepaalde rust uit. Hoe het wilde weer had terug genomen wat ooit van hen was geweest. Hij kon niet geloven dat dit ooit een plek was geweest waar veel mensen kwamen om te trouwen. Zijn bruine ogen gleden langs de palen die er stonden om het kapelletje te laten staan. Trouwen gebeurde hier niet meer. Of er moesten mensen uit het huis van Bluebonnet gaan trouwen, maar dat zag hij niet snel gebeuren. De meeste mensen die er immers leefden waren een stukje jonger. En trouwen was meer een.. extra ding dan een officiële gebeurtenis. Er was immers niemand bij die het huwelijk kon voltrekken voor de wet. En zelfs als dat wel gebeurde, dan was het de volgende dag alweer weg in deze loop. Hij zuchtte even terwijl hij naar de andere kant van de kapel liep, daar waar het uitzicht het mooiste was, waarna hij zijn handen in zijn zakken stopte en tegen de paal aan leunde. Het was vredig hier. Tenminste, dat was het tot hij voelde hoe zijn wolf wat alerter werd. Was er iemand in de buurt? Of was het niets meer geweest dan een prooi die zijn wolf in hem had opgemerkt?
Character sheet Bijzonderheid: Weerwolf Uiterlijke leeftijd: 17 jaar Quote:
Onderwerp: Re: They Scream za mei 16, 2020 10:17 pm
Met een geërgerde blik keek Yara naar het vest dat voor haar neus verscheurd op de grond lag. Ze dacht dat ze snel genoeg was geweest, maar blijkbaar was dat niet het geval. Haar rokje, topje en schoenen waren nog in tact, maar haar vestje dat de boel van boven zeg maar een beetje moest nuanceren, lag in stukken gereten op de grond. Verdomde wolf dan ook. Ze wilde dat ze zich eens wat meer kon concentreren zodat ze niet steeds zou veranderen telkens als haar hevige emoties de overhand namen. Maar goed, ze had al een geluk gehad dat haar topje en haar rokje niet gescheurd waren, anders had ze in lingerie naar het huis moeten lopen. De blikken die ze dan zou krijgen. Yara was niet iemand die zich schaamde voor haar lichaam en ook niet iemand die snel rood werd, maar ze dacht dat die omstandigheden er wel eens voor zouden kunnen zorgen dat ze het tafereel toch met rode kaken zou verlaten. Maar goed, er was dus niks gebeurd en Yara kon haar tocht over de kliffen gewoon vervolgen. Ze had gehoord van een kapelletje waar een mooi uitzicht gegarandeerd kon worden en dus was dat ook haar eindbestemming. De roodharige liep kalm over de hoofdweg die naar het kapelletje leidde, maar toen ze die naderde, merkte ze een verandering in de lucht op. Ze werd alerter en de geur van een andere wolf kwam haar tegemoet. En het was niet Cyrek. Behoedzaam deed Yara een paar passen dichterbij en merkte op dat de wolf haar ook al opgemerkt had. Hun blikken kruisten elkaar en Yara bleef even afwachtend staan, zich afvragend wie dit kon zijn. Had Cyrek het niet over een broer gehad toen ze elkaar die middag op het strand hadden gesproken? Zou hem dit kunnen zijn? Yara kwam nog wat dichterbij en glimlachte voorzichtig naar de andere wolf. “Are you, by any chance, Cyrek’s brother?” vroeg ze maar. Lekker subtiel en direct ook weer, maar ach.
Alles aan hem sprak autoriteit aan. Het was zijn rang, hoe hij zich had gedragen als kind. Waarmee hij geboren werd. De meeste pups in de pack werden beta’s, de ‘normalen’ binnen de pack. Maar hij was de Alpha, hij toonde alle tekenen van een alpha. Hij zou zijn vader overnemen als packleader zodra de tijd daar voor was. Hij en Cyrek waren compleet tegenovergesteld van elkaar. Waar hij een groot en sterk lichaam had, had Cyrek een tenger lichaampje. Waar hij in harmonie met zijn wolf leefde, leefde Cyrek in oorlog met zijn wolf. Er waren zoveel dingen die anders waren en hij snapte niet waar het ooit mis was gegaan. Waarschijnlijk bij het benoemen van zijn rang. Hij zuchtte even zachtjes, hij werd er soms een beetje gek van. Van alle kopzorgen. Hij had ze gedeeld met zijn vader, hij had alles gehoord over Cyrek terwijl hij hier had gezeten.
