Biting lips to feed the hunger

Het was zijn doel geworden om iedere dag zo min mogelijk sociaal contact te hebben. Hij was er behoorlijk goed in geworden en wist precies op welke plekken weinig mensen kwamen. Hij nam op die plekken plaats als er een grote kans was dat andere peculairs ook buiten zouden zijn of juist veel binnen waren. Dat zorgde ervoor dat hij overdag voornamelijk nergens te vinden of te zien was. Hij ging er zelfs vanuit dat er weinig mensen wisten dat hij zich überhaupt in de lus bevond. Vroeger had hij nog een imago gehad van de enge slangen jongen, en waarschijnlijk zou hij die zo weer krijgen als hij zijn gezicht liet zien, maar doordat men hem zou weinig zag, wisten waarschijnlijk de meeste niet eens dat hij bestond. De lunch was net een uur geleden geweest. Hij voelde zijn maag hunkeren naar wat eten en had besloten dat hij lang genoeg had gewacht om het aan te durven om zich te begeven naar de keuken. De slangen hielden alles strak in de gaten. Hij had zich geruisloos naar de keuken geven, er zeker van zijn dat niemand hem opmerkte. De slangen waren zijn zintuigen waardoor hij goed op anderen kon bespioneren en daarom wist dat niemand hem zag of opmerkte. Geruisloos sloop hij de keuken in met de hoop dat deze leeg was. Zijn slangen waren voor hem aan al de keuken in geglipt, maar ook zij merkte nu pas de andere jongen op die in de keuken stond. Jinn kwam meteen tot een halt. Hij kreeg de neiging om zich meteen weer om te draaien en weg te lopen. Ondanks zijn honger was dat niet genoeg reden om te blijven voor een sociale interactie. Het kwam dan ook niet in hem op om de jongen überhaupt te begroeten. Zijn hand legde zich weer op de deurklink neer, maar voordat hij weg stapte begon zijn maag luid te knorren. Meteen voelde hij de schaamte opkomen, maar probeerde dat niet te laten merken. Slangen legde zich strakker om zijn lichaam heen om hem emotioneel te beschermen. Goed. Misschien had hij toch eten nodig. Hopelijk was die hint duidelijk genoeg en zou de jongen hem zijn gang laten gaan. Misschien was de jongen wel dusdanig af geschrokken van zijn uiterlijk dat hij sowieso snel de keuken zou verlaten. Jinn kon er enkel op hopen.

@Jace Dawson

Zijn uiterlijk leek de jongen niet af te schrikken. Tenminste, niet in zoverre Jinn kon opmerken. Hij vroeg zich wel af hoe dit nou verder ging. Verwachtte de jongen een gesprek of zou hij toch weg lopen? Jinn’s maag had al wel aangegeven waarom Jinn hier was en Jinn had daarom ook besloten om maar niet om te keren. Hij had eten nodig. De slangen begonnen al over de keukenvloer en het aanrecht te kruipen, op zoek naar eten. Hij keek op zodra de jongen op het aanrecht sprong daarbij zijn hoofd stootte aan de afzuigkap. Hij lachte wat flauwtjes naar hem, maar Jinn liet nog altijd geen emotie zien. Hij nam aan dat het doel van de jongen was om Jinn de ruimte te geven om zelf ook wat eten te pakken. “Well, I certainly didn’t expect to see the owner of Slytherin himself coming by today,” sprak de jongen toen. Jinn keek op van de woorden. Zelf was hij niet erg bekend met Harry Potter. Hij had de boeken niet gelezen noch de films gezien, maar hij wist wel genoeg om te weten dat de bijnaam door zijn uiterlijk ofwel de slangen kwam. “But I guess even the heir of Slytherin gets hungry sometimes,” sprak de jongen verder. Kennelijk vond hij het een passende bijnaam. Het liet Jinn enkel in zien dat de jongen tot de grote groep mensen behoorde die Jinn enkel zou kleineren en naroepen om zijn bijzonderheid. Het lag eenmaal ontzettend gevoelig bij de slangen jongen, dus om het meteen negatief op te vatten lag voor de hand. Zwijgend liep Jinn langs de jongen heen en deed hij de koelkast open. De slangen kropen ondertussen wat kastjes in op zoek naar eten voor hunzelf. Jinn haalde wat eten uit de koelkast en haalde een bord uit een van de kasten waarop hij vervolgens wat brood begon te smeren. Ondertussen hadden een paar slangen zich verzameld bij de jongen en hielden zij hem strak in de gaten. Mocht de jongen iets proberen, dan zouden zijn slangen meteen in actie schieten.

