Flashlights

Clarke had zich aanvankelijk aangesloten bij de groep die het noorderlicht zou gaan bewonderen. Aanvankelijk, omdat niemand had gemerkt hoe ze er stilletjes tussenuit geglipt was om iets veel beters te bewonderen; de gigantische baken van fel licht dat zich boven haar als een wat vaal maar kleurig schouwspel in de lucht openbaarden. Ze wist niet hoe lang ze hier al stond, in de frisse avondlucht, haar losse blouse opwaaiend bij iedere windvlaag. Ze keek omhoog, maar leek niet te voelen dat haar nek stijf aan het worden was. Daar maakte ze zich morgen wel zorgen om. Het was veel mooier vanaf hier. Veel indrukwekkender dan ze zich herinnerde. Misschien had het te maken met het feit dat ze voor het eerst de lus binnen was gestapt toen het licht was. Nu was het donker. Misschien had het te maken met het feit dat ze voor het eerste de lus binnen was gestapt toen ze nuchter was. Nu was ze lichtelijk onder invloed. Niet dat Bluebonnet het vroeg of laat niet zou merken dat een fles van de kostbare Britse Dry Gin uit de kast verdwenen was, maar op het moment dat ze de fles in haar tasje had laten glijden had ze er als ze eerlijk was geen moment over nagedacht. Gek dat ze dat nu wel deed, het was immers niet alsof de drank haar helderder deed nadenken. Voor eventjes nam het enkel één onontkoombaar feit weg; niemand wilde haar. Alsof ze die gedachten uit haar hoofd wilde verdrinken, gooide ze haar hoofd weer in haar nek en zette de fles aan haar lippen. Haar gulzige teugen veroorzaakte een klokkend geluid in de hals van het glaswerk. Clarke streek met mouw langs haar lippen en hapte naar adem. Het was waar; sinds ze hier was had ze niets voor elkaar gekregen dan ruzie. Niemand had haar aan willen raken. Niemand had haar voor even lief willen hebben ook al was het dan niet echt. Clarke had het nodig om zich gewenst en geliefd te voelen. Al meerdere keren deze week had ze erover nagedacht de lus te verlaten. Maar waar in godsnaam moest ze dan heen? Terug naar haar thuis kon ze met geen mogelijkheid. Ze wist niet eens of haar thuis nog wel bestond na haar vertrek. Ze zou andere lussen kunnen zoeken, maar was veel te bang dat het daar net zo zou gaan. Eerst moest ze maar eens goed nadenken. Dan kwam het handelen wel. Daarbij, alles leek plotseling een stuk beter nu. Ze zette de fles in het gras en plaatste zichzelf ernaast, haar benen in kleermakerszit gevouwen. De anderen zouden het noorderlicht fantastisch vinden zonder haar erbij, en met het felle licht van de vuurtoren zou ze het toch niet kunnen zien. Met een kleine, tevreden maar bittere glimlach om haar lippen volgde ze met haar ogen langzaam de straal van licht de het duister doorkliefde alsof het niet anders gewend was. Tot ze haar ogen ervan af moest scheuren omdat een onidentificeerbare gestalte haar aandacht trok. Great.