Zijn wolf was alert. En hoe dichterbij het kwam, hoe alerter hij werd. ’Wolf.’ sprak zijn wolf tegen hem met zijn rauwe stem, waardoor Niklas even knipperde. Het was niet Cyrek, want zijn wolf had zich niet zo gedragen als het Cyrek was geweest. Er was een andere wolf hier en hij had dat niet geweten? Hij draaide zich om, alsof hij de andere wolf aan het opwachten was. Het was een zoetere geur, een geur van een vrouwelijke wolf. Hij had altijd gevonden dat vrouwelijke wolven altijd wat zoeter roken. Naar bloemen. Terwijl hij vond dat zijn vader, een rasechte alpha, heel erg naar het bos rook. Naar bomen. Naar aarde. Hij had geen idee hoe hij rook, maar hij ging ervan uit dat het over het algemeen hetzelfde zou zijn als zijn vader. Dat had hij immers geleerd, dat alpha’s vaak dat soort geuren bij zich droegen. Rood haar was het eerste wat hij opmerkte. Daarna zag hij de vrouwelijke vormen van de wolf. Zijn wolf was alert, maar niet bedreigend opgesteld. Hun ogen ontmoetten. Als dit een wolf was zoals hij kende, kon ze de gouden ring rond bij pupil zien. Een deel van de ogen van zijn wolf. ”Are you by any chance, Cyrek’s brother?” Hij klemde even zijn kaken op elkaar. Ze kende Cyrek? Waarvan? Wanneer? Waarom had hij hier niks over gehoord van zijn broertje? Die vond het niet belangrijk om te vertellen dat er een andere weerwolf hier leefde? ”I am.” sprak hij terwijl hij zichzelf van de paal weg duwde en richting de ander liep. Al die tijd dat hij hier had geleefd en nooit had gemerkt dat er een andere weerwolf onder hetzelfde dak leefde als hem. ”Name’s Niklas.” sprak hij tegen de andere wolf. Zijn wolf was nog steeds wel een beetje voorzichtig, maar wist zelf ook wel dat als puntje bij paaltje kwam: de alpha won altijd van een lagere rang. ”How long you’ve been staying here?” vroeg hij met een klein glimlachje op zijn gezicht en zijn handen in zijn zakken stak.
Character sheet Bijzonderheid: Weerwolf Uiterlijke leeftijd: 17 jaar Quote:
Onderwerp: Re: They Scream zo mei 17, 2020 2:47 pm
Yara ging het gewoon zeggen zoals het was: rangen intimideerden haar niet. Het dwong geen respect bij haar af en ze had er geen oog naar. Als het karakter van iemand haar niet beviel, dan durfde ze dat die persoon te zeggen ondanks de rang die hij had. Zo had ze ook haar vader tegengesproken en Chase de rug toegekeerd toen hij zich over haar had willen ontfermen op verzoek van haar ouders. Ze was woedend geworden toen ze had ontdekt dat haar vader een mate voor haar had willen regelen en dat hij in de arrogante, dominante en ijzige Chase een partner voor haar had gezien. Yara had het vanaf het begin niet geaccepteerd en had hem dan ook geen kans gegeven om zich open te stellen naar haar. Hun karakters lagen elkaar niet en daar was voor haar het verhaal wel ten einde gebracht. Toen zowel haar vader als haar moeder en Chase zelf zich aan hun opdrongen, was ze vertrokken en naar de lus in Noorwegen gegaan om aan hun te ontsnappen. En ze was niet van plan om nog terug te keren, al zou dat voor haar betekenen dat ze geen mate meer zou vinden. Liever geen mate dan eentje die ze verachtte. Liever hier in vrijheid als de wolf leven die ze wilde zijn dan gedwongen worden om zich op huishoudelijke taken te richten en haar al haar recht op haar wolf-zijn ontnomen te worden. Maar hier stond ze dus tegenover een member van de Coast-pack en aan zijn duidelijke uitstraling van autoriteit te zien, was dit de Alpha. Hm. Interessant. Ze moest toegeven dat hij er niet slecht uitzag en dat hij ook wel de uitstraling van een alfa had, maar ze zou wel zien wat hun ontmoeting zou geven. Zoals eerder aangegeven was Yara niet snel in onder de indruk van hoge rangen en ze zag zichzelf haar mening niet gauw herzien omdat dit toevallig een alfamannetje van een andere pack was. “Yara,” stelde ze zichzelf voor. “Not for very long,” antwoordde ze op zijn vraag. “I’ve left my pack behind when things got too tense and ended up here.” Ze dacht kort aan waarom ze hem had aangesproken en keek hem rustig aan. “I recognized the smell of another wolf and remembered that Cyrek told me his brother was in the loop as well, so that’s why I asked if you were his brother.” Ergens was ze wel benieuwd of Niklas haar meer over zijn broer kon vertellen, maar daar ging ze niet zomaar achter vragen. Ze wilde niet te veel nieuwsgierigheid tonen voor Cyrek voordat er weer speculaties op kwamen draven waar ze op dat moment geen zin in had.
