[MC] I'd give you the stars

Dawn was meteen in de douche gesprongen nadat bleek dat ze op date zou gaan met Victor. Ze had haar haren geföhnd en daarna er met een stijltang voor gezorgd dat er een slag in haar haren kwamen, ergens van voor bij de lok. Ze had haar ogen opgemaakt met oogschaduw, eyeliner, mascara en oogpotlood en had een klein beetje blush op gedaan. Normaal gezien nam ze genoegen met een beetje eyeliner en mascara, maar dit was dan ook geen normale situatie. Nadat ze zich gedoucht en opgemaakt had, was ze naar haar kamer gegaan en had ze vervolgens ongeveer een kwartier staan dralen met het kiezen van haar kledij. Ze koos uiteindelijk na veel twijfelden voor een zwarte jurk die een split aan de zijkant had en voor open hakken met een vrij hoge hak. Aangezien Dawn een voorliefde had voor die dingen, zou het haar er niet moeilijk vanaf gaan om erop te lopen en ze was ook nog eens ongeveer van dezelfde grootte als Victor zodat ze hem gemakkelijk een kus kon geven. Dubbel win-win voor haar. Nadat ze klaar was met alles keek ze op de klok en zag dat het tijd begon te worden om naar de torenkamer te gaan. Toch wel wat nerveus nu liep ze de kamer uit en ging vervolgens de trap op. Een kleine glimlach kwam om haar lippen toen ze Victor al aan het raam zag staan, de mand met waar waarschijnlijk het eten in zou zitten ergens achter hun. Maar die mand had slechts enkele seconden Dawn's aandacht terwijl ze naar Victor liep. Haar hakken maakten duidelijk geluid op de vloer onder haar zodat hij niet helemaal verrast zou zijn en toen ze eenmaal bij hem was, boog ze zich naar voren en drukte een zachte kus op zijn wang. "Hé," zei ze met een warme glimlach naar hem, waarna ze snel haar blik over hem liet glijden. "Je ziet er goed uit."

Dawn grinnikte toen hij haar bedankte en liet kort haar vinger langs zijn kin glijden. “Ik vind het een leuke verandering,” zei ze glimlachend tegen hem. Ook bij haar was de glimlach niet weg te slaan, al zeker niet dat hij haar ook complimenteerde. Net zoals hij dat had gedaan, liet ook zij haar blik even kort naar beneden glijden en moest toegeven dat ze er wel heel veel moeite in had gestoken. Maar ja, Victor was ook niet gewoon zomaar iemand voor haar voor wie ze zich opmaakte. Victor was iemand waar ze er altijd op haar best voor uit wilde zien, zodat ze zo veel mogelijk complimentjes van hem zou krijgen. Het liet haar hart sneller kloppen en een aangename tinteling door haar buik gaan. Het idee dat ze nog heel de avond samen hadden, deed haar bijna glunderen van geluk, al probeerde ze dat wel een beetje te minimaliseren om niet als een idioot over te komen. Ze richtte haar blik weer op de jongen toen hij over haar hakken begon en grinnikte. “Ik kan er zelfs op rennen, maar dan ben ik na een paar meter wel stik kapot,” zei ze op een lachende toon tegen hem. “En voor de rest is het vooral om te verbergen dat ik klein ben. En het heeft ook zo zijn andere voordelen.” Ze liet haar blik even nadrukkelijk naar zijn lippen gaan, waarna ze weer opkeek en hem een plagende knipoog gaf. Nee, dat moesten ze voor veel later houden, maar dat betekende niet dat ze er niet naar verlangde en dat ze hem er niet mee kon plagen zo af en toe. Ze richtte haar blik naar buiten en glimlachte toen ze de prachtige blauwe lucht zag waar zich al een avondgloed begon te vormen. “Deze locatie is echt perfect,” zei ze zachtjes tegen hem. Ja, ze hadden er goed aan gedaan om deze date te doen, als je het haar vroeg.

