[MC] I'd give you the stars

Ondanks dat Victor moest lachen met haar handeling, werd hij wel al snel weer ernstig, wat voor Dawn aangaf dat hetgeen dat hij nu ging vertellen heel erg diep bij hem zat. En dus slikte ze snel haar stuk toast door en liet ze de rest voor wat het was. Ze wilde eerst naar zijn verhaal luisteren en er voor hem zijn, precies zoals hij er voor haar was geweest deze middag. Ze had geen idee in hoeverre ze hem mocht troosten en wat hij toe zou laten, maar dat zou ze dan wel zien. Hun spontane aanrakingen waren er deze middag ook vanzelf gekomen en Dawn had toen niks gemerkt van zijn gave dat het van hem over wilde nemen. Ze had geen idee of dat hij het erg in bedwang had moeten houden of dat hij gewoon te rustig was geweest waardoor zijn gave geen vat op hem kon hebben, maar nu hadden ze uitgebreid de tijd om het daarover te hebben en ze merkte dat hij er voor open stond, dus die kans wilde ze ook wel zeker aannemen. Victor begon te vertellen over wat er gaande was in zijn leven nadat hij hun was kwijtgeraakt en Dawn wist ook wel wat hij bedoelde met die aanrakingen zonder dat hij dat verder toelichtte. Hij leek zich er enorm schuldig over te voelen, maar Dawn was over de afgelopen tijd zelf erg egoïstisch geworden en vond dat hij er geen schuld aan hoefde te hebben. “Je deed wat je moest doen om te overleven,” zei ze dan ook tegen hem, waarna ze zich naar voren boog en zijn gehandschoende hand vastpakte, waar ze een kneepje in gaf. Toen hij zei dat hij bang was, legde ze voorzichtig haar hand op zijn wang en streelde hem daar, haar blauwe ogen op hem richtend zodat hun blikken elkaar vast bleven houden. “Ik weet dat je bang bent en ik weet dat je nu trainingen volgt, maar herinner je je vanmiddag nog, toen we elkaar aanraakten?” Ze glimlachte. “Ik voelde niks anders dan een overweldigend gevoel van veiligheid en euforie. Dat wil zeggen dat je gave niet oncontroleerbaar is en dat je er toch op de één of andere manier vat op hebt. Misschien is het gewoon een kwestie van uitzoeken wanneer die momenten er zijn.” Ze liet haar hand van zijn wang glijden en legde hem in haar schoot, maar God wist hoe graag ze nu tegen hem aan wilde kruipen en hem wilde zoenen. “Wanneer merk je dat je gave controle over je begint te krijgen? Is dat bij bepaalde gevoelens of heb je daar geen idee van?” Om hem tijd te geven om te antwoorden, schonk ze de glazen van hun nog eens helemaal vol en stalde ze de sandwiches die hij had gemaakt voor hun uit, allemaal netjes op een rijtje en gesorteerd per smaak zodat ze makkelijk konden kiezen.

Dawn had haar blik op de taak voor haar gericht om zich erop te concentreren en ook om zelf wat tot rust te komen. Hoewel ze rustig had gereageerd op zijn woorden, was het niet niks wat hij vertelde en had het ook een impact op haar, al was het minder dan dat het op hem had omdat zijzelf natuurlijk niet met het probleem zat. Net zoals haar woorden eerder op de dag effect op hem hadden gehad, leefde zij net zo hard met hem mee en wilde ze hem graag hebben. Ze had echter noch de capaciteiten, noch de gave om hem te helpen. Ze kon alleen maar naar hem luisteren en advies geven, maar daar hield het dan ook mee op. In tegenstelling tot Victor maakte Dawn zich echter minder zorgen wat voor een gevolgen haar aanrakingen op hem konden hebben. Ze was niet bang dat ze plotseling het leven uit haar zou voelen vloeien of flauw zou vallen. Waar zou de wereld heen gaan als zij al bang was om hem aan te raken? Ze hoopte dat die angst binnenkort ook van hem af zou glijden, al was dat natuurlijk makkelijker dan gedaan. Ze liet hem zijn verhaal doen en reikte hem ondertussen een sandwich aan waarvan ze dacht dat hij het beleg wel lekker vond. Ze nam aan dat hij immers beleg had gekozen dat ze allebei lekker vonden en niet enkele tussen had zitten wat alleen zij zou lusten. Ze dacht überhaupt trouwens ook dat hij dat niet eens wist, wat waarschijnlijk ook de reden was waarom hij het heel casual had gehouden. Casual was prima. Voor haar hoefde het allemaal niet zo chique en het gaf hun de uitgelezen kans om over hun problemen te praten. “Ik ben niet de juiste persoon om je te helpen met je gave,” zei ze met een trieste glimlach tegen hem. “Ik denk dat je je daar inderdaad beter voor kunt richten tot een persoon die er meer verstand van heeft. Ik ken Zeal niet, maar als ik je zo hoor, dan lijkt hij me wel capabel genoeg.” Ze nam een hap van haar sandwich en nam zich de tijd om het volgende te zeggen wat ze wilde. “Maar ik weet wel dat ik daarstraks geen pijn heb geleden, noch dat ik iets anders heb gevoeld dat ik negatief ervaarde. Ik denk dat je inderdaad moet proberen om je minder zorgen te gaan maken, al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.” Ze glimlachte. “Ik weet ook dat ik niet wil dat je je zorgen maakt dat je me pijn doet telkens als je me aanraakt. Dat hoeft namelijk helemaal niet. Ik ben niet bang dat je me iets aandoet en dat hoef jij ook niet te zijn. Als je er écht geen controle over had, dan was er vanaf het moment dat ik je knuffelde al iets gebeurd en dat was niet zo. Misschien maak je je soms inderdaad te druk en moet je het gewoon wat meer los leren laten. En daar kan ik je misschien wél mee helpen.”

