Fluttering by

Onderwerp: Fluttering by ma okt 31, 2016 9:24 pm

London, Engeland, 15 juli 2011 - Lus van mevrouw Swift, 24 januari 1991

ndanks de lange dagen en de zomerse temperaturen die zelfs Engeland hadden weten te bereiken, was het deze avond donker en mistig geweest. Waarom ze al lange tijd buiten de ingang van de lus ronddartelde, wist Louise niet. Het was niets voor haar, kostbare tijd verspillen met wachten. Misschien was ze bang dat ze dusdanig veranderd was in de afgelopen jaren, dat hij haar haast niet zou herkennen. Dat het niet hetzelfde zou zijn als vroeger. Ze was tenslotte pas veertien geweest toen ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Ze voelde het zakhorloge haast tikken tegen haar huid. Dit was wat ze het allerliefste wilde doen, waarom dan dat eindeloze geweifel? Misschien was hij hun overeenkomst vergeten, al moest drie jaar voor hem voelen als een luttele seconde. Zachte regen verfriste vertrouwd haar bleke huid en Louise hief haar hoofd naar de donkere hemel. God, ze had het hier meer gemist dan ze toe wilde geven. Ze zuchtte, schudde haar schouders los en begaf zich via de smalle, stenen trap naar beneden het metrostation in. Voor haar opleiding had ze meerdere keren op deze manier de lus van mevrouw Swift moeten verlaten en weer betreden, maar toch wist het proces toch altijd weer een glimlach op haar gezicht te toveren. Louise wist niet of ze het ooit als vanzelfsprekend zou kunnen gaan beschouwen, de mensen die voor haar ogen vervaagden om plaats te maken voor een totaal ander straatbeeld. Een aantal blikken vestigden zich op haar. Louise kon bijna horen hoe ze in hun hoofden voor gek verklaard werd voor het dragen van haar enkele laag dunne kleding met deze temperaturen in januari. En gelijk hadden ze. Met haar snelle tred poogde ze zichzelf warm te houden, haar hoofd wat gebogen en haar armen over zich heen gevouwen. De armen die zo nu en dan bekleed raakten met veren en veranderden in vleugels. De armen die haar waar dan ook heen konden brengen. Ironisch, hoe het nu de zenuwen waren die binnenin haar rondfladderden. Met het bereiken van de overkant van het station zag ze het direct: de donkere lucht die scherp afstak bij de lichte sneeuwval. Het moest elf uur 's avonds zijn, wist ze zich nog te herinneren. Het sneeuwde van exact elf tot twaalf in de lus van mevrouw Swift. Een tweede keer deze avond krulde haar lippen zich op in een kleine glimlach.

De route van het station naar het weeshuis zat in haar voeten vastgeroest, als de choreografie van een danseres. Ze wist waar ze moest uitkijken voor de gemene, ondergesneeuwde op- of afstapjes, waar het te glad was om je voeten neer te zetten en waar op welk tijdstip welke auto stapvoets uit welk straatje kwam gereden. De gehele wandeling zou haar twee minuten en drieënvijftig seconden kosten, en ze was dan ook zeer tevredengesteld toen ze haar voet precies op de seconde op de laatste traptrede zette. Met tikkende vingers stopte ze het horloge terug in haar achterzak. Daar stond ze dan. Na drie jaar de voordeur enkel in haar gedachten gezien te hebben, zag deze er plotseling bijna beangstigend realistisch uit. Louise liet haar langgenagelde vingertoppen over de wat afgebladderde lak glijden en sloot voor een kort moment haar ogen. Dit was echt. Ze was hier weer. Het was vreemd om te bedenken dat ze nog maar een heel klein meisje was geweest toen ze voor het laatst op deze trap had gestaan. Het was ook vreemd om te bedenken dat het nu toch echt tijd werd om aan te kloppen, wilde ze het terugdraaien van de dag voor zijn. Haar ogen weer wijd opgesperd, haalde Louise diep adem om met haar vingers de gietijzeren deurklopper te omsluiten. Op hoop van zegen dat hij de deur open zou doen.

| g i r o l a m o

Onderwerp: Re: Fluttering by di nov 01, 2016 3:55 pm

De warmte binnen in de huizen vormde een sterk contrast met de koude buiten. En die kou was wat de mensen in de stad en de bijzonderen van het weeshuis ‘s avonds dwong naar binnen te gaan. Het grote weeshuis stond iets van de andere huizen verwijderd en als je uit de ramen keek, wekte het sneeuwtapijt de indruk dat je ver weg was van ander menselijk leven. Alsof je op de Noordpool ingesneeuwd was.

Het zal niet lang meer duren voordat de sneeuw zal beginnen vallen, sprak Girolamo in gedachten toen hij op de klok keek en zag dat deze bijna elf uur aangaf. Zijn ogen richtten zich op het raam en een korte blik op de bewolkte hemel gaf de bevestiging dat de wandklok nog steeds juist liep.
Hij was gedurende zijn leven al in een aantal lussen geweest, maar deze had alleszins het onaangenaamste weer van allen. Als kind had hij altijd met bewondering en vreugde naar sneeuw gekeken, dit aangezien er in Savona maar een paar keer in het jaar sneeuw viel. Nu, na jaren in Londen, begon hij zich af te vragen wanneer de eindeloze sneeuwval zou stoppen. Snel, als Louise zich aan hun afspraak zou houden, bedacht hij zich.

