Matthew Fields and a serie of unfortunate events.

Hij was zijn drugs kwijtgeraakt. Hij had het zakje dat hij eerder per ongeluk in de wc had laten vallen omdat hij geschrokken was door de verschijning van de jongen kwijtgeraakt, maar hij was nog een ander zakje kwijtgeraakt. Het had onder zijn matras gelegen, hij had het gepakt en hij had het vervolgens ergens neergelegd. Matthew had zijn kamer zorgvuldig steeds afgesloten zodat niemand zijn drugs kon pakken, maar misschien was hij het op een onbewaakt moment toch vergeten. Maar goed, hij was niet alleen zijn zakje kwijtgeraakt, vlak daarna was hij in de gang, vlak voor de trap, ook gestruikeld waardoor hij naar beneden was gedonderd. Hij had zichzelf tijdens de val op de één of andere manier onzichtbaar gemaakt om te voorkomen dat anderen hem zouden zien en was onderaan uitgeput aan de trap blijven liggen. Hij was te koppig om hulp te gaan zoeken, ook al was de pijn in zijn schouder nauwelijks te houden. De jongen was echter niet iemand die zomaar hulp ging zoeken voor dat soort dingen en ook niet iemand die zijn pijn liet zien. Hij was wel erger gewend toen hij nog leider was geweest van zijn gang in Londen. Nee, deze pijn was echt niks vergeleken met de pijn dat hij toen had moeten doorstaan. Maar goed, hij lag nu dus languit in de zetel en dacht na over waar dat zijn drugs ergens konden zijn. Het leek hem sterk dat iemand zijn drugs zomaar mee had kunnen nemen. Dan moest je al wel weten dat hij het onder zijn matras verstopte en die kans leek hem erg klein. Hij schudde geïrriteerd zijn hoofd en wilde net overeind komen toen een scherpe steek weer door zijn schouder ging. Hij vloekte en besloot om nog maar even te blijven liggen. Eigenlijk was dit ook nog niet zo slecht.

Matthew wilde net zijn ogen sluiten toen hij plotseling het idee had dat er iemand naast hem stond. En toen hij zijn hoofd draaide, zag hij dat dit ook zo was. Een man die ouder was als hijzelf stond naast hem en keek met een neutrale blik op hem neer. Instinctief wist Matthew dat dit niet veel goeds kon betekenen, maar zoals in elke situatie waarin hij in het nadeel kon zijn, bleef hij ook nu kalm en keek hij de man geringschattend aan. En toen zag hij de drugs in de handen van de man. “Ah, die was ik kwijt,” zei hij met een glimlach. “Wat ben ik blij dat hij weer teruggevonden is! Ik dacht: daar gaat al mijn geld, maar dit valt dus wel mee.” Hij had zo het idee dat de man hem het geld niet terug zou geven en hij was ook zo slim om de man niet te gaan testen. Dit was van een heel ander kaliber dan de Peculiars die hij tot nu toe had ontmoet en als hij zijn grote bek opentrok, dan was de kans groot dat hij uit het huis geschopt werd. En dat had hij geen poot meer om op te staan. Of een schouder om mee te gaan. Hij stak zijn vinger uit en wees naar het zakje. “Als het in beslag genomen wordt, mag ik dan minstens de helft overhevelen naar een ander zakje? Dan maak ik er toch nog wat winst uit.”

“Partypooper,” mompelde Matthew onder zijn adem door. Zoals altijd had hij best wel veel maling aan autoritaire figuren, al moest hij zeggen dat het schrik hem in het begin even om het hart had geslagen. Maar ondanks de eerste waarschuwingen die hij zichzelf had gegeven, had Matthew nu vrij weinig zin om ernaar te luisteren. Het was wéér een deel van zijn geld dat hij kwijtraakte dankzij iemand in de lus. En het was niet alsof hij deze gozer even op zijn gezicht kon meppen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en hield zijn gezicht in de plooi toen de man zijn vraag stelde, maar vanbinnen lachte hij de kerel vierkant uit. Dacht deze gast nu werkelijk dat Matthew alle geheimen van de drugdealers in deze lus door ging vertellen en dat hij zichzelf erbij ging lappen? Wat een sukkel. “Van mijn thuisfront in Londen,” zei hij naar waarheid. “Het was het enige zakje dat ik nog had liggen. Voor de rest bezit ik niks meer.” Dat was gelogen. Hij had nog wel een voorraadje boven liggen, maar dat ging hij de man niet aan zijn neus hangen. En de andere drugdealers in het huis ging hij al helemaal niet verraden. “Ik was eigenlijk van plan om in deze lus weer op het juiste pad te geraken, maar ik wilde het nog één keer doen voor het af te leren.” Hij haalde zijn schouders op. “Je kunt een verslaafde het niet kwalijk nemen dat hij nog één keer terug wil keren naar zijn oude gewoonten voordat hij zijn leven gaat beteren,” zei hij op een dramatische, haast filosofische toon en slaakte een dramatische zucht. De man zou hem waarschijnlijk niet geloven, maar ach. Matthew had andere zorgen dan dat.