Hoewel Victor grinnikte om zijn woorden, had Dawn niet echt het idee dat hij het echt grappig vond, maar het misschien juist als een extra factor zag waarom het een moeilijke opgave voor hem zou worden om het te leren controleren. Dawn kende Zeal niet en dat hoefde ook niet, maar ze hoopte dat hij Victor wel kon helpen om minder bang te zijn om zijn gave te gebruiken of om minder bang te zijn dat zijn gave invloed zou hebben op iemand anders van wie hij hield. Dawn bleef bij het feit dat Victor haar geen pijn had gedaan en dat zijn gave dus geen vat op hem had, dat hij er zelf nog wel enige controle over had. Het was normaal dat een gave uit de hand liep wanneer de emoties ook uit de hand liepen. “Victor, ik geloof dat er bijna niemand is in de lus die kan zeggen dat hij de volledige controle over zijn gave heeft wanneer de emoties te hoog oplopen,” zei ze op een serieuze toon tegen hem. Zij had haar gave nooit per ongeluk gebruikt, besefte ze. Ze was te bang geweest toen Filio haar aangevallen had en op andere moment had ze het niet echt als zelfverdedigingsmechanisme kunnen gebruiken. Tijdens de aanval van de hulsels was ze vooral bezig geweest met vluchten en Filio had een bepaalde angst in haar opgewekt dat het haar belette om haar gave te gebruiken. Misschien moest zij juist training gaan volgen om haar gave in extreme gevallen te kunnen gebruiken. Ze keek al niet uit naar dat idee en dus concentreerde ze zich op Victor’s korte, maar krachtige vraag. “Door je te steunen,” was haar antwoord die simpeler klonk dan dat het was. “Door je al mijn aandacht en liefde te blijven geven die ik heb. Ik heb na vandaag geen twijfels meer over mijn gevoelens voor je, maar we moeten wel zien of het tussen ons nog zou lukken.” Ze glimlachte. “Een belangrijke stap daarbij is dat je leert om me te vertrouwen. Als in dat je het toelaat dat ik je aanraak, maar dat je het ook van jezelf toe kunt laten dat jij mij aanraakt. En daarvoor moet eerst een deel van je angst weg zijn, anders wordt het lastig om weer een relatie te hebben.” Dat klonk misschien hard, maar het was wel de waarheid. Aan Dawn was echter wel te zien dat ze er wel vertrouwen in had en ze kon het dan ook niet laten om hem een knipoogje te geven. Ze zouden er wel komen. Met een relatie of zonder, maar ze zouden er komen.

“Dat vind ik onzin,” zei Dawn met een frons. “Iedereen die naar de lus gekomen is, heeft dat waarschijnlijk in een verplichte sfeer moeten doen omdat hun gave het belette om nog normaal te functioneren binnen hun thuissituatie. Dat wil dus zeggen dat hun gave hetgeen is dat ze onder controle moeten krijgen, iets wat hun tot dusver niet gelukt is omdat hun emoties vaak te hoog oplopen. Misschien is het niet altijd even aanwezig, maar ik denk niet dat er ook maar iemand is die weinig tot geen last heeft van zijn emoties.” Nee, ze dacht niet dat er mensen waren die niet minder bang waren dan Victor. “Het is niet omdat ze het niet laten zien dat het er niet is,” voegde ze er nog haastig aan toe met een bemoedigend glimlachje. Victor zou vast niet de enige zijn wiens gave hem ervan belette om zijn leven te leiden zoals hij die wilde leiden. Ze moesten een manier vinden om het voor hem te laten werken, op de manier zoals het gedaan had voordat alles naar de hel was gegaan. Ze keek op toen Victor aan haar vroeg hoe ze ervoor ging zorgen dat hij minder bang voor haar zou zijn. Of nou ja, voor het aanraken van haar zou zijn. Voor zijn gave. Ze haalde kort haar schouders op, want ze had daar niet direct een antwoord op. “Door ervoor te zorgen dat we weer naar elkaar toegroeien,” zei ze op een kalme toon. “Weer opnieuw beginnen. Elkaar weer leren kennen, elkaar weer leren vertrouwen. Dat geldt ook voor onze lichamen.” Ze glimlachte. “En het is niet alsof we hier geen tijd hebben,” sprak ze op een kalme toon. “En alsof er mensen zijn die ons beletten.” Ze doelde op liefdesinteresses. Victor had voor zover zij wist geen interesse voor iemand anders en zijzelf ook niet. Niet meer, tenminste. Nee, ze had het zelfs nooit gehad, als ze terug ging kijken. Ze had Victor daar te hard voor gemist. “De rest ligt aan ons beiden,” eindigde ze, waarna ze nog een hap nam van haar sandwich en haar oceaanblauwe ogen weer op hem richtte, wachtend op zijn antwoord.

