I know a place where you can get away, it's called the dancefloor

Het inpakken van spullen in een ongeduldige, enthousiaste haast was niet onbekend voor Jimmy. Hij wist dat hij zich wel ging redden zolang hij geld bij zich had. Hij twijfelde over de drugs; als ze gewoon bussen en treinen zouden nemen ergens naartoe zou het geen probleem zijn, maar als ze een vliegtuig in zouden gaan... Zouden ze zover gaan? Zou Damien dan nog wel mee willen? Misschien konden ze zelfs naar Italië gaan. Uiteindelijk koos hij ook voor een meer duistere outfit, en eindigde in donkerblauwe jeans, een grijs t-shirt en een lerenjasje erover heen. Ook pakte hij nog een hoodie in voor het geval het koud zo worden. Daarna telde hij zijn geld. Hij had natuurlijk alles contant, zoals een echte dealer. Uiteindelijk besloot hij de drugs maar hier te laten. Het avontuur met Damien alleen zou al genoeg zijn (en ze konden altijd nog alcohol kopen). Een paar minuten later stond hij bij Damien die al klaar stond, en pakte hem bij de hand, zonder er twee keer over na te denken. "Let's yeet out of here," fluisterde hij, waarna hij zachtjes maar snel hem de voordeur uit trok.

"Plan?" herhaalde Jimmy, waarna hij Damien met een grijns aankeek. "Where we're going we don't need plans." Eerst gingen ze de lus uit, daarna naar het trein station... Als ze op tijd waren en er nog treinen reden. Wat Jimmy eigenlijk graag wilde is het vliegveld op, hij miste de avontuur van naar een plek ver weg gaan. Als ze maar geen mentors of hulsels tegen kwamen nu ze buiten het huis waren. "Do you think we'll make it in time for the train? Any train." Als ze niet op het vliegveld konden komen zou hij Damien enkel naar een andere stad brengen... Een grote stad waar het nachtleven domineerde. Daar zouden ze perfect tussen gaan passen. "Maybe we can make it to Italy. We could go anywhere." Als de jongen suggesties had kon hij ze nu doen, en tegelijk bleef hij de hand van de jongen stevig vasthouden, ook omdat de wind zachtjes op zijn huid blies en hem een rilling gaf. Maar ook omdat het goed voelde... Omdat het Damien was?

"Paris!" De contrast met hoe luid Jimmy klonk in vergelijking met de jongen was sterk. Jimmy was nu officieël de persoonlijke microfoon van Damien Romano geworden. Toen kreeg hij een idee — Parijs was de stad van romantiek en natuurlijk de eiffeltoren. Met lichtjes. En hij had een bijzonderheid waarmee hij lichtjes kon besturen. Het zou de perfecte verrassing worden voor Damien. De normale mensen zouden het wel afschrijven als een technisch foutje, of op het hoogst werd het een onopgelost mysterie op het internet. "Yes, let's go," zei hij. Jimmy zou op een dag misschien ooit kritisch denken en geduld leren, als hij zo lang zou overleven. Maar vanavond was het dat zeker niet. Toen klonk Damien ineens iets minder enthousiast, terwijl Jimmy hem zag schitteren in het lantaarnpaal licht. "Then I will personally fight them and fuck their-" Ho, wacht, dit was een zachte jongen die misschien niet van vloeken hield. "-I mean. I'm going to make sure they don't." Hij gaf een schaapachtige glimlach.

Damien begon in paniek te raken — en Jimmy had dat deel van hem al een lange tijd uitgeschakeld. Soms vroeg hij zich af of er niet iets mis met hem was, aangezien hij zo gedachteloos langs gevaarlijke dingen kon lopen, maar eigenlijk wilde hij het ook niet uitzoeken. Hij had lol, deed niemand kwaad, wat kon er misgaan? ”That’s the spirit. Now you’re getting it,” zei hij met een glimlach. Toch moest hij er wat aan toevoegen om er zeker van te zijn dat zijn verlegen gezelschap niet zomaar zich terug zou trekken. ”And if I’m going too far, do let me know. Because, you know, that’s what Jimmy always does.” Over zichzelf praten in de derde persoon was altijd leuk. En verantwoordelijke mensen meeslepen in zijn avonturen totdat ze het leven net zo onserieus namen als hij zonder enkele rekeningen voor de mogelijke, vreselijke, levensveranderende gevolgen? Dat was Jimmy’s eigen vorm van kunst.
Terwijl ze liepen keek hij vluchttijden op op zijn telefoon en checkte zijn bankrekening. Oh God, hij stond in het rood, maar kon Damien niet teleurstellen. Hij wist dat hij nog verder in het rood kon komen. Gelukkig kon hij zijn eigen bankrekening aanvragen — zijn ouders hadden die van hem allang afgepakt door ‘ontverantwoordelijk gedrag.’ Kon je het geloven?

”Next plane is in an hour, we get on a bus, get on the plane, get to Paris and see from there. Get a motel, maybe go into a bar... Oh, and we have to see the Eiffel tower first thing, because I’ve always wanted to.” Dit zou goedkomen, als hij dat zich maar bleef vertellen.