Girolamo draaide zich op de stoel waarop hij zat, zodat hij zich terug kon richten op het boek dat hij aan het lezen was. Het was een klein, oud boekje dat hij doorheen de jaren telkens had meegenomen. Ondertussen had hij het zo vaak gelezen dat hij het bijna vanbuiten kon opzeggen, maar toch bleef hij het boekje herlezen. Girolamo sloeg de bladzijden voorzichtig om tot hij op de pagina kwam waar hij laatst gestopt was. Zijn ogen vlogen over de oude Italiaanse letters tot halverwege het blad, waarna hij begon te lezen.

Het duurde niet lang voor de stilte, die af en toe doorbroken werd door het geluid van pratende kinderen uit een andere kamer, plaats maakte voor de klank van ijzer op hout die altijd door het huis galmde wanneer iemand aanklopte.
Girolamo sloot het boekje en legde het netjes terug op het tafelblad. Dan stond hij op en schoof de stoel onder de eikenhouten tafel alvorens hij naar de voorkant van het huis ging. Hij nam de klink vast en opende de deur net ver genoeg zodat hij naar buiten kon kijken, maar niet ver genoeg voor de bezoeker om zomaar binnen te raken.

”Louise” zijn stem klonk verbaasd bij het zien van de nu veel oudere ymbryne. Een glimlach verspreidde zich over zijn gezicht terwijl hij de deur volledig opende. ”Goed om je weer te zien” Misschien was het verbazingwekkend dat hij haar onmiddellijk herkend had, maar haar golvende rode haren en helderblauwe ogen zou hij tussen duizend anderen nog herkennen.

Nog voor Louise tijd had gekregen om iets te zeggen, merkte hij hoe dun de kleren die ze aanhad waren. ”Kom binnen, straks bevries je nog”. Girolamo zette een stap opzij zodat de vrouw, want ze was niet langer meer een klein meisje, naar binnen kon. “Je weet toch dat het hier altijd januari is” Hoewel zijn stem vermanend klonk, lag er nog steeds een grijns om zijn lippen en werden zijn woorden gevolgd door een klein lachje.

Onderwerp: Re: Fluttering by zo nov 06, 2016 2:05 pm

Het duurde een tijdje. Of het nervositeit of ongeduld was dat Louise haar vingers tegen haar over elkaar geslagen armen deed tikken, wist ze niet. Het was ook meer een gewoonte die ze had opgedaan en waarvan ze inmiddels niet meer de moeite deed om deze te verklaren. Ze hoopte dat ze moest wachten op Girolamo omdat hij nog steeds iedere avond steevast in zijn oude, vertrouwde boekje zou lezen. Ze hoopte het met een vurig verlangen. Louise dacht geluiden te horen die zich achter de deur afspeelden -verbeelding? Schijnbaar niet, want plotseling opende de deur op een kiertje, onder protest in de vorm van luid gekraak. Zelfs het geluid van de enigszins klemmende deur had ze gemist, en het wantrouwen van de deur voorzichtig openen omdat er geen spionnetje te bekennen was. In een snelle, strakke beweging liet ze haar armen weer langs haar lichaam vallen en hield haar hoofd schuin. 'Louise.' Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Het was zijn stem. Bij het opengaan van de deur, keek ze regelrecht tegen zijn glimlach aan. Haar aderen vulden zich met een warm gevoel van nostalgie. Girolamo was geen seconde ouder geworden in de tijd dat Louise weg was geweest. Zijn gezicht, zijn donkere, rechte, maar zo vertrouwde gestalte en bovenal zijn vleugels, niets was veranderd. 'Kom binnen, straks bevries je nog. Je weet toch dat het hier altijd januari is.' Hij had een stap opzij gezet om haar binnen te laten. Ze lachte om zijn opmerking. 'Je bent dit klimaat niet gewend,' verwees ze grappend naar zijn Italiaanse origine. Inmiddels had ze zelf wat kunnen proeven van het Italiaanse klimaat. God, ze had hem zoveel te vertellen. Met een pas die rijkelijk vervuld was van enthousiasme, stapte ze de hal in ze de drempel over. Even stond ze weifelend in de deuropening. Ze wist hoe Girolamo van tijd tot tijd kon zijn. Toen strekte ze haar armen en dwong hem in een omhelzing. Met een zucht liet ze alle ingehouden adem van zojuist los. En voor dat kleine moment was ze weer eventjes veertien. Ze liet hem weer los. 'Ook goed om jou te zien,' antwoordde ze, voorzien van een oprechte glimlach.

