I'm standing here naked.

Just out of rehab, primed for a relapse

Door het eerdere behoorlijke hevige gesprek, leek het Cyrek een goed idee om de ontmoeting op een andere manier af te sluiten. Normaal was hij niet zo van een casual drankje en hield hij er liever van om meteen dronken te worden, maar hij kon wel nagaan dat Yara daar niet op zat te wachten en een drankje doen in een café met Yara leek nog niet zo’n slecht plan. Eenmaal in het café namen ze plaats aan het raam voordat Yara een voorstel deed. Het zou lastig zijn om over dingen te praten die niet met zijn slechte gewoontes te maken hadden, aangezien dat toch wel de meeste tijd van zijn dagelijkse bezigheden in nam, maar toch zou hij zijn best doen. Zo vertelde hij dat hij gamede. Hij deed het nog maar sinds hij in de lus zat en bakte er daarom ook niet veel van, maar hij vond het wel leuk om te doen. “I actually tried that one, but when I try to play like al shooting game, I always lose. I bet you can help me with that one,” lachte Yara. Cyrek grijnsde wat. Hij ging er niet vanuit dat hij veel beter was dan Yara, maar het voorstel klonk wel aanlokkelijk genoeg. ”Sounds like a good idea. Maybe we can play a game together some time,” stelde hij nu ook voor met een kleine glimlach. Het zou een goede manier zijn om elkaar beter te leren kennen terwijl ze ook nog een gerichte bezigheid hadden. Het drinken werd besteld, waarna hij zich terug op Yara richtten haar vroeg naar haar hobby’s. “I like to sing,” antwoordde ze met een grijns. Cyrek keek op van dat antwoord. Hij had het eerlijk gezegd niet verwacht, ook al was het misschien wel logisch voor een weerwolf. Die huilde immers ook. Hij knikte eens. “I always sing in the shower because there it sounds better than when I do it here, probably,” sprak ze verder en ook Cyrek grinnikte even zachtjes. ”Well now I want to hear it,” ging hij er op in met een plagende grijns. Hij ging er niet vanuit dat het meisje ook echt hier iets zou gaan zingen, maar hij zou het wel zijn doel maken om het ooit eens te horen. “And I’m actually quite the nerd. I can entertain myself a whole day with reading a book. I do like gaming as well, but only when I can win and I love those things where you have to figure it out how it works.” Cyrek knikte eens begrijpend. ”So puzzle games?” probeerde hij te concluderen. Zo klonk het in ieder geval wel. “Although my temper doesn’t quite match with that hobby, so I need to work on that I guess.” Cyrek grinnikte eens. ”Understandable. I guess that’s the down side of being a werewolf,” beademde hij. Dat en nog veel meer, maar dat zou hij achterwege later. Dat zou zijn humeur immers enkel naar beneden trekken terwijl het net goed leek te gaan.

Just out of rehab, primed for a relapse

“I’d like that,” reageerde Yara nog op zijn voorstel over het gamen. Cyrek knikte eens goedkeurend. Dat konden ze vast wel een keer doen. Het was ook een goede manier om elkaar beter te leren kennen zonder de druk te voelen om een gesprek gaande te houden. Hij zou wel zien hoe het dan zou zijn. Het kon vast wel leuk worden. De aandacht ging naar Yara’s hobby’s, die iets uitgebreider waren dan die van hemzelf. Zodra ze begon over zingen zei hij meteen dat hij haar wel een keer zou willen horen zingen. Als hij zijn oren moest geloven waren er behoorlijk wat mensen in de lus die van zingen hielden, aangezien hij vaak mensen hoorden zingen in het verblijf. Het had hem vaak genoeg gefrustreerd, maar dat zou vast anders zijn als het met Yara was. “I will sing to you when we walk to the house,” beloofde ze hem. Meteen greens Cyrek. ”Deal,” reageerde hij dan ook meteen. Nee dat zou hij niet vergeten. Nu zat ze eraan vast. Het gesprek ging verder en nu ging het over het temperament dat soms in de weg kon zitten. Iets wat Cyrek maar al te goed wist. Hij worstelde er nog elke dag mee. Flauwtjes zei hij dat dat een nadeel was van een weerwolf. Er zaten nog genoeg nadelen bij, maar om daarover beginnen zou de sfeer weer behoorlijk neerhalen. “But it also makes me very competitive compared to others. I used to love the look on the faces of the guys on my school when I proved that they were wrong when it came to challenges,” sprak Yara al snel verder. Cyrek glimlachte wat. Hij kon het al wel voor zich zien. “I guess I never really was a girly girl. You know, the type of girl who talks about her nails, boys and goes shopping every weekend. When I wasn’t around my family, I always hung out with the guy. Playing football, doing stupid things, driving around with absolutely no destination in mind at all.” Cyrek knikte. Ze leek hem al niet een meisje die voor nagellakken en shoppen was weggelegd en dat werd nu verder bevestigd. “I guess I’m more comfortable around guys than I am with girls. What was your school life like?” Cyrek keek op van de vraag. Onverschillig haalde hij zijn schouders op. ”Never really went to school,” gaf hij toe. Zijn blik ging naar het drinken dat voor hem stond. ”I was homeschooled. My parents wanted to keep me close with the pack. So I was schooled with the other kids,” legde hij verder uit. Onverschillig haalde hij zijn schouders op. ”It wasn’t really anything special. It was really boring and I mostly tried to skip most of it,” gaf hij toe.

