When your mind is not in the right place.

Met betraande ogen richtte Yara haar blik naar het plafond. De wekker op haar nachtkastje gaf aan dat het al tegen de middag begon te worden, maar vooralsnog had Yara het gevoel dat de tijd langzaam vooruit was gegaan. Het was de dag na het gedoe met Cyrek in de supermarkt en ze had er weer een stevige nachtmerrie op zitten. Eerst was haar vader in beeld gekomen, maar daarna een spottende Cyrek die haar eerst zoende en daarna aangaf dat er niks meer tussen hun was, dat ze op kon rotten. Yara herinnerde nog hoe wrang haar maag had aangevoeld toen ze het idee had gehad dat alles tussen hun over was. En misschien was dat een realiteit dat ze nu moest gaan accepteren: dat wat er ook had gespeeld tussen haar en Cyrek nu voorbij was. De jongen gaf geen zier om haar en dat had hij na die kus duidelijk laten blijken. Ze had zo erg gehoopt dat er meer was, maar dat was er niet. Als ze er te veel aan zou blijven denken, zou ze in die negatieve spiraal belanden waar ze juist zo graag uit had willen geraken. Het meisje schudde haar hoofd en kwam een beetje overeind. En opeens dacht ze weer terug aan het gesprek dat ze had gehad met Connor. Ze negeerde expres de dingen die hij had gezegd over haar semi-crush, maar dacht aan het zakje met poeder dat naast hem had gelegen. En hoe het niet de eerste keer was geweest dat hij had moeten afkicken van zijn roes. Haar hart begon sneller te kloppen van opwinding, al verspreidde zich ook een wrang gevoel in haar maag. Connor en zij hadden het goed met elkaar kunnen vinden en ze was bang om hun band op het spel te zetten. Aan de andere kant… Cyrek vond haar blijkbaar niet goed genoeg en de nachtmerries werden er niet minder op. En als ze snel was, hoefde Connor het niet te weten, toch? De roodharige kwam al overeind voordat ze zichzelf tegen kon houden en ze liep snel door naar het kamernummer dat Connor haar had gegeven. Hij had het alleen gezegd voor andere redenen waar ze nu voor kwam, maar ook dat dwong ze uit haar gedachten. Ze klopte eerst aan om zichzelf ervan te verzekeren dat er niemand was, waarna ze de klink naar beneden duwde. Het voelde wrang aan om een kamer binnen te dringen van twee jongens waar ze iets om begon te geven, maar ze wilde van dat vreselijke gevoel af in haar binnenste en dat ging maar op één manier. Connor’s kant van de kamer was niet zo heel moeilijk om te vinden – zijn geur hing duidelijk in zijn bed – en Yara begon zijn nachtkastjes door te zoeken. Niks. Zijn kledingkast wees ook op niks uit en ten einde raad tilde ze het matras op. En… bingo. Ze strekte haar hand uit naar het zakje en pakte het vast. Nu moest ze nog weg zien te komen.

Natuurlijk was het te veel gevraagd om ongezien weg te komen met het zakje. Natuurlijk moest, net nadat ze het zakje had gevonden, Connor in de kamer verschijnen en haar zien. Toch voelde ze geen woede of frustratie. Nee, ze voelde schaamte. Diepe schaamte omdat hij haar betrapte, omdat ze hier in zijn kamer naar iets aan het zoeken was dat duidelijk van hem was. Omdat ze in zijn spullen zat te graaien en omdat ze niet alleen het persoonlijke domein van Connor had betreden, maar ook van iemand anders die ze op prijs stelde. Ze zou geen idee hebben wat Zeal ervan zou vinden als hij wist dat ze zomaar hun kamer was binnengedrongen, maar ze kon zich voorstellen dat hij er niet mee zou lachen. En dan had je nog Cyrek… Nee. Aan die jongen mocht ze niet meer denken. Hij had heel erg duidelijk gemaakt wat hij van haar vond en eigenlijk mocht ze niet eens verdrietig om hem zijn. Ze slikte en richtte haar blik naar Connor, maar keek al snel weer naar de grond toen hij haar om een bevestiging leek te vragen. Een bevestiging dat ze zich had overgegeven aan haar zwakte en dat ze hier in zijn kamer stond met iets wat van hem was. Ze keek weer op toen hij weer begon te praten en bijna automatisch liet ze het zakje in zijn handpalm vallen toen hij deze naar voren strekte. In haar ogen verzamelden zich tranen en het meisje beet op haar onderlip. Connor zou al de tweede persoon zijn bij wie ze zou beginnen huilen en dat wilde ze niet. Toch liepen de tranen over haar wangen en liep ze langzaam op hem af. “I’m sorry,” prevelde ze zachtjes. “I’m so, so sorry.” Haar woorden waren stotterend en de roodharige deed nog een stap dichterbij, waarna ze haar armen om Connor heen sloeg en haar hoofd tegen zijn borst drukte. “He r-rejected me,” viel ze snikkend tegen hem uit. “H-He comforted me, then he pushed me away, then we got stuck in the supermarket together and he rejected me again, then I wanted to let go of him and he kissed me… and after that he practically said it meant nothing.” Ze sloot haar ogen en begroef haar hoofd nog dichter tegen de jongen zijn borst. Connor was anderhalve kop groter dan haar, maar dat liet Yara op dit moment alleen maar getroost voelen. Ze wilde het nog even niet over de drugs hebben, al zou daar later wel een verklaring voor moeten komen. Of misschien ook niet, gezien hun laatste gesprek die ze met elkaar hadden gehad.  