Bij het betreden van de hal probeerde ze deze niet te veel in zich op te nemen, voordat ze zich weer zou gaan hechten aan het gekke, jaren negentig interieur en de overbodige versieringen in de hal waaraan mevrouw Swift zou gehecht was geraakt. Ze kon hier tenslotte maar even blijven. Hetzelfde gold voor de andere kinderen. Ze wilde geen heisa maken van het feit dat ze teruggekeerd was, en als het mogelijk was had ze eigenlijk liever dat de rest van haar jeugdvrienden niet zou weten dat ze hier was. Louise wilde niet dat het gemis naar deze tijd haar droom in de weg zou staan, en bovenal wilde ze de kinderen niet kwetsen door zo snel weer te vertrekken. Bovendien hadden zij en Girolamo nog iets minder dan een uur om alles door te spreken, als ze het voor de dagwisseling wilde maken. Voorzichtig wierp ze een blik in de woonkamer, waar het gelukkig leeg was. Bij de aanblik van zijn boekje, grijnsde ze over haar schouder naar Girolamo. Het was haast alsof ze nooit weg was geweest. Vervolgens stapte ze het kamertje binnen en zette ze zichzelf in een van de comfortabele stoelen, al plaatste ze haar handen over haar knieën en rechtte ze haar rug. 'Ik ben bang dat we heel wat te bespreken hebben.' Louise sprak op gedempte toon en om haar lippen lag nog altijd een grijns. Even nam ze de kamer in zich op, terwijl ze wachtte tot hij zou gaan zitten. Hij wist natuurlijk waarom ze hier was, maar ze moest toegeven dat ze het tweede deel van hun plan niet tot in details had uitgewerkt. De sneeuw was inmiddels gesmolten op haar huid en had kleine druppeltjes gevormd. Net als de dauwdruppels die 's morgens op de schaarse begroeiing van Inndyr hadden gelegen en waarop ze zo verlief was geworden. Ja, ze hadden heel wat te bespreken.

Onderwerp: Re: Fluttering by ma nov 07, 2016 7:08 am

De vrouw lachte en grapte als weerwoord: “Je bent dit klimaat niet gewend” Girolamo lachte en sloot de deur achter haar. Voor een moment stond ze stil, alsof ze niet zeker wist wat te doen, maar dit duurde maar een seconde. Waarna ze haar armen om hem heen sloeg. Girolamo stopte even met ademen, niet goed wetend wat er van hem verwacht werd. Het duurde niet lang voor hij doorhad wat er gebeurde en zonder enige aarzeling beantwoordde hij de omhelzing en sloeg hij zijn armen om haar heen. Bijna tegelijk bliezen de twee hun ingehouden adem uit, waarna ze terug los lieten. “Ook goed om jou te zien,” Girolamo weerspiegelde haar glimlach, met zijn eigen lach.

Het kleurrijke behang met zijn tierlantijntjes begroette hen in de gang, maar Louise leek het niet te willen zien. Het was iets dat hij wel kon begrijpen. Haar komst hier was dan wel langverwacht, maar haar verblijf was van korte duur en opnieuw gehecht raken aan het huis zou het pijnlijk maken om het weer achter te moeten laten. Ook bij het binnengaan van de woonkamer vertraagde Louise’s pas en keek ze eerst voorzichtig naar binnen. Even bleef haar blik hangen. Girolamo keek haar kort aan, maar volgde dan het traject dat haar ogen aflegden. Toen hij zag dat haar aandacht op het boekje op de tafel gericht was en zij, eenmaal terug in het heden, over haar schouder naar hem grijnsde, kon hij niets anders dan haar grijns beantwoorden.

Louise nam plaats aan de rechterkant van de tafel, haar handen rustten op haar knieën en ze hield haar rug rechter dan hij haar ooit had zien doen. Ze was zeker volwassener geworden en zo te zien ook trotser. “Ik ben bang dat we heel wat te bespreken hebben,” Girolamo trok zijn wenkbrauwen vragend op bij haar gedempte toon, maar realiseerde zich al snel dat ze de kinderen niet wou laten weten dat ze er was en zich zo hernieuw gebroken harten wou onthouden. Ondertussen trad Girolamo door de kamer en nam hij plaats in de stoel tegenover haar. Ze hadden inderdaad veel te bespreken en als ze voor de dagwissel wouden vertrekken dan moesten ze zich beperken tot de grote lijnen van hun plan. ”Waar ben je geweest?” rolde de eerste vraag over zijn lippen. Want al hadden ze weinig tijd, hij kon het niet laten om de vraag te stellen. Ondertussen nam hij het boekje weer vast en legde het aan de kant. Dan plaatste hij zijn armen op tafel en vouwde hij zijn handen in elkaar. ”Ik kan me indenken dat je zoveel mogelijk verschillende plaatsen hebt bezocht als je kon,” zijn typische zachte glimlach verscheen op zijn gezicht. ”Heb je interessante plekken gevonden?”

