De regenbui was net voorbij en Yara durfde het eindelijk aan om zich naar buiten te wagen. Ze hield niet van regen en vooral niet als ze in haar wolvenvorm was. Haar vacht dat dan tegen haar huid kleefde, was niet echt een aangenaam ding. Helaas had ze geen controle over haar wolvenvorm en kon ze enkel veranderen wanneer ze zich bedreigd voelde. Ze zou eigenlijk graag willen veranderen wanneer ze maar wilde. Hoe kon ze ooit onderdeel van een pack maken als ze niet kon veranderen wanneer ze dat wilde? Niet dat ze het verlangen had om ooit nog terug te gaan naar haar eigen pack. En ze moest wel heel veel geluk hebben als ze mates zou worden met iemand van een andere pack die haar ook nog eens onderdeel van de pack wilde laten zijn en niet zoals haar vader haar in een hoekje weg wilde duwen, enkel beschikbaar zijnde om de huishoudelijke taken op zich te nemen. Ze kon alvast één persoon aanwijzen in de lus die haar zou laten doen wat ze wilde. Nee, misschien zelfs wel twee. Misschien had ze nog niet veel mensen ontmoet in de lus, maar ze had liever één of twee hele goede vrienden, dan twintig die het niet meenden. Yara liep in gedachten verzonken over het strand, maakte de niet echt inspannende klim naar de vuurtoren en liep er straal langs, waardoor ze niet in de gaten had dat daar net een nieuwe Peculiar was gearriveerd. Haar hart schoot in haar keel toen iemand op haar schouder tikte en ze draaide zich om, maar ze werd automatisch een stuk kalmer toen ze oogcontact maakte met de jongen die haar had aangetikt. “Hello there,” zei ze met een glimlach tegen de jongen, opmerkend dat ze vond dat hij een aangename sfeer om zich heen had hangen. “It’s a bit hard to explain from here, so why don’t I just show you?” Ze knikte naar de richting waar ze net vandaan was gekomen, al had ze geen plannen gehad om terug naar het huis te gaan. Ze kon echter moeilijk tegen de jongen zeggen dat hij het zelf maar uit moest zoeken en dus voelde ze zich genoodzaakt om het hem te laten zien. “Is this your first time in a loop?”

Het was voor Yara niet ongebruikelijk dat ze de omgang met jongens beter vond dan met meisjes en dat die haar beter lagen, maar het was voor haar wel ongebruikelijk dat ze zich gelijk zo genoodzaakt voelde om het goed te willen doen. Meestal maakte het haar niet veel uit wat een ander van haar dacht en had ze eigenlijk maar twee personen binnen deze lus van wie ze het erg zou vinden als zij haar niet meer zouden mogen. Ze merkte echter dat ze het idee dat de jongen voor haar een hekel aan haar zou krijgen niet kon accepteren en dus stemde ze in om hem een rondgang te geven door het centrum. Ze grinnikte toen hij zei dat het zijn eerste keer was, dat zijn ouders hem eindelijk naar de lus lieten gaan en dat hij dat blijkbaar heel erg leuk vond. “I can see that,” zei ze met twinkelende ogen tegen hem. “My name’s Yara,” antwoordde ze, ergens wel blij zijnde dat ze geen handen hoefde te schudden. Ze deed daar normaal gezien niet aan mee, maar ze zou de hand van de jongen wel geschud hebben als hij dat wilde. Zo beroerd was ze immers ook weer niet. “No, I haven’t,” antwoordde ze. “But I’m actually planning to go on a little trip. I’m staying here in this loop, but I’m just visiting a few loops for a few days and then I go back,” legde ze uit. “I want to see other places as well, but I’m actually having a good time in this loop, so it would be a bit rash if I just left this loop and went to another one where I don’t know anybody.” Ze grinnikte. Ze merkte op dat ze aan het bazelen was en was weer verbaasd over het feit dat ze meteen zo sociaal was. Ze was zeker niet onvriendelijk, maar ze was ook geen babbelkous en zeker niet als ze iemand nog niet kende. Ze besloot om het van zich af te schudden en zich weer op Melvin te concentreren. “Have you been to other places before you came to the loop or were your parents very strict about it?”