Dat was vaak het nadeel bij de verschillende wolven die er bestonden. Sommigen hadden niet zo’n innige band met hun wolf als zijn pack had. Bij de verschillende packs werkten de weerwolven manier ook anders. Sommigen konden veranderen wanneer ze dat wilden, anderen bij de volle maan. De ene konden met telepathie praten, anderen niet. Iedere groep met weerwolven waren anders. Zo had hij ook meer een indrukwekkende rang bij zijn pack. Een beta of omega durfden hem niet tegen te spreken, door de wolf in hun. De wolf zou daarop protesteren, omdat de wolf wist wat hun plek in de ranglijst was. Bij hun pack zag je ook constant een ring rond hun pupil, voor mensen alleen echt zichtbaar als ze er naar zouden gaan zoeken, maar voor weerwolven was het altijd zichtbaar. Of andere peculiars die extreem goede ogen hadden. Maar de meesten vonden het niet eens. Hij was geïnteresseerd hoe ver haar wolf ging. Wat voor dingen er anders waren bij haar wolf als bij die van hem. Zijn wolf was ook aardig geïnteresseerd in de vrouw voor hem. ”Yara,” klonk er af van de vrouw toen hij zichzelf had voorgesteld. Yara dus. Ze zou er dan nog niet lang zijn geweest. Van alle oude huisgenoten had hij immers hele papieren vol met informatie over hen. In ieder geval hun naam en hoe ze er uit zagen. Voorbereidend werk om een beetje in te schatten of hij voorzichtig moest doen bij sommige mensen. ”Not for very long,” klonk er, waarop hij even begrijpend knikte. Kijk, hij had dus gelijk. Hij had het echt wel opgemerkt als er een andere wolf al een tijdje in het huis was. Maar dat was dus niet zo, ze was er kort geweest. En dusdanig kort dat zijn wolf haar niet had opgemerkt. ”I’ve left my pack behind when things got too tense and ended up here.” Zijn wolf huilde voor haar wolf, niet begrijpend hoe ze haar pack kon verlaten. Alsof zijn wolf eenzaamheid voelde bij de gedachte dat hij zelf niets meer te maken zou hebben met zijn eigen pack. ’Ssh, I’m trying to talk here.’ sprak hij in zijn hoofd tegen zijn wolf, met een zachte zucht. ”I recognized the smell of another wolf and remembered that Cyrek told me his brother was in the loop as well, so that’s why I asked if you were his brother.” Hij kon een zucht niet onderdrukken. Hij kon zich niet voorstellen wat Cyrek haar allemaal verteld had. Het kon in ieder geval niet veel goeds zijn waarschijnlijk. Vooral als hij er achter was gekomen dat zij ook een wolf was. ”I apologize for the way he has been acting.” sprak hij daarom ook met een verontschuldigende glimlach. Cyrek was binnen de pack echt… een probleem kind geweest. Tattoos, alcohol, drugs… In grote hoeveelheden. Een beetje was toegestaan, maar Cyrek die lapte alles aan zijn laars. ”I hope he hasn’t said anything that hurt your feelings.” vervolgde hij even met een zacht knikje naar haar. Cyrek was daar nooit zo handig in geweest als hij zijn vader moest geloven, als hij van zijn vader moest geloven dat hij altijd zoveel problemen maakte. Het grootste probleem dat hij op dit moment hoorde en wist was dat hij zijn wolf niet accepteerde, deels door de rang die hij toegewezen had gekregen door zijn wolf. En hij kon zich niet voorstellen hoeveel pijn dat hem en de wolf liet voelen. ”We’re from the coast pack, by the way.” Sprak hij even. De naam van de pack kon al veel vertellen over wat voor soort wolven er waren. Of ze conservatief waren, of dat ze wat meer modern waren. Maar ook over hoe de wolven werkten.
