[FINISHED] The climb.

De nieuwsgierigheid naar wat de ander als gave had verborg hij niet. Connor had al duidelijk gemaakt dat hij kon teleporteren wat het meer dan eerlijk maakte om te weten wat de ander kon. ”I can heal wounds,” antwoordde hij. Met het licht kantelen van zijn hoofd waarbij wat druppels uit zijn haar gleden vroeg hij woordeloos naar meer uitleg erover. De jongen leek de hint te begrijpen en ging erover door. Het klonk nuttig. Connor kon inzien hoe het vooral in het leger tot recht kon komen. Voor geen miljoen zou het het ruilen voor zijn teleporteren, maar dat hield hij voor zich. Teleporteren had zijn leven vaker gered dan hij wilde toegeven, wat vooral iets zei over hoe vaak hij in de problemen kwam. De jongen vertelde verder over hoe hij bij de lus was geëindigd. Pech voor hem dat hij in een mini dorpje in Noorwegen was geëindigd waar het enige vermaak kwam als je het zelf creëerde en waar de begeleiders niks meer onder controle hadden. Al was dat laatste deel eerder een bonus. Het betekende dat Connor kon doen wat hij wilde; eenden ontvoeren, moorden plegen, haar verven. De mogelijkheden waren eindeloos. Behalve dat ze gelimiteerd werden tot een dorp met ongeveer vijfhonderd inwoners. ”For you it’s boring, for me it isn’t. I’m not planning on staying here for long, though. America needs me to do their missions and I can’t leave my friends behind for very long,” reageerde de jongen op zijn opmerking. ”I’m sure the American army can’t survive without their number one soldier.” Het sarcasme droop van zijn woorden af. Veel moeite om zijn hekel voor het leger en alle autoriteiten die er mee te maken hadden te verbergen deed hij niet. Zijn volgende vraag werd beantwoord met een knik. ”People controlling elements, people controlling objects and I once saw a dude who had a bunch of snakes following him. I heard about a guy who can bend your blood and I saw a wolf running through the woods not too long ago who I thought was a peculiar. So yeah, quite interesting if you ask me.” Veel had Connor zelf ook al van gehoord. Het was niet moeilijk om achter de informatie te komen. ”And now you know someone who can teleport, which is by far the best peculiarity,” sprak hij met een flauwe grijns. ”I’m Connor, by the way,” voegde hij ook maar toe. Dan kon de ander gelijk een naam toevoegen aan de beste gave in de lus.

Enthousiast over iets dat met autoriteiten of politiek te maken had zou Connor nooit zijn. Hij wist al meer af van Russische politiek dan hij out zou willen. Het Amerikaanse leger viel evengoed onder de categorie van dingen waar hij een hekel aan had. Niet zo veel als aan de overheid, dus het gesprek met de jongen kwam hij wel door. ”There are far better soldiers than me who have better aim when it comes to using their weapons, but I can say that I’m the only one with the gift on the battlefield.” Dat greep zijn interesse weer. Wapens waren dan wel weer interessant. Ergens speelde hij nog steeds met het idee om een keer met een pistool het dorp in te gaan. Niemand zou hem kunnen tegenhouden. Het enige wat hij moest doen was aan een pistool komen en het verborgen houden van de rest van het huis. ”Is your aim at least decent?” Als hij van iemand kon leren hoe een pistool werkte zou het wel een soldaat moeten zijn. Het was een poging waard. Het gesprek ging door op de lus en alle verschillende peculiarities die er waren. Uiteindelijk leek bijna iedereen wel iets unieks te hebben, waar aparte dingen tussen zaten. Teleporteren was toch het beste, wat hij graag aan de jongen vertelde. ”I’m sure I haven’t seen all the other gifts yet, so I’ll give you an honest answer to that when I’ve seen them all. Don’t cry when I know someone who has a better gift, tho,” reageerde hij sarcastisch. Connor lachte kort. ”I might just have a dramatic moment in the rain about it.” De regen liet hij nog steeds over zich heen spoelen terwijl hij op het bankje zat. ”And I’m Evan,” gaf hij zijn naam. Connor knikte. Nu had hij tenminste een naam om aan het gezicht toe te voegen van de jongen waarvan hij nog steeds niet kon bepalen of hij hem mocht of niet. Het gesprek verliep redelijk ondanks de wat sarcastische woorden. ”Was your gift the reason why you came to the loop?” begon hij een nieuw onderwerp. In antwoord schudde hij zijn hoofd. ”I got that under control by the time I came here.” Zijn teleporteren was verbeterd, maar hij had de controle erover al lang genoeg gehad. ”I came to this loop because I had no reason to stay in the old one.” Wat een te lang verhaal was en wat Evan niet hoefde te weten. ”And I went to my first loop because I had no reason to stay at home anymore.” Nog iets waar de ander niet meer over hoefde te weten. Connor’s blik maakte dat meer dan duidelijk.

