Room 366 - The strong smell of a stranger [MC]

---

Na het avondmaal had Haythel zich voor een moment naar buiten verplaatst. Ze rook de geur op van de buiten wereld. Een koude wind gleed langs haar gezicht en liet een rilling over haar rug glijden. Haar ogen keken naar voren, maar zagen niks. Ze was diep in gedachte verzonken. Als hellhound kon ze altijd wel wat bloed gebruiken. Het instincten van de hellhound was als ieder ander dier. Het voedde zich als voedsel dichtbij was, zich beseffend dat het voedsel schaars was en dat het wezen zich moest voeden wanneer het kon. Ongeacht of het al had gegeten of niet. Vroeger, toen Haythel nog maar net een hellhound was, had dat instinct vaak de overhand genomen. Het had haar meerdere malen in problemen gebracht. Totdat ze uiteindelijk het zelf in de hand kon houden. Tenminste, voor zover dat mogelijk was. Misschien was dat de reden waarom ze in deze lus bleef. Om zichzelf te testen. Om sterker te worden en zodat ze beter tegen dat sterke instinct kon vechten dat haar leidde. In het begin had ze gedacht dat dat geen moeite had moeten kosten. Tenminste, niet zoveel als het had gedaan. Blind van honger en enkel uit op bloed. Zover was ze al lang niet meer geweest, maar sinds kort, echt nog maar sinds een paar uur, was er iets wat dat instinct haast aanwakkerde. Iets wat ervoor zorgde dat haar nagels en tanden groeide bij enkel de gedachte eraan. Het was de reden waarom ze zich in de buitenlucht bevindt. Weg van die geur. Weg van hém. Eerder had ze in haar levensduur al eens zoiets geroken. Een geur dat als chocola voor haar was. Het water liep bij haar in de mond, maar die honger zou nooit gestild kunnen worden. Ze wist niet wat ze ermee aan moest.
Ze slaakte een zucht en sloeg haar armen om zichzelf heen. De kou begon zijn tol te eisen. Ze had kippenvel. Een teken dat ze het koud had. Ze moest terug naar binnen. Ze zat nu al te blauwbekken. Met een nieuwe, ditmaal geïrriteerde, zucht, verliet ze de buitenlucht en ging ze terug naar binnen. Zwijgend liep ze de hal in. Het geluid van haar tikkende hakken, was het enige geluid. Het was al laat. Iedereen was vast al naar zijn kamer vertrokken. Haythel was zelf nog niet in haar kamer geweest. Haar spullen waren er al wel naar toe gebracht, maar zelf had ze nog niet de moed gehad om erheen te gaan. Eerder was het luiheid geweest, maar nu ergens zelfs wel angst. Ze haatte het dat ze angst voelde. Het maakte haar zwak, terwijl ze zich machtig hier moest voelen. Koppig begon ze de trappen naar boven op te klimmen. Ze hoopte heilig dat híj niet op haar kamer zou zijn. Misschien, heel misschien, zou ze alleen op een kamer liggen. Het zou logisch zijn. Immers was ze een wezen die andere op at voor lunch. Dus waarom het risico nemen om haar met iemand anders op de kamer te plaatsen? Met die gedachtes en goede moed, begaf ze zich naar haar kamer.
364, 365, 366. Dit was het. Ze stak de sleutel in het slot en opende de deur. Ze hoefde nog geen stap in de kamer te zetten, of een vlaag van die sterke geur kwam haar neus binnen. Haar ogen laaide op. Haar blik schoot naar de persoon die daar stond. Hij.. hij stond daar. Die jongeman. De net gekleedde. ”You..,” bracht ze uit. Een boze, snerende toon was te horen. Ze onderdrukte een grom. Ze hield haar adem in, probeerde de geur te negeren.

