You don't get me high anymore

Alles in de gaten houden zou duidelijk in de beschrijving van drug dealer zijn staan, als zo'n beschrijving had bestaan. Het was Blake in ieder geval duidelijk dat hij van alles op de hoogte moest zijn om de kans zo klein mogelijk te maken dat hij in de problemen kwam. Het was een voordeel dat hij er van nature goed in was en zijn peculiarity hielp mee met de rest. Niemand kon hem verdenken van drugs hebben zonder enig bewijs omdat hij het allemaal onzichtbaar hield. Dat samengevoegd met het feit dat de eetkamer bijna altijd leeg was wanneer het geen tijd was voor de maaltijden maakte voor een interessant beeld. Het was een uur of vijf in de ochtend en Blake zat aan de eettafel met een half opgegeten bord dat hij in de magnetron opgewarmd had en een schrift vol aantekeningen voor zijn neus. Misschien zou het nog oké zijn als het betekende dat hij vroeg was opgestaan maar de waarheid was dat hij hier al sinds twaalf uur s’nachts zat. Inmiddels wist hij vrij zeker dat hij zou omvallen van de slaap zodra hij opstond maar zijn rekensommen waren bijna af. Geen schoolwerk echter, pure boekhouding van alle zaken die hij geregeld had. In de kamer hing de zware geur van wiet. Het voordeel was dat er toch niemand in de buurt was om er iets van op te merken. Hummend op de ritme van muziek die door zijn oortjes dreunde onderstreepte hij het totaal aantal dat hij nieuw moest gaan regelen. Een kleine frons trok tegelijk over zijn gezicht. Het zou nog wat worden terwijl hij de bladzijde omsloeg en de joint naar zijn lippen bracht. Opnieuw begon hij dingen neer te krabbelen zonder oog te hebben voor zijn omgeving.

Diep in gedachten staarde Blake naar het papier. langzaam begonnen de nummers voor zijn ogen te dansen, of misschien lag dat aan de joint. De rest van de omgeving deed er niet toe terwijl hij naar de rekensommen staarde. Slaap was het enige waar hij nog mee bezig was en de neiging om op de tafel te liggen en daar te slapen werd met iedere seconde groter. Gezond was het niet, dat wist hij ook wel. Het waren de fucking hollows die hem niet meer in slaap lieten vallen. Alles wat hij hoefde te doen was zijn ogen sluiten en hij kon zien hoe tentakels zich in een peculair boorde om met verse ogen terug te trekken. Zelfs als hij lang genoeg naar het papier voor hem staarde kon hij het nog zien. De reden dat hij opkeek en vervolgens van zijn stoel af flikkerde. Gehaast krabbelde hij overeind om vervolgens al bijna om te vallen van de slaap. De shortcut in zijn hersenen zorgde ervoor dat hij zijn pen voor hem hield als enige wapen dat hij had. Met gele ogen waarvan de randen rood waren staarde hij naar de jongeman. Zijn ademhaling was zwaar van de schrik en zijn hart klopte een miljoen keer per seconden in zijn keel. Eindelijk kon hij de situatie in zich opnemen, fuck, hoe lang had deze jongen hier al gezeten?  Wat deed hij überhaupt hier zo vroeg? Nog half in shock trok de dealer zijn oortjes er uit. ”What the fuck man,” snauwde hij uit pure schrik. Kort gleed zijn blik naar de joint die op de grond lag, subtiel maakte hij hem onzichtbaar. Geen bewijs, goed. Wankel bleef hij staan terwijl hij zijn blik weer op de ander richtte. ”How long have you been sitting there?” ging hij door terwijl hij bezig bleef met niet omvallen.

Bovenop zijn slaap kon hij absoluut geen hartaanval gebruiken en toch was hij in deze positie geëindigd. De binnenkomst van de jongen was hem compleet ontgaan en nu stond Blake trillend met een pen voor hem. Slaap leek hem tegelijk te overvallen en het gevoel dat hij ieder moment naar de verleidelijke grond kon vallen bleef. Als hij heel even zijn ogen sloot kon geen kwaad- ”Quite some time now,” reageerde de jongen en zijn blik schoot weer naar hem. Het leek hem weinig uit te maken dat ze hier allebei om vijf uur s’ochtends zaten. Waarschijnlijk was het beter, Blake wilde geen vragen of bezorgdheid. Hij kon prima voor zichzelf zorgen. ”How long have you been doing drugs?” ging hij door. Oh, dus dat was het probleem hier. Kort snoof de dealer spottend, met teveel gebrek aan slaap om iets te geven om aardig zijn. ”If you want to complain about my drug habits go start a club with Victor, I’m sure he’d love to have you,” reageerde hij terug. Het bewijs had hij al onzichtbaar gemaakt, dat was het probleem niet hier. Een nieuw persoon verscheen op het toneel en zijn angstige blik schoot er meteen naar toe, alleen om te kalmeren zodra hij zag wie het was. Meteen voelde hij zich schuldig dat hij hem alleen op de kamer had gelaten, maar hij had hem niet wakker willen houden. Met moeite onderdrukte hij een opgeluchte zucht. Niemand hoefde te weten hoe het zat met het feit dat Laxus zijn enige bron van comfort was, het was al zorgwekkend genoeg dat het zo was. Het gevoel van beschermd zijn kwam automatisch mee zodra de jongen achter hem stond. ”Blake, are you alright?” vroeg hij zacht. Langzaam knikte hij, de vernietigende blik op de andere jongen ontging hem compleet. ”I’m fine,” mompelde hij. Zijn oortjes vouwde hij op om ze in zijn zak te schuiven en zijn schrift werd van de tafel gegrist, waarbij hij opnieuw half om viel van de slaap. De laatste paar sommen die hij moest maken waren vergeten terwijl hij compleet tegen Laxus aan leunde.