Make or break

Zeal was in genoeg relaties geweest. Hij had zelfs een huwelijk gehad van zeven jaar. Je kon erover in discussie gaan in hoeverre dat een echt en eerlijk huwelijk was, aangezien zijn partner destijds niet had geweten dat hij met de tweelingbroer van zijn geliefde was getrouwd. Maar ongeacht of het als een oprecht huwelijk werd beschouwd of niet, toch had Zeal toen alle problemen meegemaakt waarmee een huwelijk en een relatie kwam. Uit die zeven jaar had hij gedacht dat hij wel alles had meegemaakt. Dat hij precies wist hoe hij elk probleem in een relatie moest oplossen en dat hij ook precies wist hoe hij een relatie goed had kunnen laten verlopen. En toch, toch wist hij niet wat hij nu moest. Vanaf het begin al was zijn relatie met Connor een geval apart geweest. Toch had hij er nooit echt problemen mee gehad. Immers had hij altijd geloofd dat de jongen wel van hem hield en hij hen stiekem wel als een relatie beschouwde. Echter kon Zeal zich daar nu niet meer van overtuigen. Het voorval had ervoor gezorgd dat Zeal alles begon te twijfelen. Dat hij terugkeek op hun tijd samen met een andere blik. Een blik van jaloezie en verdriet. Hij wist niet wat hij ervan moest vinden en hij wist ook niet wat hij ermee aan moest. Hij wou Connor niet verliezen, maar hij wist ook niet of hij de jongen kon vergeven. Dus had hij hem gezegd dat hij tijd voor zichzelf nodig had. Ergens had hij de hoop dat ze er wel uit zouden komen. Ze hadden al zoveel rare dingen meegemaakt, dit kon er ook nog wel bij. Maar hoe? Dat wist hij niet. Aangezien de bibliotheek nog altijd het deel was van het verblijf die het meest leeg was, had Zeal besloten om zich daar elke dag maar te bevinden. Het was een rustige plek waar hij naar kon denken en ook eventueel afleiding kon zoeken als hij het nodig had. Zo ook nu zat hij er weer. Hij had een boek voor hem liggen maar hij las het niet. Hij keek enkel uit het raam, verzonken in gedachtes en proberend om nou eindelijk een antwoord te vinden. Hij wou Connor immers ook niet voor eeuwig laten wachten, maar hij wist ook dat hij er wel zeker over moest zijn als hij er voor zou gaan.

In gedachte verzonken keek hij naar buiten, nog steeds niet wetend wat hij met de situatie aan moest. De gevoelens kwamen elke keer weer terug als hij eraan dacht, maar gelukkig was het nu wel makkelijk om er nog rationeel over te denken, om helder na te blijven denken. Dat betekende niet dat hij nu wel wist wat hij moest doen of hoe het nu verder moest, maar hij was in ieder geval rustiger en iets verder in zijn staat van doen. Doordat hij zo in gedachte verzonken was, hoorde hij de deur van de bibliotheek niet eens open gaan. Verbaasd keek hij daarom ook op zodra iemand zijn nam sprak. Meteen had hij de stem herkend en keek hij daarom ook meteen om. Daar stond Connor. Hij zag er nog slechter uit als voordat ze hun liefde naar elkaar hadden geuit. Voor een seconden vroeg hij zich af of Connor in paniek weer met iemand had geslapen, maar die gedachte duwde hij snel weg. ”Connor,” reageerde hij op dezelfde wijze. Hij deed de bril af die hij op had gehad voor het lezen en legde deze boven op het boek. Hij richtte zijn blik terug op de jongen. ”What are you doing here?” vroeg hij hem kalm, ook al waren die sterke gevoelens er nog steeds.