Onderwerp: Re: Fluttering by di nov 15, 2016 11:28 pm

Het had goed gevoeld toen hij haar omhelzing had beantwoord. Een kleine bevestiging dat, hoewel Louise dan vreselijk veranderd mocht zijn, dat tussen hen niet gebeurd was. Nog steeds voelde ze zich warm verwelkomd en ontspannen toen ze op de stoel had plaatsgenomen. Evenals voorheen, begreep hij haar als geen ander. De manier waarop hij naar haar terug had gegrijnsd en lichtjes zijn wenkbrauwen optrok bij haar zachte spreken maar daarna volkomen leek te snappen wat haar beweegreden daartoe was, onderbouwden haar conclusie. Een gelukzalige glimlach rustte op haar lippen Girolamo gaandeslaand terwijl hij tegenover haar plaatsnam. 'Waar ben je geweest?' luidde zijn eerste vraag. Uit enthousiasme opende Louise haar mond al, maar toen realiseerde ze zich dat hij nog niet uitgepraat was, en lachte om zichzelf. Ze keek toe hoe hij zijn leren boekje op het tafeltje inruilde voor zijn armen en zijn handen in elkaar vouwde. Vertrouwd. 'Ik kan me indenken dat je zoveel mogelijk verschillende plaatsen hebt bezocht als je kon.' Louise begon al hevig te knikken. 'Heb je interessante plekken gevonden?' Interessante plekken, daar had ze er een hele hoop van gevonden. Even blies ze met een scherp geluid haar opgekropte verhalen in een ademhaling uit, maar daarbij verdween haar glimlach niet. Integendeel, hij werd breder. 'Laten we het erop houden dat je Italiaanse lessen van pas zijn gekomen.' Nog eens lachte ze, om de tijden waarin hij haar meer over zijn cultuur en taal geleerd had en haar koorts om de wereld te verkennen had aangewakkerd, en zij de dienst terugbetaalde door hem uit te leggen hoe hij een telefooncel moest gebruiken, en hoe de televisie -die overigens precies dezelfde plaats in de hoek van de kamer opeiste- bediend kon worden. Girolamo zou het nog druk krijgen de huidige techniek onder de knie te krijgen. Toen lachte ze nog eens, om haar eerdere opmerking. Ze wilde het daar helemaal niet op houden, ze wilde hem alles vertellen. 'Maar natuurlijk is Amerika ook prachtig, en de in de rest van Europa is het weer helemaal zo slecht nog niet; we zijn een uitzondering,' besloot ze uit te komen op een beknoptere versie van het volledige reisjournaal dat ze in haar hoofd geschreven had. 'En Azië... Azië is werkelijk waar in niets als die twee. Het is verwonderlijk, eigenlijk. Ik bedoel, ik had me niet bedacht dat ik nog verwonderd kon worden na...' Het handgebaar waarmee ze de maar al te bekende kamer van het huis sprak boekdelen. Ze had niet gedacht dat ze zich nog zo makkelijk zou laten verwonderen na al het wonderlijks dat ze hier mee had gemaakt. Als er iets was wat ze had geleerd, dan was het wel dat de wereld een verwonderlijk verwonderlijke plaats was. Louise wierp een blik op de man tegenover haar in de stoel. De man die haar jeugd had gevormd. De man die haar had geholpen haar droom te realiseren.

Plots werd haar gezicht wat serieuzer. Ze keek naar haar ineengevouwen handen en sprak: 'Enkel... Wat ons plan betreft moet ik je teleurstellen...' Ernstig keek ze naar hem op, terwijl ze schuldbewust op de binnenkant van haar wang beet. 'Het is er zeer regenachtig.' Met die woorden brak haar ernst en spatte deze uiteen in een brede grijns. 'Maar het is perfect,' lachte ze. In haar gelach was vooral het genoegen waarmee ze de grap had gemaakt hoorbaar, maar voor wie goed luisterde en haar enigszins goed kende, moest haar trots toch duidelijk waar te nemen zijn.

| Sorry, Lou is een beetje praatgraag vandaag c:

Onderwerp: Re: Fluttering by za nov 19, 2016 6:34 pm

Het hevige geknik van de vrouw deed Girolamo grijnzen en bijna had hij haar gezegd dat hij hoopte dat haar hoofd er niet af zou vallen. Vooraleer hij echter zijn mond kon opendoen, had zijn middeleeuwse opleiding het al van hem overgenomen en bijna onbewust verwijderde hij de gedachte uit zijn hoofd. Zijn houding was nog ietwat informeel en hij had een zachte glimlach om zijn lippen, maar zijn blik vertoonde een hardheid die er net niet was geweest. Dit alles gebeurde echter maar in een enkele seconde en even snel had hij de ingeprente manieren weer van zich afgezet.

Met één ademhaal vertelde Louise een beknopte, maar nog steeds gedetailleerde samenvatting van haar avonturen. Girolamo luisterde aandachtig en merkte met genoegen de steeds breder wordende glimlach van Louise op. Terwijl ze weg was, had hij zich vaak afgevraagd of ze wel gelukkig was met haar nieuwe manier van leven en nu ze terug gekomen was, kon hij eindelijk met zekerheid zeggen dat ze van haar reizen had genoten. De buitenwereld had haar niet teleurgesteld, maar juist enthousiaster gemaakt dan ze ooit was geweest. Dat was iets goeds en voor een moment, hoe kort ook, wenste Girolamo dat hij dat ook kon: zo vrolijk zijn.
'Laten we het erop houden dat je Italiaanse lessen van pas zijn gekomen.' samen lachten ze, verrukt om elkaar na zo lang weer te zien. Het was werkelijk fantastisch om opnieuw samen aan dezelfde tafel te zitten waar zoveel eerdere gesprekken gevoerd waren. 'Maar natuurlijk is Amerika ook prachtig, en de in de rest van Europa is het weer helemaal zo slecht nog niet; we zijn een uitzondering, en Azië... Azië is werkelijk waar in niets als die twee. Het is verwonderlijk, eigenlijk. Ik bedoel, ik had me niet bedacht dat ik nog verwonderd kon worden na...' Met een wijds gebaar maakte ze duidelijk dat ze op de bijzonderheden van de bewoners en van het huis zelf duidde. En Girolamo kon niets anders dan haar gelijk geven. De eerste keer dat hij een lus had betreden had het dagen geduurd voordat hij zelfs maar toe durfde te geven dat het allemaal werkelijkheid was. Deze wereld was zo verbluffend, dat het raar leek dat de normale wereld dat ook was.
”Je hebt er van genoten” vatte hij haar verhaal samen in één zin. Even was het stil. Geen onaangename stilte, maar een prettige zwijgzaamheid die hun de kans gaf om alles te verwerken.

