House of wolves

Yara had in de keuken gestaan toen dat de jongen haar opgevallen was. Met haar handpalmen tegen het aanrecht geleund, had ze hem kort geobserveerd. Ze zag een zakje naast hem liggen met God weet wat daar in had gezeten en ze trok kort haar wenkbrauw op, zich afvragend of ze hem alleen moest laten zitten met zijn ellende of dat ze hem moest gaan helpen. Haar gedachten gleden kort naar Cyrek en hoe ze hem had geholpen om uit dat steegje te geraken en ze slaakte een zachte zucht. Het leek net wel alsof ze nanny moest spelen van iedereen hier in het huis. Zo voelde het tenminste toch. Ze kende de jongen niet en de drang om hem gewoon in zijn eigen shit achter te laten was vrij groot, maar Yara wist ook wel dat ze dat niet zomaar over haar hart kon verkrijgen. Ze zag dat hij moeizaam overeind kwam en ze spitste haar oren om op hem te letten. Ze merkte zijn ademhaling en zijn rustige hartslag op en zag de manier hoe hij naar de grond aan het kijken was. Het was buiten ontzettend warm en Yara wist niet wat er in dat zakje had gezeten, maar veel goeds kon het niet zijn. Zonder aarzelen pakte ze een glas, vulde deze met koud water en liep vervolgens naar buiten toe. IJskoud water hielp immers altijd tegen wat dan ook en zou er in elk geval voor zorgen dat zijn huid een beetje gehydrateerd raakte onder het warme weer. “Here,” zei ze, waarna ze hem het glas water toestak. “I figured you could use this.” Haar ogen gleden naar het zakje en haar scherpe zintuigen vingen algauw op wat dat het kon zijn. Drugs. Yara schudde lichtjes met haar hoofd en concentreerde zich weer op de jongen, het glas nog altijd naar hem uitgestoken.

Yara kreeg niet echt een bedankje, maar dat had ze ook niet verwacht. De jongen zag eruit alsof hij ver van de wereld leek te zijn en dan was een bedankje wel het laatste waar je aan dacht. De middag was echter nog lang en Yara was niet van plan om hem zomaar in de steek te laten. Dat was haar zorgzame kant die wel eens kwam opzetten. Ze wist dat ze fel kon zijn en dat ze veel mensen tegen zich in het harnas kon jagen, maar er waren ook momenten dat ze haar zorgzaamheid kon tonen en dat ze daardoor juist wel mensen ontmoette die haar aardig vonden. Yara was ook niet echt iemand die per se aardig gevonden wilde worden. Ze deed in elk geval niet erg haar best of zo, maar nu hielp ze gewoon iemand die het nodig had. Ze grinnikte en rolde met haar ogen nadat hij zijn woorden had gesproken, maar gaf hem wel een knikje ten teken dat ze zich aan zijn woorden zou houden. “I won’t,” was haar simpele antwoord. “Everyone has their own little meltdown in a while and it’s nobody’s business anyway.” Ze nam het glas water weer terug van hem aan toen hij het leeg had gedronken en liep ermee weg, maar niet om hem achter te laten. Ze vulde het glas weer met ijskoud water en liep opnieuw naar hem toe. Hij zag er al beter uit dan voordat hij het water had gedronken en opnieuw stak ze het glas naar hem toe. “You can always ask if you want more. You should stay down for a while until you’re not dizzy anymore.” Ze stapte een beetje opzij zodat de schaduw van de boom ook over haar viel en liet haar blik over de tuin glijden, maar hield in haar ooghoeken de jongen in de gaten zodat ze kon ingrijpen als het opnieuw mis zou gaan.

