There's a new world coming || Training

Het was eindelijk af. Het leek nog maar zo kort geleden dat ze het bij het ontbijt officieel had gemaakt: de trainingen. Van het laten vallen van die informatie was natuurlijk geen terugkrabbelen geweest, en sindsdien voelde alles ook meer definitief. Vanaf dat moment hadden alle kinderen geweten van de monsters die buiten op de loer lagen. Sommigen deed dat natuurlijk meer dan anderen, maar één ding was zeker, het had de sfeer in het huis veranderd. En dat was nog naast het feit dat ze het huis niet konden verlaten en steeds op elkaars lip zaten zonder elkaar volledig te kunnen vertrouwen. Op de een of andere manier voelde Louise' schouders sinds het begin van deze dag lichter dan ze in tijden gevoeld hadden. Ze had zelfs een paar uur geslapen. Ze wist heus wel dat ze niet moest stoppen met op haar hoede zijn. Dat konden ze zich niet permitteren. Nog niet. Maar dit moment voelde bevrijdend. Misschien was dat vreemd, gezien ze zich met ongeveer vijftig man in een bunker bevonden. Toch was het fijn om een nieuwe locatie te zien. En om het gevoel van het eindeloze, machteloze stilzitten en het eeuwige wachten eindelijk neer te kunnen leggen. Wellicht was het niet zozeer vrijheid dat ze voelde, maar voelde ze zich vrij door haar aangewakkerde strijdlust. Nog eens stond ze zichzelf toe om om zich heen te kijken, de stevige muren en de immense ruimte. Er waren genoeg afgebakende gebieden waar de koppels hun gang konden gaan zonder anderen te storen, en bovengronds zou niemand merken van wat er nu echt gaande was onder de grond van het al zo vreemde huis op de heuvel dat zo opvallend was vanaf het dal waarin het centrum zich bevond. Dat herinnerde haar eraan, ze moest nog bekendmaken wie bij wie ingedeeld was. Ze moest sowieso het hele principe nog uitleggen, als ze er zo over nadacht. Even glimlachte ze. Waarom een ander moment dan nu? De ymbryne was er niet in geslaagd alle kinderen te overtuigen, zo bleek. Maar het opkomstpercentage was erg hoog. Ze kon sommigen natuurlijk niets verplichten, maar hoe meer getrainde bijzonderen, hoe veiliger. Bovendien, hoe geruster haar hart er op zou zijn om hen er weer op uit te sturen. De groep had nu vast wel genoeg tijd gehad om zich te verbazen over de binnenkant van het gebouw dat ze nog niet eerder gezien hadden, dus wist Louise ze tot stilte te manen. Voor ze begon, wierp ze een blik op de kinderen die zich voor haar hadden verzameld, en de mentors die naast haar stonden. 'Bedankt allemaal. Voor jullie komst. Misschien heb je hier je twijfels bij, maar ik beloof jullie één ding: over niet al te lange tijd ben ik er zeker van dat jullie sterk en wijs genoeg zijn om weer naar buiten te kunnen.' Nog een glimlach, dit keer vergezeld door een zucht van verlichting. 'Straks,' worstelde Louise zich door de reacties heen, 'noem ik de namen op van de mensen die een koppel vormen. De koppels, zoals jullie weten, zullen beginnen met een duel. Het is de bedoeling dat je, nadat ik klaar ben, zelf begint. Wanneer je ergens niet uitkomt, kun je je melden bij de mentor waarbij je bent ingedeeld. Zij zullen ook alles in de gaten houden, dus weet vast dat er op deze vloer geen geschiedenis geldt. Het gaat om het ontwikkelen van je gave.' Niet om enkele gekoesterde wrok of haat te laten zegevieren. Dat liet ze maar in het midden, voor ze enkelen op ideeën bracht. Ze had er namelijk geen controle over wie bij elkaar zou komen, en hoewel het begrijpelijk was dat er nu spanningen waren opgelopen in het huis, hoopte ze voornamelijk dat de kinderen dat even uit de weg konden zetten en zich konden focussen op het eigenlijke doel van de training. Het liefst had ze natuurlijk een indeling gemaakt en was ze ervan uitgegaan dat iedereen zou komen, maar zoals nu al duidelijk was, was dat een onhaalbaar ideaal. Louise zou dus ter plekke koppels moeten vormen en ze aan een mentor moeten toedienen. Ze besloot rechts te beginnen en gewoon de groep af te werken, de groep vervolgens in vijven te delen en dus vier of vijf koppels bij één, willekeurige mentor te plaatsen en de overigen bij zichzelf. Het ging vrij vlekkeloos, al zei ze het zelf. Tevreden gaf ze een startsein, om toe te kijken hoe de groep zich langzaam uit elkaar begon te bewegen en zich over de ruimte verspreidde. Natuurlijk was er een deel van haar bezorgd om hoe het zou gaan. Vooral als de trainingen over waren en ze eraan moest geloven hen weer uit te laten vliegen. Maar een andere, groter deel van haar werd overstemd door een vreemd soort vreugde dat ze in zo'n lange tijd niet had gevoeld dat ze de neiging zich te veranderen en haar vleugels uit te schudden nog moest onderdrukken ook.

Dit is een gesloten topic. Een antwoord schrijf je in een apart topic in de trainingszaal, samen met je duelpartner.