“Ik denk niet dat ik dat heel erg had gevonden als je dat wel was geweest. Je hebt altijd zo van die meisjes die zich graag klein en veilig willen blijven voelen,” zei ze met een plagerige glimlach tegen hem, al was het onduidelijk of ze daarmee op zichzelf doelde. Aan de ene kant wilde ze graag sterk zijn en voor zichzelf op durven komen, maar ze moest ook toegeven dat ze het fijn vond als Victor liet blijken dat hij dat voor haar wilde doen. Het was echter geen verlangen en dus was ze ook zeker niet van plan om een dergelijke situatie uit te lokken. Als ze dat graag had gezien, dan was ze wel met hem naar de lus van Italië gegaan zodat ze Filio kon confronteren. Ze wilde echter niet dat Victor gewond zou raken, iets waar zo’n soort meisjes meestal geen rekening mee hielden als ze te ver gingen in hun fantasieën; het feit dat de ander door wie ze beschermd wilden worden ook gewond kon raken. Eigenlijk was het vrij belachelijk als je er zo over nadacht en Dawn besloot dat ook om er niet te veel aandacht meer aan te besteden. Ze humde op zijn woorden, maar keek verbaasd naar opzij toen hij zei dat hij hier nog nooit met iemand was gekomen. Eigenlijk had dat haar ook niet echt moeten verbazen; Victor bleef nu eenmaal Victor, after all. “Ik voel me vereerd dat ik je eerste ben,” zei ze met een lach tegen hem, waarna ze naar de picknickmand keek en er een knikje naar deed. “Zullen we dan maar? Ik moet toegeven dat ik inmiddels wel honger heb gekregen. En uiteraard ben ik ook heel nieuwsgierig naar je inpakskills,” zei ze op een plagerige toon tegen hem. “Hoewel ik durf te wedden dat je er vast één of ander boek voor geraadpleegd hebt. ‘Hoe laad ik een picknickmand in’?” Het was duidelijk dat ze hem aan het plagen was toen ze kort haar hand tegen zijn arm legde en al grinnikend richting de picknickmand liep.

Dawn wierp hem over haar schouder een blik toe, waarna ze met haar ogen rolde. "Uiteraard," zei ze op een toon alsof ze daar zelf veel van geloofde. "Als Victor Frankenstein iets doet, dan heeft dat altijd een perfect resultaat." Ze knipoogde om hem te laten weten dat ze het niet verkeerd bedoelde, al dacht ze dat hij dat al wel wist. Hun band in de vernielde lus was dikwijls met een hoop plagerijen gepaard gegaan en dus zou Victor waarschijnlijk niet anders verwachten dan dat Dawn er flauwe grapjes over maakte. Ze nam zijn aanbod om de mand te verkennen echter wel aan en ging zitten waarbij ze ervoor zorgde dat ze dat op een elegante wijze deed en er niet voor zorgde dat Victor dingen zag die hij waarschijnlijk nog niet zo snel wilde zien. Of wel. Het lag eraan hoe hij ingesteld was na een jaar. Dawn bloosde omwille van die gedachte en sloeg snel de deken die over de picknickmand om om haar gedachten te verdoezelen. Die werden echter automatisch stil gelegd toen ze zag wat voor moeite Victor had gedaan. "Nee maar," zei ze zachtjes. "Ik ben zowaar onder de indruk." Belegde sandwiches, toastjes met daarbij liggend een paar potjes met sausjes waarin ze konden dippen, frisdrank, twee kleine potjes chocoladedessert en bestek waren een paar van de dingen die Dawn al kon ontdekken. "Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt trots op je ben nu," zei ze met een lieve lach tegen hem. "Ik zou dit altijd blijven verkiezen boven een restaurant." Ze richtte haar blik op hem en probeerde oogcontact te zoeken om te laten weten dat ze het meende. Daarna stond ze op zodat ze de deken over de grond kon spreiden zodat ze daar op konden gaan zitten en pakte zorgvuldig één voor één de spullen uit die Victor voor deze avond voorzien had. Ja, dit was voor haar gevoel al een zeer geslaagde date.

"Dat zou ik inderdaad kunnen doen," zei Dawn en ze rolde met haar ogen, want ze wist dat hij het zei omdat hij moeite had met haar compliment en niet per se omdat hij wilde dat ze de vrouw des huizes er daadwerkelijk dankbaar voor zou zijn. Natuurlijk was ze dat ook wel, maar Victor was toch maar op het idee gekomen hoe hij de mand zou vullen en daar kon ze hem het alleenrecht op geven wat haar dankbaarheid betrof. "Maar ik bedank liever jou," zei ze dan ook met een knipoog naar hem. Victor hielp mee met de spullen uit de mand te halen en Dawn legde ze zorgvuldig overal een beetje verspreid neer, waarna ze de glazen die hij had meegenomen vulde met frisdrank. Ze hield de schaal met de toastjes naar Victor gericht terwijl ze haar eigen bord met van alles en nog wat vulde en hield vervolgens haar glas naar hem uitgestoken om te proosten. "Op een nieuwe start," zei ze met een grijns naar hem. Daarna keek ze hem over de rand van haar glas aan en kwam algauw op eens gespreksonderwerp. Nu ze alle drama hadden gehad, konden ze zich richten op de leukere dingen. Plus Dawn wilde wel graag weten wat hij ondertussen had meegemaakt. "Vertel eens over je ervaringen in deze lus," spoorde ze hem aan. "Heb je al veel anderen ontmoet? Hoe zijn de Peculiars hier?" Zijzelf had nog niet echt de kans gehad om anderen te ontmoeten, dus ze was benieuwd wat hij ging antwoorden.

