Hij was nu een paar goede weken in de lus en hij had inmiddels zijn plek wel gevonden. Hij was altijd al erg sociaal geweest -natuurlijk met de smaak voor informatie en manipulatie zodat hij mensen kon zetten naar zijn hand- en daardoor kende hij al veel mensen en voelde hij zich ook niet meer zo ‘nieuw’ in de lus. Hij was iemand die gemakkelijk van de ene plek naar de andere plek verhuisde en aangezien hij toch niemand anders dan Merex nodig had, vond hij het ook niet moeilijk om anderen te verlaten. Natuurlijk verliet hij ze niet zomaar. Je wist nooit wanneer iemand van pas zou komen, dus zou hij ze altijd wel een goede reden geven waarom hij weg moest gaan en deed hij het natuurlijk met veel verdriet, maar echt gaf hij er niet om. De tijd die hij in deze lus had doorgebracht, had hij vooral besteed aan het nagaan wie er zich allemaal in de lus bevonden en wat diens bijzonderheden waren. Zijn grootste prioriteiten waren natuurlijk Zeal, Laxus en Connor, maar andere peculiars die ook te krachtige bijzonderheden hadden konden natuurlijk ook voor problemen zorgen en daar zou Merex vast niet blij mee zijn. Dan zat Hennon er liever bovenop, dan dat hij er pas achteraf achter kwam dat hij diegene had kunnen stoppen. Oh zijn zaak klonk zijn nobel ook al ging het via zulke gemene manieren. Zo was Hennon er ook via via achter gekomen dat Victor Frankenstein ook in de huidige lus bevond. Hennon had zijn oude vriend nog niet opgezocht, aangezien hij ook voorbereid wou zijn op dat gesprek en het liefst iets meer wist over de andere aanwezige in de lus. Nu hij er genoeg over wist, deed hij geen moeite meer om de jongen te ontlopen en zat hij rustig in de woonkamer een kopje koffie te drinken terwijl hij de andere peculiars aan het observeren was. Natuurlijk niet al te opvallend, maar goed genoeg zodat hij genoeg informatie opving. Hennon keek op zodra de deur opende en zijn blik viel op de bekende gedaante van Victor. Net zo verbaasd als Victor keek Hennon hem aan. Natuurlijk had hij wel verwacht de jongen tegen te komen, maar dit was wel erg plotseling en toevallig. “Hennon?” klonk het verbaasd. Even keek Hennon hem nog verbaasd aan, waarna hij zachtjes lachte en recht kwam. ”Victor, my friend,” begroette hij de jongen warmhartelijk terug en nam de jongen kort in een knuffel. Hartelijk klopte hij op diens rug om vervolgens weer afstand te nemen. ”It’s great to see you again. How have you been?” vroeg Hennon nu al snel verder met een brede glimlach.

Meteen had Hennon de jongen herkend, maar Victor zag er zeker anders uit. Hennon wist dat Victor bijzonder krachten had, maar had niet in acht gehouden dat de jongen zichzelf echt jonger zou maken. Tenminste, daar leek het op wat er was gebeurd. Hennon kon enkel speculeren en hield er zelf niet van om overhaaste conclusies te trekken, dus hij zou er zeker snel naar vragen. Echter zou hij daar niet mee beginnen. Dat zou de wederontmoeting meteen veel te ongemakkelijk maken. De twee waren immers vrienden en ondanks het feit dat Hennon niet snel om anderen gaf, had hij er wel baat bij om Victor ook te vriend te houden. Het voelde ergens wel fijn om iemand in de lus te hebben die hij al kende. Natuurlijk kende hij Laxus en Zeal ook al, maar die twee had hij al zo lang niet meer gezien dat ze als vreemden voor hem waren. Dat was de reden waarom hij ze ook nog niet had opgezocht. Deze ontmoeting was in ieder geval van harte welkom. Dat maakte Hennon dan ook meteen duidelijk door de Victor hartelijk te begroette en kort in een vriendschappelijke knuffel te trekken. De voor de hand vervolgvraag was hoe het met Victor ging. Hennon verwachtte een positief antwoord, maar de flauwe glimlach zei hem iets anders. Daardoor verzwakte Hennon’s brede glimlach ook iets. “Great to see you, too,” antwoordde Victor de begroeting. Hennon knikte eens vriendelijk. “It’s not been a great year,” verklaarde Victor al snel. Hennon’s blik werd wat vragend daardoor. Hij had al wel een licht vermoeden waar het heen kon gaan, maar hij speelde het liever dom – zoals altijd. Het was duidelijk dat Victor het niet al te makkelijk had, aangezien diens blik even naar de grond ging. Een klein gebaar die Hennon al snel met zijn havik ogen opving. De blik ging terug naar Hennon en die zette zijn vragende, maar medelevende ogen op. “Have you not heard about the loop in France?” kwam toen de vraag. Hennon fronste lichtjes. Natuurlijk had hij gehoord over frankrijk. In elke lus waar hij kwam zorgde hij ervoor dat hij iemand had die hem informatie door kon spelen mocht er iets interessants gebeuren. In de Franse lus was dat de aanval van de hulsels geweest. Veel wist Hennon echter niet, aangezien zijn mannetje in die aanval ook ten prooi is gevallen. Hennon schudde tevergeefs zijn hoofd. ”I’m not sure what you’re talking about,” gaf hij toe. Zijn enthousiaste houding was in ieder geval meteen vervlogen. Hij zette zich weer neer op de bank en nodigde Victor uit om naast hem plaats te nemen. Hij ging er immers uit dat het wel heftig kon zijn wat Victor hem zou gaan vertellen. Niet dat Hennon er iets om gaf, maar hij moest natuurlijk wel doen alsof. ”What happened?” vroeg Hennon uiteindelijk. Zijn stem klonk doordringend, maar ook begripvol als een teken dat hij er voor Victor zou zijn.