Wapens had zijn aandachtig meteen getrokken. Waar hij misschien nog getwijfeld had of hij het gesprek gewoon moest afronden om te verdwijnen was hij nu weer compleet geïnteresseerd. Tenslotte wilde hij nog steeds leren hoe je moest schieten, als de ander er een beetje kennis van had. ”I would be scared for my companions if it wasn’t,” reageerde de jongen sarcastisch. Kort snoof Connor. ”Makes sense,” reageerde hij geamuseerd. Meestal irriteerde sarcasme hem, maar hij had een doel nu. Niet om vrienden te worden want dat zag hij niet zitten, wel om erachter te komen hoe een pistool werkte. ”I’m a soldier, what do you expect? That I’m just there to heal everyone and to give them an applause when they hit the enemy?” Dat liet hem oprecht lachen. Het was makkelijk genoeg om in te beelden, de ander die klapte iedere keer als er een dode viel. ”Hey, I’m sure your comrades could use some cheering on.” Zijn vraag had een doel gehad. Connor moest alleen een manier vinden om daar precies uit te komen. Gelukkig gaf Evan hem een gouden kans. ”Anymore dumb questions?” vroeg hij met een kleine grijns. ”Just one actually, could you teach me how to use a gun?” Straight to the point. Als de jongen het niet wilde vertellen zou hij wel een andere manier gaan zoeken. Zo was het ook makkelijk om de frustratie te negeren om de toon van de ander. Veel over zijn verleden ging hij nooit weggeven, zijn gezelschap leek er ook niet van gediend te zijn. ”So you lived in different loops,” concludeerde hij. Connor knikte dat hij het correct had. Met alle problemen die hij had veroorzaakt was hij door genoeg loops heen gegaan tot hij hier in Bluebonnet’s lus was geëindigd. ”In which loops did you live? Which countries? And what was it like?” Even trok er een inschattende frons over zijn gezicht. Het gesprek hoefde niet persoonlijk te worden als hij het niet in die richting liet gaan. ”A bunch of American ones, this is my first European one,” beantwoorde hij de eerste twee vragen. ”It was okay, I’m sure you know what America was like, loops weren’t much different.” Tenslotte was Evan ook Amerikaans. Connor hield zich stil over hoe zijn tijden in lussen precies waren gegaan. ‘I got kicked out of almost every one of them because of my crippling coke addiction’ viel niet heel positief in het gesprek.