Melvin was al de derde persoon die ze informeerde over haar idee om te reizen door de verschillende lussen heen. Zeal had haar geadviseerd dat ze iemand anders moest zoeken die het leuk vond om met haar mee te gaan en Cyrek had ze het nog niet gevaagd, al was hij wel de eerste die in haar opkwam voor mee te vragen. Of Connor. Misschien kon ze wel eens voorstellen dat ze met hun vieren konden gaan, al wist ze niet of Cyrek en Zeal elkaar kenden. Aangezien hij de mentor was van het huis nam ze aan dat dat wel het geval moest zijn. Dan was het nog maar de vraag of ze het met elkaar konden vinden. Het idee was echter nog niet voor nu, dus tegen die tijd zou ze dat wel uitgezocht hebben. Ze richtte haar blik op de jongen voor zich toen hij haar advies gaf over wat ze kon doen en ze gaf hem een knikje. “That sounds like a great idea, thank you,” zei ze met een glimlach tegen hem. Vervolgens begon hij uit te leggen over hoe zijn vorige leven voor de lus er uit had gezien en Yara gaf een knikje ten teken dat ze hem begreep. Een kleine steek ging door haar heen toen hij uitleg gaf over zijn ouders. Soms wilde ze dat haar eigen ouders ook zo waren, maar dat zou nooit gebeuren. Haar moeder gaf geen zier om haar en haar vader zag haar enkel als iemand die hij kon bespelen en iemand die alle rotklusjes voor hem kon doen. Hij wilde haar uithuwelijken aan een jongen en dat zei wel genoeg over wat hij van haar dacht. Ze slikte die nare herinnering echter weg en probeerde te glimlachen naar Melvin, wat haar gemakkelijker afging toen ze dichterbij hem ging staan. “Because my parents weren’t as protective of me as yours were over you,” zei ze en ze probeerde de bittere toon te temperen, al was dat vrij lastig. “I had a lot of troubles with the people that were part of my life, so I decided to go away and I found this loop.” Ze glimlachte al iets oprechter. “And now my life has been better, so I think I actually made the right decision.”

Het was niet haar bedoeling geweest om zo bitter over te komen, maar het was er gewoon uitgekomen zonder dat ze er iets aan had kunnen doen. Dat effect leek hij op haar te hebben, dat ze zomaar dingen met hem wilde delen en dat ze haar toon niet genuanceerd kon houden zoals ze dat geprobeerd zou hebben als ze iemand anders voor haar neus had staan. Het voelde een beetje aan alsof ze ergens dezelfde meningsuitingen kon hebben wanneer ze bij Cyrek was – zonder zichzelf druk te maken dat hij haar erover zou veroordelen – maar het was ergens ook wel zo dat ze die drang zo veel mogelijk wilde onderdrukken voordat ze de jongen te veel prijs zou geven over wat ze voelde. Het delen met Cyrek was één ding, het delen met andere Peculiars die ze dan ook nog maar minder dan een half uur kende, was een heel ander ding. De jongen stelde haar een vraag en leidde haar hiermee gelukkig af met de innerlijke kwestie die ze leek te hebben. “They are,” verzekerde ze hem. “Of couse everyone has their own personality and not everyone has the same reaction, but generally they’re nice if you’re nice to them. Which is not going to be a problem for you.” Ze grinnikte. “We talked for like fifteen minutes and I already think you’re nice. I think you shouldn’t hesitate about the fact if you’re going to have a good time in this loop. I think you will be fine.”

