Fix what's broken

Zo bijzonder was het uitzicht niet meer. Misschien was het de eerste paar keren nog bijzonder geweest maar nu meer dan 1000 dagen van hetzelfde uitzicht begon het zijn charmes wel te verliezen. Misschien was het nog het waard met de gedachte van een hele klim naar boven maken om dan uiteindelijk het uitzicht te kunnen bekijken. Voor Connor ontbrak de hele klim echter. Het koste hem een seconde om hier boven te staan en net zolang om weer terug te zijn. De enige upgrade was dat hij het tegenwoordig door zijn bril beter kon zien. Verveeld keek Connor naar het schouwspel van licht dat iedere avond precies hetzelfde was. Het kon ook niet anders, dat was het punt van de lus. Iedere dag herhaalde het zichzelf en iedere dag verdween alles wat je de dorpelingen aandeed weer. Hun vernietigde spullen herstelde weer, hun dode lichamen ook. Allemaal dankzij Bluebonnet en nu met bonus credits naar Rosefinch. Con had niet het gevoel dat ze hem echt mocht. Alsof zijn bestaan haar niet lekker zat en echt kon hij haar de schuld er ook niet van geven. Zelf wist Connor ook wel dat hij niet echt geschikt was om een mentor te zijn. Uiteindelijk zou hij nooit echt wat bereiken. Misschien was hij het alleen maar omdat ze het zielig vonden dat zijn vriendje een mentor was en hij niet. Of misschien hadden ze echt in hem geloofd en was hij het langzaam aan het verpesten. Hier staan was ook niet heel goed voor zijn levenslust blijkbaar. Zodra hij zich omdraaide kon hij vanuit zijn ooghoek de deur van de vuurtoren zien openen. Meteen draaide de mentor zich naar de vuurtoren. ”Hey!” groette hij vanaf waar hij stond. Een nieuwe peculiar?

Het was een wonder hoe hij van deprimerende gedachten naar compleet normale kon gaan zodra zijn blik viel op een nieuw persoon. Het mechanisme was eenvoudig, alleen peculiars konden binnen komen en daarmee was dat vermoeden al zo goed als bevestigd. Redenen genoeg om voor nu wel de goede mentor uit te hangen en de nieuwe jongeman te groeten. Met iedere peculiar lag het anders, sommige kwamen uit een andere lus en kende het hele gebeuren al, sommige waren compleet nieuw en konden wel wat uitleg en hulp gebruiken. Voor beide gevallen was Connor hier nu. Zijn depressieve klif gedachten kwamen later nog wel, misschien kon hij er straks op drinken. Eerst dit. Zijn blik ging over de nieuwe jongen met zijn zwarte bril, simpele kleding en rugzak. Van zijn kant kwam geen enkel antwoord op Connor’s begroeting. Wat hij wel kreeg was een aparte blik en een hand die naar hem opgehouden werd. Met een vragende blik stapte hij verder op de jongen af. Ergens voelde het onbeschoft maar er leken woorden op zijn dogtag te staan en Connor moest wel dichterbij stappen om ze te kunnen lezen.  Zijn ogen scande over de tekst. Lazar Dimitri, Wolgograd. Zijn blik schoot omhoog. Deze jongen was Russisch? Niet alleen dat, maar hij kwam uit dezelfde stad waar Connor een eindeloze hekel aan had, een stad waar hij half zijn traumas aan te danken had. Zijn blik ging weer naar de tag voor de rest van de informatie. Mute en part-machine. Dat verklaarde veel en tegelijk riep het meer vragen op, vragen die de jongen -robot? cyborg?- blijkbaar niet kon antwoorden. ”Well uh…” begon hij onhandig. Niks had hem op deze versie van mentor zijn voorbereid. ”Well, my name is Connor and yours is Lazar apparently.” Automatisch werd zijn uitspraak van de naam meer Russisch met het accent dat hij normaal zorgvuldig wegdrong. ”Welcome to Bluebonnet’s loop, I’m a mentor here,” ging hij door met zijn introductie terwijl hij zijn hand uithield naar de jongen.

