No cure is coming

Verveeld kraste Seji met zijn lange scherpe nagels over het beton heen van de lage muur waar hij op zat. Zijn blik ging even omhoog naar de kapel waar hij in kon gaan, maar zelf was hij liever buiten dan dat hij in een verlaten gebouw ging zitten. De enige reden waarom hij hier überhaupt was, was omdat hij eerst nog een teken moest krijgen voor zijn baas voordat hij verder kon gaan met het plan. Zo moeilijk was het allemaal niet, maar hij wist wel beter dan tegen de orders van zijn vader in te gaan. Wachten was echter totaal niet zijn ding, waardoor hij zich al snel begon te vervelen. Hij besloot zichzelf maar in beweging te houden en klom op de muur zodat hij erop stond. Even keek hij omhoog naar het dak van de kapel, zijn sprong berekenend voordat hij deze nam. Met een simpele en elegante sprong belandde Seji op het dak. Hij rechtte zijn rug en keek over de omgeving uit. Het was een best mooi zicht, alleen zo saai. Waarom moest hij hier nou weer zijn? Ja het was om zijn broer of whatever in de gaten te houden, maar die jongen kon dat toch ook zeker zelf? En waarom moest Seji het nou weer doen? Seji wou actie! Moorden, martelen en achtervolgen! Niet dit babysitten – wat best ironisch was aangezien hij vele jaren jonger was. Het uitzicht verveelde hem ook al snel en met een zucht liet hij zich achterover op het dak vallen. De klap voelde hij in zijn rug maar hij was te koppig om een krimp te geven. In plaats daarvan staarde zijn blauwe ogen naar de heldere hemel. Kon hij maar vliegen, dan was het allemaal een stuk leuker – ook al kon hij ook wel ver komen met zijn krachten. Langzaam sloot hij zijn ogen terwijl hij genoot van de wind die langs zijn gezicht streek. Misschien kon hij wel een klein dutje doen. Zolang hij het geluid van zijn mobiel maar aan het staan was het goed, toch? Seji krulde zich op. Zijn staart sloeg hij om zijn lichaam terwijl hij zijn hoofd op zijn armen legde. Hij wou net een poging doen tot slapen toen hij plots geluid hoorde. Zijn kattenoren schoten meteen naar voren en zijn ogen opende zich meteen. De voetstappen hoorde hij duidelijk en ze kwamen dichterbij. Op zijn hoede rolde hij zich op zijn buik en kroop hij dichter naar de rand toe. Nieuwsgierig keek hij even over de rand heen om daar een jongen te zien. Hij herkende de jongen niet, maar hij was natuurlijk meteen nieuwsgierig – en zijn nieuwsgierigheid nam al snel de overhand, vooral als hij zich zo verveelde. ”What are you doing?” vroeg Seji al snel, zich niet echt beseffen van de positie waar hij zich in bevond. Zodra hij zich het realiseerde kwam hij recht en sprong hij naar beneden. Net zoals een kat kwam hij veilig op zijn voeten terecht en stapte al snel dichter bij de vreemde jongen. ”You look scared,” gaf Seji meteen zijn mening terwijl zijn blauwe katten kijkers over de jongen heen gleed.

Het leek erop dat zijn nieuwsgierigheid en geduld werden beloond met het gezelschap van een vreemde jongen. Vragend keek Seji naar de achterkant van de jongen. Hij leek haast buiten adem te zijn. Waarom leunde hij tegen de muur aan? Was er iets mis? Nieuwsgierigheid overspoelde hem en al snel stelde hij de vraag. De geschrokken reactie zorgde ervoor dat ook Seji meteen op zijn hoede was. Zijn blik schoot naar iets waar de jongen naar greep, maar Seji zag niks. Het zorgde echter voor genoeg argwaan. Echter leek er niks verder te gebeuren. De jongen keek hem enkel geschrokken aan. Dat was het punt dat Seji besloot maar weer op de vaste grond te komen zodat het gesprek makkelijker gevoerd kon worden. Seji wist niet of hij er nou erg geïntimideerd overkwam met zijn zwarte kleren, katten oren en staart, maar de jongen zette nog een stap naar achteren. Misschien vertrouwde hij hem niet – wat logisch was want Seji had hem zo kunnen vermoorden als hij dat had gewild. Zijn mening werd ongegeneerd gegeven, hopend dat een uitleg zou volgen. In plaats daarvan kwam er ontkenning. ”I’m not scared,” antwoordde de jongen. Seji had zijn katten gehoor niet nodig om de trilling in diens stem te ontdekken. Wat droog keek hij de jongen terug aan. ”I’m nervous at most,” ging de jongen verder met zijn argument. Seji grijnsde wat, maar besloot het spelletje mee te spelen. ”Of course,” reageerde hij. Hij deed geen moeite om zijn woorden er gemeend uit te laten komen. ”What are you ‘nervous’ about then?” vroeg hij verder, hopend dat hij hierop wel een eerlijk antwoord kreeg.

