Meeting In The Darkness

Nogmaals draaide ze zich om in haar bed. Haar eerste nacht hier, en het was een regelrechte ramp. Haar bijzonderheid leek op hol te slaan: overal hoorde ze stemmen, waarvan ze wist dat dit gedachten waren. De één nog luider dan de andere, en het hield haar wakker. Gefrustreerd wreef ze in haar ogen in de hoop alles zo weg te kunnen halen, maar natuurlijk werkte dat niet. Ze rolde weer op haar rug, zuchtte en staarde naar het plafond waarop de schaduwen die van buiten kwamen heen en weer bewogen. Het waaide behoorlijk hard buiten, maar toch voelde ze de drang om wat frisse lucht te halen. Het gieren van de wind was vast nog beter dan het collectief van alle gedachten in dit gebouw. Ze deed één van haar dikste truien aan, gepaard met een dikke legging en een paar schoenen, en liep naar buiten. Haar haar waaide meteen in haar gezicht, dus knoopte ze het vast in de vorm van een paardenstaart. Doelloos wandelde ze wat rond, richting de kust, totdat het gestalte van een ander haar aandacht trok. Ze fronste even, hoe groot was de kans dat er nog iemand was die niet kon slapen? Toch liep ze op hem af, lichtelijk bezorgd. Want wie stond er zo s'nachts aan de rand van de kust? "Alles goed?" vroeg ze, haar stem verheffend om boven de wind uit te komen.

Zodra ze de woorden had uitgesproken, leek de wind volledig stil te vallen. Verward keek ze om zich heen, zich afvragend hoe dat zo ineens kwam. Was het gewoon toeval? Toen bedacht ze zich dat ze zich nu in de tijdlus van mevrouw Bluebonnet begaf, en dat iedereen hier een bijzonderheid was. Had de jongen controle over de wind? Dat was behoorlijk indrukwekkend. De jongen antwoordde dat het allemaal wel goed met hem ging, en even twijfelde ze of dat de waarheid was. Toen bedacht ze zich dat ze zijn gedachten kon lezen, en hierdoor wist ze dat hij de waarheid sprak. Vervolgens vroeg de jongen wie ze was, en wat ze hier überhaupt deed op dit tijdstip. Hetzelfde kon ze eigenlijk aan hem vragen. "Lorelei, ik ben nieuw," zei ze, terwijl ze haar hand uitstak om hem op formele wijze te begroeten. "Ik kon niet echt slapen. Teveel lawaai." Ze haalde haar schouders even op. Het was iets waar ze wel vaker last van had, al was het misschien niet zo gewoonlijk voor de rest.

De jongen complimenteerde haar op haar gave, waarop ze even haar schouders ophaalde. Eigenlijk had ze er meer last van dan dat ze ervan profiteerde, maar dat was grotendeels omdat ze het eigenlijk nog niet onder controle had. s'Nachts zocht haar geest naar iedere gedachte in het gebouw, en deze hielden haar soms de hele nacht wakker. Daarbij las ze soms zomaar iemand's gedachten, zonder het te willen, en ook dat was storend. Met een gave als deze had ze wel geleerd dat er soms dingen waren die je niet wilde weten. Alex vertelde met een glimlach dat hij aan het piekeren was over zijn eerste dag hier, en tevens over een ongeluk waar ze niets van wist en een andere jongen die ze niet kende. Ze keek hem even aan in zijn ogen, zag toen dezelfde beelden die Alex zag tijdens de aanrijding. Gierende autobanden, schrik en een plotselinge zucht wind die iemand omhoog duwde. Van schrik deinsde Lorelei een beetje achteruit, dat moest de aanrijding zijn geweest waar Alex het over had. Hij vroeg haar net of ze een keer mee wilde vliegen, waarop ze even verward knikte. "Uh, denk je wel dat het veilig is?" vroeg ze toen. Zelf had ze niet echt controle over haar gave, dus ze vroeg zich af of de jongen hen wel allebei kon optillen.