© Sykes

---

De jongeman stond met zijn rug naar toegekeerd, maar toch hoefde Haythel zijn gezicht niet te zien om te weten dat híj het was. Hij die zo’n ondragelijke geur had. Niet dat hij stonk. Juist niet. Hij rook verrukkelijk. Alsof hij al een paar uur had gegaard in een bouillon van botten, vers bloed en een snufje angst. Het zorgde ervoor dat Haythel moeite kreeg met het inhouden van haar instincten. Het liefste sprong ze nu boven op hem, boorde ze haar tanden in zijn hals en scheurde het vlees van zijn sleutelbeen. Ze sneerde de jongen toe. Ja ze was pissig. Waarom werd ze sowieso met een ander op een kamer geplaatst? Had mevrouw Bluebonnet haar kop er nog wel bij? Of dacht ze soms dat Haythel geen gevaar vormde? Dat ze haar instincten kon negeren. Was ze werkelijk zo naïef? Geen hellhound kon uitzetten wat het was. Je kon je waarde aarde niet zomaar negeren. Niet uitzetten. Ze was geen hond die getemd moest worden, was ze waarschijnlijk al te koppig voor. Dus de vraag was; wat deed hij hier? Misschien wist hij de reden erachter. Haythel zou er verstandig aan doen om rustig te blijven en ernaar te vragen, maar voordat ze er grip op had, sneerde er al een woord over haar lippen heen. Veel meer dan een conclusie was het niet.
De jongen deed geen moeite om zich om te draaien. In het begin niet althans. De jongen had voor zichzelf net wat drank in geschonken. Voor een seconde gleden Haythel’s rode ogen naar het glas. Zijzelf was ook een behoorlijke drinker. Ja ze voedde zich voornamelijk op vlees en het bloed van mensen, maar kon ook genieten van het brandende gevoel dat je kreeg van de alcohol. Haar blik gleed terug naar de jongeman die de fles drank terug zette in de vitrine die al even oud leek als de salon tafel waarop het glas stond. De meubels leken perfect te passen bij de jongeman die zich ook behoorlijk.. vintage kleedde. Haythel had er geen moeite mee. Iedereen moest doen wat hij of zij wou doen. Wie was Haythel om het te hebben over rare gewoontes.
De jongeman draaide zich eindelijk om. Zijn gezicht sprak geen boekdelen. Geen greintje angst was te bekennen. Een vlaag verbazing gleed over Haythel heen, ook al kon ze zich ervan weerhouden om dat te laten zien. De jongeman was als een steen. Er was geen greintje emotie te zien. Iets wat ze niet had verwacht na haar snerende toon en hij zou haar ook zeker hebben herkend. Ze voelde verwarring op komen. Wat speelde zich af in de jongen? En waarom was ze daar in hemelsnaam nieuwsgierig na. De jongeman liet zich in een bruine leren fauteuil zakken. Uit de zak van zijn gilet pakte hij een pakje sigaretten, waar hij één uitpakte en vervolgens met een lucifer aanstak. Met een lucifer notabene. Had hij nog nooit gehoord van een aansteker of was hij zo blijven haken in het verleden? Het leek erop. Zodra de sigaret was aangestoken, boog hij naar voren om het glas te pakken. ,,Is there something I can do for you?" gaf de jongen als reactie, eindelijk, op haar woorden. Haythel trok een wenkbrauw op. ”Well maybe put on some deodorant,” reageerde ze er mompelend op. Ze wuifde met haar hand voor haar neus. Alsof ze een stank weg probeerde te wuiven, maar eigenlijk probeerde ze de geur van de jongeman uit haar neus te krijgen. Het was ongelooflijk hoe sterk zijn geur was. De jongeman leek echter op een ander onderwerp te duiden. ,,Like guiding you to the right room." voegde hij toe aan zijn vraag.
Haythel liet een korte, spottige lach horen. ”Well I certainly hope I am in the wrong room. It would be pure torture to share this room with yóu,” reageerde Haythel bits. Haar stem had geklonken alsof ze haar kamer moest delen met een beest, terwijl dat eerder andersom zou zijn. Immers was Haythel het echte monster hier. Haythel slaakte een lichte zucht en probeerde zichzelf enigszins rustig te krijgen. Ze zette een paar stappen naar achteren zodat de afstand tussen hen kleiner werd. Hopelijk werd de geur zo draagzaam, maar de geur was sterk om te negeren. Het prikte in haar neus. Ze liep naar haar tassen toe en pakte de sleutel uit één van de tassen. Ze hief de sleutel op en liet het nummer zien. ”For this one time I hope I’m blind, but this thing does say room 366, right?”

