Sunglasses and a good vibe.

Het was een hectisch jaar geweest. Eerst de dood van zijn moeder en zijn broer, daarna de verandering in zijn karakter en vervolgens de moeizame, uitputtende gesprekken met zijn vader en zijn zusje die hem er, samen met de hulp van een psycholoog, weer langzaam bovenop hadden geholpen. Zijn kapotte schouder was nog het minste geweest van zijn zorgen. En zijn vriendin die het vlak daarna uit had gemaakt nog minder. Het was zichzelf weer oplappen en terugbrengen naar de oude staat dat veel moeite had gekost. Het leven weer op een positieve manier gaan bekijken en zichzelf niet overal de schuld van geven. Zijn vader en zijn zusje hadden hem wonderbaarlijk genoeg door al zijn moodswings bijgestaan en dat had hem gemaakt zoals hij nu was. Het litteken dat over de binnenkant van zijn schouder liep, was slechts een irritante herinnering aan wat hij had meegemaakt. En nu was hij hier, vlak nadat hij zijn gave ontdekt had, zijn vader hem verteld had dat hij ook een gave had en hem over de lussen had verteld. Aiden had al contact opgenomen met Miss Bluebonnet en was uitgenodigd om zijn intrek in haar verblijf te nemen, waar blijkbaar ook een boel andere Peculiars zaten. En nu stond hij hier aan de voordeur van de vuurtoren waar hij net zijn oude woonplaats verlaten had. Hij schoof de zonnebril die hij op zijn hoofd had geschoven weer over zijn ogen toen de felle zon op hem scheen en een lichte grijns sierde zijn lippen. Hij trok zijn koffer op wieltjes achter zich aan… en trok een gezicht toen hij zag dat zich strand zich vlak voor hem bevond. Oh ja. Want bij een vuurtoren hoorde natuurlijk een strand. En bij een strand hoorde zand. Zucht. De jongen besloot echter om koppig door te gaan en zijn koffer door het zand te sleuren, maar de wieltjes bleven al bij de eerste paar korrels hangen en vloekend trok Aiden het ding dichter naar zich toe. Het gevolg was dat één van de wieltjes losschoot en het ding niet al te zacht tegen zijn been botste. En omdat hij een driekwartbroek droeg, was dat recht tegen zijn blote huid. Zucht.

Terwijl Aiden zichzelf en zijn leven stond te vervloeken – en de rotkoffer die zich nu onschuldig langs zijn been in het zand bevond – had hij niet in de gaten dat iemand was blijven staan en naar hem keek. Hij had, voordat hij naar de lus ging, niet echt een plan gehad en was meer van het idee dat hij wel zou zien waar hij uit zou komen. Hij wist dat hij geacht werd naar één of ander huis te gaan, maar het fijne wist hij er niet van en de weg wist hij al helemaal niet. Aiden voelde daar echter geen stress onder en haalde gewoon zijn schouders op als het idee bij hem opkwam dat hij niet wist welke kant hij op moest gaan. Hij zou wel zien waar het pad hem zou brengen. En met die filosofische, zeer aansterkende gedachte wilde hij al beginnen lopen, maar opeens stond er een jongen voor zijn neus die hem begroette en twee vragen stelde. Hij had de jongen niet eens opgemerkt en een grijns kwam om zijn lippen, waarna hij een knikje gaf. “Newer than a pair of jeans coming fresh from a clothing shop,” antwoordde hij met een brede grijns. Hij schudde zijn hoofd op de twee vraag. “I haven’t, but it can’t be that hard to understand, right?” Hij haalde zijn schouders op en schoof zijn zonnebril naar boven zodat hij de jongen in de ogen aan kon kijken. Het was een beetje rude om met zijn zonnebril op zijn neus met iemand te praten. Hij stak zijn hand naar de jongen uit en stelde zich vervolgens voor. “My name’s Aiden,” zei hij. “Nice to meet you.” En weer liet hij een brede grijns aan de jongen zien, waarna hij om zich heen keek. “Well, Norway seems quite peaceful and beautiful so far. What’s it like being in this loop?”