Clarke had haar hoofd al langere tijd gedraaid, maar pas toen haar ogen geen groengekleurde vlekken meer zagen die het zwaailicht op haar netvlies had achtergelaten, kon ze het meisje goed zien. Grappig, het leek net de lichtgolf die aan de andere kant van de kliffen in de lucht te bewonderen was. Haar eigen noorderlicht had ze hier. Op uiterlijk schatte ze het meisje ongeveer haar leeftijd. Ze was lang, en mooi, met haar Aziatische uiterlijk. Meteen viel haar iets op. De rode ogen. Bijna net zo onnatuurlijk als die van Peter. Ze herkende haar -want hoe was haar door Clarke menigmaal bewonderde outfit aan de eettafel te missen- maar wist haar naam niet. 'You're looking in the wrong direction,' wekte het meisje Clarke uit haar extensieve analyse. Clarke lachte. Dat deed ze om eerlijk te zijn helemaal niet; dit plekje beviel haar vele malen beter dan die overvolle klif aan de andere kant. Overvol met mensen die een oordeel over haar klaar hadden. 'So are you,' merkte Clarke in een zachte gemompel op. Het was geen defensieve toon, het was enkel een opmerking. Ze vroeg zich af wat voor reden zij had om de groep te ontwijken, maar hield zoals altijd haar meest overdadig nieuwsgierige vragen voor zich. Onbewust pulkte haar nagels aan het etiket van de fles naast haar, zodat er kleine stukjes papier en lijm loslieten, op de grond belandden en daar opkrulden. Ze hief haar blik weer, naar het meisje. Dit keer kwam zojuist het licht van de vuurtoren boven hun hoofden voorbij, om snel weer af te buigen en achter de toren te verdwijnen. In de glimp van het licht had Clarke iets opgemerkt wat ze in het donker niet goed had kunnen zien. Rond de mond van het meisje kleefde een beetje opgedroogd bloed. Clarke fronste en bekeek het plekje nog eens goed. Nu zat het er nog, ook in het duister. 'Rough day?' Ze kon het niet laten, om toch een kleine vraag te stellen. Ze gebaarde naast zich op de grond en hief de fles even, om aan te geven dat deze vanaf nu een collectief geworden was, en enkel bestemde voor gezamenlijke doeleinden. Ze hoopte dat het meisje kwam zitten omdat ze a) toch best moe was geworden van het omhoog kijken en b) zich misschien stiekem ergens toch een heel klein beetje eenzaam voelde op de frisse nacht onder de statige vuurtoren.

Ergens was Clarke wel blij dat iemand klaarblijkelijk toch interesse in haar te tonen had. Misschien was het niet helemaal het meisje haar intentie geweest, maar ze was haar in ieder geval niet voorbij gelopen, wat ze ook had kunnen doen. Wat een heleboel Peculiars wel hadden gedaan. Het meisje had verward geleken bij het Clarke's priemende ogen, maar werd gelukkig niet afgeschrikt door haar vraag. In tegendeel, ze knikte, nam plaats in het gras naast haar op de ietwat koude grond en tilde zelfs even de fles op. Clarke volgde haar blik omhoog naar de vuurtoren. Vanaf hier leek hij vreselijk hoog, vanaf de grond waar ze zich zo klein voelde. 'More than one day,' sprak het meisje, binnenmonds. Clarke keek om, waarbij haar donkere krullen vertraagd meedraaide en om haar gezicht heen dansten. Even zweeg ze, terwijl ze het meisje met haar ogen volgde in de beweging van de fles weer neer te zetten. Zo te zien had ze er niet van gedronken, wat haar even haar ogen deed samenknijpen en haar nieuwsgierigheid weer aanwakkerden, maar waarschijnlijk was er genoeg tijd nog eens een drankje met haar te doen. Letterlijk, ze bedoelde maar, morgenochtend zou ze opstaan en exact dezelfde dag nog eens overdoen. Ergens beviel het haar wel, het nieuwe-ronde-nieuwe-kansenprincipe, maar ergens was de gedachte ook vreselijk deprimerend. Alsof de tijd zich voortsleepte en haar meetrok in zijn visuele cirkel. Ze keek naar de golfjes die de vloeistof in de fles maakte, naar aanleiding van de commotie die het meisje had veroorzaakt. 'Yeah... Sucks,' was het enige dat Clarke aan de eerdere woorden van het meisje had toe te voegen. De blondine naast haar richtte haar blik weer op de vuurtoren, ergens boven. Clarke daarentegen liet haar blik op de zijkant van haar gezicht rusten, waar, als ze goed keek, nog kleine restjes bloed zich aan haar lippen kleefde. Hoogstwaarschijnlijk had het iets met haar bijzonderheid te maken. Misschien ook niet. Hoe graat ze het ook wilde weten, het was haar zaak niet. 'So why do you prefer this sight instead of the northern lights?' vroeg het meisje plotseling. Alsof ze niet de hele tijd naar haar had gestaard, zochten Clarke's vingers een paar grassprietjes om deze om haar vinger te draaien en ze vervolgens in een klein bosje uit de grond te trekken. 'Or is there more to it than just a light?' Ze staakte haar handeling toen het meisje de vinger op de zere plek had gelegd. 'Well...' begon ze, 'I don't necessarily prefer this place, but I do prefer the company to over there.' ze maakte een vaag handgebaar naar achteren. Toen besefte ze dat ze misschien iets te veel had gezegd. 'Well, not that I... I just don't really know anymore.' Haar stem klonk wat bitter, maar soms waren waarheden bitter. 'Don't you recall, the first day you got here, trough this very door, stepping outside on this same ground... I don't know, I just find it calming to be come here again sometimes...' De woorden vloeiden uit haar mond, zonder enige rem. Even viel ze stil. Toen pakte ze de fles op en zette deze weer aan haar lippen. Gewoon om haar verkleumde handen even niet meer te hoeven voelen. En wel meer dingen even niet te hoeven voelen. Maar dat was bijzaak.

