A world of stories

Het nieuwe leer voelde raar aan zijn handen. Nog te strak, beperkten de handschoenen zijn bewegingen. Het zou nog even wennen zijn, maar ze gaven een gevoel van veiligheid over zijn gave. Victor stond buiten Bluebonnets kamer, had net de deur achter hem gesloten, en keek nu met grote ogen naar de nieuwe kledingstukken. Zwart leer dat bijna samensmolt met dat van zijn vest, een hermetisch gesloten geheel waar geen stukje huid zichtbaar was. Hij had de handschoenen in het dorp willen laten maken, maar de angst om alleen naar buiten te gaan was tot nu toe onoverkomelijk gebleken; en zijn handen onbeschermd laten had niet geholpen met de benauwdheid die hij al voelde—dus had hij aan Bluebonnet gevraagd of zij ze kon laten maken. Hij kon er niet aan denken: wat er gebeurd zou zijn mocht hij iemand aangeraakt hebben en de controle verloren zijn. Nu hij niemand meer per ongeluk kon aanraken, was er geen nood meer voor die angst.

Hij liet Bluebonnets kamer achter zich en liep de gangen van het huis door. Bij de ingang naar de bibliotheek stopte hij, een glimps naar binnen bracht een beeld van talloze op planken uitgestalde boeken. Oude en nieuwe, dikke en dunne, alle soorten boeken waren mooi georganiseerd in de kasten. Eenmaal binnen liet hij zijn blik over de kaften gaan. Bij de oudere sectie herkende hij de meeste boeken en had hij er ook al veel gelezen. Bij de nieuwere zat hij nog wat achter met zijn leeswerk. Een naam trok zijn aandacht: Stephen Hawking. Hij moest al eens van de man gehoord hebben, anders was die hem nooit zo bekend voorgekomen, maar wie die Stephen Hawking nu was? Hij had geen idee.

“De antwoorden op de grote vragen” las de titel van het boek. De kaft gaf weg dat het waarschijnlijk iets over sterrenkunde ging zijn, maar over meer van de inhoud had Victor geen idee. Zijn nieuwsgierigheid gewekt nam Victor het boek mee naar een van de tafels in het midden van de bibliotheek. Er waren niet veel andere mensen in de bibliotheek, en maar een van hen zat aan de tafels: een meisje, uiterlijk nog geen tien jaar. Victor zette zich op de stoel naast haar en opende het boek.

Victor liet de bladen tussen zijn vingers waaien terwijl hij naar de tafel liep. Zijn ogen focusten op enkele woorden, zoekend naar de meest interessante passages. Die zou hij naar gewoonte eerst lezen, waarna hij van vooraf aan zou beginnen en het hele boek in chronologische volgorde zou lezen. Het was misschien een rare gewoonte, maar eenmaal Victor een boek in zijn handen had, kon hij zich er niet van weerhouden naar de interessantste stukken te zoeken. En wanneer die gelezen waren, moest hij wel het hele boek lezen om alles errond te begrijpen.

Zo door het boek bladerend ging hij dus ook aan de tafel zitten. Hij had niet echt door dat er iemand naast hem zat, en liet het boek op pagina honderdvierenvijftig open liggen. Toen hij de laatste woorden onderaan gelezen had en het blad wou omslaan, kwam Victor echter voor een probleem te staan. De dunne pagina’s kleefden aan elkaar, en met de ruwe handschoenen lukte het niet om de bladzijde om te slaan. Telkens had hij vijf pagina’s vast, of drie. Na een aantal pogingen lukte het eindelijk om die ene pagina vast te krijgen en het blad om te slaan. De onderbreking in het lezen bracht hem uit zijn gedachten en pas toen drong het echt tot hem door dat hij naast iemand was gaan zitten—een meisje van een jaar of tien, misschien jonger, dat hem nu aan het aankijken was—en fysiek veel dichter bij iemand was gaan zitten dan hij eigenlijk wou. Ongemakkelijk keek hij ook naar haar. Ze had grote bruine ogen en haar van ongeveer dezelfde kleur. Een boek, even dik als het zijne, lag voor haar op de tafel.

