[FINISHED] The climb.

Ze leken nog redelijk aan elkaar gewaagd. Het zou een heel ander verhaal geweest zijn als Connor echt compleet moordzuchtig was, maar in dat geval had hij er ook zijn messen bijgehad. Nu lag die stapel op het bankje en teleporteerde hij weg om Evan’s aanval te ontwijken. Meteen daarna teleporteerde hij weer dichterbij om naar de jongen zijn rug te trappen. De ander rolde weg waardoor Connor’s schoen alleen langs zijn zij ging. Daarna werd er meteen naar zijn voet gegrepen voor hij weer kon verdwijnen. Er viel weinig meer te doen terwijl hij naar de harde grond stortte, anders dan van plaats veranderen. Zodat hij tenminste niet meteen een makkelijk slachtoffer was om neer te halen. Wat meters verder kwam hij met een harde klap op de grond terecht. Genoeg om de adem uit hem te slaan en hem even in een te laten krimpen. Het was genoeg om te bevestigen dat hij het nog wel even zou voelen. Het punt van het gevecht was ook al bewezen. Zodra hij zijn adem wat terug had krabbelde Connor overeind en hield hij zijn hand op. ”Point proven,” begon hij. ”You can fight,” gaf hij toe, ergens wat bitter. Dit was goed bewijs dat hij zelf nog verder moest oefenen op vechten zonder messen. Zodra zijn lichaam niet meer zo veel pijn deed. De regen was inmiddels ook weer opgehouden, wat het punt van hier staan nutteloos maakte. ”Rain’s over,” mompelde hij terwijl hij naar het bankje teleporteerde. Zelfs die actie liet een steek door zijn zij gaan. Heel gezond kon dat niet zijn. Met zijn tanden op elkaar geklemd begon hij zijn messen weer te verzamelen. ”I’ll see you around.” Er waren weinig redenen meer om rond te blijven hangen. Een vriendschap zag hij toch niet ontstaan en het liefst wilde hij gewoon op zijn bed neervallen. Met een knikje naar Evan verdween hij.