Girolamo keek verbaasd toe hoe Louise een serieuzere expressie aannam. 'Enkel... Wat ons plan betreft moet ik je teleurstellen...' zijn wenkbrauwen krulden in een frons zodra haar woorden hem bereikt hadden. De ernstige blik die ze hem toewierp maakte hem enkel curieuser en eerlijk gezegd ook lichtjes ongerust. Was er toch iets verkeerd gegaan op één van haar reizen? 'Het is er zeer regenachtig.' de serieuze facade brak en maakte plaats voor een brede grijns. En Girolamo kon niets anders doen dan verbaast naar het schouwspel staren. Vraagtekens bijna zichtbaar in zijn ogen. 'Maar het is perfect,' Hij zuchtte, eenmaal bekomen van de grap (hij was nooit echt iemand voor grappen geweest). ”En terwijl je weg was heb je zeker geleerd hoe je iemand een hartaanval moet bezorgen” hij plaatste zijn rechterhand theatraal op zijn hart en liet één van zijn mondhoeken omhoog krullen, zo aangevend dat hij zelf een grap maakte.

Hij sloeg zijn benen over elkaar, kruiste zijn handen over zijn borstkas en leunde op een informele manier tegen de leuning van zijn stoel. Door de beweging was het zachte geritsel van zijn lichtjes verplaatste vleugels hoorbaar. Eenmaal de nieuwe houding aangenomen sprak hij weer: ”Ik wist wel dat ik jou de plaats niet had moeten laten uitzoeken. Natuurlijk is het weer er slecht” zijn ogen twinkelden terwijl hij haar aankeek.

Maar langer kon hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en dus stelde hij de vraag die al die tijd op het puntje van zijn tong had gelegen: ”Waar is het?” even zweeg hij, ”hoe zijn de mensen er?”

---
Praatgrage mensen zijn leuk, compenseren voor Riario’s zwijgzaamheid XD

Onderwerp: Re: Fluttering by zo nov 20, 2016 8:03 pm

Haar verhalen wisten duidelijk Girolamo's aandacht te vatten, en natuurlijk was hij blij haar weer te zien, maar Louise kon het niet helpen dat ze ook iets anders in hem verscholen zag. Een soort jaloezie, al was het dat niet. Het was enkel een kort moment, en het schoot door Louise' hoofd dat hij hier vastzat. Als hij de wereld wilde zien, moest hij reizen via lussen. Zijn leeftijd had hem gebonden aan aan soort gevangenschap. Sterker nog, uit de lus stappen kon levensbedreigend voor hem zijn. Even voelde ze zich schuldig over haar eigen enthousiasme. Even maar, en toen realiseerde ze zich dat ze hem een nieuwe kans zou geven om een klein stukje van de wereld te verkennen. Spoedig. 'Je hebt ervan genoten,' luidde zijn samenvattende conclusie. Louise glimlachte hoorbaar. En met die zin was de enige vorm van spanning weer uit de kamer verdwenen. Het was goed zo. Het was fijn. Het was vertrouwd. Het onschuldige, subtiele grapje dat ze met hem uit had gehaald nam de tijd om bij Girolamo aan te komen. Ze wist niet waarom, maar zijn houding maakte de situatie alleen maar amusanter. Haar glimlach groeide uit tot een lach. 'En terwijl je weg was heb je zeker geleerd hoe je iemand een hartaanval moet bezorgen,' kwam hij eindelijk mee. Zijn melodramatische gebaar maakte het helemaal af en hadden Louise al helemaal ingepakt. Ze grinnikte. 'Ik wist wel dat ik jou de plaats niet had moeten laten uitzoeken. Natuurlijk is het weer er slecht.' Louise leunde wat naar achter op haar stoel en wierp een blik uit het aan de straat grenzende raam, waar in de lichtstraal van een Engelse lantaarn de regenval zich kenbaar maakte. Ze luisterde even naar het tikken van de regen tegen de straat, het geritsel van Girolamo's vleugels bij zijn verzitten. 'Tja,' begon ze, 'ik wilde me uiteraard wel thuis voelen.' Ze moest het hier straks weer gaan verlaten, dat wist ze ook wel. Ze scheurde haar blik los van het straatbeeld en keerde zich weer tot haar gevleugelde gesprekspartner. 'Waar is het,' begon hij zijn ondervraging, 'hoe zij de mensen er?' Mensen. Louise grinnikte zacht.