Just out of rehab, primed for a relapse

Zodra Yara begon over haar schoolleven verbaasde het hem niet zoveel om de verhalen te horen. Hij kende haar nog niet lang, maar de manier waarop ze haar jeugd beschreef paste wel goed bij hoe ze nu was. Hijzelf kon dat moeilijk nagaan of dat ook voor hem gold. Hij had thuis les gekregen, met zijn broers, zussen en neven en nichten. Hij hield er niet van om sociaal te zijn in de roedel. Constant werd hij voor zijn gevoel beoordeeld op zijn rang en over hoe hij minder was dan de rest. Hij wou er niet aan toegeven en er niet bij horen, wat ervoor zorgde dat hij veel lessen miste. Yara grinnikte toen hij erover sprak. “Why doesn’t that surprise me,” reageerde ze op een plagerige toon. Cyrek grijnsde wat flauwtjes en haalde zijn schouders op terwijl hij zijn blik af week. Eropin gaan zou enkel het gesprek verdrietig maken. “I must say that I wasn’t like that,” sprak Yara al snel verder en bracht daardoor de aandacht terug bij haar en weg bij hem – waar Cyrek alleen maar blij mee kon zijn. “Not only because my father would be outraged if I skipped a class or got a bad result, but I was actually quite the nerd. I eh…” Cyrek keek wat vragend naar haar terwijl ze juist haar blik even afweek. De rode blos op haar wangen ging hem niet onopgemerkt, maar hij zei er niks over. “I kinda got excited when I had to buy new stuff for school. I absolutely loved the smell of new notebooks and agendas,” verklaarde ze uiteindelijk, waarop Cyrek het niet kon laten om toch zachtjes te grinniken. Hij begreep het wel. De geur van bladzijdes en nieuwe boeken waren geliefd bij velen, enkel niet bij hem. “I sound like such a nerd,” zei Yara opnieuw. Cyrek grijnsde wat. ”You do,” zei hij plagend met de plagende grijns rond zijn lippen. “Hey, at least I was a cool nerd.” Cyrek grinnikte opnieuw. ”Are you though, are you?” ging hij er opnieuw plagend op in.

Just out of rehab, primed for a relapse

Ondanks het feit dat hij ergens wel jaloezie voelde omdat hij zelf niet naar school was gegaan, vond hij het ook wel leuk om de verhalen te horen van Yara. Het waren leuke feitjes en hij luisterde graag. Zolang hij niks hoefde te vertellen over zichzelf vond hij het best. Plagend vroeg hij haar of ze wel echt een ‘coole nerd’ was, als zoiets al bestond. "Of course," reageerde ze. Cyrek grinnikte zachtjes, maar besloot zijn plagend gedrag voor rest achterwege te houden. "I always stood up for others - and got in trouble for that as well - and I always had the last word in an argument," sprak ze verder. Het klonk wel alsof ze goed voor zichzelf en andere op kon komen. Dat kon Cyrek dan nog wel waarderen. "Almost," voegde Yara er aan toe, waardoor Cyrek weer zachtjes grinnikte. "I wasn't afraid to walk on the dark streets alone and I had the talent to get in trouble everytime when I went out," vervolgde ze, waarop Cyrek lichtjes fronste. Hoe kreeg ze dat voor elkaar? Toch bleef hij stil en luisterde terwijl hij een slok van zijn drinken nam. "And then there is the red hair, which is probably the most cool thing about me there is." Cyrek lachte zachtjes. ”It’s pretty, I’ll give you that,” complimenteerde hij haar met een knipoog. Hij fronste echter lichtjes zodra hij haar vragende blik opmerkte. Oh dear. "Okay, enough about me. I have a question for you," begon ze, waarop Cyrek even knikte als teken dat het goed was. "With what type of person could you never be friends with?" kwam de vraag. Cyrek keek even bedenkelijk naar zijn glas. Zoveel vrienden had hij überhaupt niet. ”I think people who are cry babies? Or people who are way too happy,” probeerde Cyrek. Hij vond het lastig te beantwoorden aangezien iedereen natuurlijk weer anders was. Zijn blik ging terug naar Yara. ”At least they need to be able to take a joke and to take a hint when they need to shut up,” zei hij met een klein grijnsje. ”But I don’t have that many friends.” Hij haalde zijn schouders op en leunde wat naar achteren. ”What about you?”

