I'm standing here naked.

Hoewel Yara de waarheid had gesproken toen ze al die woorden daarnet tegen hem had gezegd, voelde ze haar hart toch in haar keel bonzen toen ze hem verward van zijn hand naar de hare zag kijken. Ze wist niet precies waarom ze de drang had gevoeld om zijn aandacht op die manier te trekken, maar ze wist wel dat het een actie was dat ze wilde herhalen. Het liefste had ze haar hand opnieuw uitgestoken zodat ze nog eens zijn zachte vingers onder de hare kon voelen, maar ze onderdrukte die neiging en daarmee ook de gedachte die naar haar idee vrij zoetsappig overkwam. En eerlijk gezegd voelde ze zich er niet eens zo slecht over. Ze merkte dat ze zich in zijn buurt vaak kwetsbaar opstelde en dat het haar minder begon te schelen dan zou moeten. Omdat er ergens een deel in haar was dat wist dat ze dat kon doen. Ze wist voor de één of andere reden dat hij er niet spottend op ging reageren en ze wist dat ze zichzelf kon zijn. En dat liet haar iets meer ontspannen, vooral toen hij zijn woorden sprak en daarmee bevestigde dat hij het niet erg vond wat ze gezegd en gedaan had. En een vreemd, blij gevoel nestelde zich in haar binnenste, vergezeld door het besef dat ze zich voor de zoveelste keer die middag bewust werd van de geur die de vest met zich meedroeg en wat voor een kalmerende uitwerking het op haar had. Yara was nog steeds in die vreemde roes van blijheid toen Cyrek aangaf dat ze misschien binnenkort eens terug moesten gaan. Een onaangenaam, weer vreemd aanvoelend gevoel nestelde zich in haar binnenste bij het idee dat hun paden elkaar straks zouden scheiden, maar Yara negeerde het en gaf in plaats daarvan met een glimlach een knikje. "There's only so much protection your vest can give," zei ze op een plagerige toon tegen hem. Ze dronk snel haar cola leeg zoals hij had gedaan en zag dat er alweer iemand in hun richting kwam, een jongen deze keer. Yara vroeg om de rekening. "I"ll take this one. You can pay the next." Was dit een manier om zich ervan te verzekeren dat ze nog eens samen iets gingen doen? Misschien, maar het was wel een subtiele manier om aan te geven dat ze dat wilde en ze vond het prima zo. De jongen kwam terug met de rekening, welke Yara betaalde. "Let's go before you have to donate me some more clothes," zei ze op een plagerige toon tegen hem, gevolgd door een knipoogje. Zelf stond ze al op en schoof ze haar stoel naar achteren, haar blik door het raam naar buiten richtend. Het was haar eerlijk gezegd nog niet eens opgevallen dat het al zo laat was, maar nu ze naar buiten keek, zag ze dat hij gelijk had. Ze glimlachte. Het maakte ook niet echt veel uit voor haar. Ze dacht niet dat ze een betere manier had kunnen hebben om haar middag te spenderen dan dat ze nu gedaan had.