Een uitleg over de vorige lus stond Hennon op zich wel aan. Hij had genoeg mannetjes hier en daar rondlopen om aan informatie te komen, maar het rechtstreeks horen van de bron zelf was natuurlijk het beste. Zo wist Hennon hier en daar ook wel wat, maar desondanks dat vroeg hij toch o zo meelevend wat er was gebeurd. Zo kon Hennon de details krijgen over wat er was gebeurd in de lus en kon hij overkomen als een goede vriend in Victor’s ogen. Het was perfect. Met een meelevende blik begeleidde hij de jongen naar de bank zodat de twee rustig konden zitten. Zijn kop koffie werd even vergeten terwijl zijn volle aandacht naar zijn vriend ging. Even leek Victor de tijd nodig te hebben om de goede woorden te vinden, waarna zijn blik naar Hennon ging. “Hollows, that’s what happened. We hadn’t seen any of it coming, so when they attacked it was a massacre. A lot of people died. I managed to get out of the loop with a few others,” legde Victor uit. Hennon knikte eens begrijpend terwijl hij de jongen nog altijd meelevend aankeek. Van binnen had hij echter nog genoeg vragen. Dit was immers allemaal al gegeven informatie. Het waren de details waar Hennon benieuwd naar was, maar ernaar vragen zou natuurlijk argwaan opwekken. “The hollows managed to find us after a few days. We got split up, I lost the others. I haven’t heard anything about them since,” eindigde de jongen met een zucht. In ongeloof schudde Hennon even zijn hoofd. ”That’s awfull,” antwoordde hij zachtjes, alsof hij van zijn stuk was gebracht door de horror die hij zojuist had gehoord. Zelf kon Hennon ook wel nagaan dat de rest van de lus het niet hadden overleefd. Als de hulsels hen niet hadden vermoord, dan had de tijd dat vast wel gedaan. Hij behield zijn zorgelijke blik op Victor. ”How did you manage to escape? Did your powers keep you alive?” vroeg Hennon nu voorzichtig verder. Hij kon wel nagaan dat het Victor’s krachten waren die de jongen hadden gered, maar een extra beschrijving over diens krachten en hoe ze werkten kon geen kwaad.

