In een kort spijkerrokje en een nauwsluitend zwart topje liep Yara door het centrum van Inndyr. De dagelijkse regenbui was voorbij, dus Yara kon in vrede rondlopen zonder dat ze plotseling kletsnat zou worden van de plensbui. Ze passeerde een paar straten en richtte haar blik op het steegje waar ze Cyrek had gevonden, alweer een paar dagen geleden. De dag was leuk begonnen en semi leuk geëindigd, maar Cyrek had om ruimte gevraagd en Yara had hem die gegeven. Het was een vreemde dag om aan terug te denken, juist omdat ze zo veel emoties had meegemaakt, maar ze had het van zich afgeschoven en was andere dingen gaan doen om haar gedachten te verzetten. Toch moest ze eerlijk toegeven dat ze wel benieuwd was naar hoe een nieuwe ontmoeting tussen hun zou verlopen. Nu Cyrek haar iets beter begreep en zij hem, konden ze immers veel beter rekening met elkaar houden. Ze richtte haar blik naar voren en liet haar gedachten afwezig gaan naar haar vader. Haar vader zou vast woest op haar worden als hij haar hier haar dagen zag slijten in de lus. Eigenlijk deed ze niet echt veel zinnigs en hij zou vast woest zijn als hij wist hoe vaak ze al in alle vrijheid had kunnen veranderen naar haar andere vorm. Het idee hoe hij zou reageren als hij dat wist, zorgde ervoor dat haar huid ongemakkelijk begon te kriebelen en kort keek ze over haar schouder. Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze dacht dat ze iemand zag staan die op haar vader leek, maar toen ze met haar ogen knipperde, was de schim weer verdwenen. Net zoals alle keren dat ze aan haar vader dacht, begon ook nu weer haar schouder te jeuken en de diepe littekens die haar vader achter had gelaten begonnen te tintelen. Een onrustig gevoel overviel haar en ze deed een paar achteren naar voren, haar blik kort over haar schouder gericht. Ze voelde dat haar hart sneller begon te kloppen, de adrenaline begon toe te nemen en hoe de herinneringen aan vroeger zich aan haar opdrongen. Voordat ze het wist, was ze al hard in de richting van de kliffen aan het rennen. Ze wist dat haar wolf elk moment naar buiten kon komen… en dat was ook precies wat er gebeurde.

Yara wist van heel het rond rennen niks meer, behalve dat ze veel frustratie had gehad en verdriet. Het gebeurde soms dat als haar wolf op dit soort momenten naar buiten kwam en ze kwam niemand tegen, dat ze alles om haar heen vergat en rond bleef rennen tot haar gedachten afnamen. Nu ze iets rustiger werd, voelde ze hoe haar lichaam bereid was om terug te veranderen en dus zocht ze de plek waar ze uit haar kleren was gescheurd weer op. Ze kon zich nog net achter een struik verbergen toen dat ze terug veranderde. Ze vond haar rokje terug die niet gescheurd was. Haar topje en haar BH hadden er echter wel aan moeten geloven en ongelovig keek Yara naar de verscheurde kledij voor haar. Het was haar nog nooit eerder overkomen dat ze in een afgelegen gebied helemaal terug had moeten wandelen met een naakt bovenlijf en ze schaamde zich nu al voor de terugtocht. Dit gevoel werd nog eens extra bevestigd toen ze takjes hoorde kraken. Onzeker kruiste ze haar armen voor haar borsten en twijfelde kort of ze haar rug moest keren, maar dan zou diegene haar littekens zien en dat wilde ze ook niet. En dus drukte ze zich maar tegen een boom en bleef met kloppend hart wachten tot de voorbijganger haar hopelijk zonder iets te zien zou passeren, haar wangen vuurrood en tranen in haar ogen van schaamte.