@jace dawson

In stilte begon Jinn het brood te smeren. Hij besloot geen aandacht meer te besteden aan de jongen achter hem. De slangen hielden de jongen in de gaten, mocht de jongen iets proberen. Goed, misschien dacht Jinn iets te snel dat anderen hem zouden aanvallen of ontvoeren, maar gezien zijn verleden was het enkel logisch. Hij was liever voorbereid dan achteraf spijt hebben van zijn niet genomen beslissingen. “Hey,” klonk het zachtjes. Jinn negeerde het en ging verder met zijn eten klaar maken. Hoe eerder hij dit klaar had, hoe eerder hij weer kon vertrekken. “It was meant as a joke, not to upset you. I think your gift is actually pretty cool,” sprak de jongen verder. Het klonk allemaal ontzettend scheinheilig en Jinn had dan ook moeite om de jongen te geloven. Waarom zou hij zijn woorden überhaupt vertrouwen? “The way they follow you and are willing to protect you is pretty amazing. How did you manage to control them so well?” Jinn zweeg nog altijd. Hij vond het fijn als mensen naar zijn bijzonderheid vroegen en er niet meteen zo angstig op reageren, maar op deze manier voelde het ontzettend achterbaks aan. De slangen hielden de jongen in de gaten, gaven elke beweging door die hij deed. ”Training,” mompelde Jinn uiteindelijk, zijn blik gericht op het brood voor hem. Het was maar gedeeltelijk waar. De slangen waren simpelweg zijn vrienden, dus het had enkel tijd en aandacht nodig. Niet dat hij dat aan de jongen zou uitleg. Echter betekende dat niet dat hij de slangen volledig onder controle had. Ze hadden nog altijd een eigen wil en zouden alles voor Jinn doen. Zo draaide Jinn zich om zodra hij merkte hoe een slang uit leek te willen halen naar de jongen. Snel zette Jinn een stap naar voren om de happende slang weg te halen bij de jongen. Op zich vond hij het niet erg als iemand gewond raakte door zijn slangen, maar hij had het ophef niet nodig. Eenmaal in zijn hand kwam de slang weer tot rest en legde deze zich rondom zijn arm.

@Jace Dawson

Jinn’s intentie om weinig aandacht te geven aan de jongen, leek niet geheel gedeeld te zijn bij zijn slangen. De meeste hielden zich koest en hadden door dat Jinn enkel zo snel mogelijk weer hier weg wou komen, maar een paar wonden zich ook op over hoe bedreigd Jinn zich op het moment voelde en vonden het nodig om de aanval in te zetten. Een slang begon dreigend naar de jongen te happen en Jinn besloot meteen in actie te komen door de slang weg te pakken. Hij richtte zich vervolgens weer op zijn eten, zijn slangen vertellend dat ze zich koest moesten houden. Natuurlijk zou Jace dat niet horen aangezien het allemaal telepathisch ging. “Are there any specific movements you need to do to attract their attention or can they feel the way you feel? How does it work?” vroeg de jongen plots. Jinn had de vragen niet zo zeer verwacht, zeker niet omdat een slang net nog de jongen had aangevallen. Moest de jongen niet banger zijn of in ieder geval kunnen concluderen dat hij op zijn tellen moest letten? Jinn keek even om naar de jongen. ”I know what they think, what they say, what they see and what they hear. They’re not puppets, they’re friends and they do what they deem necessary to help and protect a friend,” sprak Jinn. Zijn blik ging even naar de slangen. Ook zij leken het fijn te vinden om meer over zijn bijzonderheid te praten. Jinn was nog steeds geen lief van sociaal gedoe en ook in dit geval voelde het te nep aan. Zijn blik bleef daarom op de jongen hangen. ”Is there anything you need from?” Dat de jongen interesse in hem toonde kon enkel betekenen dat hij iets van hem nodig had.