De dog tag die de jongen mee droeg verklaarde zo veel. Daarbij stond erop dat hij uit Wolgograd kwam, wat een hoop toeval was. Zelfs de naam Dimitri kwam Connor bekend voor, maar dat was nog logisch met hoeveel russen dat als naam hadden. Wat onhandig stelde hij zichzelf voor en de jongen leek tenminste te begrijpen wat hij zei. Dat was iets waar hij wat mee kon. Het leek erop dat hij uiteindelijk niet veel bijzonderder was dan de rest, alleen niet kon spreken. Alsnog zou hij de zelfde begeleiding naar Bluebonnet’s huis en de uitleg en rondleiding als hij daar eenmaal was moeten krijgen. Nieuwsgierig keek hij toe hoe de jongen zijn ketting af deed na het handen schudden. Half wilde Connor al beginnen over hoe hij de tag al gelezen had, maar Lazar wees duidelijk maar naar een woord van de hele tekst. Wolgograd. Vervolgens hield Lazar zijn hoofd schuin en de boodschap kwam semi over en ergens was het ook wel schattig om hem zo te zien doen. Dat was oneerlijk, Connor was het officiële puppy van de lus. Zijn rang ging hij niet zomaar over laten nemen. Zijn blik was nog wat vragend terwijl hij probeerde uit te vinden welk antwoord de jongen naar op zoek was. ”I’m from there, Wolgograd,” begon hij. Als hij mute was ging Lazar zijn geheimen toch niet door kunnen vertellen, het was ideaal. ”And I’m guessing you are too,” voegde hij eraan toe met een kleine grijns.

Zo goed en zo kwaad mogelijk als het ging probeerde Connor te ontcijferen wat Lazar bedoelde met zijn gebaren. Het maakte het uitvoeren van zijn mentor taken er misschien niet het makkelijkste op, maar hij deed zijn best. De jongen wees op zijn plaatsnaam en Connor kon net zo goed toegeven dat het was waar hij vandaan kwam. Een interessant toeval. Hoe blij hij er echt mee was wist hij niet zeker. Het was niet alsof bijna dood gaan aan drugs op de straten in Wolgograd echt zijn favoriete herinnering was, aan de andere kant kon hij Lazar daar moeilijk de schuld van geven. Zijn volgende vermoeden werd beantwoord met een knik en de jongen deed zijn ketting weer om zijn hals. Het voelde nog steeds raar om geen gesproken antwoord te krijgen. Het betekende dat het gesprek compleet van zijn kant kwam. ”I’m assuming you’re looking for Bluebonnet’s place,” ging hij weer terug naar de zaken. ”So just follow me,” ging hij door terwijl hij gebaarde naar Lazar om hem te volgen en hij zich omdraaide. Nog even keek Connor hem inschattend aan, maar hij kon moeilijk zijn gedeelde hond hier achter laten. ”Kroshka!” riep hij uit waarop de hond uit het struikgewas gerend kwam. De echte reden dat hij tegenwoordig nog bij de kliffen kwam. Het was zijn favoriete gebied om de hond uit te laten. Officieel was zijn naam nog steeds Alto, maar Connor schatte in dat Lazar de Russische naam wel zou waarderen. Meteen ging de hond op de onbekende af met kwispelende staart.

De wetenschap dat de jongen uit Rusland kwam was interessant, maar daar konden ze straks wel bij stilstaan. Er was meer dat hij moest doen en Connor nam aan dat de weg wijzen daar ook onderdeel van was. Het liefst was hij gewoon terug naar het huis geteleporteerd zonder de wandeling, echter wist de jongen dan nog niet hoe hij bij Bluebonnet’s plaats moest komen. In plaats daarvan gaf Connor hem de instructie om te volgen voor hij Kroshka/Alto bij zich riep. Met een kleine glimlach keek hij toe hoe Lazar bij de hond knielde om het dier te kunnen aaien. De hond leek dat effect te hebben op de meeste die hij tegenkwam. Ergens verbaasde het hem hoe voorzichtig hij om ging met de hond, alsof te hard aaien hem meteen door midden zou hakken. Stil bleef Connor daar staan terwijl hij op zoek ging naar iets wat nog gezegd kon worden. Iedere vraag die hij normaal zou stellen kwam nergens. Het enige wat hij kon doen was verder gaan met gokken en aannemen van dingen en proberen het vooral bij ‘ja’ en ‘nee’ vragen te houden. Nog even konden ze hier ook wel blijven staan terwijl de echte hond van het gezelschap de aandacht opeiste. ”Is this your first loop?” begon hij met de makkelijke vragen.