Yara's hart klopte in haar keel terwijl ze wachtte tot de persoon haar hopelijk zou passeren. Het geluk stond echter niet aan haar kant en de verbazing trof haar toen ze Cyrek zag. Toen besefte ze dat ze het waarschijnlijk wel had kunnen weten als ze de moeite had gedaan om de geuren in haar omgeving in zich op te nemen. Ze herkende Cyrek's geur nu wel nu hij in haar buurt stond en ondanks dat ze in deze positie was, was ze toch blij dat hij het was en niet iemand anders van het huis. Ze volede zich al iets meer op haar gemak en het gevoel van schaamte nam lichtelijk af, al deed ze wel nog steeds moeite om haar lichaam te bedekken. Als ze een jongen was geweest, had het haar waarschijnlijk minder uitgemaakt, maar ze was een meisje en ze had bepaalde aspecten die ze verborgen voor hem wilde houden. Ze knikte een tikkeltje beschaamd toen hij zijn vraag stelde, al kwam er nu ook wel een glimlach om haar heen en verdwenen de tranen zo snel als ze omgeweld waren. Ze keek hem dankbaar aan toen hij zijn vest naar haar reikte en nam deze onhandig aan met een hand, waarna ze overwoog om gewoon haar bovenlijf aan hem te laten zien voor enkele seconden zodat ze het vest aan kon doen. Ze besloot echter om dat maar niet te doen en keerde hem snel de rug toe, daarbij het risico maar nemend dat hij de littekens op haar schouder zou zien. Ze draaide zich snel weer naar hem toe nadat ze het vest had dicht geritst en keek hem met een glimlach aan. "Thank you," zei ze zachtjes. "I appriciate that a lot." Vervolgens knikte ze naar de zak medicatie. "Are you alright?" vroeg ze, doelend op hetgeen waar hij de medicatie voor nodig had. "If I can help you with anything, you can ask. I owe you one." Ze glimlachte naar hem en knikte naar zijn vest die ze aanhad. Zijn geur werd sterker omdat ze een kledingstuk van hem droeg, maar Yara kon niet zeggen dat dat haar hinderde. Nee, het rook zelfs aangenaam. Vertrouwd.

Yara gaf een knikje toen Cyrek zijn antwoord gaf, maar wist wel beter dan er een opmerking over te maken. Als Cyrek zichzelf belabberd wilde voelen na elke avond dat hij te ver was gegaan in zijn alcoholgebruik, dan was dat aan hem. Hij had echter wel een punt toen hij zei dat ze elkaar moesten helpen en dus zou ze hem de volgende keer dat ze hem dronken tegen zou komen ook zeker niet de rug toekeren. Ze dacht sowieso niet dat ze dat nog kon na wat hij vandaag voor haar had gedaan. Hij had haar ook gewoon kunnen laten staan en weg kunnen lopen na de drama die ze samen al hadden meegemaakt, maar dat had hij niet gedaan en Yara dacht niet dat ze ooit in woorden uit hoefde te drukken hoe dankbaar ze daar voor was, al leek dat niet echt nodig te zijn omdat ze Cyrek waarschijnlijk al wel een idee had gegeven van haar dankbaarheid. “It’s like you said,” antwoordde ze op zijn woorden die refereerden naar die avond dat ze hem geholpen had. “We werewolves have to look out for each other.” En net zoals hij dat naar haar had gedaan, gaf zij ook een knipoogje naar hem. Ze fronste echter haar wenkbrauwen toen hij vroeg hoe het met haar ging en beet kort op haar onderlip. Cyrek was niet dom: hij wist wel dat het veranderen in haar wolvenvorm te maken had met haar emoties die te hoog opgelopen waren. Dat wilde echter niet zeggen dat ze hem een antwoord verschuldigd was. Nee, ze was hem geen antwoord verschuldigd, maar ze wilde wel even over haar emoties kunnen praten. Hij was voor haar de enige die begreep in welk schuitje dat ze zat. En dus maakte ze een keuze. “I just…” Ze haalde haar schouders op een ongelukkige manier op. “I thought I could leave it behind me, you know. I thought I would feel better when I turned my back on them, but memories keep chasing me and my wolf keeps harassing me everytime it happens.” Ze wreef over haar bovenarm, zich bewust zijnde hoe kwetsbaar ze zich weer voor hem opstelde. Maar waarom voelde dat niet zo erg aan als ze had gedacht? “I have troubles with keeping my emotions under control. It’s not the first time this has happened ever since I left my home and came to the loop. I just don’t know how to deal with it.” Ze haalde haar schouders op. Als hij suggesties had waardoor ze zich beter ging voelen, dan wilde ze het graag van hem horen. Het was echter niet de bedoeling dat hij constant haar drama aan moest horen en dus hield ze zich voor dat dit de laatste keer was dat ze haar hart bij hem uit ging storten. Ze wilde immers niet dat hij dacht dat ze... zwak was of zo.