'Wat lees je?' Ze leek evenmin op haar gemak om met anderen te spreken als hij zich altijd voelde, en op de een of andere manier stelde dat Victor wat gerust. “Sterrenkunde, de toekomst, belangrijke vragen. Ik ben nog maar net bezig, ik weet het zelf nog niet zo goed.” Hij glimlachte zachtjes naar haar. Het was makkelijker om met kinderen te praten dan met volwassenen. Al was dat natuurlijk enkel haar uiterlijke leeftijd. Het was goed mogelijk dat ze eigenlijk al vijfhonderd jaar oud was. Maar dan nog, het brein werd graag belogen, en haar uiterlijk vertelde zijn brein dat ze niet gevaarlijk was, dus was Victor voor even blij zijn hersenen te misleiden. “En jij? Wat ben je aan het lezen?” Hij liet zijn ogen van haar naar het boek glijden.

‘Geschiedenis, niet een al te bijzonder onderwerp.' Victor fronste, nam zijn ogen van het boek en richtte ze op haar. “Niet bijzonder? Is dat waarom je het leest?” Hij vond het jammer om haar iets dat ze wel leuk moest vinden—waarom zou ze anders zo’n stevig boek vastgenomen hebben—af te horen kraken. Hij had zelf genoeg van de geschiedenis gemist omdat hij vaak geen aandacht aan de buitenwereld besteed had, maar het was bijzonder geweest om toch van een paar belangrijke momenten deel uit te kunnen maken. Maar misschien had zijn eerdere uitspraak iets te hard geklonken, bedacht hij zich, dus zei hij: “Het is toch interessant om te leren over wat mensen voor ons gedaan hebben?” Geschiedenis was niet zijn lievelingsonderwerp. Hij zou altijd eerst iets over biologie, neurologie, fysica en nog een hele hoop andere onderwerpen vastnemen dan iets over geschiedenis, maar geschiedenis had wel zijn nut. Het verleden begrijpen en de getrokken lessen gebruiken voor toekomstige beslissingen. Leren van het verleden: iets dat hij zelf altijd veel te weinig gedaan had.

Het meisje hield haar ogen op het boek terwijl ze sprak. 'Ik vind sommige stukken hiervan wel wat... griezelig?' En Victor kon haar geen ongelijk geven. De wereld was griezelig. Altijd gebeurden er wel ergens op de wereld akelige dingen. Hij bekeek het boek nog eens. Het zag er eerder uit als een overzicht van geschiedenis dan over een specifieke periode. De geschiedenis was niet mild, en dat zou het boek dat het meisje aan het lezen was waarschijnlijk ook niet zijn. “Ja, er zijn veel akelige dingen in de geschiedenis gebeurd,” zei hij wat afgeleid, zijn gedachten bij de twee wereldoorlogen die hij nog altijd in zijn dromen herbeleefde. Hij schrok uit op zijn gedachten en herinnerde zich plots de etiquette die jarenlang in hem gedrild was geweest. “Ik ben Victor, en jij bent?”

Victor schoot wakker uit zijn gedachten en stelde zichzelf voor. 'Sayuri, een van de tweeling. Met mijn zusje Sho kun je meer feitelijke discussies houden,' antwoordde het meisje voor hem. Victor knikte beamend, maar realiseerde zich al snel dat hij eigenlijk geen flauw idee had wie Sho was, behalve dan dat het Sayuri’s tweelingzus moest zijn, want dat had ze hem net verteld. “Ik denk niet dat ik al van jullie gehoord heb. Ik ben nog maar net in deze lus,” verontschuldigde hij zich. De voorbije week had Victor al een aantal bijzonderen ontmoet, maar het grootste deel van de inwoners van het huis kende hij enkel van zicht, en anderen kende hij al helemaal niet. Over een tweeling had hij dan ook nog niemand horen praten.

