Amazing view.

De middag begon te vallen. De dagelijkse regenbui was voorbij en Yara had zin om een luchtje te scheppen. Hoewel ze begon te wennen aan de lus en de omgeving en het feit dat elke dag zich hier herhaalde, kon ze moeilijk wennen aan het huis en de Peculiars. Ze had vrienden gemaakt en dat leken vrienden voor een lange tijd te zijn, maar er resteerde nog steeds dat deel in haar dat eraan twijfelde om te close te worden met iemand. De angst dat haar vader haar zou vinden en een scène zou veroorzaken, was aanwezig en hoewel Zeal had aangegeven dat hij haar zou beschermen als het erop aan zou komen, wilde ze hem niet in gevaar brengen. En ze wilde ook diegenen om wie ze echt veel begon te geven geen gevaar te laten lopen. Maar ze moest zeggen dat ze zich op haar plek begon te voelen in de lus, al verliep de ene ontmoeting wat stroever dan de andere. De roodharige zuchtte, schudde haar hoofd en ging toen vervolgens in een zwart jurkje dat tot haar bovenbenen kwam en haar schouders ontblootte naar buiten. De zon scheen fel op haar, maar Yara was inmiddels zo erg gewend aan de warmte dat het haar niet eens meer echt opviel. Het meisje liep op haar gemak in de richting van het strand, waarna ze afweek naar de kliffen. Hier had ze Cyrek ontmoet, al was dat ietsje dieper het bos in. Ze wilde nu gewoon de helling beklimmen en genieten van het uitzicht. En dat was dan ook precies wat ze deed. Na een lange klim bereikte ze uiteindelijk de kliffen en ging ze zitten op het bankje. Het uitzicht was echt geweldig; de zee dat zich voor haar uitstrekte met aan weerszijden kliffen en zich aan de rechterkant van haar zicht een vuurtoren bevindend. En dan bovenop de hoogste klif een kapel. Yara liet zich wat naar achteren zakken, een glimlach om haar lippen verschijnend en genietend van het uitzicht voor haar.

Het duurde niet al te lang voordat de stilte verbroken werd. Yara keek met een frons over haar schouder en liet haar arm om de rugleuning van het bankje leunen zodat ze haar lichaam een kwartslag kon draaien en kon zien met wat het meisje bezig was. Het was overduidelijk dat het meisje een gave had en daarop wilde oefenen, maar dit niet lukte. Het zou dan ook een behoorlijk grappig zicht gegeven moeten hebben om het meisje de emmer met waar vermoedelijk water in zat van de kliffen af te gooien als ze daarna niet verdrietig op een rots was gaan zitten. Yara besloot haar nog heel even te laten zitten in haar eigen boosheid en stond toen pas op. Het had geen zin om het meisje te vroeg te naderen en misschien ruzie te krijgen omdat haar eigen temperament ook naar boven zou komen als ze onterecht op een onvriendelijke manier behandeld werd. Ze nam aan dat het meisje haar al gezien had en dat introducties dus niet nodig waren. En dus besloot ze om maar straight to the point te gaan. “Weet je, het is niet vreemd dat je je gave nog niet onder controle hebt,” zei ze met een voorzichtige glimlach tegen het meisje. “Ik denk alleen dat het weinig zin heeft als je jezelf gaat forceren en dat je je alleen nog maar verdrietiger gaat voelen als het dan niet lukt.” Yara fronste. “Ben je nog niet naar een mentor gegaan?” vroeg ze oprecht medelevend aan het meisje. Een mentor zoals Zeal zou het meisje vast wel kunnen helpen met haar probleem. Yara zelf kende er te weinig van om er advies over te geven, maar het was dan ook om die reden dat ze geen mentor was. En er ook niet zo rouwig om was dat ze haar daar niet voor uitgekozen hadden, als je bekeek hoe veel regelbrekers je in de lus had en wat voor een reputatie je zou krijgen als je die allemaal op de vingers moest tikken.

Yara luisterde aandacht toen het meisje haar probleem voorlegde. “Wel, er zijn meerdere mentoren in de lus,” zei ze op een bedenkelijke toon. “De meest bekende en de meest vertrouwde voor mij is Zeal. Aangezien hij offensief sterk is omdat zijn gave elektriciteit besturen is, denk ik dat hij je zeker wel kan helpen als het om het offensieve gedeelte van je gave gaat. Hij is ook iemand die naar je luistert en die advies kan geven, dus je kunt ook fijn met hem praten.” Ze fronste. “Dan heb je nog Connor, maar ik heb hem niet echt als mentor zijnde meegemaakt.” Ze hield het gedeelte dat ze de jongen had geholpen met zijn ontwenningsverschijnselen maar even voor zich. Ze had zo het idee dat het niet echt bevorderend zou zijn voor zijn mentorrol als ze dat ging rondbazuinen en bovendien respecteerde ze de jongen er ook te veel voor om dat te doen. “En dan loopt er nog één mentor rond, maar ik weet niet hoe hij heet en kan dus ook niet zeggen of hij goed is of niet.” Ze haalde haar schouders op. Naar haar idee kon het meisje het beste naar Zeal gaan, maar dat was ook alleen maar uit eigen ervaring dat ze sprak. Misschien was de jongen die ze niet kende juist de betere optie voor het meisje. Ze nam aan dat dat voor iedereen een beetje persoonlijk lag. Ze onderdrukte een glimlach toen het meisje haar opmerking over de emmer maakte en gaf een knikje. “Ik denk dat we allemaal wel eens onze frustratie uiten op een manier waarvan we dat achteraf gezien liever anders hadden zien gebeuren,” wuifde ze het weg. “Achteraf is alles immers makkelijker bekeken dan voordien.” Yara luisterde aandachtig naar wat het meisje verder nog zei en dacht kort na. “Ik kan veranderen naar een weerwolf,” zei ze met een frons. “En ik weet dat dat heel erg gebonden is aan mijn emoties. Ik kan niet uit vrije wil veranderen en bijvoorbeeld ook alleen maar als ik boos ben of als ik me opgejaagd voel.” Ze keek het meisje aan en haalde haar schouders op. “Ik heb me er wel een beetje bij neergelegd dat ik er nooit helemaal controle over zal hebben. Meerdere mensen die de gave hebben om in een wolf te veranderen, ervaren dat immers.”