Het was niet de eerste keer dat Yara zich kwetsbaar opstelde tegenover iemand in de lus, al had ze naast Cyrek niemand anders naar wie ze zich echt geuit had. Haar gedrag tegenover Cyrek was dan ook in niks te vergelijken met het gedrag dat ze getoond had in haar pack. Daar had ze zich altijd sterk opgesteld en hadden de andere wolven zelfs met telepathie niet geweten wat er door haar heen ging omdat ze het zo krachtig verborgen hield. Nadat haar vader haar aangevallen had en heel haar schouder open had gelegen, had niemand aan haar kunnen zien wat het haar deed. Chase had het natuurlijk wel geprobeerd, maar ze had al vrij snel in de gaten gehad dat zijn intenties niet oprecht waren en dat hij, net als de meerderheid van zijn en haar pack, vond dat ze het verdiend had. Yara dacht niet dat ze ooit met zo'n mate samen kon zijn en uiteindelijk was ze gevlucht toen ze merkte dat het niet beter werd en dat ze zich niet kon afzonderen zonder dat iemand haar lastig viel over haar onbestaande band met Chase. Het was één ding waar Yara niet over had kunnen liegen en achteraf ook iets geweest waar ze blij mee was. En nu was ze hier, waar ze haar ellendige gevoel niet van zich af kon schudden, maar wel iemand leek te hebben die er oprecht naar vroeg. Ze gaf een knikje toen Cyrek zijn voorstel deed, oprechte dankbaarheid in haar ogen omdat hij mee wilde denken. "I think the first step starts with me, tho." Ze twijfelde kort. "I've been dealing with some bad dreams as well." Er bestond geen twijfel dat Cyrek haar klauwmarkeringen had gezien, dus had het weinig zin om er omheen te draaien. "Some scars are just not on your skin, I guess," zei ze met een waterig glimlachje, waarna ze snel haar blik naar beneden richtte omdat ze een krop in haar keel kreeg en de tranen weer opnieuw op kwamen zetten. Ze sloeg haar armen om zich heen en kuchte. "But first I might try to not be so fucking weak. I'm sorry. I can be stronger than this. I know I can." Dus waarom kon ze het hem dan niet laten zien? Het leek echter niet te willen werken, dat inpraten op zichzelf. Weten dat hij de littekens had gezien en zich erbij neerleggen, was gemakkelijker dan het accepteren. Het was hét deel dat ze voor iedereen verborgen had willen houden en haar zwakke punt. Waarom moest alles altijd zo verdomd gecompliceerd zijn?

Yara voelde het begin van een huilbui zich al aankondigen. De brok in haar keel werd overweldigend, een zware druk leek op haar borst te komen en haar lichaam begon lichtelijk te trillen. Als ze op een stoel had gezeten, zou ze met haar been zijn gaan wiebelen om een focuspunt te hebben. Ze stond echter en dat wilde zeggen dat ze enkel haar armen stevig om zich heen kon slaan, haar nagels drukkend in haar armen. De emoties waren zo hevig en ze deed zo erg haar best om het te onderdrukken, dat ze de pijn niet eens in de gaten had. Dat zou straks komen. Of niet. Het maakte eigenlijk ook niet zo veel meer uit. Ze was op dit punt gewoon ontzettend blij dat Cyrek voor haar neus stond en niet iemand anders. Het klonk misschien vreemd, maar van heel de lus vertrouwde ze hem het meeste. Als ze aan iemand haar emoties wilde tonen, dan was het aan hem. Ze wilde echter niet dat de dam volledig zou breken, maar zijn woorden maakten het haar moeilijk. Erg moeilijk. De roodharige keek op toen ze merkte dat Cyrek een paar stappen naar haar toe deed en richtte haar blauwgroene ogen op de jongen. Ze deed geen moeite om hem op afstand te houden, noch vergrootte ze de afstand tussen hun door zelf een stap naar achteren te zetten. De tranen die ze zo krachtig in probeerde te houden, begonnen pas echt over haar wangen te rollen toen hij aangaf dat ze er niet alleen voor stond. Een bijna hoopvolle blik verscheen in haar ogen en het was net alsof haar lichaam vergat dat Yara de tranen eigenlijk in wilde houden; één voor één begonnen de zoute tranen over haar wangen te rollen. Ze probeerde terug te glimlachen, maar alles wat ze op kon brengen, waren nog meer tranen en een paar zachte snikken. Ze wreef de tranen snel weg met de binnenkanten van haar wangen, maar het had geen zin; elke verwijderde traan maakte plaats voor een verse. "Thank y-you," wist ze uiteindelijk snikkend uit te brengen, waarna ze kuchtte. "That really means a lot to me." Ze glimlachte deze keer wat beter naar hem. "It's enough that you're here for me. You helped me more than I could ever do for you. Just being here and listening to me is enough for you to do." Ze grinnikte. "Why are you so sweet?" mompelde ze erachteraan, snel wrijvend over haar wangen om nog wat tranen weg te vegen.