'Het is maar een Noordzee verwijderd van hier.' Het enthousiasme werd weer zichtbaar in zowel haar gezicht als haar houding. 'Het is eigenlijk per toeval dat ik er ben gekomen...' Even weifelde ze. Het was niet echt belangrijke informatie en om eerlijk te zijn een beetje beschamend. 'Ik had de perfecte plek nog niet gevonden, en zat eraan te denken om vervroegd naar huis te gaan.' De rede daartoe vond ze niet nodig om te vertellen. In ieder geval niet voor nu. Het was een lang verhaal en er was nu eenmaal weinig tijd. 'Op mijn terugweg ben ik door Scandinavië gereisd en eigenlijk onmiddellijk verliefd geworden op Noorwegen. Dagen heb ik langs de kust gevlogen, op zoek naar een dunbevolkte plaats. Een bewust stadje trok mijn aandacht. Het schemerde, de vuurtoren stond aan en vogels zijn nu eenmaal snel afgeleid als het gaat om glinsterende dingen.' Een lichte grijns speelde met haar lippen. Even stond ze zichzelf toe terug te denken aan die bewuste avond. De avond waarop de schuimkoppen van de zee een fonkelende parelketting vormde in het licht van de felrode vuurtoren, en hoe ze minutenlang ademloos boven het land had gezweefd, steeds wachtende tot het licht zijn ronde weer had gemaakt en terug zou komen. Ze was er geland en had de ziltige druppels van zich afgeschud alvorens weer menselijk vorm aan te nemen en een plaats te zoeken om de nacht door te brengen. Natuurlijk was het koud, en haast iedereen was binnen. Op haar duidelijkste Engels had ze een herbergier weten te charmeren haar tóch nog een slaapplaats aan te bieden. 'Inndyr,' herhaalde ze, op de Noorse tongval waarin de herbergier had geantwoord toen ze vroeg waar het was dat ze waren, 'zo heet het.' Even pauzeerde ze om Girolamo met haar twinkelende ogen pogen te peilen. 'En de mensen... Tja, te druk bezig met hun eigen zaken om te merken dat ik me het leegstaande landhuis op de kliffen heb toegeëigend.' Haar glimlach had iets triomfantelijks, en ze vouwden haar handen weer ineen boven haar opgetrokken knieën. Oh, wat keek ze ernaar uit Girolamo naar haar parelstad mee terug te nemen.

Onderwerp: Re: Fluttering by zo dec 04, 2016 12:22 pm

'Tja,' zei de vrouw met haar blik op de elektrisch verlichte Londense straat gericht, 'ik wilde me uiteraard wel thuis voelen.' Girolamo knikte zachtjes. Hij wist dat Louise het moeilijk zou hebben het vertrouwde huis weer te moeten verlaten na er eindelijk terug te zijn. Het was een gevoel dat hij maar al te goed begreep. Hij had vaak genoeg een thuis verlaten en al deed het pijn, het was geweldig om een nieuwe start te kunnen krijgen. Beide concentreerden zich terug op hun conversatie en Riario vuurde zijn vragen op Louise af. 'Waar is het? Hoe zij de mensen er?'

Met haar eerdere enthousiasme begon Louise weer te vertellen: 'Het is maar een Noordzee verwijderd van hier. Het is eigenlijk per toeval dat ik er ben gekomen...' Even hield ze op met praten en leek ze zich af te vragen of ze het volgende wel moest vertellen. Aan haar gezichtsuitdrukking te zien schaamde ze zich over het volgende deel van haar avontuur. 'Ik had de perfecte plek nog niet gevonden, en zat eraan te denken om vervroegd naar huis te gaan.' Girolamo keek haar aan, zich afvragend waarom ze gêne voelde omdat ze vervroegd naar Londen had willen komen. Even overweegde hij om haar te onderbreken om het te vragen, maar weerhield zich al snel van het idee uit te voeren. 'Op mijn terugweg ben ik door Scandinavië gereisd en eigenlijk onmiddellijk verliefd geworden op Noorwegen. Dagen heb ik langs de kust gevlogen, op zoek naar een dunbevolkte plaats. Een bewust stadje trok mijn aandacht. Het schemerde, de vuurtoren stond aan en vogels zijn nu eenmaal snel afgeleid als het gaat om glinsterende dingen.' Zijn zachte lach klonk kort door de ruimte, terwijl Louise een grijns om haar lippen had.
Girolamo was nog nooit zelfs maar in de buurt van Scandinavië geweest en wist dus niet wat te verwachten van het dorpje dat ze had gevonden. Natuurlijk had hij doorheen de jaren geleerd over het einde van de unie tussen de drie Scandinavische koninkrijken en een aantal andere belangrijke gebeurtenissen in dat deel van de wereld. Ook had hij enige informatie over Scandinavië die hij gelezen had onthouden, maar met zijn eigen ogen had hij het noorden nog nooit aanschouwt. 'Inndyr,' noemde Louise het stadje, eenmaal ze uit haar overpeinzingen ontwaakt was.'zo heet het.' verduidelijkte ze. ”Klinkt fantastisch” beantwoordde hij haar stille vraag en hij meende wat hij zei. Louise was duidelijk betoverd geweest door het stadje en hij dacht dat hij dat ook zou kunnen. 'En de mensen... Tja, te druk bezig met hun eigen zaken om te merken dat ik me het leegstaande landhuis op de kliffen heb toegeëigend.'

“Was niet anders te verwachten” Mensen waren voorspelbare wezen en waren ofwel te druk bezig met zichzelf om anderen op te merken of net te druk bezig met anderen om voor zichzelf te kunnen zorgen.

Girolamo draaide zijn hoofd naar rechts naar de enige klok in de kamer. Het voorwerp was simpel van stijl, in tegenstelling tot het grootste deel van de andere objecten in het huis, en had dikke zwarte wijzers, een vuilwitte achtergrond en donkerrode rand. ”Kwart voor twaalf,” mompelde hij. Kwart voor twaalf… en de wijzers bleven rustig verder tikken. Girolamo zette zich terug rechter in zijn stoel en richtte zijn ogen op de ymbryne tegenover hem. ”Ik neem aan dat je voor de dagwisseling zou willen vertrekken?” vroeg hij haar. Uit haar houding toen ze het huis binnen gekomen was, had hij opgemaakt dat ze niet gezien wou worden door de kinderen van het tehuis met wie ze jaren bevriend was geweest. En hoe langer ze bleven hoe groter de kans was op een treffen met één van haar jeugdvrienden.