'Wil je een stukje uit het boek voorlezen?' vroeg het meisje verlegen. Victor wist niet zo goed hoe te antwoorden. Allereerst had hij de vraag helemaal niet zien aankomen, en daarnaast had hij ook al in eeuwen niet meer voorgelezen. Een aantal keer had hij voorgelezen voor zijn broer William toen hij klein was, en in de rest van zijn leven misschien nog een aantal keer, maar dat was het. Hij wist niet echt wat te doen, maar nam het boek onwennig aan. “Yeah, sure.” Hij sloeg het open waar Sayuri haar bladwijzer tussen de bladen gestoken had, las even de eerste paar zinnen op de pagina in stilte zodat hij wist waar het over ging. Dit moest wel lukken, het was maar voorlezen. Rustig nam hij adem en begon hij zachtjes voor te lezen—ze waren immers nog altijd in een bibliotheek.

Victor las voor over de kledingstijl in Victoriaans Engeland. Niet iets waarvan je verwachtte dat het aan een jong meisje voorgelezen zou worden, maar toch was dat wat er gebeurde. Dit stuk van het boek beschreef de verschillende soorten rokken en onderkleden en hoeden die vrouwen toen allemaal gedragen had. Een aantal herkende Victor, de Victoriaanse stijl was toen ook tot in Duitsland—waar hij zich het grootste deel van die eeuw had bevonden—doorgedrongen. Weliswaar enkel bij de elite. Het gewone volk had zich nooit zoiets kunnen veroorloven. De meters stof die in één jurk gingen, het was bijna niet te geloven. Hij had de kleding zelf dan ook enkel maar van veraf gezien.

Het stuk over vrouwenkleding stopte en hij nam even adem om aan de volgende alinea te kunnen beginnen, maar Sayuri was hem voor met praten: 'Je zou vaker moeten voorlezen.' Hij keek op van het boek, zijn ogen richtten zich op het meisje naast hem. “Dankje.” Hij wist niet goed wat hij verder moest antwoorden, maar zei dan maar: “Al denk ik niet dat er iemand naar me zou willen luisteren.” Victor wist dat hij onzeker moest klinken, maar het was waar wat hij zei: het leek hem niet erg waarschijnlijk dat er veel mensen geïnteresseerd zouden zijn in zijn voorlezen. Hij was altijd al op de achtergrond verdwenen. Briljante ideeën, maar niemand die ze hoorde—of dat had hij toch ooit gevonden. Nu leken sommige van de dingen die hij gedaan had eerder waanzin dan briljant. Misschien maar beter dat niemand geluisterd had.

Het was heel lang geleden sinds hij voorgelezen had. In zijn vorige lus hadden de jongere kinderen hem af en toe kunnen strikken om iets voor hen te lezen, maar sindsdien had hij het niet meer gedaan. Eigenlijk had hij zijn stem gewoonweg heel weinig gebruikt het laatste jaar. Er was dan ook niemand geweest om mee te praten. Niemand die hij kende en ook vreemden vermeden hem liever. Niet dat hij het hen kwalijk had genomen dat ze liever niet met een vreemde zwerver praatten. Hij las wel graag voor, maar was toch ergens onzeker dat er niemand naar hem wilde luisteren. Met de kinderen wist hij dat dat niet zo was, maar hij was op een bepaald moment zo gewend geraakt dat anderen hem als gek bestempelden om hem te kunnen negeren dat hij dat gevoel nog altijd niet kon afschudden. Het meisje haalde haar schouders op. ‘Een actie kan al veel uithalen, het gaat niet om de grootte maar om de poging die je doet. Tenminste dat zou mijn mama zeggen.’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Voor iemand van haar leeftijd—al wist hij natuurlijk enkel haar uiterlijke leeftijd—klonk ze ontzettend wijs. Nieuwsgierig keek ze hem aan. ‘Victor? Wat is je gave?’ Zijn glimlach verdween. Het was soms moeilijk genoeg om het over zijn gave te hebben, maar het aan kinderen vertellen was altijd het moeilijkste. Hij nam diep adem en antwoordde: “Er is een soort energie die zorgt dat mensen leven. Die kan ik bewegen.” Hij wachtte af en liet zo de ruimte voor haar open om vragen te stellen.