Victor gaf een knikje op haar woorden, waarmee hij beaamde wat ze zei en Dawn vermoedde dat ze gelijk had. Dat Victor inderdaad niemand anders had op wie hij verliefd was. Dat kon echter ook niet; Dawn dacht niet dat Victor haar vanmiddag terug gezoend zou hebben als hij echt verliefd was geweest op iemand anders. Je kon veel van hem zeggen, maar niet dat hij een leugenaar was. Hij zou haar van zich weg hebben geduwd en aan hebben gegeven dat hij al iemand anders had. Maar ze had de emoties in zijn ogen weerspiegeld gezien toen ze hem kuste en dat wees er duidelijk op dat ze qua gevoelens ongeveer op hetzelfde level zaten. Zij was meer bereid om er aan toe te geven en hij was terughoudend omwille van zijn gave. Maar ze zouden er uiteindelijk wel komen, of ze nu een koppel werden of niet. Dawn merkte op dat Victor naar haar aan het kijken was en ze slikte haar hap door. Ze zag de verandering in zijn houding en haar hart schoot bijna in haar keel toen hij dichterbij kwam. En ze wist niet precies waarom, maar een deel in haar wilde hem tegenhouden omdat hij dit meer als een experiment zou zien om zijn gave te testen dan dat hij echt uit gevoel reageerde. En dan was er dat ander deel in haar dat zo erg naar hem verlangde dat ze hem niet kon weigeren. “Relax,” zei ze dan ook tegen hem, waarmee ze voor zichzelf al een beslissing had gemaakt. Ja, dit was misschien een experiment voor hem, maar de gevoelens die bij de kus zouden komen kijken, konden onmogelijk op een experiment berust zijn. Ze legde haar hand in zijn hals zodat ze zijn hart kon voelen kloppen en boog zich daarna naar voren, waarna ze de laatste afstand tussen hun overbrugde en haar lippen op de zijne drukte. Hetzelfde gevoel van vanmiddag overspoelde haar weer; golven van adrenaline en euforie verspreidden zich door haar binnenste en alle zachte achtergrondgeluiden die zich op dat moment in hun omgeving bevonden, leken voor Dawn te verdwijnen. Voorzichtig streek ze met haar tong langs zijn onderlip om toestemming te vragen om de kus te verdiepen.

Dawn was geen moment bang geweest om de kracht van zijn gave te voelen en ze hoopte dat hij dat ook niet was. Ze voelde niks anders dan positieve gevoelens. Ze voelde niet dat er iets van zwaartekracht aan haar trok of dat ze dreigde flauw te vallen, wat aangaf dat Victor zijn gave aardig onder controle had. Ze wist wel dat hij zich nergens bang om had moeten maken. Ze voelde haar hart sneller kloppen nadat ze hem over zijn onderlip had gelikt. Ze wist dat het een risico was, maar ze wilde zien of ze haar gevoelens voor hem weer terug kon vinden, of ze weer verliefd op hem kon worden. Haar hart maakte een vrolijk sprongetje toen ze de tinteling tegen haar lippen en door haar lichaam leek te voelen weerkaatsen nadat hij een zacht geluidje had laten ontsnappen uit zijn keel. Die tintelingen verspreidden zich aangenaam door heel haar lichaam toen ze zijn handen in haar nek voelde gaan en ze de toestemming kreeg om de kus te verdiepen. Ze voelde zijn mond gewillig opengaan en ze liet haar tong naar binnen glijden, verkennend op zoek zijnde naar zijn tong. Victor was ondertussen dichter naar haar toe bewogen en Dawn zocht met haar hand de obstakels die haar weerhielden om dichter naar hem te kruipen. Toen ze haar bord en zijn bord aan de kant had geschoven, verbrak ze de kus kort even om op haar knieën te gaan zitten zodat ze kort boven hem uittorende. Ze zocht oogcontact met hem en glimlachte, waarna ze haar knieën aan weerszijden van zijn benen spreidde en zich liet zakken zodat ze, met haar gezicht naar hem toe, op zijn schoot kwam te zitten. Ze drukte haar lippen weer op de zijne en liet haar handen naar zijn nek glijden, om vervolgens ook in zijn haar te eindigen.