Het liefst vuurde Hennon meteen al zijn vragen op de jongen af. Hij kon best iemand gericht ondervragen, maar wist ook dat dit niet de situatie ervoor was. Nee nu moest hij de rol spelen van een goede vriend. Dus zette hij de stem op met het meeste medelijden en vroeg hij voorzichtig verder. Hij wist dat hij geduldig moest zijn en oplettend moest zijn, maar luisteren over hoe anderen een heel verhaal vertelde kon soms zo vermoeiend zijn. Toch liet hij het niet merken. De vriendelijke, begripvolle glimlach bleef rond zijn lippen en bemoedigend keek hij Victor aan. “I’m sure you’ve already noticed I appear younger?” begon Victor ter bevestiging. Hennon knikte eens. Het was algemeen bekend dat Hennon goed oplette, dus ook dit zou niet als een verrassing moeten komen. Daarbij was het ook opvallend dat de jongen er jonger uit zag; iedereen had het opgemerkt. Gelukkig begon Victor vervolgens uit te leggen hoe het kwam dat hij er plots zoveel jaar jonger uit zag. Lichtjes fronste Hennon terwijl hij het verhaal aanhoorde. Zijn blik gleed eens over de jongen heen terwijl hij luisterde. Hij wist dat de jongen krachtig was, dat was de reden waarom hij hem zo dichtbij had gehouden, maar nu bleek wel weer dat ook de krachten soms uit de hand konden lopen. Daarbij leek het er ook op dat Victor ook anderen had pijn gedaan in het proces om in leven te blijven. Hennon hoopte maar dat Victor zijn krachten inmiddels onder controle had, anders zou hij er een stop achter moeten zetten en dat zou toch wel zonde zijn. “And that’s how I survived being outside the loop without aging,” eindigde Victor de uitleg. Hijzelf leek er ook niet al te blij mee te zijn. “I even got younger from it,” voegde jongen er aan toe. Door de zwaarte van het gesprek was de glimlach van Hennon’s gezicht verdwenen, maar de meelevende blik bleef. ”I’m glad you’re still alive,” reageerde Hennon uiteindelijk. De kost van mensen levens was iets wat Victor waarschijnlijk niet had gewild, dus besloot Hennon niet te veel op de echte gevolgen in te gaan. Misschien zou hij dat later nog kunnen uitvogelen zodat hij wist of Victor een bedreiging vormde of niet. “But the hollows were still after me,” vervolgde Victor. Hennon knikte, als teken dat hij luisterde. “So I couldn’t get to any of the loops I knew off. Until I finally got them of my tracks a while ago and then I found this place,” eindigde de jongen, waarna Hennon opnieuw knikte. ”I’m glad you found your way to here,” reageerde Hennon. De glimlach kwam voorzichtig terug. ”It sounds like a whole lot of hell, so I’m glad you survived it,” sprak hij verder. Even nam hij een slokje van zijn koffie, waarna hij het kopje weer weg zette. ”How are you doing though? I can imagine it must’ve caused a lot of emotional problems,” sprak Hennon verder. Een goede vriend moest immers een goede emotionele steun zijn. Dat hij op deze manier ook probeerde uit te vogelen of de jongen zijn krachten onder controle had was een tweede.

Hennon kon wel nagaan dat Victor niet al te blij was met de manier waarop de jongen in leven was gebleven. Hennon wist genoeg van diens krachten af om te kunnen concluderen hoe het was gegaan. Hennon vroeg zich wel af hoe het nu zat met Victor en diens krachten, of de jongen de krachten alweer onder controle had of niet, maar besloot er niet naar te vragen. Dat zou ongevoelig overkomen terwijl Hennon juist over moest komen als de begripvolle vriend. Zo zei hij ook dat hij blij was dat Victor het in ieder geval had overleefd. De details zou hij wel afwachten. Misschien kon hij dat nog te weten komen via iemand anders. Zoals elke goede vriend gaf hij om de emotionele staat van zijn vriend en kon hij wel nagaan dat de hele situatie ontzettend aangeslagen had op Victor. Begripvol, maar toch ook wel bezorgd, vroeg Hennon aan Victor hoe het nu met hem ging. Hij ging niet er uitgebreid naar vragen en gokte erop dat het vertrouwen tussen de twee genoeg was voor Victor om toch het lange antwoord te geven. En zo niet, dan wist Hennon ook genoeg. Dan wist Hennon ook dat Victor nog lang niet hersteld was en dat hij een oogje op hem moest houden. Het zou zonden zijn om zijn vriend te moeten vermoorden, maar de opdracht van Merex was duidelijk geweest en daar zou hij nooit tegen in gaan.

Een korte stilte viel. Hennon was een geduldig persoon en wist het voor elkaar te krijgen om zijn begripvolle blik gericht te houden op Victor. De jongen had tijd nodig om er over te kunnen praten. Over emoties praten was nou eenmaal zoveel lastiger dan situaties. Situaties waren objectief, iedereen kon daarin hetzelfde slecht vinden, maar emoties waren minder makkelijk te redeneren en daardoor voelde je je al snel een kluns als je je slecht voelde over iets wat niet te beredeneren viel. Dan was het aan Hennon om de ander gerust te stellen zodat het vertrouwen daarin ook weer groeide. God wat was het toch makkelijk om mensen te gebruiken. ‘I’m…’ begon Victor, maar viel even snel weer stil. Hennon bleef zwijgen en wachtte af op een nieuwe poging. ‘I’ve never really been very emotionally stable,’ sprak de jongen uiteindelijk. Hennon knikte eens. Hij had genoeg gehoord en meegemaakt om die conclusie ook te kunnen trekken. Dat was de hele reden waarom hij had geprobeerd om goede vrienden met de jongen te worden. Hoe dichterbij hij bij hem stond, hoe makkelijker het was om hem in de gaten te houden. ‘But I’m doing alright,’ zei Victor echter, wat Hennon deed opkijken. ‘I have someone helping me with my peculiarity so I at least don’t have to worry about that too much. And I’m dealing with the nightmares and things,’ legde Victor uit. Hennon keek wat verrast op. Hij had niet verwachten dat anderen de jongen zouden kunnen helpen met diens problemen. Daarbij, wie zou Victor in hemelsnaam kunnen helpen met zijn krachten? Liep er nog iemand rond met dezelfde krachten? ”Oh really? That’s amazing,” besloot Hennon zijn eerste reactie te geven. Het liefste wou hij meteen alle vragen afvuren, maar hij wist zich in te houden. Hij besloot het bij één vraag te houden. ”Who’s helping you with your peculiarity then?” vroeg Hennon met ene klein glimlachje.

