Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: Levitation control Uiterlijke leeftijd: 20 jaar Quote:
Onderwerp: Locked up in a dangerous cage. za jul 25, 2020 8:57 pm
Elijah Brown
Elijah was nu al een paar dagen in de lus en hij had al ontdekt dat er eigenlijk niet heel veel te doen was. Inndyr was klein, op het huis was je na een paar uur er gespendeerd te hebben ook wel uitgekeken en de meeste lol moest je maar beleven door de andere Peculiars. En lol had hij zeker gehad. Met een kleine grijns dacht hij terug aan de ontmoeting die hij had gehad met het meisje in de club. Ze waren die avond naar huis gegaan en er waren… interessante dingen gebeurd. Dan had je nog de dealer die hij ontmoet had en waarbij hij al wel een klein plannetje in zijn hoofd ontwikkeld had hoe hij die jongen het beste aan kon pakken. En dan waren er waarschijnlijk nog tig andere mogelijkheden hoe hij iemand kon kwetsen. Hij moest alleen de juiste rol spelen om erachter te komen. Hij had al gemerkt dat hij door zogenaamde vriendelijkheid veel verder kwam dan als hij zich kil opstelde. Het hing natuurlijk ook van persoonlijkheid tot persoonlijkheid af, maar aan het einde van de rit maakte het Elijah weinig uit of zijn plan wel slaagde of niet, al was het natuurlijk grappig om te zien hoe iemand volledig verstrikt raakte in zijn web. Elijah duwde zijn gedachten met een grijns weg en liep op de schuur af. Hij wilde één of andere poster ophangen aan zijn muur en ging kijken of hij een boormachine en wat schroevendraaiers kon vinden. Hij was echter nog maar een paar minuten aan het zoeken toen de deur opeens met een klap dichtviel. Elijah hoorde dat er iets voor de deur viel – iets zwaars – en met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar de persoon die zojuist binnen was gekomen. “Ik geloof dat we hier nog wel een tijdje zitten,” was zijn vrij droge antwoord op haar binnenkomst, waarna hij haar peilend opnam met zijn blauwe ogen. Welke rol zou hij deze keer moeten spelen?
Aantal berichten : 52 IC-berichten : 38 Leeftijd : 29 Accounts : Chloé Hill
Shay Oakley
Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: ღ Your monsters torture me, the scars on my mind are on replay
Onderwerp: Re: Locked up in a dangerous cage. wo aug 26, 2020 4:59 pm
The scars on my mind are on replay
Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Vandaag zou ze wederom verdergaan met haar training. Liz was lekker wakker geworden: ze had goed geslapen, weinig last gehad van nachtmerries, had lekker ontbeten en had zichzelf voor het eerste in dagen weer een beetje mooi opgemaakt. Niet dat je make-up nodig had om je bijzonderheid te gaan trainen, maar het was wel leuk om weer een beetje op jezelf te lijken. Liz had de afgelopen dagen weinig make up gedragen, omdat ze simpelweg de motivatie niet had gevonden om het op te doen, maar vandaag wel. Het was een fijne dag. Daarom liep Liz vol goede moed met een fles water in haar hand richting de schuur. Los van het water had ze ook een emmer nodig. Een emmer was wat makkelijker om te gebruiken dan de fles waar het water in zat, dan kon het water beter bewegen. Nog steeds had Liz niet veel progressie gemaakt, maar iets was beter dan niets. Gisteren was ze er in geslaagd om het water een paar seconden boven de emmer te laten zweven. Ze was helemaal kapot geweest toen ze klaar was, maar het was een overwinning. Een overwinning die ze koesterde. De schuur kwam in zicht en Liz bracht de fles tot onder haar oksel. Enthousiast deed ze de deur open en deze viel met een klap dicht. Aan de buitenkant hoorde ze iets voor de deur vallen. “Fuck” mompelde Liz toen en sjorde aan het slot. Op slot en helemaal dicht. Hier ging ze niet uitkomen, niet alleen in ieder geval. Liz maakte een klein sprongetje toen ze uit de duisternis een stem hoorde en draaide zich met een ruk om. In de duisternis stond een jongen, maar doordat het licht naar binnen scheen, zag ze er wel hoe hij er uit zag. Veel tijd om naar zijn uiterlijk te kijken deed Liz niet, want ze keek meteen weer naar de deur. De jongen meldde dat ze hier waarschijnlijk nog wel even zouden zitten. “Ja, zo ver was ik ook” zei Liz droog terug “Helaas is tijd niet iets waarmee ik gezegend ben vandaag, aangezien ik iets wilde gaan doen.” Voor de tweede keer draaide Liz zich weer naar de jongen en zette haar handen in haar zij. “Heb je geen bijzonderheid waarmee je de deur kan openen ofzo?” vroeg ze toen nieuwsgierig aan de jongen.
Character sheet Bijzonderheid: Levitation control Uiterlijke leeftijd: 20 jaar Quote:
Onderwerp: Re: Locked up in a dangerous cage. do aug 27, 2020 12:47 pm
Elijah Brown
Het was zo verschrikkelijk grappig om zijn slachtoffers een benauwd gevoel te geven. Elijah wist natuurlijk allang hoe hij hier kon ontsnappen. Aangezien zijn gave bestond uit het laten hoveren van voorwerpen zou hij hun hier makkelijk uit kunnen halen door hetgeen wat voor de deur lag uit de weg te krijgen met zijn gave. Hij ging dat echter niet aan haar neus hangen. Hij wilde ontdekken of hij van haar een volgend slachtoffer kon maken, op welke manier dat dan ook was en dat ging alleen maar als ze hier zouden blijven zitten. Dat hij zijn gave kon gebruiken, daar zou ze later wel achter komen. En dan zou ze zich zo verschrikkelijk stom voelen. Hij onderdrukte de valse grijns die om zijn lippen wilde spelen door zijn gedachtegang en keek in plaats daarvan op een neutrale manier naar haar toen ze haar woorden sprak. “Goh, gelukkig zitten we in een lus waar de dag zich steeds weer opnieuw herhaalt en waar je vooral de hele dag tijd genoeg hebt om te doen wat je maar wilt,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar toen ze haar woorden sprak. Peculiars die net deden alsof ze geen tijd hadden voor hun o zo dringende zaken… hij werd er gek van. Er was godsamme niks anders te doen in de lus dan jezelf op een innovatieve manier bezighouden en soms werd hij er echt helemaal gek van. Het was dat er Peculiars waren die hem nog een beetje amuseerden, anders had hij deze godvergeten plaats allang achter zich gelaten. “Je gaat met mijn gave op dat vlak niet veel aanvangen, sorry,” zei hij op een vage toon tegen haar. Dat gaf hem op zijn minst wat tijd om iets te verzinnen wat hij niet meteen in de schuur kon demonstreren. “En jouw gave dan? Kunnen we daar niks mee?” vroeg hij op een nonchalante toon. Hij nam aan van niet omdat ze dat dan al wel had laten blijken, maar het was in elk geval een manier om meer over haar te weten te komen. En hopelijk iets te vinden waarmee hij haar helemaal kapot kon maken.
