[open] Wight hiding in plain sight

Naast met al die bijzonderen leven zonder ze op te mogen eten, waren de contactlenzen het irritantste deel aan haar verblijf in deze lus. Ze irriteerden haar ogen als ze ze te lang droeg en moesten om de zoveel tijd vervangen worden. Ook nu stond ze in de badkamer voor de spiegel met de lenzen te prutsen. Eerst de dingen op haar vinger krijgen zodat ze ze daarna op haar oog aan kon brengen. Eén lens zat al op zijn plaats waardoor ze nu één groen en één melkwit oog had. De tweede lens bevond zich nu op haar vinger en bracht ze langzaamaan naar haar oog. Maar natuurlijk moest het ding vallen zodra ze het aan wou brengen. Met een zucht ging ze op haar knieën zitten om de lens te zoeken. Het was misschien makkelijker om van de eerste keer een nieuwe lens te nemen, maar ze wou geen bewijs achterlaten. Ze betwijfelde dat iemand direct de connectie zou maken, maar op dat vlak nam ze liever geen risico's. Ze had net de lens gevonden toen de deur van de badkamer openging. Ze keek op naar degene die binnen gekomen was. Nu was ze verraden, want de persoon zou perfect kunnen zien hoe haar ene oog helemaal melkwit was, zonder pupil of iris, en zou zo weten dat ze een schepsel was. Haar hand ging naar het mes dat onder haar kleren verborgen was, maar ze haalde het nog niet boven en wachtte af wat de ander ging doen.

Lleucu had slecht geslapen, haar spieren deden zeer, een teken dat ongeveer twee dagen voor haar verplichtte verandering op zou beginnen te spelen. Ze had altijd verwacht dat dit enkel tijdens volle maan zou gebeuren en ze in de lus er dus als resultaat niet mee te maken zou krijgen, ze had ergens het nare vermoeden dat ze dit verkeerd had ingeschat. Slaperig stapte de slanke tiener dan ook naar de badkamer, wellicht zou een koude douche de pijn wat kalmeren, echter leek deze toch bezet, zo vroeg op de dag. Verbaasd keek ze neer op de brunette met een melkwit en groen oog, melkwit? Waarom zou iemand ooit dit soort ogen verbergen? Was ze blind? Nee, want ze keek haar recht aan. Verward bleef Lleucu dan ook in de deuropening staan, ze wist nog niks van de gevaarlijke wezens die de lus geteisterd hadden en had dus nog niet in de gaten dat dit een van de gevaarlijkste mensen voor haar soort was. De licht verdedigende en gespannen houding van de ander zorgde er echter wel voor dat Lleucu wat steviger ging staan en klaar stond om alarm te slaan. 'What are you?' Vroeg ze terwijl de haren in haar nek overeind begonnen te staan, niet wie maar wat? Was dit haar bijzonderheid, met blinde ogen kunnen zien? De ander kon zien, dat was duidelijk. Iets vertelde haar instinctief vandaag met een van de mentoren of zelfs de Ymbryne te spreken. Er was iets dat ze moest weten.

Lleucu De ander leek verbaasd dat Lleucu niet wist wat ze precies was. Het was in haar ogen niet zo'n gekke vraag. Immers had ze nog nooit iemand met een volledig wit oog gezien, waarbij diegene in staat was om haar op te merken, aan te kijken. Ergens was het zeer griezelig, wit was wellicht een pure kleur, maar soms kon het ook iets zijn dat de nek haren overeind deed komen. Sommige dingen hoorde gewoon niet wit te zijn. 'Nothing you need to worry about,' De ander kwam overeind nadat ze een lens had gevonden, was dat hetgeen dat haar groene oog de kleur had gegeven of was ze gewoon bang dat iemand haar als anders zou bestempelen. Dat was echter een gek iets want alle bijzondere kinderen leken elkaar te accepteren en de meeste waren niet bang voor een vreemde gebeurtenis hier en daar. Lleucu mocht hier niet lang zijn, maar wist voldoende om te weten dat ze met iemand moest spreken. Dit was iets dat instinctief belangrijk leek te zijn voor haar en ergens wilde ze niet te lang met de ander in een ruimte staan. 'Could you let me pass, please?' Ze zou in haar eentje niet veel kunnen als deze persoon gevaarlijk bleek te zijn, wellicht moest ze gewoon het spelletje meespelen en zo snel mogelijk anderen erbij halen voordat er wellicht gewonden konden vallen. Ze haalde haar schouders dan ook kort op voordat ze haren achter haar oren wreef. 'I could, but I would like to know your name, because you look like you could use some advice from the Ymbryne. You should not hide your gift.' Sprak ze kalm, alsof ze met de Ymbryne zou praten over het feit dat iemand bang was voor haar eigen gave, het was een slimme manier om informatie te kunnen achterhalen en in te schatten of haar intuïtie gelijk had gehad en hoe snel ze anderen in moest lichtten. Het hielp dat het huis niet leeg was.

Het was duidelijk dat de ander haast had om zich uit de situatie te verwijderen. Lleucu geloofde vaak in het goede van anderen en probeerde zich in te leven in de gevoelens van anderen als dat kon. Niet altijd was ze daar toe in staat, soms waren haar eigen gevoelens en gedachten al voldoende, daarnaast wist ze niet zeker of haar intuïtie op de verkeerde momenten aan sprong, of dat er duidelijk iets in deze situatie aan de hand was. Het maakte dat ze een normaal gesprek probeerde te voeren zonder aan te tonen dat ze lichtelijk achterdochtig was, soms was het beter om niet te diep op details in te gaan. 'I’m not hiding it,' Sprak de ander, waardoor het meisje haar hoofd nadenkend schuin hield. Het leek in haar ogen er wel op dat de ander het verborg, zoveel werd er hier geaccepteerd, iets waar Lleucu zelf ook nog aan moest wennen. Het was echter duidelijk dat ze niet wist wat ze verder met de donkerharige tiener aan moest en dus enkel haar schouders op haalde en knikte. 'And my name is Hedwig,' verklaarde de ander waardoor Lleucu knikte en haar een warme glimlach gunde. 'Lleucu, now since you seem in a hurry. Let me give you some room to move.' Sprak ze vriendelijk terwijl ze aan de kant stapte om de ander de ruimte te laten ontsnappen, en daarmee ook de mogelijke vragen die andere Peculiars in haar plaats zouden hebben gesteld.

Lleucu wist dat het soms beter was geen vragen te stellen, niet iemand te forceren antwoord te geven. Ze kon niet tegen agressie en had ergens het gevoel dat het daar op uit had kunnen lopen als ze was blijven pushen naar antwoorden zonder dat ze wist wat ze zocht. Ze kon niet negeren dat er iets was, maar dat betekende niet dat ze meteen er wat mee zou gaan doen. Soms was het beter een afwachtende houding aan te nemen en hiermee voor te bereiden op wat er komen zou. Ze besloot dat ze geen reden had de andere in de badkamer op te sluiten waardoor ze zich op een normale manier aan de kant bewoog. 'Nice to meet you Lleucu,' sprak de ander waardoor de roodhaar enkel knikte. 'Thank you.' Vervolgde Hedwig terwijl ze de badkamer met haar lenzen in de hand verliet. Lleucu zuchtte even voordat ze zich tot haar eigen spiegelbeeld wendde en klaar maakte voor haar volgende keuze, het spreken van een mentor.


-topic uit