Dawn kon zich vaag een moment herinneren dat ze dit eerder hadden meegemaakt. Voordat ze het toen echter voort hadden kunnen zetten, was er een hoop ellende gebeurd. Ze hadden natuurlijk die avond wel de kans gehad, maar ze hadden besloten om te wachten en dus was het niet veel verder gekomen dan wat zoenen. Maar nu… Dawn voelde de verandering in de sfeer en vroeg zich af hoe dit zou aflopen. Als Victor het had bedoeld als een simpel experiment, dan liet hij het wel bijzonder ver gaan. En ergens geloofde Dawn ook niet meer dat het hem ging om een experiment. Ze voelde zijn hartslag sneller gaan omdat ze haar ene hand nog altijd in zijn hals had liggen en merkte dat zijn ademhaling ook sneller ging. Als ze geen effect op hem had gehad of als het enkel een simpele test was geweest, dan had hij zich nu al wel teruggetrokken. En had ze dat effect niet op hem kunnen hebben. Ergens voelde ze zich wel opgelucht dat het geen simpel experiment was, dat hij haar met oprechte intenties wilde zoenen. Dat werd maar eens extra bevestigd toen hij haar dichter naar zich toetrok. Dawn liet een geschrokken geluidje ontsnappen en stak haar hand uit om hun val te breken, maar dat was al niet meer nodig en ze grinnikte toen Victor begon te lachen, onhandig uitleggend dat het niet zijn bedoeling was. “Mij hoor je niet klagen,” zei ze nog snel voordat hun lippen elkaar weer vonden. Door hun houding voelde Dawn hoe haar lichaam tegen het zijne werd gedrukt waardoor hij wellicht al haar rondingen kon voelen. Victor paste niks aan hun huidige positie aan en Dawn was dat ook niet van plan. Haar gevoelens die ze enkel als liefde voor hem kon beschrijven, werden heviger toen een ongekend verlangen op kwam zetten om mee van hem te verkennen. En dus kroop haar hand naar boven, tussen hun in en schoof onder zijn shirt door. Algauw brak ze de kus af zodat ze naar onderen kon bewegen. Ze keek nog een keer op om hem een sluwe glimlach toe te werpen, langs haar onderlip te likken en hem een knipoog te geven, waarna ze zijn shirt voorzichtig naar boven duwde en met elk plekje waar de stof langs streek een kus duwde. Ze merkte op dat hij best mager was, maar besteedde daar geen aandacht aan en bleef naar boven kusjes geven tot ze bij zijn lippen aankwam en daar een zachte, lange kus op duwde.

Dawn genoot van elk moment dat ze spendeerden. Ze had dit gemist. Het samen zijn, het intiem zijn, het knuffelen en wat er dadelijk zou volgen als niks hun zou onderbreken. Het leek duidelijk die kant op te gaan en Dawn was niet van plan om het te stoppen. Ze had alleen maar ruwheid op dit vlak gekend en ze was aangenaam verrast over het feit hoe Victor haar liet doen en hij haar rustig op zijn gemak bekeek. Ze merkte aan de manier waarop zijn lichaam reageerde dat hij het fijn vond. Kippenvel trok over zijn borst heen en zijn tepels werden hard, iets waar Dawn stiekem om moest glimlachen. Nadat ze omhoog was gekomen en hun lippen elkaar weer ontmoet hadden, was het deze keer Dawn die naar adem moest happen toen ze zijn warme lippen in haar nek voelde. Haar hart klopte sneller, kriebels verzamelden zich onderin haar buik en ze voelde dat een ander deel van haar lichaam ook al op hem reageerde. Ze wist dat ze hem wilde, maar ze wist ook dat ze dit niet wilde verpesten en het rustig op wilde bouwen. Een zachte kreun verliet haar lippen toen hij met zijn vingers onder haar jurk ging, waar ze langs haar benen streken en verder naar boven gingen. Ze merkte dat ze onbewust haar adem inhield en deze zachtjes liet ontsnappen toen zijn handen bleven rusten ter hoogte van haar buik. Ze sloeg haar armen om zijn nek en haalde één hand door zijn haar terwijl ze hem verder zoende. Ze leunde wat naar achteren op om adem te komen en pakte zijn half opgerolde shirt vast, waarna ze deze verder naar boven rolde en aanstalten maakte om hem uit te trekken, hem aankijkend met een wenkbrauw opgetrokken. Mag ik?