© Sykes

---

,,Yes, I think you're right. It would be a torture," stemde de jongeman er mee in, terwijl ze elkaar nog geen vijf minuten kende. Haythel vroeg zich voor een moment af wat de jongeman tegen haar had. Immers kende hij haar niet. Maar al snel besefte Haythel zich dat het niet aan haar was om die vraag te stellen. Zij verafschuwde de jongeman immers ook zonder een goede reden in zijn opzicht. Ze nam een paar stappen afstand, waarna ze de sleutel uit haar tas pakte. Ze hield hem op terwijl ze hem vroeg of het kamer nummer erop stond. Ze hoopte heilig dat het niet zo was, dat ze toch een eigen kamer had.
Ze keek op van haar gedachtes zodra de jongeman zijn keel schraapte. Irritatie speelde op. Hij gedroeg zich alsof hij heel wat was. Zijn attitude hielp nou niet bepaald mee met de brandende honger. ,,I don't know if you think that I have supersonic eyes or something, but that's not my... Speciality." beantwoordde de jongeman haar vraag. Een droge blik viel in Haythel’s rode ogen. ”Too bad,” reageerde ze al net zo droog. Natuurlijk was ze daar ook niet vanuit gegaan, maar was de jongeman werkelijk waar te lui om uit die stoel te komen? Het tegendeel werd al snel bewezen. De jongeman plaatste zijn glas terug op de tafel en stond op. Bravo, ging het door Haythel’s hoofd. Ze besloot die reactie echter voor zichzelf te houden. De jongeman kwam dichterbij, maar behield toch enigszins zijn afstand. Hij kantelde zijn hoofd en richtte zijn blauwe kijkers op de nummers die in de sleutel waren gegraveerd. ,,Well, it seems your eyes passed the test. The key carries those numbers." bevestigde de jongeman. Een geïrriteerde zucht verliet Haythel’s lippen. Natuurlijk, waarom niet. De jongeman rechtte zijn hoofd en keek haar nietszeggend aan. Haythel trok lichtjes haar wenkbrauw op. ,,So roommates we will be," concludeerde de jongeman. Een zoete, overduidelijke neppe, glimlach vormde zich rond Haythel’s lippen. ”Yeay, this will be so cozy,” reageerde Haythel met een zoete stem, waar een bittere ondertoon in zat. Nee blij was ze er niet mee, maar dat leek haar al wel duidelijk. De jongeman nam nu de tijd om de sigaret tussen zijn vingers vast te pakken. Voor een moment gleed Haythel’s blik er naar. Ze had nooit iets gehad tegen roken. Zelf was ze simpelweg te lui om daar ook nog aan te beginnen. Ze altijd wel bezig met een prooi uit kiezen. Ze richtte haar blik terug op de jongeman zodra hij begon te praten. ,,Thomas Shelby." stelde de jongeman zichzelf nu voor. Right, namen. ”Haythel Devonshire,” stelde Haythel zich op haar beurt weer voor.
De jongeman zette zich terug op zijn stoel. Statig, zoals hij eerder ook al aan het avondeten had gezeten. Voor een moment volgde Haythel hem met haar ogen, totdat ze besloot ook maar te gaan zitten. Immers was besloten dat dit haar kamer was, dus moest ze het maar naar haar zin maken. Echter, zodra ze het bed naderde, werd ze herinnert aan de tassen die nog uitgepakt moesten worden. Ze rolde eens met haar ogen, waarna ze een tas op het bed neer legde en deze open ritste. ,,What kind of monster are you?" klonk het plots achter haar. Haythel keek voor een moment om naar de jongeman. Ze had verwacht dat ze elkaar nu zouden negeren. De namen waren uitgewisseld en dat was alles wat ze nodig hadden, toch? Echter merkte Haythel