Natuurlijk was de jongen niet bang, nee, hij was gewoon wat nerveus. Yeah right. Ach ja, het zorgde ervoor dat Seji’s nieuwsgierigheid er niet minder op werd, waardoor hij het spelletje besloot mee te spelen en de jongen vroeg waarvoor hij dan ‘nerveus’ was. ”Hollows,” antwoordde de jongen kortaf. Bedenkelijk keek Seji hem aan. Waar had hij dat woord eerder gehoord? Vaag herinnerde hij zich iets dat het belangrijk was en dat hij het zich dus zeker wel moest herinneren. Oh fuck, waarom lette hij niet beter op als zijn vader dingen uitlegde? Met een frons pakte hij zijn mobiel erbij en begon hij door de notities te bladeren. ”Oh right, the invisible cthulhu,” las Seji uiteindelijk hardop voor. Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij zijn mobiel weer weg stopte en zijn blik terugging naar de jongen. ”I’d be scared for invisible tentacles as well, you never know what they grab,” plaagde Seji de jongen, waarna hij zachtjes grinnikte. Overduidelijk onderschatte Seji de wezens en hoogstwaarschijnlijk zou hem dit ook vroeg of laat in de problemen werken. Zijn roekeloosheid en naïviteit deed dat vaak genoeg. ”So I’m going again,” begon de jongen plots. Seji keek op en zijn oren begonnen wat teleurstellend naar beneden te hangen. ”Aw,” mompelde Seji zachtjes. Had hij eindelijk gezelschap en afleiding gevonden, ging de jongen alweer weg. Even keek Seji hem na terwijl de jongen zich omdraaide. Seji wou hem gedag zeggen toen hij zijn mobiel voelde trillen in zijn zak. Opnieuw pakte hij zijn mobiel erbij en merkte hij een bericht op van zijn vader. Eindelijk. Een grijns begon zijn lippen te sieren. Hij keek op toen hij zag hoe de jongen zich weer naar hem omdraaide. Snel stopte Seji zijn mobiel weer in zijn zak. ”Want to come along?” vroeg de jongen hem, waarop Seji’s oren weer meteen recht op piekte. ”Yes please!” reageerde Seji enthousiast en stond in een paar snelle passen naast de jongen. ”So, where are we going?” vroeg Seji hem vervolgens met een enthousiaste glimlach terwijl hij om zich heen keek voor een clue waar ze heen zouden gaan.

Het simpele antwoord klonk hem bekend in de oren, maar Seji wist niet zo snel waarvan. Vaag herinnerde hij dat Jeremy erover had gesproken, waarop hij zijn mobiel erbij pakte om de belangrijke notities te lezen. Ja hoor, daar stond de memo. De beschrijving was weer erg helder en Seji moest toegeven dat hij alsnog weinig begreep van hollows. Het enige wat hij begreep was dat ze gevaarlijk waren, onzichtbaar waren en kennelijk tentakels hadden. Seji had genoeg vertrouwen in zichzelf om te weten dat hij zich goed genoeg kon verdedigen, maar hij kon wel begrijpen dat ieder ander er bang voor kon zijn – ook al weerhield hem dat er niet van om een flauw grapje te maken. De grap leek niet geheel in de smaak te vallen en de jongen zei ook al snel dat hij weer terug zou gaan. Teleurgesteld bleef Seji staan, wetend dat hij hier moest blijven totdat hij een teken kreeg van zijn vader en dat zijn afleiding nu weer weg zou gaan. Dat was totdat karma hem plots mee zat en hij een bericht van zijn vader kreeg en de jongen zich omdraaide om hem uit te nodigen. Enthousiast ging Seji eropin en stond hij in een paar passen naast de jongen. Hij negeerde de zenuwen bij de jongen naast hem en vroeg hem in plaats daarvan enthousiast waar ze heen zouden gaan. ”Back to the house..?” antwoordde de jongen vragend. Seji keek op en keek de jongen licht verbaasd aan. ”Oh you’re one of those peculiars too? Oh I’m lucky!” exclameerde hij vrolijk met een brede glimlach. ”You see, I’ve just entered the loop, so I haven’t gone to the house yet – and now I’ve got my own guide!” legde hij even enthousiast uit. ”I’m Blake, by the way,” stelde de jongen zichzelf voor, waardoor Seji’s glimlach breder werd. ”Nice to meet you Blake, I’m Seji!” stelde Seji zich voor. Zijn blik bleef hangen bij de jongen terwijl de nieuwsgierigheid nog altijd sterk aanwezig wat. ”So Blake what is your power, or peculiarity as people here call it,” vroeg hij vervolgens met een kleine grijns die zijn scherpe hoektanden lieten zien.

