♡ love how my face fits so good in your neck

De zon brandde licht op haar huid. Haar naaldhakken tikten vrolijk op de stenen vloer door het dorpje. Het was een heerlijke dag geweest en het liep nu over naar een heerlijke midzomeravond. Mensen gingen klaar zitten voor de avond. Doordeweeks waren mensen vaker op straat, mensen gingen wat later naar bed en de kinderen waren vrij. Thuis in Italië had Olivia dit altijd heerlijk gevonden. Hele dagen met haar familie in de Italiaanse zon genieten van heerlijke pasta, ijsjes en spelen met haar familie. Een stek van heimwee ging door haar lichaam, maar ze had het inmiddels een plekje gegeven. Thuis was geen plek meer voor haar. Haar broertje en haar moeder mistte ze enorm, maar haar vader niet meer. Ze had hem vergeven, maar wilde geen contact meer met hem. Een vader die liever een zoon had gezien en haar dat altijd heeft ingepeperd had geen plek meer in haar leven. Zeker niet nu ze de afgelopen tijd zoveel emotionele groei had laten zien. Nee, haar vader hoefde ze nooit meer in haar leven te zien. Op het moment dat ze deze lus zou gaan verlaten, en dat moment zou daar zijn, dan zou ze terug gaan naar haar broertje en haar moeder en kijken of ze een leven kon opbouwen waarin zij tot de mogelijkheden behoorden. Want zij waren haar enige mogelijkheden.

Haar gedachten werden verstoord door een bal die opeens voor haar voeten rolde. Olivia keek naar de bal en pakte hem op. Vervolgens keek ze om zich heen, om te kijken waar de bal vandaan kwam. Die vraag werd haar al gauw beantwoord. Een klein meisje en jongetje kwamen aangerend, allebei met een blos op hun wangen van het spelen. “Miss, can we get our ball back?” vroeg het jongetje beleefd en Olivia gaf hen een lieve glimlach. “Ofcourse, big man, here’s your ball” zei ze vrolijk terug en gaf de bal aan het jongetje. Met grote ogen staarde het meisje Olivia aan en zij glimlachte vriendelijk terug. “Do you want to play with us?” vroeg het jongetje aan Olivia. Olivia schudde haar hoofd. “I would really love to, but maybe another time” zei ze toen, maar besefte zich al heel snel dat de jongen zich morgen niets meer van dit voorval zou herinneren. Jammer genoeg, want Olivia was gek op kinderen en had graag met de twee kleintjes willen spelen. “You look beautiful, miss. I love your long hair!” Vertederd staarde Olivia naar het meisje en hurkte door haar knieën, zodat ze op ooghoogte van het meisje zat en het meisje kon aankijken. Thank you so much, sweet little girl. You are beautiful as well.” Olivia gaf haar een aai over haar bol en stond toen op. “I have to go now. Look out for eachother, okay? I see you around” zei Olivia toen en zwaaide naar het duo. De twee zwaaiden terug en gingen weer helemaal op in het spel.

In het café waar ze naar binnen liep was het druk, maar gelukkig niet te druk. De leeftijd was vooral boven haar, maar dat maakte niet uit. Het was altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen, of dat ze nou oud of jong waren. Olivia liep naar de bar en bestelde een glaasje witte wijn. Deze ontving ze ook, nadat ze haar identiteitsbewijs had laten zien en ze ging aan de bar zitten. Olivia raakte aan de praat met de barman en een paar oudere mannen en vrouwen. Het was fijn om onder de mensen te zijn en een beetje over kleine dingen te praten. Haar ogen gleden naar het podium en vervolgens draaide ze zich weer naar de barman. “So, Fred, do you ever have any performers out in your beautiful café?” vroeg ze, waarna ze een slokje van haar wijn nam. Fred, de barman, schudde met zijn hoofd en keek verdrietig. “No, most acts I’d like to book think my café is a little too small to have performers over.” Olivia keek een beetje beduusd naar de barman en schudde haar hoofd. “Are you for real right now?” Eventjes dacht ze na en nam toen een besluit. “If you want, I could sing a little lullaby on that stage for you. The microphone is only collecting dust up there and I haven’t sang in a while.” Het gezicht van de barman ontplooide zich in een glimlach en hij klapte. “Ofcourse, you can, take the stage, my girl!”

Olivia liet zich van de barkruk glijden en pakte haar telefoon. Ze zocht een instrumentale versie op van het nummer dat ze ging zingen en klom het podium op. Fred had ondertussen de installatie aangezet, zodat ze haar telefoon daarop kon aansluiten en zachtjes tikte ze met haar hand op de microfoon om te checken of hij aan stond. Dit was zo. Olivia zette haar muziek aan en door de aansluiting was het veel luider. Zachtjes begon ze met het breekbare liedje. Het voelde goed om weer te zingen. Haar bijzonderheid begon meteen te werken. Ze zag dat iedereen vrolijk werd, dat iedereen zich goed voelde. Nou was dat niet meteen zo’n verschil met hoe het hiervoor was geweest, maar Olivia zag het aan hun ogen. Vrolijk ging ze door met zingen, al was het wel een verdrietig nummer. Nadat ze klaar was met zingen, klom ze van het podium af en kreeg ze een applaus van het publiek. Met een brede glimlach ging ze zitten en zetten ze hun avond voor.