@jace dawson

Ondanks de aanval van de slang leek de jongen nog altijd niet bang voor hem te zijn. Jinn begon zich langzamerhand af te vragen wat nou precies het probleem was of wat de jongen van hem wou. Opnieuw vroeg de jongen naar zijn krachten en Jinn beantwoordde deze eerlijk, maar niet van harte. “That’s pretty amazing,” reageerde de jongen op zijn woorden. Jinn wist niet goed wat hij van de situatie moest vinden. Hij was niet gewend dat anderen interesse hadden in zijn krachten of in hem, waardoor de achterdocht meteen begon op te spelen. De enige reden waarom iemand interesse in hem of zijn krachten kon hebben, was omdat ze een spion van zijn vader waren en enkel meer informatie wouden hebben. Ergens wist Jinn ook dat dat niet klopte – Jeremy wist immers al alles van hem wat er te weten viel en dus hadden zijn mannen die informatie al lang – maar kennelijk vond hij het nodig om een reden te vinden om de jongen op een afstandje te houden. Uiteindelijk draaide hij zich naar de jongen toe en vroeg hem simpel of hij iets van Jinn nodig had. Dat zou de situatie nog het beste verklaren. “Not at all,” antwoordde de jongen. Een antwoord die Jinn vreemd genoeg liever niet had. Waarom moest men hem valse hoop geven? “I just noticed your gift and thought it was amazing. I’d like to ask a few more questions about it if you like,” legde de jongen verder uit. Jinn voelde zich in een tweestrijd. Hij hield ervan om over zijn kracht te praten en over zijn slangen. Het was het enige waar hij op kon vertrouwen en waar hij op recht van hield, maar daardoor voelde het ook enkel zwakker aan om erover te praten. De slangen leken duidelijk voor te zijn om er wel over te praten. Ook zij hadden door dat Jinn de laatste tijd eenzaam was geweest en zij vonden het een gok waard om op deze manier een potentiele vriend te creëren. Jinn wist echter niet of hij het aandurfde. Hij was te vaak in de rug gestoken om iemand nog te kunnen vertrouwen. “Or if you feel more comfortable with it, I can leave. Your snakes don’t seem to feel comfortable around me and neither do you, but I can assure you that I don’t have any wrong intentions,” voegde de jongen nog aan zijn woorden toe, wat Jinn liet opkijken van zijn gedachtes. ”As if anyone with wrong intentions would be honest about it,” merkte Jinn droogjes op. Hij begreep de bedoeling van de jongen, maar het feit bleef dat het enkel mooie woorden waren en dat Jinn nog altijd niet wist of hij de jongen kon vertrouwen of niet. Dus besloot hij een andere weg in te slaan. ”What kind of powers do you have?” vroeg hij de jongen. Als de jongen zo nieuwsgierig wou zijn, zou Jinn hem net zo hard terug pakken.