Hoe meer ze sprak, hoe meer het meisje naast haar stilletjes een oordeel leek te vormen. Clarke nam het haar niet kwalijk, het was tenslotte een vreemde gewaarwording, de twee naast elkaar zittend, omhoog kijkend naar het felle licht van de vuurtoren, alsof het interessant was en hoe de woorden maar uit haar vloeiden. Ze had het verband dat dat misschien iets te maken had met het vloeibare vergif naast haar nog niet gelegd. Toch zei de blondine er niets over, wat Clarke kenbaar maakte op prijs te stellen door haar een wat waterige glimlach toe te schenken. 'The first day I got here...' klonk plotseling van naast haar. Clarke keek naar rechts over haar schouder, maar het meisje had haar blik weer omhoog gericht. Het kwam haar plots voor dat ze maar weinig oogcontact hadden gemaakt sinds ze elkaar even geleden getroffen hadden. Het deerde niet, ze vond het in een bepaald vreemd opzicht ook wel fijn. 'It seems so long ago.' Haar woorden werden vergezeld met een kort, ongelovig lachje. Precies het soort lachje dat uitdrukte hoe Clarke zich voelde. Ze wist niet hoe lang het meisje zich al in de lus bevond, maar zelfs zij vond het jaren geleden lijken. Misschien omdat er al zoveel was voorgevallen in de lus. Ze had zichzelf proberen dichtbij te houden, maar was zichzelf daardoor te veel tegengekomen om zichzelf vervolgens compleet kwijt te raken. Ze realiseerde zich dat ze knikte, waarschijnlijk om toonbaar te maken dat ze haar woorden volledig begreep. 'I got here for a place to stay. So I didn’t have to run anymore. But since a few days, I think I’ve made the wrong decision back then. Maybe it’s better for me to run than to wait for the impossible.' Even bleef het stil. Clarke staarde naar de voet van de toren en voor een moment was er niets dan het zachtjes zweven van de wind, het ruizen van de zee en het zoemen van de lamp, hoog boven hun hoofden. Toen drongen de woorden tot haar door. Het eerste wat naar boven kwam was een vraag, op de vlucht waarvoor? Maar toen ze daar doorheen had weten te prikken, besefte ze dat dat kort samengevat precies was hoe zij zich ook voelde. Maar er was geen enkele andere plek voor haar. Ze besloot dat ze niet meer aan afwachten zou doen. Misschien vond het meisje het ook wel prettig om te horen dat ze niet alleen buitenstaander was. 'I have to say, right before you came here, I had to try and stop myself from walking through that door,' bekende ze dus maar, op een zo neutraal mogelijke toon. 'but then again... then what?' Ze doelde op het feit dat ze geen flauw idee had waar ze anders heen moest. Het leek hier de perfecte, stabiele omgeving, en toch voelde ze zich er van tijd tot tijd vreselijk ongelukkig. Ze zweeg weer even, hopende dat het meisje haar wel zou snappen. Haar vingers kropen langzaam aan weer naar de fles, maar bij het idee werd ze er eigenlijk alleen maar misselijk van, dus plaatste ze hem van tussen hen in naar ver voor hun voeten. Het meisje leek iedere kans op het nuttigen van de drank al afgeslagen te hebben, en het leek er niet op dat ze nog wilde gaan drinken. Een kleine hik ontsnapte haar lippen en wat beschaamd veegde ze met de rug van haar hand langs haar lippen. 'Why do you think you've made the wrong decision?' kon Clarke haar nieuwsgierigheid eventjes niet meer bedwingen. Haar blik verplaatste van de fles, naar het am profil van het gezicht van de persoon naast haar, terug naar de maar al te verleidelijke deur. Toen verplaatste ze haar gewicht op haar op de grond geplaatste handen en schoof een stukje dichter naar het meisje toe. Haar gezelschap, besefte ze, was het fijnste dat ze in tijden had gehad.

