Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Oké, je zou het niet zeggen als je hem zag zo op het eerste gezicht, maar hij was best wel geïnteresseerd in planten en tuinieren. Hij vond het geweldig om voor vruchtjes te zorgen die hij had geplant. Hij vond het geweldig om na al dat werk vruchtjes te hebben die hij voor zichzelf had gekweekt. Vooral aardbeien waren echt een goed ding, want die waren zo heerlijk zoet als hij ze at. En hij hield van zoete dingen. Soms was het namelijk goed in plaats van al die ongezonde dingen ook gezonde zoete dingen te gaan eten. Dus had hij wat aardbeienplanten in de kas geplaatst, waar hij eens in de zoveel tijd even langs kwam om ervoor te gaan zorgen. Zodat ze niet dood zouden gaan. En soms natuurlijk om zijn mooie aardbeien te oogsten. Oh, het water liep hem al in de mond bij het idee. Soms doopte hij ze in gesmolten chocolade, nou je zou hem niets beters kunnen geven dan dat. Het heerlijke zoete van de aardbeien en dan ook nog eens het zoete van de chocolade er om heen… Hmmm… Nee, hij kon nu al niet wachten om weer meer aardbeien te hebben zodat hij dat soort dingen kon gaan doen. Het was heel erg apart want als je hem zag zou je dat toch echt niet denken, maar hij vond het toch leuker dan hij het zou toegeven. Beetje simpel wel, maar het was genoeg om hem aan andere dingen te laten denken dan alle problemen waar hij mee rond liep. Dus het was eerder een verademing dan dat het echt een klusje was om te doen. In zijn meest oude kleren liep hij dan ook naar de kas toe waar alles lag. Hij werd altijd vies in de kas, dus daarom trok hij niet zijn nette kleren aan daar. Zodra hij de kas open deed ademde hij de heerlijke geuren van de natuur in. Zijn wolf genoot ook van alle heerlijke geuren die er hier rond dwaalden. Heerlijk geurende bloemen, de geur van het fruit… nee, het was prachtig hier. Hij liep meteen naar zijn stekje toe en knielde neer. Hij moest er een paar gaan verpoten naar een grotere bak, er kwamen alweer wat plantjes op namelijk. Hij droeg geen handschoenen, hij vond het heerlijk om met zijn blote handen in de aarde te graaien. Puur natuur, noemde hij dat dan.
Character sheet Bijzonderheid: Weather control Uiterlijke leeftijd: 19 y/o Quote: Return a smile to the words that say nothing.
Onderwerp: Re: Empty house ma mei 18, 2020 1:38 pm
Met een lichte glimlach keek Eloise omlaag naar het zestal viooltjes die ze had gekocht van de markt. Altijd al had ze gehouden van natuur. Wellicht lag het aan haar gave, maar de natuur zorgde ervoor dat ze tot rust kwam en dat ze zich enigszins vrij voelde. Met een leven zoals het hare, waar ze een onzichtbare rol speelde die al voor haar beslist bij haar geboorte, had ze nooit echte vrijheid ondervonden en hechtte daarom veel waarde aan de natuur. Zitten in een grasveld, genieten van de zee of lopen door het park; het gaf allemaal hetzelfde gevoel van vrijheid dat binnenshuis nooit kon ervaren. Natuurlijk voelde ze alleen die vrijheid als ze alleen was. Als ze in het bijzijn van iemand anders was, schoot ze weer terug in de rol van dienstmeid en wou ze iedereen alles geven om hen gelukkig te maken. Ze vond het fijn om de behoeftes van anderen voor zich te stellen, maar het gebeurde te vaak dat ze daardoor haarzelf geheel vergat.
Het liefste had ze wat bloemen gekocht voor op haar kamer, maar Kelvin zou dat vast niet op prijs stellen. Gelukkig had het verblijf ook een kas. Eloise ging er niet vanuit dat het per se bedoeld was voor zoiets onschuldigs als viooltjes, maar het was de perfecte plek waar ze hen kon planten. Met haar elleboog duwde ze de deur open, waarna ze naar binnen stapte. Eenmaal binnen zag ze echter langs het groen een silhouet bewegen. Nieuwsgierig bewoog ze dichterbij en merkte een jongeman op. ”Good morning,” begroette ze de jongen met een vriendelijke glimlach. Desondanks het feit dat ze ergens had gehoopt alleen te zijn, vond ze het niet erg om even gezelschap te hebben. Ze plaatste de viooltjes neer op een bankje en liet haar blik gaan naar de plant waar de jongen mee bezig was. Ze herkende de planten nog niet, maar ze waren ook nog niet volgroeid. ”What are you growing?” vroeg ze verder, duidelijk nieuwsgierig.