nu zelf ook dat ze lichte nieuwsgierigheid voelde richting de jongen. In eerste instantie wou ze de afstand tussen hen zo groot mogelijk behouden, maar ze kon het niet laten dat ze zich toch af vroeg waar die sterke geur vandaan kwam. Als ze het hem zou vragen, zou hij waarschijnlijk niet weten waar ze het over had. ”A monster is what you could call me,” mompelde Haythel, zich niet derend aan het feit dat Thomas het waarschijnlijk opnieuw niet had kunnen horen. Haar handen hadden ondertussen wat kleren uit de koffer gepakt en deze op het bed geplaatst. Zodra de koffer leeg was schoof ze deze onder het bed, waarna ze naar de lege klerenkast toe liep die naast haar bed stond en de kleren erin begon te leggen. ,,Louise must have a reason why she put someone like you in one room with me. Or she must have lost her mind, but I doubt that." vervolgde Thomas. Haythel grinnikte eens. ”Something we agree on, again,” reageerde ze. Ze legde de laatste kleren in de kast en draaide zich vervolgens richting thomas.
”I’m a hellhound. Y’know a beast that eats human flesh and blood to survive,” beantwoordde ze de vraag nu. ”So I am really curious why I am being put in the same room as you. Louise should be smart enough to see that it isn’t safe to put me in a room with another human,” vervolgde Haythel. Natuurlijk had ze Louise ervan kunnen overtuigen dat Haythel zichzelf goed genoeg kon inhouden om niet ieder mens aan te vallen dat langs haar heen liep. Dus in dat aspect was het misschien ook haar eigen schuld dat ze nu met Thomas op een kamer zat, maar Thomas was in een zekere zin anders dan de anderen. En niet in een goede manier. Immers kon die geur zijn dood betekenen. Ze kon het niet helpen dat haar stem nog altijd iets minachtend klonk als het ging om Thomas. Die geur werd langzamerhand gewoon ondraaglijk. Nog even en ze zou hem echt bespringen. Ze richtte zich op de andere tas om haar gedachtes weg te houden bij de honger. Ze opende de tas en haar blik viel op de zakken bloed die ze als voorraad had meegenomen. Ze legde de kleren opnieuw op het bed, om ze vervolgens in de kast te stoppen. De zakken bloed liet ze voornamelijk in de koffer, op één zak na. Misschien zou het haar instincten enigszins kunnen gerust stellen. De koffer schoof ze eveneens onder haar bed en zo waren al haar koffers uitgepakt. Veel had ze ook niet nodig. Enkel de zak bloed en een plastic beker bleef over. Ze zette de plastic beker neer op haar nachtkastje en opende de zak bloed. De geur deed haar ogen gloeien. Ze vulde de beker tot net over de helft, waarna ze de zak bloed op borg in de lade van het nachtkastje. Vervolgens richtte ze zich op Thomas.
Ze stond op en zette een stap in zijn richting, maar behield haar afstand nog altijd.”And what are you? Or are you really just human. I doubt it. You look like you just stepped out an old, pathetic, war movie,” sprak Haythel. Ze probeerde niet wéér minachtend te klinken. Immers was ze oprecht nieuwsgierig en wou ze antwoorden op haar vraag hebben. ”Can I borrow some of that?” vroeg ze en knikte richting de fles drank die in de vitrinekast stond. Haar stem klonk nu een stukje milder. Ze was op zich ook geen snel geïrriteerd persoon. Enkel die geur maakte hem onuitstaanbaar en Haythel moest daar op een of andere manier mee leren omgaan.