Just out of rehab, primed for a relapse

Door het bedankje realiseerde Cyrek zich pas dat zijn woorden als een compliment opgevat konden worden. Hij merkte daardoor pas dat hij veel te veel zei wat hij dacht, in plaats van dat hij zijn mening voor zich hield. Iets waar hij zelf niet al te blij mee was. Hij probeerde dan ook al snel het complimentje als niks te verklaren door nonchalant zijn schouders op te houden. Het was ook maar één complimentje. Je kon er niks van maken. Hij was blij zodra het gesprek verder ging. Het onderwerp vrienden was niet echt iets waar hij over mee kon praten. Hij had wel een duidelijk voorkeur als het ging om persoonlijkheid, maar eigenlijk verschilde dat. Zijn grootste hekel was als mensen een hint niet kregen en maar door bleven praten over iets wat hem niet aanging of wat hij niet wou horen. Yara grinnikte op zijn woorden. “Especially the last one,” sprak ze plagerig. Zijn blik werd wat droog. Zag ze de ironie niet in die woorden? Zijn blik ging even naar zijn glas cola. Hun derde ontmoeting was zeker beter gelopen dan hun eerste, maar dat betekende niet dat hij het was vergeten. Hij wist dat Yara niks slecht in de zin had, maar toch bleef hij op zijn hoede. Hij wou niet weer op een emotioneel gebied aangevallen voelen. Hij besloot er niet te lang bij stil te staan en vroeg haar de vraag. “Arrogant people,” antwoordde ze uiteindelijk. Iets waar Cyrek wel op in kon stemmen. “I like a bit of confidence, but showing off is just not okay in my book. And people who don’t get the hint when you don’t like them and keep pushing you to your limits,” sprak ze verder. Cyrek knikte. Dat was zeker waar. Een gesprek en elke soort van relatie moest van twee kanten komen. Iemand ergens tot toe dwingen had geen zin. “I also don’t like girls who can’t shut up about girly things. There’s more to life than make-up, what you’re going to wear the next day and boys, you know.” Cyrek haalde zijn schouders op. ”Everyone has their own interest.” Het betekende niet dat je maar over je eigen interesse moest blijven doordrammen, maar je die van een ander wel accepteren. Om iemand af te schrijven voor diens gewoontes of hobby vond hij nogal bevoordelend. “I didn’t have many friends as well. I did have one best friend, but I had to move away from him when I got more involved with the pack. Since then I didn’t really have much friends. Until now.” Cyrek voelde zich spontaan aangesproken en de oprechte glimlach die hem werd gegund leek dat te bevestigen. Cyrek voelde een beklemmend gevoel op hem zakken, alsof hij haast handboeien om kreeg en geen kant op kon. “I wasn’t so sure leaving my pack was a good decision, but now that I’ve met a few people in this loop, I’m really happy I did it anyway.” Ongezien haalde Cyrek opgelucht adem. Oké, een paar mensen. Dus hij was niet de enige. Dat zorgde ervoor dat hij zich zowel opgelucht als teleurgesteld voelde. Godver, waarom konden zijn gevoelens en gedachtes het niet voor één keer eens zijn met elkaar?! Hij knikte eens, zichzelf terug proberen te trekken naar het gesprek. ”Well, I’m glad you don’t regret your choice,” zei Cyrek met een klein geforceerd glimlachje. Hij nam snel een paar slokken van zijn drinken wat hem gelukkig weer wat tot rust bracht. ”I’ve met a few people in the loop as well that I think I can my friends. And I didn’t think that was possible so that’s already a huge achievement,” sprak hij verder met een zachte grinnik. Echter besefte hij zich ook al snel wat waardoor het gegrinnik wegstierf. ”Even though I’m not sure how I’ll be in this loop,” zei hij met een kleine frons.