@jace dawson

Het leek erop dat zijn wantrouwen jegens de jongen hem was opgevallen. Op zich was dat niet zo bijzonder. Jinn’s emotieloze blik en weinig tot geen interactieve reacties, zouden zelfs nog een kat ervan kunnen overtuigen dat hij het niet vertrouwde. Hij zou ook geen moeite doen om het te verbergen. Iedereen mocht weten dat hij niemand vertrouwde, dan zouden ze tenminste geen energie aan hem verspillen. Ook al verspilde deze jongen wel energie aan hem. Jinn wist niet wat hij ervan moest vinden. De jongen leek moeite te willen doen om met hem te praten, maar waarom? De jongen zei dat hij geen slechte intenties had, maar die woorden deden hem weinig. Hij kon het dan ook niet laten om er een zachte cynische opmerking op te geven. “We’ll see,” reageerde de jongen erop. Jinn bleef er verder stil over. Hij voelde er weinig voor om over zichzelf te praten, maar hij had geen moeite om iets meer te weten komen van de jongen. Misschien zou het dan makkelijker worden om een conversatie aan te gaan. “I can control the fear of others,” antwoordde de jongen, waarop Jinn lichtjes fronste. Dat klonk behoorlijk manipulatief en gevaarlijk. “If I know what their worst fear is, I can make an image of it in my head and project it towards the person. I can do that with people, but I’d prefer to use objects,” legde de jongen verder uit. Jinn knikte eens. Dus de jongen moest daarvoor wel weten wat voor angst de ander had. Jinn was al niet van plan om erg open te zijn over zijn gevoelens of zwakke punten, maar nu zou hij hem zeker nooit vertellen over zijn angst. Het klonk als een hel waar je doorheen zou gaan. De jongen leek het echter niet zo erg te vinden. Hij grinnikte. “Of course it only works when I know what their worst fear is, but with girls I often use an image of a spider. Works like a charm,” sprak de jongen verder. Hij zou er haast trots op lijken. ”I see,” reageerde Jinn erop. Hij snapte niet waarom je mensen met opzet wou laten schrikken. Met zijn uiterlijk en bijzonderheid hoefde hij enkel een ruimte binnen te stappen om mensen te laten schrikken. ”Are these projections very realistic? Can you touch and hear them?” besloot Jinn verder te vragen. Hoe meer informatie hij had, hoe beter hij wist hoe hij er tegen kon vechten mocht het hem overkomen.

@jace dawson

NOTES

De bijzonderheid van de ander klonk behoorlijk zorgwekkend. Een angst van iemand anders tot realiteit maken klonk als een verschrikkelijke bijzonderheid om te hebben, voor diens omgeving dan. Het klonk Jinn behoorlijk krachtig. Een kracht waarin zijn vader vast wel in geïnteresseerd was geweest. Toch liet Jinn zijn mening over de krachten nog niet zien en vroeg hij enkel verder. Hoe realistisch zou zoiets zijn? Als het al je zintuigen wist te foppen, dan kon het traumatisch en misschien wel dodelijk worden. “If my concentration is high enough, they’re quite realistic,” antwoordde de jongen. Dus het lag aan hoeveel moeite de jongen er in stak hoe ‘erg’ de illusies zouden zijn? “You can’t touch these projections, but you can hear them if I know what kind of sound they make. Which is the reason why I prefer to use objects instead of people. It doesn’t make sense to make a projection of someone if I don’t know what they sound like,” sprak de jongen ongegeneerd verder. Hijzelf leek geen problemen te hebben met zijn bijzonderheid of het uitoefenen ervan. De jongen haalde dan ook even zijn schouders op. “And as fear mostly turns off your reaction ability, it isn’t really that bad that they can’t toucht the projection. If I reflect the image well enough, their bodies should do the work for me.” Bij de laatste woorden fronste Jinn lichtjes. ”You seem almost proud of your peculiarity,” stelde hij zijn observatie. Misschien was de jongen enkel tevreden met zijn kracht en gebruikte hij het niet zo vaak als het nu leek, maar het vertrouwen jegens de jongen groeide in ieder geval niet. Het zorgde er juist voor dat Jinn wist dat hij nooit diepgaande dingen tegenover de jongen moest kwijt spelen. Dat zou dan zeker tegen hem kunnen worden gebruikt.

@jace dawson