Het zou geweldig zijn als hij wist hoe een pistool werkte, officieel geleerd van iemand die claimde dat hij er goed mee om kon gaan. Anders zou Connor er wel op een andere manier achter komen. Nu het idee van schieten eenmaal in zijn hoofd zat ging hij het ook niet meer laten. Het zou een goede afwisseling zijn op zijn normale methodes, iets nieuws krachtigs. Het gesprek ging vloeiend genoeg om het te wagen om er gewoon over te beginnen. Vriendelijk genoeg om niet te verdacht te zijn zonder dat hij en de ex-soldaat ooit vrienden hoefde te worden. No thanks, Connor had er precies genoeg. Voor nu vermaakte hij zich echter terwijl de regen met bakken uit de lucht viel om hem compleet te doorweken. ”Any reason why’re you asking me this?” vroeg hij nu. De waarheid dat hij het dorp wilde neerschieten zou waarschijnlijk niet al te goed vallen. ”I’m just curious,” loog hij met gemak. Als het daarmee niet werkte kon hij er misschien nog wat meer leugens aan toevoegen. Eerst ging hij deze versie op Evan proberen. Stukje bij beetje liet hij wat minimale informatie los over de lussen waarin hij vroeger gezeten had. Nog niks dat een geheel kon vormen of hem zwak kon maken. Alleen de antwoorden die niet te diepgaand gingen maar wel uitlegde dat Inndyr zeker niet zijn eerste rodeo was.  ”But that gift you have,” begon Evan. Afwachtend hield Connor hem in de gaten. Wat voor overhoring dit ging zijn ging ook bepalen of hij wilde antwoorden of niet. ”Yeah, my teleporting?” bevestigde hij nog eens. ”If you have visited a loop, can you teleport back to it? How does it work and what are your limitations?” Was de ander een boek over peculiarities aan het schrijven of zo? Connor onderdrukte de neiging om bot te reageren. Met veel van de informatie kon de ander nog niks doen. Zolang hij niet ging vertellen over wanneer zijn teleporteren niet werkte. ”There’s basically no limitations,” gaf hij in plaats daarvan weg. ”I could teleport to any loop right now if I really wanted to,” sprak hij schouderophalend. Zo makkelijk was het. ”Any place actually, I could probably instantly explode on mars if I wanted it.” Dat idee had hem in het begin genoeg angst aangejaagd. Inmiddels kon hij het allemaal goed genoeg beheersen om niet in de ruimte te eindigen. ”Hell, I could teleport you to some island and leave you behind to die,” ging hij door met een kleine grijns. Fun options.

Zelfs zonder Evan’s medewerken zou hij wel aan een pistool en een how-to guide komen. Al moest hij er youtube videos over gaan kijken, dan zou hij dat wel doen. De soldaat was alleen een makkelijker manier om erachter te komen hoe het allemaal werkte. ”Just curious isn’t an answer,” reageerde hij. Shame. Niet heel onder de indruk bleef Connor hem aankijken, met de regen die via zijn haar langs zijn gezicht naar beneden stroomde. Langzaam begon zijn lichaamstemperatuur te dalen. Het was de vraag hoeveel langer hij nog in de regen ging blijven zitten. ”A gun isn’t a toy, son. People might actually die when they get in contact with it. Use it the wrong way and you can cause a lot of damage,” reageerde Evan met een opgetrokken wenkbrauw. In antwoord kreeg hij een kille blik. ”Don’t call me son,” onderbrak Connor hem geïrriteerd. Dat was het laatste wat hij nodig had. ”Unless that’s your whole reason for asking me in the first place,” ging de jongen droog door. De blik die hij terug kreeg was even droog. Natuurlijk ging hij niet laten merken dat zijn plan wel degelijk was om flink wat schade aan te richtten. Dan kon hij het geweer van het soldaatje sowieso gedag zeggen. ”I want to know just to know, really,” herhaalde hij het punt. ”So I can use it the right way if it ever comes down to it.” Dat was genoeg als verklaring. Meer moeite ging hij er ook niet in stoppen.