Ze kon zien aan de jongen dat hij het moeilijk had. En ze had al wel meer met haar eigen frustraties en issues gedeald om te weten dat zulk soort ellende nooit enkel kwam ten gevolge van het verkeerd gebruik van bepaalde middelen. Of door het juiste gebruik van bepaalde middelen, maar de nasleep ervan. Het vervelende aan drugs en alcohol was dat ze altijd een soort nasleep hadden en dat de gevolgen soms niet te voorzien waren als je er te vaak op rekende. Yara kon niet echt zeggen dat ze daar ervaring in had; haar vader had dat soort middelen sterk verboden binnen de pack en nadat ze uit de pack was ontsnapt, had ze niet bepaald de behoefte gehad om het zelf te gebruiken, maar ze was vaak genoeg in het centrum van Inndyr geweest om te zien wat het met je kon doen. En je gezond verstand gebruiken om uit te kunnen vinden wat dat soort middelen uiteindelijk met je geest en lichaam deden, was ook niet zo moeilijk. Maar net als bij Cyrek hield Yara netjes haar mond en bemoeide zich er niet mee, maar gaf de jongen voor haar enkel instructies om te voorkomen dat hij het erger zou maken. Ze had een zorgzame kant en die kwam zo nu en dan wel eens opzetten. Ze was niet alleen maar fel en daar moest ze zelf soms aan wennen. Ze had natuurlijk nadat ze zijn eerste glas had gegeven weg kunnen lopen, maar er was iets in haar dat hem niet alleen wilde laten, net zoals ze Cyrek niet alleen had kunnen laten. Ze grinnikte toen de jongen zei dat hij oké was en begon te lachen toen hij zei dat ze klonk alsof ze ervaring had met dit soort shit. “Yes, you can say that, kinda,” grinnikte ze. “My life has changed quite a bit since I entered the loop. Not for the worse, tho.” Ze glimlachte nu oprecht. Nee, haar leven was zeker niet op een erge manier veranderd. Ze zou Cyrek, de andere Peculiars en de lus nooit meer inruilen voor de pack. Alles behalve dat. “Let’s say I have a sensor for these kind of things. And if someone accepts my help, why not give it?” Ze haalde haar schouders op en keek hem vervolgens weer met een glimlach aan. “Do you need another glass of water or are you good for now?”

Yara haalde haar schouders op op zijn woorden. “Sometimes I surprise myself,” was het enige wat ze erop zei. Ze was vrij zorgzaam aangelegd, daar niet van, maar er waren ook momenten dat ze het liever de rug toekeerde dan dat ze er echt in meeging. Ze had gedacht dat na heel het gedoe in haar pack ze minder zorgzaam zou zijn en ze anderen vaker zou laten stikken, maar dat bleek dus niet het geval te zijn. Ze had Cyrek naar huis geholpen en was nu bezig om deze jongen weer een beetje op het juiste spoor te krijgen. Niet dat ze hem ging zeggen dat hij moest stoppen met drugs – ze zei Cyrek immers ook niet dat hij moest stoppen met zijn alcohol – maar hem wel een beetje oplappen nu hij er zo bij zat. De jongen liet zich tegen de boom rusten en Yara besloot om naast hem te gaan zitten, haar rug leunend tegen de boom, maar haar lichaam wel opzij houdend zodat ze de jongen ruimte zou geven. “Oh, sorry, I will go then,” zei ze plagend en met een grijns tegen hem toen hij zijn opmerking gaf. Waarschijnlijk een vrij flauwe opmerking om te geven, maar was het niet beter om de jongen een beetje te laten lachen dan om volledig meegezogen te worden in het negatieve gedoe? Ze had het idee dat de jongen eerder wat steun kon gebruiken aan wat grapjes dan dat ze over zijn problemen zou praten. Dat was sowieso niet iets wat je op een eerste ontmoeting deed, al had Yara zichzelf verrast toen ze tijdens haar ontmoeting met Cyrek hem verteld had over haar pack en haar verleden. Maar dat was anders. Hij begreep dat soort dingen. De jongen naast haar wellicht niet. “Have you been in the loop for a long time?” vroeg ze om hem wat af te leiden van het weer en zijn ellende.