De glimlach van eerder verdween zodra ze hem naar zijn bijzonderheid vroeg. Na al die jaren was hij nog altijd bang voor de reacties van anderen. Na een keer diep adem te halen vertelde hij haar dat hij levensenergie kon bewegen. Het was niet echt een volledige, of een duidelijke uitleg, maar het was wel waar hij wou beginnen. Het meisje schonk hem een waterige glimlach die Victor met een kleine glimlach beantwoordde. ‘Het is echt niet veel beter dan die van mij.’ Hij keek haar afwachtend aan, nieuwsgierig naar wat haar bijzonderheid wel niet was dan. ‘Ik kan gevoelens, karakters… van alles over iemand te weten komen met een aanraking. Ook kan ik ze laten voelen wat ik wil.. Empathie noemde mijn ouders het.’ Hij knikte. Hij begreep wel waarom ze dat niet veel beter dan die van hem vond. “Dat moet overweldigend zijn,” zei hij. Hij kon zich niet voorstellen hoe het moest voelen. Hij kon amper met zijn eigen emoties omgaan, laat staan met die van anderen. “Maar het heeft waarschijnlijk ook wel voordelen?” vroeg hij in een poging de atmosfeer weer wat vrolijker te krijgen. Hij kon zich niet voorstellen dat de bijzonderheid van het meisje enkel negatief was. Zelfs zijn bijzonderheid, die door zijn connectie met de dood nogal luguber kon zijn, had er goede dingen aan verbonden. Want het was niet enkel de dood waarmee zijn gave geconnecteerd was, maar ook met het leven.

Er kwam een bevestigend knikje van het meisje. ‘Ik kan er zelfs ziek van worden.’ Zijn ogen verwijden zich kort. Het had hem niet moeten verbazen—hij kon zelf sterven door zijn bijzonderheid—, maar toch deed het dat een beetje. “Dat is verschrikkelijk,” zei hij waarna hij vroeg of er toch geen voordelen aan haar bijzonderheid zaten. Hij hoopte de sfeer zo een beetje vrolijker te krijgen, maar slaagde daar alleszins niet in. Het meisje begon wel met positieve dingen, maar ging al snel weer naar de negatieve aspecten. Ze klonk een beetje als hem, eerlijk gezegd. 'Ik kan voelen wat zij voelen en het veranderen, zo kan ik mensen helpen... Maar het is wel lastig en uitputtend. Ik moet voelen wat ik wil dat ze voelen en tegelijkertijd hun emoties aan kunnen.' Victor keek hoe ze haar handen op de tafel legde terwijl ze verder praatte en hij de informatie verwerkte. Wat ze zei klonk inderdaad nogal lastig en uitputtend. 'Niemand kan mij aanraken, als ik moe ben. Troosten gaat ook niet want ik voel hun emoties, dus moet ik altijd sterk zijn.' Zijn blik ging naar zijn eigen handen die nog altijd in zwarte stof waren gekleed. “Dat snap ik.” Hij hield zijn handen voor zich uit. “Ik heb soms ook moeilijkheden met mijn bijzonderheid. Daar zijn de handschoenen voor.” Hij probeerde haar niet sorry voor hem te laten voelen—het moest zo veel verschrikkelijker zijn voor een kind om niemand aan te kunnen raken—, maar wou haar eerder tonen dat ze niet alleen was.