Het enige waar hij nog wel over wilde vertellen was zijn eigen peculiarity. Dan nog ging Connor niks weggeven wat niet nodig was. Het idee dat hij Evan daar ooit mee ging vertrouwen had hij niet. ”That would be a childish thing to do, don’t you think? Not to mention that it would be completely unnecessary,” sprak hij met het rollen van zijn ogen. ”Wouldn’t make it any less fun,” reageerde Connor er weer op. In feite maakte de manier waarop de jongen sprak het een aantrekkelijk idee. ”But it’s good to know your power can actually form some danger for me. Not that I’m really moved by it.” Zolang Evan het maar wist. Nog was de kans dat Con het echt zou doen klein. Er was een betere reden voor nodig, hij was niet compleet gestoord. Zolang de dreiging maar in de lucht hing. ”As you may have guessed, I have to rely on pure physical strength because I can’t really attack someone with my gift. Just be aware that if you ever touch me the wrong way you might regret it soon after.” Spottend lachte hij kort. As if. ”I don’t think I will,” reageerde hij terug. Vervolgens kwam hij overeind, maar niet omdat hij nu weg wilde. ”Try me,” sprak hij uitdagend.

”I will think about it,” reageerde de jongen. Waarschijnlijk de beste optie die Connor kon krijgen. Het was geen ja, maar het was ook geen nee. Het was een ‘ik zal er over denken’. Wat betekende dat hij tenminste op het onderwerp terug kon komen en het niet onhandig via het internet moest achterhalen. Zijn excuus was ook niet slecht geweest. Het zou beter zijn als hij wel wist hoe een pistool werkte als het ooit nodig was. ”Although I don’t think it’s necessary to learn when you’re in the loop. It would be stupid if a Peculiar would attack you for no reason and apparently it wouldn’t even work on those Hollow things I heard so much about.” Wat voor peculiar zou nou ooit zomaar iemand aanvallen, tss. Kort haalde hij zijn schouder op, waarbij wat druppels rond vlogen. ”You never know for sure, insane peculiars exist.” Maar Connor zelf niet, natuurlijk. In zijn verdediging had hij nog steeds niet iemand voor eeuwig vermoord, alleen dorpelingen. Ze kwamen altijd nog terug tot nu toe. ”You could kill a Hollow if you could hit it,” deelde hij de informatie die hij had. De onzichtbaarheid was wat dat vooral moeilijk maakte. Ze waren menselijk genoeg om ze te kunnen uitschakelen, alleen niet menselijk genoeg om het makkelijk te maken. Zo veel maakte het ook niet uit. Liever wilde hij zien wat de andere jongen kon als hij zo zelfverzekerd was dat een gevecht door hem gewonnen zou worden. ”Can you back that up without using your gift?” vroeg Evan. Goede vraag. Connor fronste. Zo vaak vocht hij niet zonder het teleporteren, het was gewoon een instinct dat hij had. ”Never mind, use your gift if you want,” ging Evan door voor hij kon antwoorden. ”If you’re sure,” reageerde Con weer. Hij was wel benieuwd naar wat de ex-soldaat kon aanrichten. ”But we’re not using any other weapons, so if you have weapons on you, leave them on the bench.” Damnit. Onder de strakke blik greep hij een mes uit zijn broekzak om op de bank te leggen. Daarna volgde een zakmes uit de zelfde broekzak en daarna nog een uit zijn andere zak. Daarna haalde hij er een van achter zijn rug en nog wat meer. De conclusie was dat hij een veel te grote verzameling aan verscheidene groten in messen had die hij allemaal op de bank neerlegde. Tot er een stuk of vijftien lagen. Totaal niet zorgwekkend. Met een knikje gaf hij aan dat hij klaar was. ”And we’re also not pushing each other from the cliff,” stelde Evan de volgende regel op. ”Lame,” reageerde hij kort. De mouwen van zijn hoodie duwde hij omhoog, al voelde het oncomfortabel met alles nat van de regen. ”Bring it on.”