Onderwerp: Re: Fluttering by wo dec 07, 2016 8:54 pm

Het waren twee enkele woorden die haar glimlach breder zouden hebben gemaakt als haar kaken niet al pijn hadden gedaan. Twee woorden van de kant van de gevleugelde man die tegenover haar zat en aandachtig naar haar verhalen had geluisterd. Twee woorden die alle restjes van zorgen en twijfels van haar schouders wegnamen en haar een kleine, opgeluchte zucht liet doen ontsnappen. Klinkt fantastisch. Was dat niet precies wat ze had willen horen toen ze zich bibberend van zowel kou als zenuwen over het perron naar haar ouderlijke huis begaf? Louise beet op haar lip om kort haar ogen te sluiten en even los te laten waarover ze zich zorgen had zitten te maken. Vervolgens ging ze weer rechtzitten om haar verhaal te vervolgen, in haar enthousiasme een sprankje trots te bekennen. 'Was niet anders te verwachten,' maakte Girolamo vervolgens een snerende opmerking, naar wat Louise dacht de bewoners van Inndyr moest zijn. Wederom een kleine glimlach. Daar was de Girolamo die ze zich herinnerde. Af en toe gewapend met een goede, instinctieve norsheid en een tikkeltje xenofobie jegens alles wat niet tot de Syndrigasti behoorde.

Louise volgde zijn blik naar de andere kant van de kamer, naar de klok. Zo nu en dan vergat ze dat anderen op de klok moesten kijken om te weten hoe laat het was. Waarschijnlijk was Girolamo ook vergeten dat hij een perfect werkend tijdssysteem tegenover hem had zitten, in de vorm van een Ymbryne. Ze nam het hem niet kwalijk, na al die jaren, maar even voelde ze een teleurstellende nostalgie naar toen ze een meisje van veertien was dat haar trucjes kon laten zien bij meneer Riario. Ze slikte het weg. Die tijd was voorbij. Het had zich verruild voor een nieuw tijdperk. Dat was niet iets om te berouwen, dat was iets goeds. 'Kwart voor twaalf,' mompelde hij. Veertien minuten en drieëntwintig seconden voor twaalf, corrigeerde Louise hem in haar hoofd. Hij richtte zijn blik weer op haar en snel keek ze vragend naar hem op. Het was iets goed, herhaalde ze weer. 'Ik neem aan dat je voor de dagwisseling zou willen vertrekken?' Even liet Louise haar blik weer vallen op de muur waarachter de eetkamer, waarschijnlijk nog gevuld met de kinderen die een gezelschapsspel op tafel hadden liggen, zich schuilhield. Toen knikte ze. 'Ja.' Ze schraapte haar keel en keerde zich weer tot Girolamo. 'Ja, dat lijkt me het beste...' Even staarde ze naar haar ineengevouwen handen, alvorens ze opstond en de plooien uit haar broek streek. 'Ik snap het wel als je nog... als je nog even dag wilt zeggen.' Afscheid nemen klonk ook weer zo oneerbiedig. 'Misschien is het daar nu een goed moment voor, ik wacht hier wel, als je wilt. Daarna kunnen we de... logistieke details wel doorspreken.' Ze glimlachte. Ze hadden immers wel een plan van aanpak nodig; Girolamo zou niet voor eeuwig buiten de lus kunnen blijven. 'Stuur mevrouw Swift mijn vriendelijke groeten.'

Onderwerp: Re: Fluttering by zo dec 11, 2016 2:07 pm

Het duurde even voor ze antwoordde, maar na haar blik van de muur tussen deze kamer en de eetkamer te halen knikte ze: 'Ja. Ja, dat lijkt me het beste...' Erg overtuigend klonk ze echter niet met haar ogen op haar ineengevouwen handen gericht. Ze stond op en streek haar broek glad. Ook Girolamo stond recht en zette de stoel waarop hij gezeten had terug onder de tafel. 'Ik snap het wel als je nog... als je nog even dag wilt zeggen. Misschien is het daar nu een goed moment voor, ik wacht hier wel, als je wilt. Daarna kunnen we de... logistieke details wel doorspreken.' Een glimlach sierde haar lippen en ze keek terug vrolijker. 'Stuur mevrouw Swift mijn vriendelijke groeten.' Kort aarzelde hij, alvorens te knikken en haar een glimlach te schenken, en liep hij de kamer uit.

De muren van de eetkamer hadden hetzelfde soort bonte behang als de muren in de eerdere delen van het huis en beaamden het luidruchtige gepraat van de kinderen die gezelschapsspelletjes speelden. Mevrouw Swift zat in de hoek van de kamer in de dieprode fauteuil die ze elke avond innam. Niemand behalve de vrouw zelf lette op hem terwijl hij naar haar toe ging. Met zijn handen ineengevouwen achter hem en zijn rug kaarsrecht knikte hij haar toe als groet. Ze zuchtte maar zei er niets op. Na jaren was ze, net zoals de ymbrynes uit al de andere lussen, erachter gekomen dat ze zijn ingeburgerde manieren niet weg zou kunnen werken. “Louise is hier,” deelde hij mee. Mevrouw Swift knikte, ze wist wat dat betekende.

