Don't be a drag, just be a queen

Muziek. Damien had het graag om zich heen. Zeker als hij zijn drag optredens aan het voorbereiden was. Damien was wel nieuwsgierig naar wat Jimmy daarvan zou vinden, maar hij kende de jongen pas net. “I listen to all kinds of music” begon Damien met uitleggen “I enjoy every style I guess…I’ll always find something pretty in a song or genre I listen to for the first time. Just as I try with people.” Hij glimlachte bevestigend. “What about you? I’m making up guesses in my head, but it’s hard to tell” Een zachte grinnik ontsnapte uit zijn mond. Damien had Jimmy naar zijn slaapkamer gebracht – die nog heel erg saai was. Misschien moest hij het binnenkort maar eens een beetje opleuken. Hij had gedaan wat hij moest doen en had Mr. Pink gevraagd om de leiding te nemen. Als een good boy liep Damien achter Jimmy aan richting de spelkamer. En zodra hij binnenkwam, begonnen zijn ogen te schitteren. Zijn mond vormde een o-vorm en er ontsnapte een “Woooow” uit zijn mond. Damien had helemaal niet verwacht dat er zoiets in dit huis zat! Wat was dit tof. Jimmy haalde hem uit zijn gedachten en Damien grijnsde toen hij zijn nieuwe bijnaam hoorde. “Sounds like a great team, mr. Pink and captain Sparkles” grinnikte hij. Damien deed een paar stappen verder de speelkamer in en hij huppelde bijna naar een van de automaten. Het was een race simulatie, in de style van Mario kart. “I’m going to beat your ass” zei hij competitief, terwijl hij in de stoel ging zitten.

Vrolijk knikte Damien bij de genres die Jimmy opnoemde. Zelf was hij niet zo heel erg thuis in die muziekstijlen, maar als het Jimmy vrolijk maakte, dan was dat prima. Misschien kon hij hem een keertje een paar nummers laten horen. Maar dat was nu niet aan de gang, nu moest Damien zich gaan concentreren op het Mario Kart racespel. Jimmy had gekozen voor Yoshi en uit gewoonte klikte Damien op Peach. Te laat realiseerde hij zich dat Jimmy dat misschien raar zou vinden en zijn wangen werden even rood. “My hand slipped” verontschuldigde Damien zich en liet een zachte zucht uit zijn mond ontsnappen. Snel deed hij alsof er niets aan de hand was en concentreerde zich op het kiezen van de cup en het parcours. Hij grijnsde naar Jimmy. “Let’s go in hard and go for Rainbow Road” daagde Damien hem plagend uit en klikte op de knop voordat Jimmy in tegenwoord kon gaan. De race begon af te tellen, het was bijna tijd om te racen.

Gelukkig reageerde Jimmy er niet op. En dat was iets wat Damien wel kon waarderen. Misschien kon het hem niet schelen? Of misschien had hij het gewoon niet gezien. De kriebels in zijn buik en de kleur van zijn wangen was weer verdwenen. Zie je wel, hij maakte zich weer helemaal druk om niks. Dat was iets wat hij van zijn pestverleden was bijgebleven. Rainbow Road werd het parcours dat de twee hadden gekozen – nou ja, wat Damien opgedrongen had. De strijd was begonnen en Jimmy schoot meteen van de baan af. Een kleine giechel ontsnapte uit Damien zijn mond, terwijl hij begon te racen. De computers waren ook best goed, want Damien lag vierde van de acht. Peach reed door een vierkantje en kreeg een rode shell. Hij schoot deze af en knalde Bowser van de Rainbow Road af. “Where are you now, mr. Pink?” zei Damien uitdagend.