Het was voor Yara een enorme stap om zichzelf open te stellen naar iemand. Zo’n enorme stap dat ze die nog niet eerder had genomen. De laatste keer dat ze in iemands bijzijn had gehuild, was bij haar moeder geweest nadat haar vader haar schouder open had gehaald met zijn klauwen. Ze was onder het bloed teruggekeerd naar huis, waar haar moeder haar hoofdschuddend op stond te wachten. Ze had een blik op Yara’s schouder geworpen, had gezegd dat dat er nu van kwam als Yara zich te veel met de roedel wilde mengen en had gezegd dat ze moest gaan liggen. Yara had haar kaken vervolgens op elkaar geklemd om een stevige huilbui tegen te gaan toen haar moeder haar schouder begon te verzorgen en Yara tegelijkertijd erop wees dat ze moest stoppen met haar vader steeds te provoceren. Ergens had ze haar vader dus gelijk gegeven en had ze het een heel normaal iets gevonden dat hij zijn dochter voor het leven getekend had. Haar moeder had de dagen nadien de wonden opgevolgd, maar enkel om te voorkomen dat zou gaan infecteren. Ze had niet naar de dokter willen gaan om te voorkomen dat er hechtingen zouden komen en iemand zich vragen ging stellen en dus had Yara op de pijnlijke, natuurlijke manier moeten genezen. Ze had wel het idee dat haar wolf-zijn geholpen had bij de genezing, zowel mentaal als fysiek. Fysiek had het enorm veel zeer gedaan om te veranderen na de aanval, maar Yara had liever de pijn in haar schouder gevoeld en het warme bloed van haar schouder naar haar buik voelen stromen dan dat ze bij haar moeder in één kamer had gezeten. In die tijd had Chase geprobeerd om closer met haar te worden, maar hij had niet bepaald op een steunende manier gereageerd toen Yara hem vertelde over haar wond en dat was voor Yara wel dé aanzet geweest om haar thuis te rug toe te keren. Haar vaders agressieve reacties hadden er ook niet mee geholpen en Yara had haar thuis verlaten en was naar de lus gegaan. Ze had dat nooit echt een plaatsje kunnen geven omdat er destijds niemand was om erover te praten, dus was het ergens wel logisch dat alles naar buiten kwam als ze erover praatte met Cyrek. Alleen vond ze het wel verschrikkelijk gênant dat ze zo moest huilen.