Just out of rehab, primed for a relapse

Het hebben over vrienden was op zich niet zo’n groot probleem. Hij wist dat hij niet de makkelijkste persoon was om vrienden mee te worden en dus verbaasde het hem ook niet dat hij vroeger nooit echt vrienden had gehad. In de lus bleek echter dat er nog meer mensen waren die op dezelfde manier in het leven stond als hij dat stond en met hen kon hij het wel goed vinden. Het zorgde ervoor dat hij zich al meer thuis voelde in de lus dan dat hij ooit had gevoeld bij zijn familie, maar hij wist niet hoelang hij nog in de lus zou blijven. Een korte stilte viel terwijl Cyrek erover nadacht. Zijn gedachtes waren vooral bij de mensen in de lus toen Yara weer sprak. “Do you want to talk about that?” vroeg Yara hem op een voorzichtige toon. Cyrek keek even op van de vraag. Hij waardeerde het dat ze het van tevoren vroeg, ook al zorgde de toon er een beetje voor dat hij zich als een klein kind voelde. “You don’t have to if you don’t want to, but just know I can listen to you like you listened to me earlier when I needed it,” sprak Yara verder. Cyrek knikte eens. ”Thank you,” bedankte hij haar voor de zekerheid, maar toch haalde zijn schouders op. ”It’s nothing important. It’s just weird to think that I’m not even sure how long I’ll be here,” begon hij met een lichte frons. Zijn blik ging naar zijn glas cola. ”I was sent here because my brother is in this loop to look for a mater,” legde hij uit. Zijn blik ging even omlaag naar Yara. ”Once he found a mate, he and I will be going back to our family,” maakte hij duidelijk. Hij wist niet waarom, maar een zwaar gevoel vulde zijn maag terwijl hij het zei. Hij wist dat hij niet terug wou naar zijn familie, maar het leek erop alsof nu iets nog zwaarder meewoog. Misschien was het omdat hij nu wel vrienden had gemaakt. Even keek hij Yara aan. En well, hij zou haar ook wel missen.

Just out of rehab, primed for a relapse

Ergens had Cyrek het feit al lang weggestopt dat hij ook nog een keer weer terug moest gaan naar zijn familie. Hij wist het wel, maar hij had de gedachtes eraan zover weggedrukt dat hij het haast was vergeten. Pas nu dacht hij er weer aan en besefte hij zich dat hij net zo snel de vrienden kon verliezen als dat hij ze had gemaakt. Het zou betekenen dat hij terug zou gaan naar zijn familie en dat betekende weer terug naar de helse omgeving die hem dwong om naar zijn wolf te kijken en om zich te gedragen naar zijn rang. Om nog maar te zwijgen over hoe de hiërarchie zou veranderen als Niklas inderdaad een mate zou vinden. Dan was er nog meer reden om op Cyrek neer te kijken aangezien zijn oudere broer al een mate zou hebben met hoogstwaarschijnlijk kinderen terwijl hij nog steeds geen vrede had gevonden met zijn wolf. “Let’s hope he won’t find his mate quickly then,” klonk het plots. Hij was zo in gedachte verzonken dat de woorden hem verbaasd op lieten kijken. De verbazing werd groter zodra hij een lichte blos op Yara’s wangen zag verschijnen. Wat was er aan de hand? “I meant… I didn’t mean that I don’t want him to find his mate…” stamelde ze verder. De boodschap werd er niet echt duidelijker op en verward bleef Cyrek haar aankijken. “I mean that we get along quite well and I don’t want you to go,” legde Yara nu uit, waarop Cyrek enkel kon knikken. ”It would be a shame when I do have to go,” mompelde hij met een klein flauw glimlachje. “Who else is going to hand me over his vest when I’m having my little accident?” ging Yara verder op een plagerige toon, waarop Cyrek grinnikte een zijn hoofd schudde. ”I’m sure there are other people who would help you with that. Boys who are way better at it than me.” Oké die laatste zin was eruit voordat hij het wist en de bitterheid van jaloezie was duidelijk te horen. Toch wist hij dat het wel zo was. Iedereen kon haar helpen, er waren vast genoeg mensen die beter ervoor waren, beter voor haar waren. Waarom dacht hij daar in hemelsnaam aan?! In nieuwe frustratie nam hij maar snel een paar slokken van zijn cola terwijl hij zijn blik afweek.