Regels werden opgesteld voor het gevecht. Wel teleporteren, geen messen. Al zijn messen moest Connor een voor een tevoorschijn halen om ze de bank te leggen. Waarschijnlijk had hij het grootste deel gewoon op zijn lijf kunnen houden, Evan zou toch niet beter weten zolang ze niet tevoorschijn kwamen. Nu kon hij er tenminste in stilte mee opscheppen en ergens was het wel eerlijk als hij de regels ook echt volgde. Zijn collecte - het deel dat niet op zijn kamer lag dan -  lag eindelijk compleet op een stapel en hij richtte zich weer tot de jongen. ”Well, you’re awfully prepared for insane Peculiars,” sprak hij hoofdschuddend. ”Can’t hurt to be prepared,” reageerde Connor grijnzend. Als de ander eens wist. ”What are you even, an assassin?” Dat zou nog veel cooler zijn. ”I just like knives,” verklaarde hij in plaats daarvan. Messen waren tenminste iets simpels en ze waren ook nog nuttig voor allerlei situaties. Hoe dan ook was hij klaar voor het gevecht. De laatste regel werd opgestelde, niet van kliffen afgooien. Ah well, als het daar op uit kwam kon Evan het toch niet navertellen. ”That’s not lame, it’s called fighting fair and square,” zei hij droog. Connor ging er niet verder op in. Dat het eerlijk was maakte het er niet minder lame op. Het gevecht begon. Niet zeker hoe zijn tegenstander vocht bleef hij voorbereid op alles wat er aan kon komen. Dat was het nadeel aan vechten met iemand die hij nog maar net had ontmoet. De eerste uithaal leek van links te komen, maar verplaatste plots naar rechts. Om het te ontwijken teleporteerde Connor snel achter de jongen, waar hij meteen weer belaagd werd. Nog wist hij weer weg te teleporteren, stressvol was het wel. Daarmee had hij zijn techniek ook al wat meer uitgedacht. Niet te lang op een plek blijven. Meteen verscheen hij voor de jongen om naar hem uit te halen en daarna aan zijn linkerkant om hem vanaf daar te proberen naar de grond te tackelen. Onvoorspelbaar zijn leek de beste keuze hier.

Een gevecht zonder messen en met teleporteren. Connor moest het wel aankunnen. Beter dan helemaal niet mogen teleporteren, ook al zou het waarschijnlijker een eerlijkere vergelijking zijn. Aan de andere kant had Evan weer een voordeel met zijn uitsloverige training. Uiteindelijk deed het er allemaal niet zo toe, het werd toch geen gevecht op leven en dood. Alleen een test om te kijken hoe goed ze allebei in vechten waren. Snel genoeg had Connor zijn techniek bedacht. Onvoorspelbaar zijn en goed gebruik maken van zijn teleporteren, tenslotte mocht het. Het was wel duidelijk dat de ander inderdaad ervaring had en wist wat hij aan het doen was. Om geen tijd te geven verscheen Connor voor hem, waar zijn uithaal ontweken werd. Waarna hij meteen zich bovenop Evan stortte om hun beiden naar de grond te werken. Op de grond zou hij het nadeel hebben in kracht, maar het teleporteren voorkwam dat wel. Heel verbazingwekkend was het niet dat de rollen omgekeerd eindigde waardoor hij nu onderop lag. Het liet hem wel grijnzen zonder al te veel zorgen. Tenslotte kon hij in minder dan een seconde ook weer onder de jongen vandaan zijn. Veel tijd om omhoog te grijnzen kreeg hij niet, een gebalde vuist kwam op zijn gezicht af. Snel teleporteerde hij opzij onder de jongen vandaan. Waardoor hij ongeveer een meter verder eindigde en daar overeind sprong, onbeschadigd. De wonderen van teleporteren. Misschien was hij zonder in de problemen geëindigd, maar Connor zou nooit zonder zijn teleporteren zitten. Dat was het hele punt. Het enige was hoe lang hij het ging volhouden om de bewegingen van Evan wat te voorspellen. Eerst mocht de ander zijn acties weer gaan voorspellen. Geen seconde ging verloren terwijl Connor weer op hem af teleporteerde, nu met een poging om Evan in zijn rug te trappen. Voor zijn part mocht de jongen op de grond blijven, het was veel makkelijker op die manier.