Character sheet Bijzonderheid: Weerwolf Uiterlijke leeftijd: 17 jaar Quote:
Onderwerp: Re: They Scream ma mei 18, 2020 9:53 pm
Een onwillekeurig glimlachje verscheen om haar lippen toen Cyrek’s broer zich verontschuldigde voor het gedrag van Cyrek zelf. “There’s no need to, really,” zei Yara, al wist ze niet zo goed waarom ze de jongen verdedigde tegenover zijn broer. Ja, hij had dingen gezegd die haar gekwetst hadden en zijn plotselinge ommezwaai van zijn gevoel had voor behoorlijk wat frustratie bij de roodharige gezorgd, maar het was niet dat ze hem om die reden de rug wilde toekeren of hem echt als iemand ervoer die haar steeds in de problemen kon brengen. Ze besloot instinctief ook dat het maar beter was als ze niks zei over het geval waarbij ze Cyrek dronken had aangetrokken en hem naar huis had moeten slepen terwijl haar been in een glasscherf was beland. Ze had niet direct het idee dat Niklas zijn broer dat in dank ging afnemen en dat hij alleen maar meer verontschuldigingen aan ging bieden, verontschuldigingen waar Yara crue gezegd niks aan had. Cyrek’s gedrag kwam van hemzelf en moest door hemzelf gecorrigeerd worden, niet door zijn broer. Al begreep ze wel dat door de hoge rank die de jongen voor haar had hij wel verantwoordelijk was voor de acties van iedereen binnen zijn pack. Ze moest dan ook een grijns onderdrukken als ze dacht aan het aantal scheve blikken en commentaar dat haar vader ongetwijfeld zou krijgen als bleek dat zij hem achter had gelaten en ze haar niet meer op konden speuren. Yara zag haar vader en de rest van haar pack immers niet snel eraan denken om naar de lus van Noorwegen te komen, helemaal van Amerika uit. Nee, ze had wel nagedacht over waar ze ze wilde verdwijnen en tot nu toe bleek dat de juiste keuze zijn geweest. “He didn’t hurt me,” sprak ze haast op automatisme. “You need a lot more than a few words to hurt me.” Opnieuw verscheen er een onwillekeurige glimlach om haar lippen terwijl haar gedachten naar de jongen gingen. “He’s just having some issues. I think with the right words and the right actions it’ll help him eventually to solve them, but it’ll take some time.” Ja, ze had er wel hoop in, maar dan moest hij er zelf ook wat moeite voor doen en dat was waar nu het schoentje voornamelijk wrong, maar ook daar ging ze Niklas niet op wijzen. Als Cyrek’s broer zijnde zou de jongen was wel weten hoe moeilijk Cyrek kon zijn; dat hoefde Yara niet nog eens extra te bevestigen. “I’m from the Clover pack, although I doubt you heard much from them. They’re very secretive about their whereabouts and are very eager to protect their status.” Ze rolde met haar ogen. “My father wouldn’t appoint a new Alpha even when he would lay on his deathbed.” Ze richtte haar blik weer op Niklas. “So I take it you’re the Alpha of your pack, then?”