Eerlijk gezegd had hij niet verwacht dat Connor naar hem toe zou komen. Immers was Connor iemand die gevoelens liever vermeed dan dat hij ze confronteerde, maar het leek erop dat het hem te lang had geduurd. Of tenminste, daar ging Zeal vanuit. Het was ook niet zijn bedoeling geweest om Connor in onzekerheid te brengen. Hij wou echter niet in zeggen op een relatie of juist een relatie eindigen als hij het niet zeker wist. Hij wou er zeker van zijn zodat hij er geen spijt van zou krijgen. Als hij er niet zeker van was konden ze er beiden onder lijden. Zeal legde zijn bril weg. Hij deed zich voor als rustig en kalm, maar van binnen woelden genoeg gevoelens. Hij vroeg de jongen wat hij hier deed. Connor schraapte zijn keel. ”I wanted to talk,” gaf de jongen aan. Zeal knikte eens. Hij kon wel nagaan waarover de jongen wou praten, maar hij wist niet of zo’n gesprek anders zou verlopen dan het gesprek wat ze eerder hadden gehad. ”If you want to, or I can just leave again,” voegde de jongen er nog snel aan toe. Zeal keek de jongen aan terwijl hij een hand onder zijn neus liet gaan. Zeal kon wel nagaan waarom de jongen dat deed. ”It’s alright. I don’t mind talking,” antwoordde Zeal. Hij gebaarde naar de andere stoel als teken dat Connor er plaats mocht nemen. ”It seems like you haven’t taken good care of yourself lately,” merkte Zeal op en richtte zijn blik weer op de jongen. Hij kon wel nagaan waar de jongen mee bezig was geweest terwijl de twee elkaar nauwelijks hadden gezien, maar hij kon het niet helpen dat zijn gedachtes dan toch weer de verkeerde kant op dreven.

Dat de jongen naar hem toe was gekomen verbaasde hem ergens wel. Kennelijk was de onzekerheid zo erg geweest dat de jongen nog liever de confrontatie aan ging. Ondanks de woede die Zeal nog altijd voelde, voelde hij ook lichte bezorgdheid zodra hij zag hoe de jongen eraan toe was. Het leek erop dat de jongen zich fysiek verslonsde als het mentaal niet goed ging. Op zich een logische reactie. Ergens was het een wonder dat Zeal er nog zo normaal bij zat. Het was stilte voor de storm. Hij had er niks op tegen om te praten en gebaarde dat Connor plaats moet nemen. Het onderwerp zelf aansnijden deed hij niet. In plaats daarvan begon hij over het uiterlijk van de jongen. De jongen knikte en ging kort met een hand door zijn haren heen. ”I’m fine,” antwoordde Connor, wat Zeal meteen als een leugen beschouwde. Niemand die er zo uit zag kon oké zijn. Hij ging echter niet meteen op in. Het laatste wat hij op het moment wou zijn was een bezorgd vriendje. Dat verdiende de jongen niet. ”I haven’t been doing anything but coke in the shed.” Zeal fronste en voelde de woede terug komen. Even week hij zijn blik weer af. Opnieuw weerhield hij zichzelf ervan om er een opmerking op te geven. In plaats daarvan nam hij een teug lucht om zichzelf tot rust te roepen. Later zou hij wel op het zorgwekkende onderwerp terug keren, als Connor dan nog zijn zorg was. ”But that isn’t important,” sprak de jongen verder. Zeal richtte zijn blik terug op hem. ”It isn’t,” bevestigde hij. ”Not right now.” Even keek hij de jongen aan. Het was lastig om zijn kalmte te bewaren en toch wist hij dat het hun gesprek makkelijker zou maken als hij rustig bleef. ”I think it’s clear to the both of us that we’ve never had a relationship like this before. Hell, we both probably never had this bond with someone else before,” begon Zeal. Hij bleef Connor aankijken, ook al moest hij daarvoor moeite doen. ”That’s why I don’t want to end it. I don’t want to lose you nor what we have or can have,” sprak hij verder. Een zucht verliet zijn lippen. Een zucht van zware gevoelens die in hem om gingen. Hij voelde dat welbekende zware gevoel alweer in zijn maag, maar hij probeerde zich sterk te houden. ”But I can’t trust you, not yet,” voegde hij eraan toe. Hij kon nog meer vertellen, maar hij wou eerst horen wat Connor er tot nu toe van dacht en hoe hij erop zou reageren.