De gezichtsuitdrukking van het meisje veranderde bij haar vraag, en Clarke kwam tot het besef dat ze misschien iets te persoonlijk en direct was geweest. Het was duidelijk dat, in de stilte die tussen hen in op beide meisjes neerdaalde, er een innerlijk conflict gaande was naast haar. Clarke deed haar best haar wat ruimte te gunnen, en vooral haar blik niet op haar te richten. Ze bleef dus maar haar blik wisselen tussen de punt van haar zwarte converse en de voet van de vuurtoren. En toch, omdat ze het zelf ook nodig had, schoof ze een stukje op, om zo uiteindelijk dichterbij de blondine te komen zitten. Het scheen het meisje ook een duwtje in de juiste richting te geven, want toen Clarke vanuit haar ooghoek haar gezicht zag veranderen en haar hoofd naar haar toe draaide, glimlachte ze. Het was weliswaar een waterige glimlach, maar Clarke vertrouwde er nu op dat ze het verhaal te horen zou krijgen. Of het verhaal voor zover zij daar iets over wilde loslaten. 'I’m someone who kills people for their flesh and blood. My way off living had been always the same. I would go to a town, kill some people, and move on when too many people knew of me. However, I came here in the hope that I could stop the running and stay somewhere safe. But.. I didn’t change my attitude and that’s how I hurt more people and violated more rules. Usually I would ignore the guilt I felt and flee, but now I can’t flee and I see those people I hurt and scared everyday. That’s why I think it’s maybe for the best if I left.' Halverwege de plotselinge waterval van woorden die het meisje uitgesproken had, besefte Clarke dat ze moest luisteren. Ze fronste en probeerde zich te concentreren op haar woorden. Als ze eerlijk was, schrok haar verhaal haar niet eens af. Bloed, moord, pijn. Het zou haar iets moeten doen, maar dat deed het niet. Clarke trok haar knieën op en sloeg haar armen over zich heen, waarna ze haar handen onder haar benen ineen vouwde. 'I'm sure that deep down you do realise that if you leave now, you'll never stop running...' Ze bracht het op neutrale toon, als een observatie. Ze schatte haar wel in als een slim meisje. 'For the record, you didn't scare me,' zei ze, met een geruststellende ondertoon. In iedere andere context had het misschien opschepperig geklonken, maar zo was het nu absoluut niet bedoeld. 'I... I don't think it's for the best if you left. I think it's for the best if you learn... to attach.' Ze wilde de ander natuurlijk geen advies opleggen, maar als ze eerlijk was, sprak ze ook grotendeels zichzelf de moed in om zich te hechten aan een plek, wellicht mensen... Ze zou wel een manier vinden. Ze moest wel. Hoe zou ze zich anders ooit niet meer zo eenzaam voelen? Ze wilde niets liever dan een veilige thuishaven, maar dat was moeilijk als ze zich een gestrand schip voelde. Ze verschoof haar blik van de vuurtoren naar daarachter. Eigenlijk wilde ze niets. Niets dan in de verte staren zoals ze nu deed. En in die verte vonden haar ogen in de duisternis onderscheid. Het leek op de beginselen van een bos. Om de een of andere reden had het een magische aantrekkingskracht op haar, en lieten haar handen elkaar los om langs haar lichaam te bungelen. Ze wist dat de enige manier om te blijven, was door het avontuur hierheen te halen. Door meer mensen te ontmoeten en zich tussen hen te voegen. Clarke was er nooit goed in geweest, maar het werd tijd om eens te leren. Voor een keer, leren van wat ze fout had gedaan. 'You know what we should do,' begon ze, met nu een ietwat luie tong, 'throw a party.'