Don't be a drag, just be a queen

Jimmy was nooit een ochtendmens geweest. In de nacht is wanneer hij schijnde, en vaak sliep hij minstens uit tot twaalf of 1 uur 's middags. Hij zat op zijn kamer, ondersteboven hing hij op het randje van zijn bed, en hield zijn handen op de grond om er niet af te vallen. Verveling was in aan het slaan en hij miste Cyrek en Blair, maar wist ook dat hij waarschijnlijk de enige was van die twee die echt elke avond feestjes kon houden. Jimmy was altijd vol van energie, niet wetend waar het vandaan kwam, alsof hij dagelijks elk moment van de dag monster energy dronk. Verveling leidde tot de illusie van honger en hij sprong rechtop. Hij had nog compleet zijn dagelijkse outfit aan; strakke jeans, zijn jasje met 'jack me off' in neon roze op de achterkant, waarvan hij zeker wist dat de mentors hem op een dag zouden aanspreken. Zelfs zijn haar stond nog steeds rechtovereind van de gel. Hij was bang voor het moment dat er geen gel meer zou zijn, want hij betwijfelde of hij naar buiten mocht om het op te halen met de hulsels.

Hij maakte zijn weg naar beneden. Eerst een beetje te snel totdat hij ineens zich herinnerde dat kinderen probeerden te slapen en hij stiller moest zijn. De trap af en de gang door, vervolgens stond hij voor de deur van de keuken. Zonder al te veel na te denken maakte hij hem open en stapte naar binnen. Het licht was uit, zoals hij verwachtte, maar hij knipte met zijn vingers en het sprong weer aan, helderer dan normaal. Wat had hield hij toch veel van zijn bijzonderheid.

Maar toen het licht aan sprong zag hij iets wat hij niet verwachtte. De eettafel zat onder de make-up spullen, meer dan hij ooit in zijn leven had gezien op dezelfde plek. Zijn ogen vielen op een pruik en hij vroeg zich af wie er zijn spullen vergeten was. Toen vielen zijn ogen op de omgevallen stoel, en met iets meer aandacht keek hij om zich heen. Daar stond een jongen die hij nog niet eerder had gezien (maar goed, hij was zelf ook best nieuw), volledig in make-up. De gedachte dat de jongen zich waarschijnlijk had geschaamd voor zijn make-up en daarom het licht uit had gedaan en de stoel om had gegooid ging volledig over Jimmy's hoofd heen. Hij zou echt 's wereld's slechtste detective zijn.

"Hey!" groette hij vrolijk, terwijl hij naar de koelkast liep en een blikje cola tevoorschijn haalde. "Is that your stuff?" vroeg hij, met goede bedoelingen in zijn stem. Hij gooide de koelkast deur dicht, leunde er tegen aan en opende zijn blikje terwijl hij naar de jongen keek.

Hij trok een wenkbrouw op toen de jongen zachtjes zei dat hij dat het spul allemaal van zijn zus was. Ergens klopte er iets niet. Had hij de hele voorraad gejat? "You don't do it very often? Then how the hell can you be so good at it?" vroeg hij zich hardop af. Jimmy dacht wel vaker hardop, iets wat niet iedereen aan hem kon waarderen. "Or did your sister do it for you?" Hij nam een slok van zijn cola en liep dichter naar de tafel toe. Zonder erbij na te denken pakte hij een glitterende lipgloss op en bekeek het van dichtbij. Jimmy was zelf niet zo van de make-up; hij vond het leuk om te zien, maar had geen concentratie ervoor om het te gaan leren. Hij zette het weer terug. "Either way I love it man, wish I had this kinda skill for it. I'd look so fabulous." Hij grijnsde naar de jongen, elk woord gemeend zonder sarcasme. De jongen deed er iets te verlegen over in zijn boek en hij wilde meer zelfvertrouwen opwekken. Hij droeg zelf zijn outfits met trots, en denk maar niet dat hij niet diezelfde houding op anderen ging proberen over te wekken. "Almost as fabulous as you do right now!" Hij gebruikte zijn bijzonderheid, en zwaaide presenterend richting Damien, terwijl hij de lichten rond hemzelf dimde, en ze verhelderde bij Damien, als een soort spotlight. Tot zijn verbazing begon de jongen te glinsteren in het licht op een manier dat hij nog nooit eerder gezien had.

De jongen klonk nogal onzeker in zijn woorden en veranderde snel wat hij zei. Niet dat het doordrong tot Jimmy wat dat kon betekenen. Ook vond hij het licht iets te helder (tranen sprongen namenlijk in zijn ogen), dus zette Jimmy het weer uit. "So wait, who's your sister, does she live here?" Het zou wat zijn als hij het zusje van de jongen allang had ontmoet. Hij nam nog een slok van zijn cola. "And what's your name, while we're at it? I'm Jimmy." Hij wist niet zeker hoe goed hij ging zijn in het onthouden van alle namen, maar hij kon al zijn oude klasgenootjes ook nog benoemen, dus wie wist.