Met haar hoofd leunen tegen Connor’s borst en zich laten troosten door hem voelde goed aan. Op een heel ander level dan dat het goed voelde om bij Cyrek uit te huilen en een stuk comfortabeler dan bij Melvin, maar dit voelde niet slecht aan. Hij wreef troostend over haar rug en Yara deed geen moeite om haar emoties voor hem te verbergen. Hij had haar immers met die drugs in haar handen zien staan en zag haar nu breken; er was niet echt veel reden voor haar om zich in te houden. En misschien als ze er met hem over praatte, kon ze het wel een plaatsje geven. Dan kon ze de kus en de bijkomende gevoelens misschien vergeten, Cyrek uit haar gedachten duwen en zich na een tijdje weer openstellen voor iemand anders. Hoewel… Ze voelde een onrustig gevoel in haar binnenste en wist dat de wolvin in haar het er niet mee eens was. Zij was immers net zo gehecht geraakt aan Cyrek als Yara zelf en Yara was er nu al vrij zeker van dat als het met Cyrek niks zou worden, het heel lastig voor haar zou worden om zich nog naar iemand anders open te stellen. Dit was een wond dat er heel lang over zou doen om te genezen en Yara werd al moedeloos bij het vooruitzicht ertegen te moeten gaan vechten. “Maybe,” zei ze op Connor’s voorzichtige suggestie, maar er klonk niet veel hoop door in haar stem. Ze balde haar vuisten tegen Connor’s borst en richtte haar blik naar boven, de tranen opnieuw opwellend in haar ogen. “He doesn’t let me in, Connor. And if this goes on like this, I don’t know if he ever will.” Ze snikte zachtjes. “But what hurts the most was that I was ready to let him in. I was ready to forgive the nasty words he said and the things he did to hurt me.” Ze hikte zachtjes. “I told him about my past and I felt like he was the one that understood me, but maybe he didn’t understand me at all. Or maybe he thought I would get off his back if he listened to me and comforted me.” Ze schudde haar hoofd en begon opnieuw te snikken. “But it’s much worse. I fell in love with him and I don’t know if I regret that or not.”   