© Sykes

---

Een direct antwoord kreeg ze niet. Ze slaakte een zucht. Wellicht had ze dat iets tactischer aan moeten pakken en had ze niet zo geïrriteerd moeten klinken. Toch vond ze dat ze een antwoord verdiende. Zij had immers ook antwoord gegeven ondanks haar humeur. Ze vulde een plastic beker tot de helft vol. Vervolgens wou ze in eerste instantie naar haar flask grijpen, het voorwerp zat altijd goed opgeborgen in een zak, maar al snel kwamen haar gedachten terug bij de jongeman en bedacht ze zich iets. Ze rechtte haar rug en richtte zich op hem, waarna ze hem vroeg of ze iets van de drank mocht lenen die in de kast stond.
Eenmalig knikte de jongeman. ,,Sure," verliet vervolgens zijn lippen. Haythel knikte eens dankbaar, waarna ze zich richtte op de vitrinekast. Zorgvuldig opende ze de kast, waarna ze haar blik liet glijden over de verschillende soorten drank. Ze merkte al snel op dat verschillende dranken al behoorlijk oud waren. Zo vind je zel niet meer in de huidige café's. Het leek erop dat Haythel een goed kamergenootje had gevonden als het om de smaak van drank ging. Een lichte, plezierige, grijns begon rond haar lippen te sieren. Uiteindelijk wikkelde haar vingers zich om een wodka. Al zeker een paar jaar oud. Ze opende de fles, waarna ze een teugje liet glijden in de plastic beker. Vervolgens sloot ze de fles en zette ze deze terug op de plek waar ze hem vandaan had gepakt. Je kon veel van Haythel zeggen, maar ze was wel zuinig op andermans spullen. Ze sloot de vitrinekast, waarna ze zich op haar bed neer zette. Ze pakte haar beker en doop haar pink erin om het goedje vervolgens door elkaar heen te roeren. Haar rode ogen staarde naar het goedje dat door de beker kolkte.
Bloed dat in het lichaam zat van een dronken persoon, bestempelde Haythel als verdoezeld bloed. Het was bloed had zijn roestige smaak voor een deel verloren en was verdoezeld onder een muffig smaakje. De geur alleen al was minder smakelijk. Om die reden vond Haythel het enigszins om een goede prooi te vinden. De mensen die immers met een wildvreemde mee durfde te gaan, waren meestal enigszins dronken. Haythel moest er echt voor werken wou ze zuiver bloed en vlees krijgen. Gelukkig bestond er ook nog zoiets als ‘bloedbanken’. Daar hoefde ze enkel een paar zakken van te halen en had ze genoeg om haar dorst te halen. Jammer genoeg was dat enkel haar dorst. Haar honger moest nog altijd gevoed worden op een andere manier. Bluebonnet had haar wel op een bepaald dieet gezet, een dieet dat bestond uit dieren vlees, maar dat was te taai om Haythel’s attentie te behouden.
Maar, vers bloed dat was vermengd met alcohol, zoals het nu in Haythel’s beker zat, was een match made in heaven. De roestige smaak van het bloed ging perfect met de sterke nasmaak van de drank. Hoe sterker de drank, hoe beter de combinatie. Om die reden had ze ook een behoorlijke sterke wodka gekozen. Ze haalde haar pink uit het goedje en likte haar pink af. Haar ogen gloeide kort op bij de smaak van het heerlijke drankje dat ze zojuist had gemaakt. Ja dit smaakte heerlijk. Misschien zou ze op deze manier zelfs wel een normale conversatie kunnen hebben met Thomas, zonder naar zijn vlees en bloed te hunkeren.
Een zucht liet haar opkijken van haar gedachten. Right, ze was niet alleen, de persoon waar ze net nog naar had gehunkerd zat nog altijd voor haar. Ze nam een slokje van het drankje zodra ze de honger terug voelde komen. Licht afwachtend keek ze hem aan. Zou er dan toch een antwoord komen? ,,Not a movie actually," begon Thomas. Haythel keek hem enkel aan. Zich nog altijd afvragend wat voor persoon Thomas eigenlijk was. Ze had vermoedens en vooroordelen, maar daar kon je niks uit concluderen. ,,I'm born in the late 1800's, living in Birmingham, England. I was a soldier in the first world war, stationed in France. After the war I returned home with my two brothers, who also survived it. And well... Then I started my own wars." legde Thomas uit. Haythel trok lichtjes een wenkbrauw op. Haar aandacht bleef vooral hangen bij zijn laatste woorden. Woorden die hem enigszins een stuk interessanter maakte. Dus hij was niet een zoet appeltje? Daarbij kwam dat de jongen ook nog behoorlijk oud was. Natuurlijk was dit niet te zien aan Thomas’ uiterlijk, maar Haythel had gedacht dat zij één van de oudsten zou zijn, maar ook dit bleek nu niet zo te zijn. Ze merkte hoe Thomas’ blik naar de vensterbank toe ging. Ze volgde zijn blik en kwam uit bij een familiefoto. Thomas’ familie, gokte ze. Ze zagen er chique uit en vanuit die foto bleek maar dat Thomas’ qua kledingstijl echt niks was veranderd. Haythel vroeg zich af of Thomas nog verder zou gaan in zijn verleden. Zou hij haar nog meer gunnen? Haythel zweeg, hopend op een vervolg, maar zoveel werd haar niet gegund. ,,My ability is to heal fast. Basically, I don't die, no matter what." maakte Thomas duidelijk. Informatie die Haythel zeker ook interesseerde. Ook zij zag nu in waarom ze samen met hem op een kamer zat. Ze ontdekte een smalle glimlach rond Thomas’ lippen. ,,That is probably the reason why we share rooms together. You may lose control and it wouldn't hurt a fly. Unless you grab someone else of course." . zei Thomas nu ook. Haythel knikte eens. ”I see,” reageerde ze, waarna ze een nieuwe sip nam terwijl ze nog nadacht over de informatie die haar was gegeven. ,,But if you dislike the fact that we're stuck with each other now, you can talk with Louise? Maybe she has an another solution for you." sprak Thomas.
Haythel’s blik ging terug naar hem, maar al snel schudde ze haar hoofd en grijnsde. ”Bluebonnet did well putting us together,” gaf ze haar mening. ”Not only because you’re the only one who could survive me, but also because you’re the only one that I want,” gaf ze nu toe met een knipoog. Haar ogen vonkelde uitdagend, waarna ze een nieuwe slok nam van haar drankje voordat ze zich op Thomas zou stortte. ”So no, I’m fine with this, as long as you didn’t lie about your powers,” antwoordde ze. Ze zou zichzelf niet lang meer vol kunnen houden. Als Thomas loog over zijn krachten, zou Haythel daar waarschijnlijk snel genoeg achter komen. Waarschijnlijk al vannacht.