Hun gesprek had uiteindelijk niet lang geduurd, maar een paar minuten. Toch was mevrouw Swift erin geslaagd hem te overtuigen om hem en Louise uit te zwaaien. Veel overtuigingskracht had ze echter niet gebruikt. Toen hij op het punt stond terug naar Louise te gaan stond ze recht en vertelde ze hem dat ze Louise persoonlijk wou uitzwaaien. Tegenspreken was moeilijk aangezien hij zelf ook niet enthousiast was om van alle kinderen persoonlijk afscheid te nemen en hen niet van zijn vertrek wou inlichten. Hij was al uit genoeg lussen weggegaan, was nooit goed geweest in afscheid nemen en was elke keer gewoonweg vertrokken. Dus ging hij terug naar de woonkamer met de vrouw in zijn kielzog. Hij zuchtte terwijl hij zijn vleugels zo bewoog dat hij gemakkelijk door de deur kon, handig was anders. ”Louise, mevrouw Swift wou die vriendelijke groeten in persoon horen,” sprak Girolamo eenmaal hij en de oudste ymbryne van de twee aanwezige de kamer binnen waren. Mevrouw Swift liep dichter naar Louise toe terwijl Girolamo iets op de achtergrond bleef en de twee gadesloeg.

Onderwerp: Re: Fluttering by zo dec 18, 2016 12:32 am

Ook Girolamo was opgestaan om met enige argwaan haar niet al te overtuigende woorden aan te horen. Na een korte stilte en aarzeling van zijn kant, knikte hij, om met een glimlach de kamer uit te lopen. Louise liet hoorbaar haar adem ontsnappen en zette even de palmen van haar handen tegen weerszijde van haar voorhoofd. Het was allerminst een monotone avond geweest. Het was alsof ze zich niet eerder bewust was geweest van de radicale veranderingen die ze in de drie jaren dat ze weg was had doorgemaakt. Alsof alles even op zijn plek viel bij het zien hoe haar leven eruit had gezien toen ze nog een klein meisje was, amper kind af. Ze keerde zich tot het raam en liet het even bezinken. 'Even' was wellicht een groot woord. Ze kon het onmogelijk in een paar minuten laten bezinken. In drie jaar had ze doorgemaakt wat de meeste mensen verspreid zouden hebben over twintig jaar. In drie jaar tijd had ze zowel haar vijftiende als haar vierendertigste verjaardag meegemaakt. Ze had iemand lief gehad, ze had iemand verloren en ze had vrijwel de hele wereld gezien. En dat alles om het perfect te kunnen doen. Het kwam zo dichtbij, de tijd waarin ze perfect zou moeten presteren. Of het ging lukken wist ze niet eens zeker. Pas toen met het voorbij rijden van de al zo vaak bekeken rode auto om tien voor twaalf alle herinneringen uit mevrouw Swifts lus terugkwamen en haar overspoelden, merkte ze dat er een traan over haar wang liep. Verwoed veegde ze haar gelaat droog en sloeg haar armen over elkaar. De herinneringen duwde ze weg. Later. Nu was niet het moment om sentimenteel te zijn.

Met een opgeluchte glimlach draaide Louise zich om toen ze Girolamo's voetstappen en ritselende vleugels weer de kamer in hoorde komen. Hij werd echter vergezeld door een vrouw die haar hart met een abrupte steek beantwoordde. Ze liet haar onderlip zakken en zocht naar zijn verklaring. 'Louise, mevrouw Swift wou die vriendelijke groeten in persoon horen,' luidde deze. God. Hoe vreselijk slecht ze was in afscheid nemen. Wanhopig zocht ze Girolamo's steun met een wat bange uitdrukking op haar gezicht. Mevrouw Swift was echter verder naar voren gestapt, Girolamo langzaam uit Louise' focus verdwijnend. De ymbryne stond nu tegenover haar. Louise kon het ongeloof in haar ogen aflezen. Er was iets veranderd aan hun verhoudingen. Louise moest niet alleen haar blik naar beneden keren om haar aan te kijken in plaats van haar hoofd in haar nek leggen; ook was het gezag dat Louise voorheen voor mevrouw Swift voelde veranderd in een vorm van diep respect. 'Kind, ik had gehoopt dat je niet langer zou worden dan ik,' doorsneed de stilte. Louise lachte. Helder en oprecht. Toen sloeg ze haar armen om de vrouw heen. De vrouw die voor zo'n lange tijd haar moeder was geweest. Woorden schoten haar tekort om iets zinnigs te zeggen, maar ze wist dat ze beiden voelden wat ze niet in woorden uit kon drukken. 'Bedankt...' zei ze dus enkel, zowel tegen mevrouw Swift als over diens schouder naar Girolamo. Ze was blij dat hij haar had meegenomen, dit voelde toch beter dan vertrekken zonder enig contact. Ze liet mevrouw Swift weer los en kwam in haar directe stand. 'Goed,' grijnsde ze richting Girolamo, zich een stuk lichter voelend, 'Hoe krijgen we ons zo snel mogelijk in Inndyr?'

⇻ Topic Uit