Yara voelde een lichte blos opkomen nadat ze aan hem had gevraagd waarom hij zo lief was. Ze deed echter geen moeite om haar woorden terug te nemen, maar schrok wel op toen ze hem dichterbij zag komen. Een warm gevoel ging door haar heen toen hij zijn arm om haar schouder legde en Yara nam het moment om haar arm om zijn middel heen te slaan en kort haar hoofd tegen zijn schouder te drukken. Zijn geur was het enige ding waar ze zich voor een paar seconden op focuste en even, heel even, sloot ze haar ogen. Het bijkomende gevoel dat ze naast het warme gevoel ervaarde, kon ze bijna als een veilig gevoel bestempelen en voor even was alles beter. Toen opende ze haar ogen weer, verdween Cyrek’s arm om haar schouder en liet ze hem ook los. “I’d like that,” gaf ze toe toen hij vroeg of ze soms iets wilde gaan drinken in het centrum. Ze grinnikte om de opmerking die vervolgens volgde en rolde grijnzend met haar ogen. Ze veegde snel de laatste tranen weg en checkte snel Cyrek’s schouder om te zien of ze daar niks achtergelaten had. “If I had two alcoholic drinks you would need to carry me all the way home,” lachte ze. “I’m not as good with the alcohol as you are, but I would love to do a compitition in the future.” Voor nu zou het inderdaad beter zijn als ze gewoon wat normalere drankjes zouden pakken. Dan konden ze misschien een wat minder emotionele namiddag beleven met elkaar. “Alright, to the centre we go,” zei ze vervolgens. En toen ze hem naderde, pakte ze kort zijn hand vast en gaf er een kneepje in, gevolgd door een glimlach en het één keer langzaam knipperen met haar ogen naar hem. Ze dacht wel dat hij wel wist dat het over zou komen als een bedankje en liet zijn hand daarna weer los. Nee, dit ging ze niet snel vergeten. Zijn woorden, zijn halve knuffel en zijn voorstel om wat te gaan drinken, hadden ervoor gezorgd dat ze zich al veel beter voelde dan vijf minuten geleden. Ze merkte dat ze zijn aanwezigheid echt op prijs begon te stellen en dat ze aan de ene kant had ingestemd om wat te gaan drinken omdat ze het iets minder emotioneel beladen wilde hebben, maar aan de andere kant ook omdat ze nog langer in zijn aanwezigheid wilde verkeren en nog geen gedag tegen hem wilde zeggen.

“You don’t want to do that, though,” zei ze op een plagerige toon. “I’m quite heavy.” Ze had geen idee of dat waar was. Ze kon zich de laatste keer dat ze op een weegschaal was gaan staan niet echt herinneren en voor de rest deed ze ook niet veel om een goed figuur te behouden. Ze was al slank van zichzelf, maar het was niet echt te benoemen dat ze een atletisch figuur had. Daar deed ze immers ook veel te weinig voor. Zo lang ze geen zichtbare kilo’s bij zichzelf ontdekte, voelde ze zich niet geroepen om te gaan sporten. Ze was tevreden met haar lichaam hoe dat het was, al was er wel één groot heilpunt dat ze anders wilde zien: de grote littekens op haar schouder. Ze had er al eens aan gedacht om er een grote tatoeage overheen te laten tatoeëren, maar ze wist niet goed wat ze wilde hebben en wat een goede emotionele waarde voor haar zou zijn. Misschien een gigantische klauw van een wolf, maar dat kon juist ook weer slechte herinneringen oproepen. Ze kon ook een dromenvanger in een klok laten tatoeëren. Ze had al een grote tatoeage van een kompas op haar andere schouder, maar die had ze laten zetten nog voordat haar vader helemaal gek was geworden in zijn hoofd. Op de binnenkant van haar arm had ze een infinity-teken laten zetten vlak voordat ze haar thuisfront had verlaten. Een soort van tatoeage om het af te sluiten. Ze was dus al wel bekend met het proces van het laten zetten van een tatoeage en dus zou ze er geen probleem mee hebben om haar andere schouder ook te laten tatoeëren, maar dan moest ze eerst goed nadenken over een design. En dan moest ze ook de moed hebben om te gaan, om zichzelf bloot te durven stellen aan diegene die de tatoeage zou zetten. Misschien als Cyrek en zij een goede band zouden krijgen, dat ze kon vragen aan hem om mee te gaan. Hij had op dit punt meer emotionele waarde dan alle anderen in de lus en dat wilde al wel wat zeggen voor Yara. Maar goed, dat waren toekomstplannen die ze nog moest bekijken. Eerst moest ze maar eens zien hoe de rest van hun derde ontmoeting zou verlopen.

