Remember the days we were innocent

Ella had al dagen een gespannen blik in haar onschuldige, bruine ogen. Haar ouders hadden hun best gedaan, om haar voor te bereiden op het nieuwe leven dat ze zou gaan leiden, zonder haar broer en zus om haar te vermaken en zonder haar vele neven en nichten die een oogje op haar konden houden als de volwassenen het te druk hadden. Ze was veruit de jongste in de familie, maar dat maakte niet uit, iedereen was gek met elkaar waardoor ze al van jongs af aan gewend was dat er iemand was waar ze naar op kon kijken, iemand die haar een boek voor kon lezen of met haar kon verkleden. Kortom, ze was nog nooit zonder haar familie geweest, en vandaag was de dag gekomen. Ella zou naar de lus vertrekken en had haar familie bij zich om afscheid van te nemen.

Haar hand had ze stevig om de vingers van haar vader geklemd, alsof hij zo nooit kon verdwijnen. Het jonge meisje begreep nog niet dat het beter was voor haar om zonder haar mama en papa te zijn. Ouders die ondanks hun leeftijd zoveel tijd en energie in haar staken, wellicht was ze ergens ook wel verwend als jongste van het gezin en met de problemen die ze had. Altijd stonden ze voor haar klaar, maar nu konden ze haar niet meer helpen, dat was simpelweg de waarheid, ze konden haar niet begeleiden in dit deel van haar leven en het feit dat ze elke dag zwakker en ongemakkelijker leek te worden, zorgde uiteindelijk voor de beslissing.

Enkele mensen in de lus wisten er al vanaf dat ze opgehaald moest worden, immers kon ze nooit alleen veilig haar weg naar het huis vinden, het meisje moest dus samen met haar ouders en broer en zus wachtten tot iemand verscheen die haar mee kon nemen. Het was veiliger en beter voor haar, ze was simpelweg te jong om alleen te gaan. Er was iemand in de lus die ook haar taal sprak, Italiaans was en daardoor was voor haar gekozen. Haar bruine ogen gleden naar die van haar moeder terwijl ze haar armen bijna smekend uit stak, ze wilde nog geknuffeld worden. Het duurde niet lang voordat het jonge meisje opgetild werd en haar betraande gezicht verborg in de bekende schouder van haar moeder. De parfum die ze die dag op had gedaan was fleurig, bloemig en best sterk, maar tegelijkertijd bekend. De geur van haar mama, het duurde niet lang voordat ze ook door haar vader en haar broer en zus geknuffeld werd en een kleine rugzak op haar rug werd gehangen, al was er een tweede, grotere met wat bekende spullen van haar die aan de Peculiar gegeven zou worden. Zodat ze nog iets van thuis had.

Het afscheid viel zwaar, maar het was toch duidelijk het moment. Een nog onbekende tiener kwam naar hen toegestapt waardoor Ella haar een verlegen en ietwat ongemakkelijke blik gunde, ze verschool zichzelf half achter de benen van haar broer terwijl ze haar handen om zijn been heen klemde, niemand kon haar zo weg nemen, toch? Het gesprek tussen haar ouders en de tiener kon ze nauwelijks volgen omdat ze met haar gedachten niet op dit moment aanwezig was. 'Ciao, devi essere Olivia?'* Sprak haar moeder zacht terwijl ze haar blik naar de driejarige Ella liet glijden. Immers moesten ze zeker weten dat dit het meisje was dat haar dochter veilig en wel de lus in zou brengen.

*'Hello, you must be Olivia?'

Ella voelde een paar onbekende ogen op haar vallen, het was geen vervelende blik, eerder nieuwsgierig maar dat betekende niet dat het jonge meisje het prettig vond om de aandacht op zichzelf te vestigen. Het leek er op dat haar moeder en de jonge vrouw, Olivia voor nu nog in gesprek waren, zodat ze veilig achter haar broer kon schuilen. 'Lieto di vederla,' sprak de Peculiar, waardoor de moeder van Ella vriendelijk glimlachte, of een poging deed tot. Immers was het nooit makkelijk om afscheid te moeten nemen van een jong kind, een kind dat zo gehecht was aan haar familie en woonplek. Daar geaard was en daar het leven op zou hebben gebouwd mits ze geen bijzonderheid had geërfd. 'Deve essere così difficile per te,' sprak Olivia vriendelijk tegen de ouders, waardoor de vader een wrange glimlach op zijn gezicht toverde. 'Sì,'* het was zijn kleine meisje, naast haar zus natuurlijk. Het zou altijd zijn jongste dochter blijven, zijn kleine prinses. 'Ti prometto che mi prenderò cura di lei. Lei sarà al sicuro, te lo garantisco.' Beloofde Olivia aan de ouders van Ella, waardoor de moeder haar dankbaar aan keek. 'Grazie'** Het was apart iemand te bedanken die voor een dochter zou zorgen, haar in het oog zou houden aangezien de rest de lus niet in konden.

