What's about to happen

De verhalen die Jimmy had gehoord over de hulsels zorgden er alleen maar voor dat hij ze juist wilde opzoeken, uit nieuwsgierigheid. Jimmy had bijna geen gevoel voor risk-versus-reward, of voor zijn eigen veiligheid, en het was een wonder dat hij nog leefde. Het maakte hem ook niet uit hoe vaak hij in een ziekenhuis zou komen, zelfs die keer dat hij te veel alcohol had gedronken en bijna vergiftiging had was het nog steeds geen wake-up call geweest. Maar natuurlijk wilde hij niet alleen naar ze opzoek (daarbij, blijkbaar waren ze ontzichtbaar, dus er moest wel iemand zijn die hem kon redden als hij ze eenmal had gevonden), dus liep hij de woonkamer binnen om te kijken of er nog mede-rebellen rond aan het hangen waren. Echter vond hij alleen een jongen met blauwe haren, wat een glimlach op zijn gezicht haalde, want dat waren vaak precies de types waar hij het beste mee kon omgaan. "Hey, awesome hair color!" zei hij complimenterend, maar eenmaal de jongen omkeek schrok hij van het beeld dat hij zag. Op de plaats van het oog van de jongen was een bloederige wond.

‘Thanks’, zei de ander terug en daarna volgde er een stilte die voor Jimmy toch net iets te lang duurde. Moest hij vragen wat er met zijn oog gebeurd was? Jimmy was er vaker op gewezen dat het onbeleefd kan zijn om zulke dingen te vragen, en hij wist het ergens wel, maar zijn nieuwsgierigheid brandde als een vuur. ”What happened to your eye?” Het kwam er automatisch uit, en hij wist niet of hij er spijt van moest hebben of niet. Soms had hij moeite met empathie, en als de jongen dit als een beleding opvatte zou het niet echt zijn probleem meer zijn.

Een hulsel? Misschien waren die dingen toch enger dan Jimmy had gedacht. Hij had er eerlijk gezegd weinig aandacht aan besteed. Hoewel hij iemand was die graag over grenzen heen ging en het woord ‘regels’ niet eens kende, had hij nog geen moment gedacht om naar buiten te gaan om ze op te zoeken. Binnen kon hij zich ook prima vermaken, en bovendien was dat waar alle mensen nu waren. Een steek van empathie ging door hem heen toen hij dacht aan hoeveel pijn de oog van de jongen nu wel niet moest doen en het idee om drugs met hem te delen kwam in hem op. Wat zou hij hem uberhaubt geven? Als het Jimmy was zou hij heroine willen, maar hij betwijfelde dat de ander de nummer een verslavende drug wilde gaan gebruiken, vooral als de jongen normaal gesproken geen hard drugs deed. ”Shit, do you need some stuff?” vroeg hij, zijn toon iets zachter nu voor het geval dat. ”I got plenty on me, even right now.” Het was niet slim van hem maar voor zover hij wist lette de leiding hier heel weinig op drugsgebruik. Met Blair had hij ook al MDMA kunnen delen zonder gepakt te worden. Hij griste diep in zijn zak en haalde een zakje tevoorschijn met verschillende pillen, poeders en wiet. ”Any of this will stop the pain.” Misschien werd de jongen daarna ook wat losser en kon Jimmy het verhaal krijgen van hoe het was gebeurd.

