A frozen world.

Een zachte zucht ontstond om haar lippen terwijl ze haar haren in de gebruikelijke vlecht vlocht. Haar bewegingen waren soepel, elegant en snel. Ze had geen bedienden nodig om haar haren in de gebruikelijke stijl te krijgen zoals ze op het kasteel van haar gewend waren. Het was voor haar gemakkelijk geworden om dit te doen, maar ze kon zich voorstellen dat er vrouwen waren die er een stuk minder vaardig in waren. Tara droeg haar haren eigenlijk nauwelijks echt los en kort gingen haar gedachten naar haar hoe William haar er uit zou vinden zien als ze het eens zou proberen. Een glimlach kroop om haar lippen bij de naam van de jongen waar ze duidelijk iets voor begon te voelen. Na een onaangenaam gesprek met Connor, één van de drie mentors in het verblijf, was het duidelijk dat de twee veel voor elkaar voelden. Ze hadden gezoend en ze hadden elkaars gevoelens aan elkaar toegegeven. Tara had zich er in eerste instantie nerveus over gevoeld, maar nu kon ze haar nervositeit voor het grootste gedeelte wel opzij schuiven en vooral genieten van wat ze nu had. En hoewel ze niet van plan was om meteen te vertrekken uit de lus had ze wel een belofte gemaakt naar haar vader. Er zou een tijd komen dat ze over de troon moest heersen als hij zou overlijden en ze wilde klaar zijn voor dat moment. Ze drapeerde haar vlecht over één schouder, richtte haar blik kort op haar gemakkelijke outfit dat ze had aangetrokken voor de training en niet veel later liep ze richting de trainingsruimte. Haar bedoeling was om een mentor te vinden die haar kon trainen, maar eerst wilde ze wat oefenen op zichzelf. Ze liep de trainingsruimte binnen en concludeerde tot haar tevredenheid dat daar niemand was. Ze keek kort om zich heen, nam de grote ruimte in zich op en stak haar handen toen voor zich uit. Met een snelheid en precisie van jewelste liet ze verschillende soorten ijs tevoorschijn komen: scherp, grote vormen en kleine vormen. Met één hand kneep ze het gevormde ijs kapot en met de andere hand creëerde ze ijspegels, waarna ze die vol naar de muur tegenover haar liet vliegen. Het was toen pas dat haar blik viel op de nieuwkomer in de ruimte en haar wenkbrauwen trokken kort samen, haar mond vormend naar een streep. “What is it that you want?” vroeg ze op een zachte, haast kille toon.

Tara klemde haar kaken op elkaar en probeerde haar gezichtsexpressie in de plooi te houden, al deerde het haar ergens weinig dat de jongen haar irritatie duidelijk op zou merken. Normaal gezien hield ze haar emoties als een masker voor de ander verborgen, maar aan de mensen die ze niet mocht, kon ze wel duidelijk laten zien wat ze van hun vond. Haar ijsblauwe blik richtte zich dan ook strak op hem toen hij aangaf dat hij hier niet voor haar was. Ze gaf hem een knikje en zou het daar ook bij gelaten hebben als hij niet achter William vroeg. Ze snoof afkeurend en draaide zich weer naar hem toe, haar lange vlecht zacht mee zwiepend met de beweging die ze maakte. Ze overwoog om tegen hem te liegen en te zeggen dat het niet goed ging en dat de dingen tussen hun niet goed waren, maar daar had ze geen zin in. Connor had een punt proberen te maken naar haar en naar William toen hij zijn kinderachtige gedrag vertoonde en het feit dat het hem niet gelukt was, zei meer over hem dan over hun. “Despite your childish behaviour and the fact you can’t deal with the history you had with him, we actually had a good conversation. We talked things through like normal adults would do and things are going fine between the two of us.” Hij mocht zelf invullen wat ze bedoelde met dat het goed tussen hun ging; Tara was niet zoals hem en ging niet aan zijn neus hangen dat ze gezoend hadden en praktisch gezien een koppel waren. Zo kinderachtig was ze niet. “I know this is a very hard thing to do for you, but just drop it. What’s between me and William isn’t any of your concern. You should’ve talked things trough with him first before you made such a food out of yourself.” Het meisjes schudde haar hoofd naar hem en draaide hem vervolgens de rug toe, waarna ze nieuwe ijspegels creëerde in haar handen en zich op een niet bestaand doelwit focuste. Ze had geen aandacht meer voor de jongen achter haar en hoopte dat hij binnenkort dan ook zou vertrekken.  