Eindelijk kwam Olivia naar haar toegelopen terwijl de jonge Ella zich nog steeds half verschool, verlegen als het meisje was. 'Devi essere Ella? Sei una ragazza così carina,' De ander noemde haar knap, waardoor Ella haar een onschuldig glimlachje gaf en langzaam knikte. Haar donkere ogen gleden naar haar moeder voor steun, die het duidelijk moeilijk had met het loslaten van haar dochtertje. Geen enkele ouder zou het makkelijk vinden, een kind laten gaan. Het zou beter voor haar gezondheid zijn, zeker omdat ze dan onder de mensen woonde die meer wisten van bijzondere kinderen en ook in staat waren haar te leren wat ze moest leren. Ze had nooit een normaal leven kunnen leiden, maar dat maakte de keuze niet makkelijker. 'Ha qualcosa nella sua voce che le impedisce di parlare,'*** Legde haar moeder uit omdat het meisje stil bleef en enkel gebaarde met haar handen. Ze probeerde met de handgebaren aan te tonen dat ze haar ook knap vond. Ze wees naar het gezicht van Olivia waarna ze met haar kleine handjes een hartje vormde.

Het duurde niet bijzonder lang voor Ella om zich op te warmen naar Olivia toe, ze leek aardig en warm. De rustige blik in de ogen van de oudere Peculiar gaf ook aan dat ze een veilig persoon was om rondom te zijn waardoor het jonge meisje met een licht pruilend lipje afscheid nam van haar broer en zus en langzaam haar handje uit stak naar Olivia zodat deze haar hand vast kon pakken. 'Abbiamo anche preparato delle cose per lei, potresti portare lo zaino grande.'**** Legde de vader uit terwijl hij een rugzak tevoorschijn haalde en die voor Olivia neer zette. Het was iets waar ze extra spullen in hadden gedaan die het meisje zouden moeten helpen met haar heimwee, die ze ongetwijfeld zou ervaren. Ze was zo vaak onder familie te vinden geweest dat het haast niet anders kon dat ze het ging missen. Haar vader boog zich voorover om een kus op haar voorhoofd te drukken waardoor Ella verdrietig hem een knuffel gaf. Hij fluisterde een paar troostende woorden voordat haar moeder haar voor het laatst omhelsde en terug stapte naar haar broer en zus.

* Yes
** Thank you
*** She has something with her voice that prohibits her from talking.
**** We also packed some stuff for her, could you carry the large backpack.

Ella was af en toe een tikkeltje verlegen maar sinds haar ouders haar meerdere malen hadden verteld over Olivia en haar vertrouwden, deed het jonge meisje dit ook. Immers had ze nog geen levenservaringen die haar wat nerveuzer of afwachtende zouden maken. Ze had nichten en neven gehad die dol met haar waren, een lieve broer en zus en ook met de andere kinderen waarmee ze speelde had ze altijd plezier. Haar papa en mama hielden van haar, en dat was ook wel duidelijk aan de manier waarop ze afscheid namen. Ze hadden genoeg spullen voor haar ingepakt zodat ze thuis niet geheel zou missen, dat ze nog wat had dat bekend was voor haar. Gelukkig leek de andere Peculiar haar gebaren te begrijpen. Zeker nadat haar moeder had uitgelegd dat haar stem niet altijd werkte. Meestal wist ze met haar ogen, gezichtsuitdrukking en handen wel duidelijk te maken wat ze wilde of wat ze nodig had. Ze was niet anders gewend. Olivia maakte een kusgebaar terug toen het meisje gebaarde met haar handen dat ze haar ook knap vond. Dat was het enige wat nodig was voor Ella om de hand vast te pakken. Automatisch werd er over de rug van haar kleine hand gestreeld, een beweging die geruststellend en bekend was. Haar vader gaf Olivia de rugzak die hij mee had genomen, waarin de meeste spullen zaten al had Ella er ook een kleine op haar eigen schouders hangen. Een waar enkel een paar knuffels in zaten en een pyjama. 'Ovviamente,' zei de Peculiar vastbesloten. Ze sloeg de rugzak op haar schouder, gelukkig had haar vader ervaring met het inpakken van spullen en was het niet al te zwaar.

Het moment was daar, en het afscheid was bitterzoet. Ze zouden elkaar waarschijnlijk niet meer zien. Haar broer en zus zouden nog verder opgroeien net zoals de rest van de familie. 'Aspetti!' Riep Olivia voordat ze in haar handtas rommelde en papier en pen eruit viste. Gauw krabbelde ze wat op het papier voordat ze het aan Ella's ouders gaf. 'Questo è il mio numero. Così possiamo restare in contatto.' Tranen drupten uit de ogen van Ella, die snapte dat het niet gewoon een paar dagen logeren was. Ze had enkel een keer een paar nachten bij een van haar ooms doorgebracht en dat was al zwaar genoeg geweest. Ze zwaaide toch naar haar papa en mama terwijl ze de lus in liepen. 'Benvenuta nel giro, bellissima ragazza. Questa è la tua nuova casa.' Ze moesten naar het huis toe, daar zou waarschijnlijk een Ymbryne en wat andere kinderen op haar wachtten ook al was ze waarschijnlijk een van de jongsten die in de lus woonden. Haar hand werd losgelaten terwijl Olivia door haar hurken zakte. 'Dobbiamo trasferirci molto rapidamente a casa. Va bene se ti porto io?' Ella knikte enkel bij de vraag terwijl ze zacht snikte. Ze wilde eigenlijk meteen terug naar haar papa en mama maar ze moest dapper zijn. Hen trots maken. Het meisje strekte dan ook haar armen naar de oudere Peculiar toe zodat deze haar veilig op kon tillen.