Yara leek niet de enige te zijn die in gedachten verzonken was: Cyrek leek ook met het één en ander bezig te zijn. De roodharige wist echter wel beter dan dat ze hem zou vragen wat hem dwarszat, al kon ze aan zijn gezicht zien dat het niet veel goeds voorspelde. Ze vroeg zich af of het hun gesprek van daarnet was dat hem bezighield en hoopte dat hij zich niet al te veel zorgen zou maken over hetgeen wat hij gezien en gehoord had, al dacht ze dat dat wel zou meevallen. Hij stelde voor om naar het café te gaan en Yara gaf met een knikje aan dat ze dat goed vond terwijl ze hun al in die richting leidde. Ze onderdrukte een glimlach toen ze de richting herkende waar ze eerder met hun tweeën doorheen waren gestrompeld; hij dronken en zij half mank lopend met het glas in haar been. Ook daar besloot ze wijs om over te zwijgen en rustig deed ze de deur voor hun open toen het café bereikten. Ze koos een stoel ergens bij het raam uit en ging zitten, geen moeite nemend om zich op de menukaart te richten omdat ze toch wel wist wat ze wilde hebben. En dus richtte ze haar aandacht op Cyrek. “So.” Ze grinnikte. “I just realise that I don’t know anything about you. I know a few things, but the most communication we had was… a bit dramatic.” Het leek haar het beste om het gesprek nu een beetje neutraal te houden. Ze hadden al wel weer genoeg drama gehad voor vandaag. “Why don’t you tell me a little bit about yourself? Not about your past or the pack, but common things. Like what you like to do or what you like to eat. Those kind of things.” Toen de serveerster bij hun kwam, bestelde ze een gewone cola. Daarna checkte ze subtiel of ze Cyrek’s vest helemaal tot boven dicht had geritst en toen ze zag dat dit het geval was, richtte ze haar grijsgroene ogen weer op hem en glimlachte naar hem.

Yara wist dat de vraag misschien wat onverwachts aan kon komen, maar aan de andere kant hadden ze ook hun portie drama wel weer gehad voor heel even. Ze wist dat er weer een tijd zou aankomen dat Cyrek een stuk minder ontspannen zou zijn dan nu en daarom wilde ze even gebruik maken van het moment. Hoe kon ze immers een band met hem opbouwen als ze bijna niks van hem wist? En hoe kon hij een band met haar opbouwen als hij geen idee had wat ze leuk vond en wat niet? Ze was een tikkeltje verward over het feit dat het blijkbaar een belangrijk iets voor haar was om een band met hem op te bouwen, maar toen merkte ze op dat ze hem echt wel begon te mogen. Ze had begrip voor zijn situatie en ontweek daarom ook de onderwerpen waarvan ze wist dat het gevoeliger bij hem lag, net zoals hij haar de kans had gegeven om zelf te beslissen of ze wilde vertellen over zichzelf of niet. Ze wist niet of ze hem ooit het hele verhaal zou vertellen over wat ze thuis allemaal had moeten doorstaan, maar ze wist ook dat dat nu niet van belang was. Nu konden ze een rustig gesprek met hun tweeën hebben zonder dat daar drama bij gemoeid moest zijn. Hij had haar al zien huilen en ergens vond ze dat best wel erg, al viel het haar nog mee dat hij juist diegene was die het opgemerkt had. Ze was blij dat hij niet de moeite had genomen om haar te bekijken en dat hij haar netjes zijn jas had aangeboden voordat hij te veel kon zien, iets wat jongens van zijn leeftijd niet snel zouden doen als ze de kans hadden om iets te kunnen zien. Ze was hem dankbaar en dat maakte het voor haar ook gemakkelijker om de schaamte die ze voelde bij het idee dat hij haar halfnaakt had gezien weg te duwen. Cyrek vertelde iets meer over zichzelf en Yara moest een vertederde glimlach onderdrukken. “I actually tried that one, but when I try to play like al shooting game, I always lose. I bet you can help me with that one,” lachte ze. Ze glimlachte toen hij naar haar hobby’s vroeg, al moest ze wel even nadenken wat ze ook alweer écht leuk vond en wat ze had ontdekt hier in de lus dat ze leuk vond. “I like to sing,” zei ze met een grijns. “I always sing in the shower because there it sounds better than when I do it here, probably.” Ze grinnikte. “And I’m actually quite the nerd. I can entertain myself a whole day with reading a book. I do like gaming as well, but only when I can win and I love those things where you have to figure it out how it works.” Ze grijnsde. “Although my temper doesn’t quite match with that hobby, so I need to work on that I guess.”