“Ik denk dat ik het wel ga redden, maar bedankt voor het aanbod. Dat is heel… attent van u.” Matthew deed moeite om niet met zijn ogen te rollen. Wie dacht die vent wel niet wie hij was? Dat hij echt zichzelf ging aanmelden om hulp te krijgen? Dat zakje was hij misschien kwijt, maar hij had nog een andere voorraad liggen van zijn deals in Londen en dat zou hij zonder pardon gaan verkopen. Hij twijfelde er echter niet over dat hij vanaf nu in de gaten zou worden gehouden, maar hij vroeg zich af of zo’n mentor als Zeal er echt op ging letten. Zeal leek hem eerder het soort jongen dat vroeg wat zo’n zakje kostte dan dat hij Matthew er echt op ging bestraffen. Dat betekende dat deze man op zichzelf was gewezen en dat hij het moest hebben van informanten. En Matthew wist heus wel hoe hij die kon omzeilen, maar hij moest nu wel op zijn tellen gaan letten. Hij trok een moeilijk gezicht toen de man aangaf dat hij badkamers moest gaan poetsen en knikte naar zijn schouder. “Kan dat later?” vroeg hij op een droge toon. “Ik ben zojuist van de trap gedonderd en mijn schouder voelt niet zo lekker aan op dit moment.” Misschien toch wel goed dat hij van de trap gevallen was, al deed zijn schouder echt ontzettend veel zeer. “Ik beloof je dat ik die badkamers poets nadat mijn schouder weer beter is,” loog hij. Als er echt iets ergs met zijn schouder was, dan kon de man moeilijk weken achter hem aan blijven lopen om te controleren of zijn schouder al beter was. Dus Matthew ging vrijuit. Ah, wat was het leven toch heerlijk, niet?

Het bleek allemaal toch niet zo makkelijk te zijn als dat Matthew op het eerste zicht geanticipeerd had. De man gaf een argument aan dat naar Matthew’s idee nergens op trok en hij trok een gezicht. “Als jij vindt dat in de zetel liggen hetzelfde is als badkamers poetsen, be my guest,” zei hij op een schampere toon. Die man was niet goed in zijn hoofd, dat was wel duidelijk. En allemaal omdat Matthew één klein regeltje had gebroken. Jeetje. Call 911, because we got a bad guy over here. Matthew richtte zijn blik al even ongelovig als daarnet op de man toen hij aangaf dat Matthew naar zijn schouder moest laten kijken of dat hij de badkamers morgen gewoon moest gaan poetsen. Het was duidelijk dat hij er niet meer onderuit ging komen en hoewel zijn schouder brandde van de pijn weigerde Matthew om toe te geven dat hij hulp nodig had. Dan maar die verdomde badkamers poetsen, maar hij ging niet toegeven dat hij medische hulp nodig had. Hij had veel te lang in het drugcircuit gezeten om voor een klein pijntje naar de ziekenboeg te gaan en aan zijn reputatie zou het ook niet echt helpen. “Ik poets die verdomde badkamers wel, als het echt zo belangrijk is voor je,” zei hij op een schampere toon tegen de man. “Dus het ziet ernaar uit dat je je zin hebt gekregen. Laat je me nu met rust?” Misschien kon hij er toch wel onderuit kruipen. Hij zou wel iets verzinnen. Hij móest wel iets verzinnen. Badkamers poetsen met een schouder dat steeds samen trok van de pijn stond nu niet bepaald op zijn agenda, maar helaas wel van die van Mister Rio de Jadicko hier naast hem. Of hoe hij ook noemde met zijn achternaam.