Beiden konden ze wel nagaan waar ze over zouden praten, maar ergens wist Zeal niet of het zou helpen. Hij wist niet of dit gesprek anders zou lopen als hun vorige gesprek. Hij had het gevoel dat hij nog precies hetzelfde dacht en hij had nog geen oplossing kunnen vinden voor dit alles. Toch wist hij ook dat hij zich niet voor eeuwig kon opsluiten in de bibliotheek -zeker niet als hij wou voorkomen dat Connor in een coma eindigde aan een overdosis- en dus besloot hij het maar te proberen. Aangezien Connor al liet merken dat hij het gesprek aan wou gaan, ging Zeal er in mee. Hij begon met het vertellen wat hij wel zeker wist. Hij wist dat hij Connor zou missen en dat hij waarschijnlijk nooit meer iemand zoals hem ooit zou vinden. Ook die liefde zou hij voor eeuwig moeten missen. En was dat het waard? Hij wou het niet missen. Maar Connor vertrouwen kon hij ook niet. Hij wou nog meer zeggen, kon nog meer zeggen, maar hij wou niet de enige op de praatstoel zijn. Hij wou het de ander niet te makkelijk maken. Dus bleef hij stil. Connor knikte. ”What if we agreed on.. things?” stelde de jongen voor. Lichtjes trok Zeal een wenkbrauw op. Hij begreep nog niet wat de jongen bedoelde, maar hij was op zich al blij dat Connor überhaupt een idee had van hoe dit verder moest. ”You don’t have to trust me, that’s fair, but we could make rules,” legde de jongen verder uit. Zeal knikte eens langzaam. Op zich klonk het niet verkeerd. Maar wat voor regels zouden het zijn? ”Because I'd do anything for it to not end.” Zeal keek op van de zachte woorden en zuchtte zachtjes. ”I know,” mompelde hij. Even keek hij de jongen zwijgend aan, voordat hij naar hem toe boog en diens hand vastpakte om vervolgens hun verstrengelden handen op de tafel neer te leggen. Zijn blik ging naar hun handen. Zachtjes wreef hij met zijn duim over de rug van de hand van de ander heen. ”What kind of rules?” vroeg hij nu verder.

Het leek erop dat Connor ook had zitten nadenken. Iets waar Zeal op zich opgelucht over was, aangezien hij er eigenlijk vanuit was geweest dat de jongen er liever niet over na zou denken en er ook alles aan zou doen om dat te voorkomen. Als hij het hoorde van de cocaïne zou hij ook denken dat Connor ook zeker een poging tot had gedaan. De jongen stelde voor om regels te maken. Het was een idee. Zeal wist nog niet of hij er enthousiast over was, maar het was tenminste iets. Voordat hij er verder op in ging boog hij naar voren om de hand van de ander vast te pakken. Enkel om te laten weten dat hij nog steeds om de ander gaf, ook al kon hij het niet zeggen. Vervolgens vroeg hij aan wat voor soort regels Connor zat te denken. Connor haalde even diep adem voordat hij antwoordde. ”All the stuff, don’t sleep with other people, do whatever people in normal relationships do,” legde de jongen uit. Lichtjes fronste Zeal. Dus basically alles wat vanzelfsprekend was in een normale relatie? Licht verward keek hij Connor aan, die ook de verwarring in zijn eigen worden leek te zien. ”Not that we have a relationship,” voegde de jongen er gehaast aan toe. Zeal’s blik werd wat droog, waarna hij wat naar achteren leunde in zijn stoel. ”Right. We’re not in a relationship, but you want to set up rules that exactly would define a relationship?” ging Zeal nu na. Hij wist niet in hoeverre hij de ontkenning van de jongen nu kon hebben. Hij kreeg de neiging om zijn hand terug te trekken, maar bleef Connor’s hand koppig vasthouden. ”I don’t mind setting up the rules,” begon Zeal nu en boog weer iets naar voren om Connor doordringen aan te kijken. ”But then you have to admit that we’re in a romantic relationship.”