Yara gaf een kort knikje toen hij zijn antwoord gaf. “Hold on,” antwoordde ze, maar niet omdat ze hem wilde onderbreken of omdat ze hem een vraag wilde stellen. Ze had het zweet langs zijn gezicht zien parelen en zag hoe rood hij werd. Het water dat hij had gedronken was één ding, maar het was belangrijk dat hij nu gehydrateerd moest blijven en dat hij zich vooral moest ontdoen van alles wat ervoor zorgde dat de hitte bevangen hield. “Take off your shirt,” instrueerde ze hem nog voordat ze zich afduwde van de boom en naar de keuken snelde. Iemand die oververhit raakte, kon een probleem vormen wanneer er niet snel gehandeld werd. Yara wilde voorkomen dat hij van zijn stokje zou gaan. Als hij kon zeggen waar hij last van had, dan kon ze hem nog helpen. Als dat betekende dat hun neutrale gesprek even stopgezet moest worden, dan was dat maar zo. Ze pakte snel een handdoek uit de kast, liet deze doorweken met water en liep weer terug naar buiten. Ze duwde de handdoek tegen zijn voorhoofd aan en voerde de druk op zodat het water langs zijn gezicht zou lopen. “What is it with you men and being too stubborn to tell it when something’s bothering them?” zuchtte ze. “The last thing I want to happen to you is that you pass out because of the heat. Unconsious you aren’t much to me, but consious you are. So next time when I ask if you need anything, just give me an honest answer, please.” Ze verlegde de met water gevulde handdoek van zijn voorhoofd naar zijn slapen en veegde daar het zweet weg, haar blik vervolgens fixerend op zijn ogen. Hij zag er niet uit alsof hij elk moment kon gaan flauwvallen, maar ze kon natuurlijk beter het zekere voor het onzekere nemen.

Yara had met een grijns gereageerd op zijn woorden. Ze vond zijn humor wel leuk. Ze hield zelf wel van dat soort grapjes en liet dan ook niet vaak een kans liggen om zo’n soort grapjes te maken. Toen ze terug was gekomen, lette ze niet al te veel op zijn bloot bovenlijf. Ze zag dat hij littekens had, maar het was niet haar plaats om er iets over te vragen. Zij had immers ook haar littekens die zich op haar schouder bevonden en ze zou ook niet willen dat iemand daar naar zou vragen. Ze zou echter ook niet haar shirt hebben uitgetrokken als iemand het haar vroeg, juist om die reden. Ze wilde haar littekens niet laten zien aan een ander, maar de jongen leek het niet zo veel te boeien en de roodharige kon daar enkel respect voor hebben. “Of course nothing is bothering you,” zei Yara op een droge toon. “Where do I get the idea from? Maybe because of the sweat that’s pouring from your face? Or the fact you have trouble with your breathing? No, that couldn’t possibly be it,” vervolgde ze op een droge toon, maar toch kropen haar mondhoeken licht omhoog. Toen de jongen zijn hoofd wegtrok, volgde ze hem gewoon en duwde ze de natte handdoek tegen zijn voorhoofd aan. Ze had de hele handdoek nat gemaakt waardoor ze die goed tegen heel zijn voorhoofd kon duwen en de punten langs zijn wangen kon laten glijden. Het was nu belangrijk dat hij verkoeling zou hebben zodat hij niet opeens van zijn stokje zou gaan. “You remind me of someone else in this loop,” zei ze op een zachte toon toen ze hem nogmaals hoorde ontkennen dat er iets met hem was. “He’s as stubborn as you and… I don’t know how to fix him,” gaf ze toe. Het was niet alsof ze even een simpele natte handdoek tegen Cyrek’s voorhoofd kon duwen en dat het daarmee allemaal opgelost zou zijn. “But luckily the one thing you and him share in common is that you accept my help, even when you don’t need it,” zei ze al op een iets vrolijkere toon, hem een grijns toewerpend en wat meer druk uitoefenend op de handdoek.