Dat het niet compleet als wat hij gewend ging betekende niet dat Connor zich niet aan de situatie aan kon passen. Snel genoeg daagde het dat de beste optie was om voor simpele vragen te gaan die met knikken en hoofdschudden ook al dingen verduidelijkte. Zijn volgende vraag of dit de eerste lus was werd beantwoord met een knik. Zie, dat was nieuwe informatie waar hij wat mee kon. Dat betekende dat er dingen uitgelegd moesten worden, nam hij weer aan. ”Just punch me or something if it’s information you already know,” begon hij met een grijns. Tegelijk hield hij genoeg afstand dat het geen mogelijkheid was. Connor had er weinig zin in om geslagen te eindigen. ”So loops, they repeat themselves, which means anyone who isn’t a peculiar doesn’t remember anything of what happened and does it all over again.” Zijn blik ging nu wel inschattend naar Lazar om te kijken hoeveel informatie daarvan nieuw was en hoeveel al bekend was. Niet dat de jongen er iets over kon zeggen. Uiteindelijk moest hij maar lijden als hij al bekend was met de feiten. ”This loop does the same thing.” Zijn blik gleed over de half-robot, bedenkelijk voor een seconde. Misschien… ”And it rains every day, I figured that might be good information to have.” Connor was nog slim genoeg om te weten dat elektronica en water niet goed samen gingen. Hoe het werkte voor Lazar had hij geen idee over, maar de informatie kon toch geen kwaad om te hebben.

De meeste die bij lussen kwamen hadden uiteindelijk wel een idee van wat het was, al was er het deel dat er compleet verongeluk eindigde en nieuw tot alles was. Met het gebrek aan antwoorden had Connor geen idee onder welke categorie Lazar viel. De eerste leek hem nog logischer met het feit dat de jongen een part-machine was. Dat klonk alsof het zijn peculiarity was en ongetwijfeld wist de jongen er van af. Toch kon het geen kwaad om het basis concept uit te leggen voordat Girolamo of Bella zich over de regels zouden ontfermen. Er kwam geen indicatie dat de informatie al bekend was. Na een seconde aan twijfel deelde hij ook maar mee dat het iedere dag opnieuw regende. Een feit waar hij Bluebonnet soms nog voor vervloekte. Er waren vast wel betere dagen die ze had kunnen uitkiezen voor het maken van haar lus. Met zijn hoofd opnieuw licht gekanteld keek Connor toe hoe Lazar naar de lucht keek en vervolgens op de pols van zijn linkerarm tikte. De plek waar normaal gesproken een horloge zou zitten. Oh. ”I’m assuming you mean when it rains,” grijnsde Connor wat schaapachtig naar de jongen. ”Every day at exactly 14:53 it starts and it doesn’t stop until 15:26, so that’s about half an hour of rain.” Waarschijnlijk was het nog een bonus dat het niet langer dan dat duurde. Fuck de loop in Amerika waar het de hele dag door alleen maar regende. ”All the other stuff Rosefinch or Girolamo will probably explain to you,” ging hij door. Het was al een hele opluchting dat Connor dat deel niet hoefde te doen.

Na veel te veel dagen die allemaal precies hetzelfde gingen kon Connor waarschijnlijk iedere actie van iedere dorpeling uit zijn hoofd opsommen als het moest. Als hij hier niet zijn redenen had gehad om te blijven was hij allang weg naar een nieuwe lus. In plaats daarvan was hij hier in Inndyr mentor aan het spelen en aan het vertellen over de lus waar Lazar nieuw in was. Een antwoord kwam, zoals verwacht, er niet op anders dan een knik. De regels en verdere uitleg kon hij wel van een van de leiders van het verblijf krijgen. Daar waren ze tenslotte voor. Hopelijk zouden ze ook weten hoe ze overweg moesten gaan met een jongen die niks terug zei want Connor voelde keer op keer hoe het gesprek stil leek te vallen. Met een zucht vervolgde hij de weg naar het gebouw. ”So,” begon hij na een te lange stilte. ”Is there any way at all you can communicate or are we just supposed to take a guess every time?” vroeg hij, bitterder dan hij echt wilde klinken. Snel genoeg gooide hij er een glimlach achteraan om Lazar niet verder te beledigen. Ondanks het gebrek aan een goed gesprek mocht Connor hem nog wel, redelijk. Tegelijk voelde hij genoeg afgunst tegenover het feit dat hij uit Wolgograd kwam alleen al.