Yara wist niet zo goed wat ze met dit probeerde te bereiken. Aan de ene kant wilde ze gewoon haar verhaal doen, maar aan de andere kant wist ze ook dat Connor een bepaalde band had met de jongen en hoopte misschien dat hij haar meer uitleg kon geven over hoe Cyrek op bepaalde situaties reageerde. Misschien hoopte ze zelfs wel dat Cyrek het één en ander los had gelaten over haar, maar dat leek niet het geval te zijn en hoewel het haar aan de ene kant wel vlinders bezorgde omdat het duidelijk was dat hij zijn kwetsbare momenten enkel voor haar gereserveerd had gehouden, bracht het aan de andere kant ook weer twijfels omdat het haar af deed vragen of ze nog wel iets voor hem betekende. Dat hij het met niemand had gedeeld, zei meestal niet veel goeds. Zij had haar gevoel namelijk zelf al wel naar één of twee Peculiars in de lus laten merken, maar then again: ze wist niet hoe je in een normale situatie met dit soort gevoelens omging omdat zij ze nog nooit ervaren had en ze had zo het idee dat het voor Cyrek ook allemaal nieuw zou zijn. Dat hoopte ze ergens toch wel. Ze humde instemmend toen Connor aangaf dat het niet Cyrek’s ding was om naar haar te luisteren gewoon zodat hij haar aan de kant kon schuiven. “I wouln’t think so either, but his words and actions sure didn’t prove that statement,” zei ze op een zachte toon. Ze keek op toen Connor zijn woorden over de drugs sprak en een stapje naar achteren deed. Haar armen vielen in het luchtledige en onzeker keek hem aan met haar grijsgroene ogen. “But I don’t know how else to numb this fucking pain,” bracht ze uit in een jammerklacht. Ze voelde hoe haar wolvin onrustig werd in haar binnenste en klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze naar buiten zou komen. En opeens sloeg haar machteloosheid om in woede. Boos draaide ze haar rug naar Connor toe en trok haar shirt uit. De drie grote klauwsporen dat haar vader haar als souvenir had gegeven kwamen tevoorschijn en ze keek met een betraand gezicht over haar schouder naar Connor. “How am I suppose to numb the pain by giving this time, huh?” Ze knikte naar haar schouder. “What else can I do to numb this fucking pain if I can’t use anything to prevent me from feeling anything?” Woedend gooide ze haar shirt naar opzij en draaide zich om zodat ze Connor kwaad aan kon kijken. “Cyrek’s drinking himself to shit and nobody’s minding him, some are even encoureging him, but when I try to use the same methods then everyone else gets protective over me!” riep ze schel. “So what do you want me to do then, because I don’t know!” Ze stampte met haar voet om kracht bij haar woorden te zetten en nieuwe tranen rolden over haar wangen, waarna ze haar handen voor haar gezicht sloeg en weer in huilen uitbarstte.   

In haar woede had Yara niet in de gaten dat ze haar shirt aan de kant had gegooid en dat ze hier praktisch halfnaakt voor Connor stond, maar geen van beiden leken daar aandacht aan te besteden. Yara ging te veel op in haar eigen emoties om nog rationeel na te denken en ze stond er niet bij stil dat als Connor’s kamergenoot of iemand anders op het rumoer af zou komen, het wel een heel raar gezicht zou zijn zo. Ze waren beiden boos op elkaar en terwijl zij allang rood was, liep Connor inmiddels ook rood aan. Ze had haar handen voor haar gezicht gesloten omdat ze moest huilen, maar ze liet deze weer zakken toen Connor naar haar begon te snauwen. Nu zij haar ergste woede er uit had gegooid, deed ze een kort stapje naar achteren toen Connor boos op haar werd. Haar hart ging sneller slaan, adrenaline pompte door haar aderen en de woede wakkerde bij haar ook weer aan toen hij zijn woorden naar haar begon te roepen. Ze snoof toen hij over Cyrek begon. “Yet everyone’s encouraging him to do so. I think he even has some friends who buy or steal bottles for him,” zei ze op een scherpe toon tegen Connor. Ze maakte zich verschrikkelijk veel zorgen om de jongen, maar ze moest eerlijk toegeven dat zij hem ook niet had tegen had gehouden toen hij in die supermarkt was beginnen te drinken. Hoe kon ze ook? Hij was woedend op haar geworden toen ze hem de vorige keer naar huis had gebracht in plaats van naar het centrum en Yara wilde die woede niet constant op de hals halen. Daar was ze niet sterk genoeg voor, had ze soms het idee. Connor gaf haar inmiddels advies over hoe ze haar leven moest beteren en ze snoof cynisch toen hij aangaf dat ze er met anderen over moest praten. “I talked to Cyrek, I talked to Zeal and now I’m talking to you. I don’t see this working,” zei ze op een boze toon, maar minder boos dan dat ze daarnet was. Ze liet zich op Connor’s bed vallen en met een harde zucht naar achteren, met haar hoofd op zijn hoofdkussen. “Maybe you’re right,” zei ze na een korte stilte en nadat ze gekalmeerd was. “Maybe I should talk to people. And maybe… maybe…” Haar stem trilde en haar ogen vulden zich met tranen. “Maybe I should just let Cyrek go and let you and the other mentors handle him. Although it hurts like hell.” Ze richtte haar blik stevig naar het plafond terwijl uit haar ooghoeken tranen naar beneden begonnen te rollen. “It’s just the best option, isn’t it?” fluisterde ze zachtjes naar de andere jongen in de kamer.