Het verhaal hoorde hij met interesse en meeleven. Op zich boeide het hem niet veel. Wat hem wel aanging, was of Victor nu wel grip had op zijn krachten of niet. Het zou hem vertellen of hij de jongen strakker in de gaten moest houden of niet. Nu zou Hennon dat sowieso zo doen, want Victor’s verhaal was zorgwekkend genoeg om te denken dat de jongen zo weer de controle zou verliezen, maar het leek tenminste de goede kant op te gaan. Hennon was echter wel nieuwsgierig naar wie Victor dan zou hebben geholpen. Het zou iemand kunnen zijn met dezelfde krachten en dan zou het betekenen dat Hennon nog meer werk aan de winkel had. Hij kon het dan ook niet helpen dat dat meteen de eerste vraag was die hij stelde. Gelukkig keek Victor niet raar op van de vraag. “I don’t know how long you’re here already—” begon de jongen. Hennon haalde zijn schouders iets op. Hij zou die vraag waarschijnlijk ook niet zo snel antwoordde als het niet hoefde. “—and if you’ve already heard of mentors. But there’s this mentor, Zeal, that helped me get more control over my gift,” legde Victor uit. Hennon moest moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden, maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om enkel een lichte glimlach door te laten schemeren. Hij had geweten dat zijn broers zich bevonden in de lus, maar dat zelfs één van hen een mentor hier was? Ongelooflijk. Misschien was Zeal dan toch voor het goed verandert als hij anderen met hun krachten hielp. Toch zou hij ook hem in de gaten moeten houden. Hij probeerde zijn verbazing en blijdschap te verbergen en knikte daarom enkel eens. ”I’m glad to hear he could help you,” reageerde hij er op met een klein glimlachje. “His peculiarity is also electricity, just like yours,” voegde Victor er nog aan toe. Oh god, hoe naïef kon je zijn? Hoe blind? ”Oh really?” reageerde Hennon er geïnteresseerd in. Hoever kon hij dit pushen voordat Victor het zou opvallen? ”Is his electricity blue as well?” vroeg hij geïnteresseerd verder terwijl hij een nieuwe slok van zijn koffie nam.

Het antwoord dat hij kreeg op zijn vraag had hij niet verwacht. Het leek erop dat Zeal zich echt beter leek te gedragen dan vroeger. Hennon vroeg zich af in hoeverre dat echt was. Hij zag het eerder voor zich dat het een leugen was die hij zichzelf en anderen voorhield. Later zou hij daar wel onderzoek naar doen. Op het moment vond hij het te amuserend dat Victor het niet eens door leek te hebben dat Zeal en Hennon familie waren, terwijl het toch wel duidelijk was. Vooral toen de jongen begon over elektriciteit. Hennon vond de situatie te leuk om deze te bederven met de waarheid en vroeg Victor daarom of Zeal’s elektriciteit ook blauw was. Misschien zou de jongen er dan nog snel achter kunnen komen. “No, more yellow, orange,” antwoordde Victor, maar nog steeds leek het besef niet tot hem door te dringen. Hennon hield zijn hoofd een tikkeltje schuin terwijl hem nog altijd licht geamuseerd aan keek. ”Oh really?” reageerde hij opnieuw. Het leek erop dat zijn vraag de wetenschapper in Victor had aangewakkerd in plaats het simpele feitje te zien. "It's probably the difference in temperature," sprak Victor verder. "Or you just have better control." Hennon knikte eens, grinnikte zachtjes en zette zijn kop koffie weg. ”My lightning used to be yellow, with more training it eventually turned blue,” legde hij uit, hopend dat deze overduidelijke hint dan eindelijk ervoor zou zorgen dat het voor de handliggende bij Victor binnen zou dringen. ”So I suppose he just hasn’t trained enough yet.”