Dat Connor regels op wou stellen was een begin. Zeal wist niet goed wat voor regels het moesten zijn, maar als het hen kon helpen stond hij ervoor open. Zodra Zeal echter voor verduidelijking vroeg over de regels, kwam Connor met een opvallend antwoord. Hij wou regels maken die eigenlijk de grenzen van elke normale relatie aanduidde, maar nog altijd schoot hij meteen in de ontkenning en zie hij dat ze toch echt niet in een relatie waren. Zeal fronste en herhaalde Connor’s woorden, zodat ook hij kon in zien hoe krom het klonk wat dat jongen zojuist had gezegd. ”We’re not,” mompelde de jongen zacht. Nog steeds hield hij er aan vast. Het was genoeg. Tot zover had hij de ontkenning kunnen trekken, maar nu dat ze op zo’n belangrijk punt waren, kon hij het niet nog langer hebben als de jongen het nog langer zou ontkennen. Hij moest het maar ondergaan. Dus zei Zeal dat hij er in mee zou gaan, dat hij de regels zou opstellen, als de jongen zou toegeven dat ze een romantische relatie hadden. Meteen zag hij de paniek bij Connor oplaaien. Zwijgend keek hij de jongen aan terwijl hij hem met grote ogen aankeek. Zeal kon wel nagaan dat Connor zo reageerde vanwege zijn bindingsangst en verbaasd erover was hij niet eens. De andere wende zijn blik af terwijl hij slikte. Zeal voelde de spanning stijgen. Wat was belangrijker, hun relatie of de veiligheid van de ontkenning? ”Maybe we’re in a romantic relationship,” gaf de jongen uitendelijk toe. Ondanks de situatie drong een klein glimlachje zich toch rond Zeal’s lippen. Even keek hij naar hun handen zodra Connor’s greep zich verstrakte, waarna hij met zijn andere hand geruststellend over die van Connor heen wreef. ”Good,” murmelde hij zachtjes. Natuurlijk was de ‘maybe’ er nog altijd als een stok tussen de deur, maar ook die zou uiteindelijk verdwijnen. Daar zou Zeal wel voor zorgen. ”What things do you deem normal in a romantic relationship?” vroeg Zeal na. Hij kon wel zijn mening erover geven, maar hij had het gevoel dat hij iets meer ervaring had in een normale relatie -voor zover je zijn relatie met Loras normaal kon noemen- en wou eerst liever weten hoe Connor erover dacht. Dan zou hij daarna de jongen erin kunnen helpen.

De ontkenning was hem te veel en Zeal wist dat het veel was om te vragen, maar misschien zou dat het enigszins eerlijk maken. Het zou nooit het alles goed maken, maar het was een goed begin. De paniek borrelde meteen op bij de jongen, maar toch gaf hij er dan uiteindelijk aan toe. De maybe werd er aan toegevoegd, maar hij gaf het wel toe. Het was goed genoeg voor nu. Zeal wist dat hij het met kleine stapjes moest doen, dus zou hij het hier bij laten. Met een simpel woord complimenteerde hij de jongen, waarna hij weer tot zaken kwam. Hij vroeg hem hoe hij een normale relatie voor zich zag. Zelf had hij wel een idee, maar hij had zo een voorgevoel dat het voor Connor anders lag. De jongen fronste lichtjes voordat hij antwoord gaf. ”I don’t know,” begon de jongen. Iets waar Zeal weinig aan had, dus bleef hij wachten op meer. ”Do what the other person says?” gaf Connor dan als voorbeeld, waarop Zeal fronste. Dat klonk nou niet bepaald als een goede relatie. ”And you know, do romantic things," voegde de jongen er omslachtig aan toe. Dus eigenlijk wist hij niks. Goed, dat betekende dat het nog erg lastig kon worden, want Zeal had weinig zin om alles stuk voor stuk uit te leggen, maar wou wel een goed functionerende relatie hebben. Hij slaakte een zachte zucht en probeerde te bedenken wat een goed punt was om mee te beginnen. "A good relationship is about honesty, balance and trust," begon hij. God, wat begon dit toch weer psychologisch te klinken. "You need to be honest about your feelings, like if something is bothering you or if you disagree or want something. You need to be honest to the other person, but also to yourself. Be yourself and don't pretend to be someone else for the sake of the other person. " Dat was het eerste punt nog twee punten te gaan. "Balance means that the two persons in the relationship should feel like the giving and receiving ends are equal. One shouldn't be giving all the attention and the other shouldn't always be asking about it. You need to be considerate of each other, think of each other feelings and make sure that you're both content with how the relationship is." Zijn blik gleed af naar hun handen, wetend dat op het derde punt nog te veel ontbrak. " Trust is the thing that holds it together. It's trusting in the other that they do their best in the relationship, that they will be honest with you if there's something wrong and that they will stay true to themselves. And it's trust in the relationship. That you believe that it can work, that you will put work in it to make that believe true and that you won't give up on it easily when things get difficult." Duidelijk hadden ze daar nog dingen te bespreken. Het waren geen regels, maar vanuit de punten kon hij wel de regels op stellen. Zijn blik ging terug naar connor. " What are your thoughts on it? Do you have any questions?"