Zoals altijd wanneer Victor enthousiast was over een onderwerp, begon hij te ratelen. Dawn kende hem echter langer dan vandaag en zat er niet echt mee in; haar geamuseerde glimlach was duidelijk zichtbaar terwijl ze naar hem luisterde. Ze knikte kort toen hij over Hennon begon. De jongen en zij hadden niet echt contact met elkaar gehad, maar Dawn kende hem wel bij naam en kon er dan ook een gezicht op plakken. Ze had buiten Victor eigenlijk niet veel mensen met wie ze veel had opgetrokken in de vernielde lus. Ze had dan ook veel tijd aan Victor besteed en hoewel ze zeker niet kon zeggen dat ze geen andere vrienden had, was het wel zo dat hij de belangrijkste factor voor haar was geweest in de vorige lus. En ze was er vrij zeker van dat dat nu ook het geval zou zijn, al wist ze natuurlijk niet wie er nog op haar pad zou komen. Ze luisterde toen hij over zijn kamergenote begon en een glimlach ontstond om haar lippen. "En...? Kom op. Vertel me meer over haar," spoorde ze aan. Er was geen greintje jaloezie te horen in haar stem, ondanks dat ze duidelijk hoorde dat de twee een goede band hadden. Dawn was in de vernielde lus ook geen jaloers type geweest en dat zou nu zeker niet veranderen. Ze gunde Victor juist al het geluk. Ze waren een jaar van elkaar gescheiden geweest, dus het zou niet geheel onlogisch zijn als hij gevoelens had opgebouwd voor iemand anders in dat jaar dat ze elkaar niet gezien hadden. Het had er niet naar geleken vanmiddag, maar wat niet was kon nog komen. Dawn zou er echter niet bitter over zijn als het zo was, al zou het haar natuurlijk wel pijn doen. "Haar gave speelt goed in op die van jou. Het is niet vreemd dat je je op je gemak voelt bij haar. Dus wees niet te schuw om over haar te vertellen. Je weet dat ik niet jaloers ben aangelegd." Of dat voor Victor het geval was, wist ze niet goed. Ze hadden nog geen situatie gehad waarbij hun relatie op die manier in het gedrang kwam, dus Dawn had er geen idee van en was er ook niet nieuwsgierig naar.

Dawn kon een vertederde glimlach maar amper onderdrukken toen ze zag hoe enthousiast hij weer werd. Misschien zou het voor een ander meisje vreemd of zelfs beledigend overgekomen zijn als ze Victor zo enthousiast had horen praten over een ander meisje, maar Dawn was daar vrij nuchter over. Ze vond het alleen maar fijn dat Victor anderen had gevonden in de lus waar hij het goed mee kon vinden en nu ze hem hoorde praten over het meisje wist ze ook dat het meer de gave was van het meisje waar hij helemaal enthousiast van werd dan het uiterlijk van het meisje. Victor was en bleef iemand die graag verklaringen zocht achter bepaalde dingen of over één bepaald onderwerp zo enthousiast kon worden dat hij er volledig in op kon gaan en Dawn had dus al vaker zijn geratel aan moeten horen over één of ander onderwerp, maar ze vond het niet erg. Ze luisterde graag naar hem en ook nu at ze stilzwijgend van haar toast terwijl ze hem het woord liet doen. Ze gaf een knikje nadat hij zijn woorden had gesproken. “Jij kunt met jouw gave de gebreken opvullen van haar gave,” vatte ze kort voor hem samen. Ze fronste echter toen hij het had over zijn eigen gave, iets wat haar deze middag ook al was opgevallen toen ze hem had gekust. Haar wangen werden rood toen ze dacht aan die kus, maar ze kon het niet helpen dat er een zalig gevoel door haar buik trok en haar hart sneller begon te kloppen toen ze zich herinnerde hoe hij zijn handen als vanzelf op haar heupen had gelegd en hoe zijn lippen synchroon met die van haar hadden bewogen alvorens hij zich terug had getrokken. “Kun je me daar iets meer over vertellen?” vroeg ze voorzichtig. “Ik merkte vanmiddag al dat er iets was wat je gave betrof. Waarom je… snel terugtrok.” Ze propte snel een stuk toast in haar mond zodat ze hopelijk niet weer zou beginnen blozen, al had dat weinig effect en zag het er waarschijnlijk niet al te elegant uit. Ze verdrong die gedachten voordat ze nog begon te lachen ook en keek weer met een serieuze blik naar Victor, afwachtend over wat hij zou zeggen.