Damien heette de jongen. Oke, het was tijd om zijn best te doen om die naam te onthouden. Zijn zus Olivia zei hem echter niks, maar het feit dat ze een mentor was moest hij dus wel onthouden. Als hij niet oplette met wat hij deed zou ze hem vast wel een keer straf geven... Jimmy dacht even terug aan de tijden op school. Zijn reputatie bij autoriteit was hier nog niet verpest, en ze gingen nu nog niet extra op hem letten of iets dergelijks, en dat moest hij zo houden. Hij schudde zijn hoofd. "Does not sound familiar. But I'm sure I'll run into her sooner or later," zei hij, en nam weer een slok cola. "So how long have you two been here?" Hoe meer informatie hij kon krijgen, hoe beter, en daarbij vond hij de jongen ook gewoon interessant.

Zelfs voor oblivious Jimmy begon het door te dringen dat de jongen misschien wel degelijk goede ervaring had toen hij de make-up eraf begon te halen. De bewegingen en de kennis kwamen zo natuurlijk bij Damien dat Jimmy het moeilijk vond te geloven dat hij het niet zo vaak deed. Was de jongen echt zo bang voor de meningen van anderen? Jimmy had dat nooit gekend, als iemand hem niet mocht was het hun probleem. Van nature was hij al zo extrovert, ook al droeg hij in het begin van zijn leven wel meer normalere dingen. Damien was hier vanwege persoonlijke redenen. Jimmy ook, maar hij was niet bang om ze te delen. Iedereen mocht weten hoe stom zijn ouders waren, al was het misschien niet slim om te gaan op te scheppen tegen iedereen wat er op het schoolfeest was gebeurd. "I've been here uh... since Halloween," zei hij, hij moest even nadenken. Dezelfde dag dat hij kwam had hij nog allemaal interessante figuren ontmoet op dat feestje, en ook al was hij hier tegen zijn zin, hij vond het wel perfect uitkomen. Hij moest er maar wat van maken; deze lus die zo stil en rustig was bij het uitzicht, waarin kinderen aan het schuilen waren voor hulsels... Het was aan hem om het tot leven te wekken. "And my fabulous haircut I did myself," grijnsde hij trots. "So, if you need one, here I am." Hij had het inmiddels zichzelf aangeleerd hoe hij gekke hairstijlen moest doen, want naar de kapper gaan werd hem te duur. YouTube tutorials en een scheerapparaat en je kon heel ver komen. Ook al waren de eerste keren wel wat... mislukt, hij had het nu onder de knie.

Blauw of roze, ja, Jimmy zag het helemaal zitten op Damien. Dan zou hij er pas afgemaakt uitzien met zijn make-up. De ander zag er nu weer uit als de normale van de twee en ergens vond Jimmy dat jammer. Jimmy had gemerkt dat er wel meerdere rondliepen in de lus met velgekleurd haar maar hij vond het leuk om te zien dat anderen ook hun uiterlijk tot het extreem konden nemen. Damien vroeg wat hij kon doen, en Jimmy nam de laatste slok cola voordat hij het blikje weggooide. Het enige wat hij echt had gedaan was drugs met Blair en het feest, maar hij zag Damien er niet voor aan om daar mee in te stemmen. Hij wist niet hoe graag de jongen de regels wilde volgen, anders konden ze misschien ook wel even snel naar buiten glippen. "Most people sleep at 11 here," zei Jimmy. "Which I think is super boring. Honestly I fill my days by hanging out with the people I met here and sometimes playing my instruments," vertelde hij. "But hey, we can do something. Have you checked out the playroom yet or the cinema?" Voor een film had Jimmy misschien het geduld niet maar hij kon Damien wel verslaan met pool of iets dergelijks.

"Guitar, keyboard, synth, drums... I want to learn bass, still!" noemde Jimmy op. "Once you learn music theory and one instrument the rest becomes easier." Voor hem was het geen magie. Hij had niet veel andere bijzondere vaardigheden dus stak hij vaak zijn tijd in hetgene wat hij wel kon. Damien vond het idee van Jimmy goed zolang ze maar langs zijn kamer gingen zodat zijn zus daar de spullen op kon pakken. Ieder persoon met een brein dat van denken hield zou nu vragen waarom hij dan niet direct gewoon naar zijn zus haar kamer bracht, maar Jimmy vond die vraag niet interessant genoeg. "Sounds like a plan to me," zei hij, waarna hij op weg ging richting de slaapkamers.