Mensen tot leven brengen was Victor nog nooit gelukt. Niet met zijn bijzonderheid, niet met wetenschap. Het vrat nog vaak aan hem: al die mensen die verdiend hadden om te leven—zo veel meer dan hij zelf verdiende—, maar waren gestorven. Kleinere dieren—iets als een vogel of een kat, misschien in de juiste omstandigheden zelfs een hond—had hij kunnen terugbrengen, maar nooit een mens. Een bewustzijn dat zo prachtig was, was onmogelijk om uit de handen van de dood te rukken. En toch wou hij dat het kon. ‘I know right. If everyone could be saved, seven billion people, at least from an early, sudden or unfair death... imagine what the world could be like.’ Een glimlach kwam op zijn gezicht bij de gedachte. “It would be perfect.” Zijn ogen ontmoetten de hare en voor het eerst sinds hij wakker was geworden scheen de glimlach ook door in zijn blik. “And now I’m here with you, it seems possible when for so long it didn’t.” Het was lang geleden dat hij ergens echt in had geloofd, een doel had gehad, maar hier met Alicia leek alles mogelijk.