Het was de stilte gevolgd door de waarschuwing geweest die haar op tijd had laten omdraaien. Ze zag een flits in haar richting komen, maar ze was te laat met het oproepen van haar ijs. Het probleem was dat als ze te veel opging in haar emoties, ze soms ook de vat verloor op andere dingen. Eén van die dingen was nu dat ze haar ijs op tijd op kon roepen. Ze kon enkel zichzelf omdraaien en het mes vol opvangen met haar schouder. Een geschrokken diepe ademhaling ontsnapte aan haar terwijl een scherpe pijn door haar schouder ging. Ze voelde hoe warme vloeistof naar beneden droop en haar jurk binnen enkele seconden doordrenkte. Ze zag Connor niet meer, wat wilde zeggen dat hij de ruimte verlaten had. Hij had een mes naar haar gegooid en hij had haar achtergelaten. En hij had niet op haar schouder gemikt. Nee, hij had op haar rug gemikt. Als iemand de juiste wervels wist te raken, kon je verlamd raken of zou het je dood worden. Hij had geprobeerd haar te vermoorden. Die realisatie bracht haar al even hard aan het wankelen als het feit dat er een mes tot het heft in haar schouder stak. Ze wilde stappen naar voren zetten, maar de wereld draaide om haar heen en ze wankelde juist naar achteren. Ze voelde de muur als een steunpilaar tegen haar rug en voordat ze het doorhad, zakte ze al door haar benen en gleed ze via de muur naar beneden. Haar hand gleed naar haar schouder en ze keek naar beneden, maar het aanzicht maakte haar enkel misselijk en kort sloot Tara haar ogen. “H-H…” probeerde ze uit te brengen, maar praten deed zeer en ademhalen was nog pijnlijker. Ze voelde hoe tranen zich opwelden in haar ooghoeken en hoe ze niet veel later over haar wangen rolden terwijl een immense paniek zich meester van haar begon te maken. Inmiddels was haar wond zo erg aan het bloeden dat bijna de hele voorkant van haar jurk onder het bloed zat. Tara liet haar bebloede hand tegen haar schouder rusten en richtte haar blik, waarvan het zicht langzaam zwart begon te vormen aan de randen van haar ooghoeken, naar de deur waar Connor was verdwenen.   

Haar wereld leek één grote waas van angst en paniek te zijn. Ze voelde zich net zo verloren als dat ze zich had gevoeld toen haar moeder was overleden, leek het wel. Pijn verspreidde zich als een razende door haar lichaam en Tara begon steeds minder vat op de realiteit te krijgen. Haar ogen begonnen dicht te vallen en de zwarte vlekken verspreidden zich steeds sneller over haar netvlies. En toen was daar opeens William. Tara dwong zichzelf om haar ogen te openen en wakker te blijven terwijl ze haar blik op de jongen richtte. Hij stelde haar vragen, maar de helft drong nauwelijks tot haar door en Tara moest zich echt concentreren om te begrijpen wat hij nu juist tegen haar zei. “Connor,” bracht ze zwakjes uit toen ze begreep dat hij vroeg wie dat dit gedaan had. “He…” Ze wilde nog veel meer zeggen, maar de pijn maakte het haar onmogelijk en haar onderlip begon te trillen. “Help me,” smeekte ze haar vriendje, haar blik op hem richtend. Haar blauwe ogen vulden zich opnieuw met tranen en haar ademhaling leek voor haar gevoel steeds onregelmatiger te gaan. Ze wist niet wat Connor had geraakt met zijn mes, maar het kon niet veel goed zijn. Ze probeerde haar andere hand uit te steken zodat ze de wond wat kon stelpen met wat ijs, maar dat resulteerde enkel in een spiertrekking die zo veel pijn uitlokte dat ze een hoge gil liet gaan van de pijn. Ze liet haar hand meteen weer zakken en liet haar hoofd tegen de muur achter haar rusten, haast verzinkend in haar eigen pijn en verdriet.  

Ze haatte het. Ze haatte het dat ze hier zo voor William lag, tegen de muur en met geen kant om op te gaan. De verzengende pijn in haar schouder leek steeds erger te worden en Tara slikte moeizaam toen hij tegen haar sprak. Haar ogen werden bijna groot van angst toen tot haar doordrong dat hij haar hier alleen ging laten. Even voelde ze weer diezelfde angst als toen haar moeder was gestorven. Toen was ze ook alleen geweest, vooral toen haar vader had besloten om zijn dochter geen blik meer waardig te gunnen en haar enkel met harde hand aan te pakken. Terwijl het zíjn schuld was dat zijn vrouw was gestorven. Al die gevoelens gingen door haar heen toen William tegen haar zei dat hij hulp ging halen. Haar hand ging zwak naar zijn arm, maar er ging weer zo’n ferme pijnscheut door haar heen dat ze haar poging om hem vast te pakken moest staken. “Be back soon, please,” klonk er smekend. Ze had voor nu even niet de kracht om haar façade op te stellen, om William te doen laten geloven dat ze niet half verging van de pijn. Niet terwijl ze zich zo voelde. Ze wilde haar hand met een korte streling langs de zijne laten gaan, maar dat ging niet en dus moest ze het maar doen met de warmste blik die ze hem onder deze omstandigheden kon gunnen. Daarna liet ze haar hoofd weer terug tegen de muur zakken en sloot ze voor kort haar ogen terwijl ze zich, zoals William had aangegeven om te doen, concentreerde op haar ademhaling.