Seji wist niet waar ze naar toe gingen, maar zodra hij hoorde dat ze naar ‘het huis’ gingen, wist Seji al wel wat de jongen bedoelde. Perfect! Hij had zowaar een eigen gids gestrikt voor de reis naar het verblijf. Seji had niet gedacht zo snel al iemand tegen te komen van het huis, maar kennelijk zat het geluk hem eindelijk eens mee. De frons werd genegeerd terwijl Seji hem enthousiast aankeek. ”Yeah, I’ll be your guide, sure,” reageerde de jongen, waarop Seji enthousiast knikte. ”Perfect!” exclameerde hij, waarbij een miauw verwikkeld leek met zijn stem. Vroeger had hij als kind enkel kunnen miauwen, nu had hij wel geleerd om te praten, maar soms kon er nog een miauw verstrikt raken in zijn woorden als hij erg enthousiast was of te gehaast wou praten. De twee stelden elkaar voor waaruit Seji concludeerde dat de twee nu vrienden waren. Wat een geluk had hij! Enthousiast en overduidelijk blij liep Seji naast Blake. Zijn nieuwsgierigheid zorgde er al snel voor dat hij naar diens bovennatuurlijke kracht vroeg – ook al werden die hier anders genoemd. Seji wist dat hij zijn gedrag zodanig moest aanpassen dat hij niet te veel uitstak, maar hij kon het niet helpen dat hij enthousiast was en zo erg zou het toch ook niet zijn als mensen wisten wat voor motief hij zou hebben? Iemand moeten beschermen klonk nou niet bepaald verschrikkelijk of illegaal. In eerste instantie had Seji daarom ook helemaal geen zin in deze missie, maar zodra hij hoorde dat hij op een plek terecht zou komen met veel bovennatuurlijke wezens was zijn nieuwsgierigheid meteen aangewakkerd. Daarbij wou hij zijn nieuwe grote broer ook wel graag beter leren kennen. Het was een avontuur, ook al kwam er geen moord aan te pas.

Voor nu ging zijn nieuwsgierigheid terug naar Blake. ”I can just make stuff invisible,” antwoordde de jongen op Seji’s eerder gestelde vraag. Seji fronste kort. Dat klonk behoorlijk saai. Dan weer, deze wezens kregen hun krachten ook niet van een lab dus ze konden ook niet kiezen wat voor krachten ze kregen. Seji haalde zijn schouders wat op. ”Sounds.. dull.” Hij probeerde het nog vriendelijk te laten klinken, maar hij kon het niet helpen dat hij gewoon totaal niet onder de indruk was. ”What do you usually do with your power then?” vroeg Seji verder, zich afvragend of er misschien toch nog iets was wat ervoor zorgde dat de kracht cool werd – ook al betwijfelde katachtige het. ”But what do you mean ‘people here’? Where are you from?” vroeg Blake nu. Seji keek op van de vragen en meteen begon een grijns zijn lippen te sieren. Trots wou hij vertellen over het rijk waar hij vandaan kwam, maar toen besefte hij zich dat hij zo maar te veel kon zeggen. Dus opnieuw pakte hij kort zijn mobiel erbij om even de lijst te checken met dingen die hij wel mocht zeggen en dingen die hij voor zichzelf moest houden.  ”Hmm,” murmelde hij bedenkelijk voordat hij zijn mobiel weer weg stopte en zich weer op Blake richtte. ”I’m from Nightpeak. It’s a place far from here and it’s full with super natural creatures,” begon Seji zijn uitleg met een kleine glimlach. ”Here you all live in a loop while you have supernatural powers, but there you can live in an entire empire filled with supernatural creatures that all live in harmony together,” sprak Seji verder. Het feit dat de ‘harmony’ werd gecreëerd door een wan beleid van zijn vader hield hij maar even achterwege.