"Then I guess you'll be my guide for the day, then?" vroeg Aiden al even subtiel terug. Hij had immers heus wel opgemerkt dat het de jongen zijn intentie was om het centrum aan hem te laten zien, iets wat hij alleen maar fijn kon vinden. Als zijn koffer niet overal in bleef haken, dan zou het al helemaal een mooie ervaring worden. Bovendien had Aiden wel wat vragen over de lus en alles wat erbij hoorde en dan was het fijn dat hij iemand voor zich had die er veel van leek te weten. Sterker nog, het bleek dat hij de mentor van de lus had getroffen. "What happened and where am I?" vroeg hij op een dramatische toon. "I didn't ever had so much luck before I came to the loop." Het was duidelijk dat hij er één grote grap van aan het maken was. Maar goed, de jongen noemde dus Zeal. Zeal de mentor. Dat moest hij onthouden. Hij dacht dat hij dat echter wel kon; zelfs zo'n warhoofd als hij zou oplettend moeten zijn voor iemand met een ruig uiterlijk en tatoeages. Het deed hem eraan denken dat hij misschien, ooit ergens in de toekomst, ook wel een tatoeage ging laten zetten. Hij wist alleen nog niet wat. Voordat hij weer een heel innerlijke discussie met zichzelf ging voeren over de lichaamsversiering die hij wilde hebben, fixeerde hij zijn blik weer naar Zeal en luisterde naar wat de mentor zei. "Find Peculiars, make friends with them and get a routine. Got it!" Hij grinnikte en keek vervolgens in de richting van waar hij dacht dat ze moesten gaan. "So, what would you like to show me first?" vroeg hij op een enthousiaste toon aan de jongen. "I have some good advice for you, though," zei hij tegen de jongen, knikkend naar zijn koffer. "Don't ever take a suitcase with wheels to the beach. It doesn't work out very good." En met een ruk trok hij zijn koffer weer achter zich aan, met zijn ogen rollend toen het ding eindelijk mee wilde gaan. "I wouldn't leave this loop just for the sake of not having to go trough this shit again."

Zeal bleek niet echt een mentor te zijn die veel sprak, maar dat maakte Aiden ook niet heel veel uit. Hij had genoeg om naar te kijken, genoeg om over na te denken en genoeg om over te praten. Hij was zo erg op aan het gaan in zijn woorden dat hij niet eens in de gaten had dat Zeal het niet echt kon waarderen dat hij flauwe grapjes maakte. Hij dacht echter ook niet dat hij zich er ook maar iets van had aangetrokken als hij het wel door zou hebben gehad. Aiden was niet bepaald iemand die zich liet ontmoedigen door negatief gedrag van anderen. Hij was chill aangelegd, had gevatte humor en hij kon nogal een babbelkous zijn als hij dat wilde, dus het boeide hem vrij weinig of hij alles moest zeggen en doen of niet. Hij had dan ook niet in de gaten dat de jongen al spijt begon te krijgen van zijn voorstel en trok de koffer hardhandig achter zich aan. Het ding ketste van het zand af, maar kwam gelukkig deze keer niet tegen zijn kuit terecht en met een grijns van overwinning luisterde Aiden naar Zeal’s woorden en volgde hem vervolgens in de richting van waar het huis dan moest zijn. “I know right,” zei hij lachend toen Zeal zijn opmerking over zijn koffer gaf. “I’m never buying this piece of garbage again, although it would be fun to see how those wheels would slide if I would ever go to an icy environment.” Niet dat hij dat hier snel zag gebeuren, maar misschien waren er wel lussen waar zich ijs vormde. “Do you know any loops with landscapes like that?” vroeg hij aan Zeal. Zijn koffer bleef weer in het zand hangen en Aiden besloot om het ding maar gewoon op te tillen en Zeal te volgen, al werd dat een hele opdracht met het extra gewicht aan zijn arm en het feit dat zijn schoenen steeds wegzakten in het zand. En toen schoot hem iets te binnen. “WAIT!” riep hij keihard. Hij zocht in zijn zakken met zijn tong half uit zijn mond, draaide zich naar de vuurtoren toen en nam een foto ervan. “Okay, let’s go,” vervolgde hij weer op een normale toon en met een grijns schoof hij zijn zonnebril dichter op zijn neus. De introductie was voorbij, de jongen had zijn ogen gezien en de zon scheen fel in zijn ogen, dus hij nam aan dat dit wel kon nu.