Sweet tooth

Als je wist waar je moest vragen en een beetje mensenkennis had was het vinden van nodige informatie niet heel moeilijk. Blake had zijn tijd genomen om het verdrijf te leren kennen, maar het werd tijd dat hij op belangrijkere zaken doorging; geld binnenkrijgen. Uiteindelijk bleef dat zijn motivatie voor de keuzes die hij maakte. Met zijn handen in zijn zaken liep hij door de gangen van het huis naar de woonkamer. Zijn vermoeden dat de leiding van dit huis weinig in de gaten had werd steeds meer bevestigd met alles wat hij hoorde. Via via was hij erachter gekomen dat hij niet de enige drugsdealer van het huis was. Niet dat hij echt telde als dealer van het huis want veel had hij nog niet verkocht sinds hij hier was, het zou komen. Het had zijn nieuwsgierigheid opgewekt, maar ook gezonde competitiviteit tegenover zijn schijnbare concurrentie. Hopelijk kon zijn business beter worden omdat hij meer dan alleen drugs kon aanbieden als hij nog maar contacten opbouwde. Stap een was de jongen waar hij naar op zoek was. De beschrijving die hij had was jong met roze haar en een opvallende geur. Heel moeilijk zou het niet zijn om hem vanzelf tegen het lijf te lopen. Blake stapte de woonkamer in, waar zijn blik viel op een jongen die in zijn omschrijving paste. Als de rozeharige niet bezig was geweest met een stuk taart en chocolademelk had Blake het misschien nog net geloofd. Zijn capuchon bleef over zijn hoofd getrokken terwijl hij plaats nam op de bank naast de jongen. Zelf haalde hij een half verkruimelde koek uit zijn zakken, waarvan hij de plastic verpakking snel open scheurde. . ”Do you sell other sweet stuff?” vroeg hij subtiel na. Een deel van hem wilde nog steeds niet geloven dat de mogelijke drugdealer de rozeharige jongen was, maar het was niet alsof hij met zijn zeventienjarige uiterlijk er veel beter vanaf was

 De jongen die in de woonkamer zat was niet wie Blake had verwacht, al klopte de omschrijving perfect. Zelfs de sterke geur en het roze suikerspinachtige haar vielen onder wat hij gehoord had. Het was dat hij een appeltaart voor zich had en een snorretje van melk droeg wat compleet buiten het beeld van dealers viel. Naast de jongen nam Blake plaats om een poging te doen om erachter te komen of hij toch echt de dealer was waar ze het over hadden. Ondertussen kauwde hij op een koek die hij mee had helemaal vanuit Londen. De jongen keek op en leek niet compleet geschrokken van zijn vroeg, een goed begin. ”Oh yes,” begon hij glimlachend. Opgelucht glimlachte Blake naar hem. ”I sell chocolate bars, lollipops, sometimes even ice cream if your lucky!” Oh. Wat had hij ook verwacht van een vijftienjarige. Teleurstelling kon van hem afgelezen worden. Blake wilde het aanbod afwijzen met een slecht excuus dat hij iets anders te doen had toen de jongen doorsprak. ”Or just xtc if you’re more of a sweet tooth for that,” zei hij nonchalant. Nu grijnsde Blake ook terwijl hij een hap koek doorslikte voor hij reageerde. ”Definitely more of a fan of that,” sprak hij. ”What all do you have to offer?” vroeg hij zakelijk door. Natuurlijk ging hij het niet kopen, maar hij wilde wel weten wat er al in de lus aangeboden werd en of hij met uniek spul kon komen.

Uiteindelijk was het een poging waard om te achterhalen of de jongen echt de dealer was waarover gesproken werd. Het eerste antwoord was een complete teleurstelling. Het zou beter nieuws zijn voor zijn zaken als de ander geen dealer was, maar wat zei het over de lus als de woorden die de ronde deden niet eens waar waren? Het was een hele opluchting om het tweede antwoord te horen. Zakelijk ging hij door om zijn competitie uit te testen. Zo hoog was zijn beeld van de competitie niet, aangezien de jongen nog steeds van zijn appeltaart aan het eten was, maar dat terzijde. ”Weed, coke, xtc, ketamine, all that good stuff,” noemde de jongen een aantal op. Blake knikte even in waardering. Het was allemaal wat hij ook in aanbieding had en hij nam aan dat het niet het enige was wat de andere dealer aanbood. ”I can get anything you want. Some things might take a bit longer and might be a bit pricier, but I can assure you that I can get it eventually,” ging hij door met een knipoog. Misschien was het indrukwekkend geweest als de jongen geen chocolademelksnor droeg. Het zou het ook moeilijker maken voor Blake om zijn eigen business van de grond te krijgen hier met alles wat er al te vinden was. Samenwerken ging het niet worden, het geld dat binnenkwam zou puur voor hem zijn. Het klonk ook alsof de jongen goede connecties had opgebouwd, nog iets waar hij achteraan zou moeten gaan om evenveel op te kunnen bouwen. ”How much would some ket be?” ging hij door met zijn testende vragen. Uiteindelijk kon hij er altijd nog een ‘ik zal erover nadenken’ in gooien en weer weggaan met de informatie die hij had. De rozeharige zou er later wel achterkomen dat hij concurrentie had.

Met gerichte vragen probeerde Blake zijn concurrentie in te schatten voorbij het beeld dat de snor en de appeltaart hem al gaven. Ondertussen kauwde hij op de rest van zijn koek. De andere dealer had redelijk wat in de aanbieding van wat hij hoorde. Bovendien leek hij contacten te hebben die Blake ook wel kon gebruiken. ”55 per gram,” antwoordde hij een vrij standaard prijs voor de ket. Het gaf aan dat hij zijn spul in ieder geval als redelijk inschatte. Dat zei nog weinig over de kwaliteit zelf maar het type om slecht spul te verkopen leek de ander niet. Al kon dat ook niet met zekerheid gezegd worden. ”50 if you’re lucky,” voegde hij toe met een grijns. Een kleine grijns flitste ook even over Blake's gezicht. Zo’n slecht deal was dat niet. Als hij zijn eigen spul niet had en aan ketamine deed was hij er misschien wel voor gegaan. Nu stond hij slechts op van de bank met een knikje, wat kruimels vielen naar beneden. ”I’ll think about it,” gaf hij een valse belofte op. Alle informatie die hij op dit moment wilde hebben had hij. Het was genoeg om zijn eigen strategie te maken om meer geld te vinden. De verfrommelde verpakking van de koek duwde hij in zijn broekzak. ”I’ll see you around,” sprak hij met een knipoog alsof hij het oprecht overwoog om wel wat te kopen. Zijn act hield hij goed omhoog zo. Nu hij alles had was er geen reden om rond te blijven hangen. Liever ging hij bezig met het maken van een verder plan met de informatie die hij nu had. Na nog een laatste blik op zijn concurrent liep Blake weer de deur van de woonkamer uit, meteen door naar zijn slaapkamer.