De jongen was vast en zeker een nieuweling in de wereld van drugs. Zo’n iemand die het woord “drugs” hoorde en gelijk dacht aan cocaine verslaafden die nu dakloos op straat leefden, met ziek bleke huid en permanent rode ogen. Nee, dat was enkel het idee wat mensen wilden dat je kreeg zodat je er vanaf blijft. Jimmy geloofde zeker dat zolang je maar wist waar je aan begon en wat je deed je niet zo zou eindigen. Hij zag de sterke twijfeling bij de ander en probeerde niet te glimlachen— het deed hem denken aan de tijd dat hij net was begonnen, met net zoveel angst voor de onbekende dingen als hij. Maar Jimmy was impulsief geweest en te nieuwsgierig om een kans aan hem voorbij te laten gaan. De jongen vroeg wat hij aanraadde en Jimmy grijnsde nu wel. Misschien had hij nu wel een toekomstige klant of vriend. ”If it’s your first time, one hit of a joint will do,” vertelde hij. ”But then we’d need to go to the shed because smoke and all. If you’d rather have a quick fix then this will do.” Hij haalde een pil tevoorschijn. Morphine. ”As long as you don’t have asthma you can safely take it. And don’t mix with other drugs. Not that you’ll need to after taking this.” Jimmy was een professional, voor zover die bestonden in de drugs wereld. Hij zorgde ervoor dat hij al zijn drugs kon testen en geen overdosissen aan zijn klanten gaf. Dode klanten kon hij niet aan verdienen... en dode vrienden was nog erger. Misschien moest het wel een keer goed mis gaan voordat hij ooit zou stoppen met zijn drugsverkoop gewoonte. Het ding wat Jimmy nog even voor zich hield was dat je met morphine withdrawal symptomen kon krijgen zodra de jongen zou stoppen, maar hij zou vast bij hem terug komen de volgende keer dat hij pijn had.

Jimmy voelde iets van overwinning toen de jongen de pil aan nam. Sommige twijfelaars stonden daar een half uur alle voor- en nadelen te overwegen, alle risico’s versus rewards, en hij had daar nooit het geduld voor gehad. Hij knikte toen de jongen vroeg of hij het gewoon moest innemen. ”Then wait a couple of mins and no more pain,” zei Jimmy vrolijk alsof hij een advertentie maakte voor een product. Eigenlijk was dat ook zo. Jimmy vroeg zich af of hij ook iets zou nemen. Aan de ene kant wist hij niet zeker of hij dat wel zou doen, want hij wist niet of de jongen nu domme dingen ging doen en de leiding te laten merken dat er drugs rondgingen. Dan zou Jimmy al snel een probleem hebben. Maar aan de andere kant was het verleidelijk en wist hij uit ervaring wel dat drugs niet de controle over hem zouden nemen.

Jimmy haalde zijn schouders op bij de vraag van de jongen. ”Probably do some Molly later,” zei hij. Pijn had hij niet en hoe fijn morphine ook was, hij had geen zin om weer af te moeten proberen te kicken er van. Steeds kleinere dosissen nemen, bijhouden wanneer je het voor het laatst had gehad.... het was een heel gedoe. Hij plofte zich neer op de bank, spreidde zijn armen en staarde een paar seconden naar het plafond. Daarna draaide hij zich weer naar de jongen toe. ”So what’s your name?” Hij kon waarschijnlijk nog niet bij het verhaal komen zolang de jongen nog niet onder invloed was, maar het was misschien handig om te weten hoe de ander heette. Nieuw zijn in de lus was vervelend.

Het was vreemd voor Jimmy om niet altijd omringt te zijn door de mensen die hetzelfde waren als hij. Meestal probeerde hij 'normale mensen' zoveel mogelijk ontkomen. Ze konden zijn levenskeuzes toch nooit begrijpen en hij had geen zin om zichzelf uit te moeten leggen. Dus het verbaaste hem even dat hij moest gaan uitleggen wat Molly was. "XTC, you know," zei hij. "It makes you feel happy. Happier than you'll ever be in your life." Zijn beste herinneringen kwamen van de keren dat hij Molly had gedaan, alhoewel de hangover niet erg leuk was. Hij wilde dat hij het vaker kon nemen, maar wist de gevaren als hij het elk weekend zou doen. "My name is Jimmy," zei hij nu hij wist dat de ander Victor heette. "You've been in the loop for a while, right?" Jimmy wist het eigenlijk van niemand behalve van Cyrek.