I gotta stay high.

Het gebeurde niet vaak dat Hunter naar de kliffen trok. Het was zelfs nog niet eens voorgevallen zover hij wist, behalve dan toen hij er moest zijn om naar het kapel te gaan. Hij was nu echter doelbewust de klim aan het maken naar de klif, waar ook de vuurtoren zou zijn die hem in eerste instantie naar de lus had gebracht. Hij dacht niet dat hij ooit nog zou vergeten hoe terughoudend en mentaal verzwakt hij voor de eerste keer aangekomen was in de lus. De wonden die zijn vader bij hem had veroorzaakt, waren toen nog niet eens genezen en een verse blauwe plek had bij zijn oog gezeten. Hij wist nog hoe koeltjes hij was geweest tegenover de eigenaresse van het huis en hoe aandachtig zij hem in zich op had genomen. Ze had duidelijk geweten dat zijn blauw oog niet zomaar iets was dat voor was gekomen, maar Hunter had te terughoudend gereageerd om te diep in te kunnen gaan op het onderwerp en nu, één jaar nadat hij in de lus was gekomen, was hij nog steeds terughoudend. En hij dacht ook niet dat dat binnen de kortste keren zou veranderen. Hij had er tot dusver nog met niemand over gepraat en het was ook niet iets dat op zijn verlanglijstje stond. Hij wilde niet zielig gevonden worden of dat iemand met zijn zwakte ging lachen. Hij ging nog liever dood dan dat hij dat moest doormaken. Zo’n verhaal zoals de zijne zou waarschijnlijk gauw zijn ronde doen in het huis en daar zat hij niet op te wachten. Hij had het al meer als een jaar weten te verzwijgen voor zijn mede Peculiars en dat beviel hem prima. De gedachten aan zijn vader en zijn herinnering aan de eerste keer in de lus zorgde ervoor dat Hunter een sigaret tevoorschijn haalde, deze met zijn gave aanstak en hem vervolgens in zijn mond stak, om de rook vervolgens diep te inhaalleren. De klim werd hierdoor wel bemoeilijkt, maar daar had de jongen weinig boodschap aan. Toen hij eenmaal aan de top van de klif was gekomen, ging hij zitten en liet zijn benen over de rand van de klif bungelen. Vervolgens richtte hij zijn blik naar voren, waar het adembenemende zicht voor hem toch wel even zijn mondhoeken omhoog liet drukken. Voor heel even maar dan.

Het ene moment was het sereen en vredevol, het volgende moment hoorde hij iemand met veel gevloek naast zich op de grond ploffen. Hunter wierp een zijdelings blik naar opzij en zag dat het een meisje was. Aan de manier waarop ze naar haar enkel greep, had hij het vermoeden dat ze de klim naar boven had gemaakt en dat ze waarschijnlijk uitgegleden was. Wat waarschijnlijk ook kon verklaren waarom het geroep zich aan die kant achter hem bevonden had. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret terwijl hij het meisje de tijd gaf om hem op te merken, wat jammer genoeg ook niet lang meer duurde. Waarom geraakte hij altijd in het soort situaties dat hij zich moest bekommeren om iemand anders? Hij had één meisje al naar huis gedragen en dat was er één te veel. Hopelijk was ze een dorpeling die hij gewoon kon achter laten zonder dat het gevolgen zou hebben, want anders had hij pech. Alweer. “Dat is me duidelijk,” zei hij op een droge toon toen ze zei dat ze dacht dat er buiten haar niemand anders was. Hij negeerde haar duidelijke uitdrukking van pijn toen ze zich op hem richtte en richtte zijn kille blauwgrijze ogen op haar. Een heel arsenaal aan sarcastisch commentaar kwam bij hem opzetten bij haar vraag en hij begon toch lichte keuzestress. Hij begon uiteindelijk te gaan voor een combinatie. “Ik kwam hier vooral om mezelf van de klif te gooien als ik weer eens gestoord zou worden door iemand.” En daar voegde hij aan toe: “Nu dus.” Hij liet zijn blik over haar heen glijden en merkte op dat ze een mooi meisje was. Ze was een brunette, had bruine ogen en was één kop kleiner dan hijzelf was. Zijn blik bleef uiteindelijk op haar vermoedelijke getroffen enkel hangen en hij haalde zijn wenkbrauw op. “Gebroken?” vroeg hij nonchalant. Niet dat het hem ook maar iets interesseerde als dat zo zou zijn. Hij ging haar niet helpen. Niet.