Damien lachte hardop. “Obviously, mr. Pink. This was your plan all along, I suppose?” Plagend stak hij zijn tong uit. Dit had hij niet moeten doen, daarom was hij eventjes afgeleid. Peach reed de ruimte in en zachtjes zuchtte Damien. Dit was niet zo handig. Dit zorgde ervoor dat hij meteen vijfde stond en veel dichter bij Jimmy aka Yoshi aka mr. Pink in de buurt kwam. De blauwe shell van Jimmy vloog ook over het hoofd van Peach in, nadat ze was gerespawned. “Thank God that one isn’t coming for me” mompelde Damien, terwijl hij zich weer op de hysterische weg voor zich concentreerde. Hij was niet in staat om voor Daisy te blijven, wat ervoor zorgde dat hij nu een plekje voor Jimmy was. “Please, please, don’t get a red shell” kreunde Damien, terwijl hij de console vast pakte alsof het zijn leven was. Hij wilde winnen!

Argh, Jimmy (aka Yoshi) kwam gevaarlijk dicht bij. Met zijn duim duwde hij zo ver mogelijk de stick van de controller naar voren, maar het kleine roze wagentje leek niet harder te gaan. “Oh no!” riep hij uit, toen Yoshi vlakbij Peach was. Met een paar harde tikken van de wagen was Peach van de weg afgeknald en zag Damien zichzelf naar achteren geplaatst worden. “Nooooo!” riep hij nog een keer uit en keek in paniek naar Jimmy. Toen pakte hij gauw zijn controller weer en begon als een gek te racen. Hij stond nu laatste! Hoe was dit nou mogelijk? Hij was toch altijd super goed geweest in Mario Kart. Inmiddels waren ze met hun derde en laatste lap bezig. “I don’t think this is going to be okay” zuchtte Damien, terwijl hij gefrustreerd zo hard mogelijk naar voren reed. Hij moest beter doen dan 8ste plek!

“I guess you’re just too good for me, I have never lost in this game” piepte Damien licht paniekerig. Maar het was te laat. De game gaf aan dat het over was. En dit was nog nooit gebeurd: Damien was laatste geworden. Hij wist zeker dat hij nu niet echt indruk had gemaakt op Jimmy. Als dat zijn bedoeling geweest was natuurlijk. Maar hij had natuurlijk best wel wat expectations getriggerd, omdat hij had gezegd dat hij ging winnen. Maar dat was niet aan de hand. “N’awh, that sucks…” mompelde Damien even en sloeg even zijn ogen teneergeslagen neer. Maar al gauw herpakte hij zichzelf weer. “[b]Congrats on the win, though![b/]” feliciteerde Damien hem en klapte enthousiast in zijn handen. Ondertussen gleden zijn ogen de gamekamer rond, om te kijken of hij Jimmy misschien ergens anders mee kon uitdagen.

Zachtjes klapte hij in zijn handen voor Jimmy en keek hem met een brede glimlach aan. Hij vond het leuk voor Jimmy dat hij had gewonnen en hij zag dat het hem vrolijk maakte, dus dat vond Damien ook weer leuk. Terwijl Damien aan het rondkijken was wat ze nu voor spelletje konden doen, trok Jimmy weer zijn aandacht. Hij vroeg hem of hij er interesse in had om het volgende spel wat interessanter te maken. Geïnteresseerd en met opgetrokken wenkbrauwen keek Damien hem aan, terwijl Jimmy wat tevoorschijn haalde. Het was een flacon. Hij was niet doorzichtig, maar Damien hoefde niet te raden wat daar in zat. Alcohol. En Damien vond dat een beetje eng. In Italië dronk hij wel eens een glas wijn bij het eten, deels omdat zijn ouders hem dat met de paplepel in hadden gegoten, maar tijdens het uitgaan dronk hij nooit. Maar hij vond Jimmy aardig en hij was bang dat Jimmy hem een beetje zou vinden. Of dat Jimmy hem dan anders niet meer aardig zou vinden. Dus was er even een flits van twijfel op het gezicht van Damien te zien, voordat hij grijnsde en zijn wenkbrauwen omhoog trok. “What is it?” vroeg hij toen nieuwsgierig. Hij hoefde in ieder geval zijn gebrek aan kennis over alcohol niet te verraden, want het flesje was niet doorzichtig, dus hij kon niet zien wat er in zat.