Yara gaf een knikje toen de jongen aangaf dat hij zijn best ging doen om een paar vrienden te maken, al verwachtte ze niet dat hij er moeite mee had. Ze vond hem een aangenaam persoon in omgang en ook al hadden ze het voornamelijk over koetjes en kalfjes, toch was het interessant om het met hem ergen over te hebben en ze dacht wel dat dit gevoel zou blijven terugkeren naarmate ze meer met elkaar zouden spreken. “I hope so as well,” zei ze met een vriendelijke glimlach tegen hem. “Although they say that your first impression of someone within a few seconds is usually the one that’ll stick with you everytime when you meet the same person. Mine was not so bad, so I guess we should be fine,” zei ze met een plagerge grijns tegen hem. Ze geloofde niet zo in dat soort dingen. Soms had je ook een vervelende ervaring met iemand en kon die persoon letterlijk het uur erna goed meevallen. Het hing waarschijnlijk dus van situatie tot situatie af en natuurlijk van persoon tot persoon. Melvin vroeg of ze al veel vrienden had gemaakt in de lus en automatisch schoten haar gedachten als eerste naar Cyrek, wat ergens ook niet zo vreemd was omdat hij één van de eerste personen was die ze had ontmoet in de lus. En na hem waren er nog wel een paar andere ontmoetingen gevolgd, maar er waren er maar een paar waarvan ze kon zeggen dat het tot een vriendschap uit zou groeien. “I guess not that many,” grinnikte ze. “But I’d rather have a few friendships I can count on one hand than many so called friends who don’t even bother when something’s op with me. “ Ze haalde haar schouders op. Dat was toch wat zij erover dacht. “If you ever have a hard time and you want a good mentor to talk to, you should go to Zeal,” zei ze tegen hem met een glimlach. “I consider him one of my friends. He’s a very nice person and a good mentor.” Dan wist de jongen ook weer wie haar referentie was als hij het ergens lastig mee had en hij wilde er met iemand over praten.

Wat het hebben van vrienden betrof, leken ze wel op één lijn te zitten. Al vermoedde Yara wel dat het vrienden maken de jongen beter verging dan haarzelf. Niet dat zij er echt veel problemen mee had, maar de jongen had een erg open houding waardoor Yara zich voor kon stellen dat de meesten hem al automatisch erg vonden. Ze wist niet of zij ook die open houding had, maar wist van haar ervaring voor de lus dat ze er soms ietsje meer moeite mee had om zich meteen naar anderen open te stellen. Het hielp dat ze nu echter bij mensen in de buurt was die zelf ook een gave hadden en die dus ook beter begrepen wat zij doormaakte. Buiten haar pack om was er immers niemand die wist wat ze werkelijk was en dat had ze ook zo gehouden. Hoewel ze een goede tijd had gehad op haar vorige school was het ook wel zo dat de meerderheid erg oordelend was geweest over het onbekende en dat Yara dus buiten de boot gevallen zou zijn als ze van haar gave wisten. Ze richtte haar blik op Melvin toen hij zijn vragen stelde en grinnikte toen hij er nog haastig een opmerking aan toevoegde. Ze wuifde het weg met een glimlach en gaf een knikje. “Yes, I talked to him because I needed advice and he gave it to me. I actually felt better after talking to him, which I why I would recommend you to him.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en dacht kort na. “I’ve heard there are other mentors in the loop as well, but I don’t know their names. Sorry.” Ze glimlacht verontschuldigend naar hem. “But I think talking to the person who makes you feel the most comfortable is still the better option,” zei ze vervolgens met een nadenkende frons. Ze haalde haar schouders op. “It’s up to you, of course. It’s only a recommendation.” Wat was ze soms toch verwarrend. Hopelijk begreep Melvin echter wel wat ze bedoelde.

Melvin gaf aan dat hij het in het verblijf wel kon navragen en Yara gaf een knikje. Dat was waarschijnlijk een goed ding om te doen. Ze was zelf nog niet zo heel lang in het verblijf en ze had Zeal per toeval ontmoet, maar ze had gehoord dat er ook nog andere mentors aangesteld waren. Ze wist alleen niet wie. Maar de jongen zou er vanzelf wel achter komen als hij nood had aan een gesprek. Haar eerder gesproken worden leken niet echt duidelijk te zijn; de jongen vroeg wat ze bedoelde en Yara grinnikte. “I guess I wasn’t that clear as I thought,” verontschuldigde ze zich. “I mean that if you meet someone other than a mentor who’s making you feel comfortable, that should be a better option,” probeerde ze nog eens uit te leggen. Ze twijfelde kort bij zijn vraag, maar gaf uiteindelijk een knikje. Ze wist niet goed wat haar over die grens bracht, maar iets aan hem zorgde ervoor dat ze het wel wilde vertellen. “I met a boy when I wasn’t that long in the loop and he turned out to be someone I can have some good conversations with when I’m feeling down,” zei ze tegen Melvin. “He has the potential of becoming a great friend, actually.” Haar glimlach werd ongemerkt breder en de roodharige haalde kort een hand door haar haren. “Which is quite unexpected because I thought making friends in this place was going to be hard for me, but fortunately it isn’t.”