{OOC: hopelijk kan je er wat mee u.u

© Sykes

Ze had een goede smaak, viel Thomas op. Een wodka. Als hij alleen was geweest had die fles nog lang onaangeraakt gestaan. Met Haythel in de buurt kwam het tenminste op. Whiskey ging daarin tegen een stuk sneller, voornamelijk de Ierse. Ondanks dat zijn geschiedenis met de Ieren alles behalve vredig was, moest hij hen nageven dat ze de fijnste drank te brouwden. Het was een standaard drankje voor hem, zoals velen cola dronken. Tegenwoordig werd dat bestempeld als; alcoholist. Een benaming waar Thomas prima mee leven kon. Hij genoot in ieder geval van de geschenken die de wereld gaf.
Het vertellen over zijn verleden bracht echter een dubbel gevoel met zich mee. Gepassioneerd kon hij praten over zijn bende. Over de overwinningen die ze hadden behaald maar ook wat voor ellende het allemaal met zich mee bracht. Niet enkel voor de Blinders zelf, ook voor de vrouwen, de moeders en kinderen die met situaties mee werden gesleurd. Hoe gezinnen gebroken werden door zijn toedoen. Niet alleen daarom sprak Tommy vrij weinig over de Peaky Blinders. Er zat nog een groter geheim achter dat had geleid naar de val van al het succes. Een tijd waar hij eigenlijk zijn ogen voor sluiten wou, dat hij zijn hoofd in het zand wilde steken en net wilde doen alsof het nooit gebeurd was. Een geheim die hij voor zichzelf hield uit schaamte, uit schuld, maar ook uit trots. Het extra dubbel gevoel. Voor kort wreef Thomas in zijn heldere blauwe ogen, bang dat overspoelende, innerlijke emoties via die weg getoond werden.
Hij hoopte dat Haythel voldoende informatie had gekregen. Dat ze wellicht iets milder werd en die vijandelijke houding liet zakken. Hij had er begrip voor als ze er geen aardigheid aan had in deze kamer te blijven. Desnoods zou Thomas voor haar nog naar Miss Bluebonnet gaan. Dingen vielen vast wel te onderhandelen. Echter had Haythel haar hoofd geschut. Een vleugje van verbazing trok door de man heen. Ze vond het werkelijk prima? Getrokken door Haythel's woorden keek Thomas haar aan. ,,I am the one that you want..." Wat bedoelde ze daarmee. ,,May the wanted one know what he's wanted for?" Dan wist hij althans waar hij aan toe was. Of waar hij zich op moest gaan voorbereiden. Het konden zoveel dingen zijn, dat hij geen moeite deed om zich een één of andere scenario te bedenken. Nuchter was hij. En wellicht ook wel een tikkeltje nieuwsgierig.
Lichtjes schudde Thomas zijn hoofd. ,,Never would I lie. I'm a honest man." Dingen verzwijgen was immers wat anders dan rechtuit liegen, toch? Zo keek hij er tegenaan. Hij liet zijn armen op de armleuningen van de stoel vallen en drukte zich op deze manier staande. ,,Since you're planning on staying here... Tell me if I have to move stuff. Or have to help with something, anything. It's your little "house" now aswell. That you're starting to feel comfortable here is quite important." Hij knoopte de mouwen van zijn blouse los, waarna die omhoog werden geschoven. ,,But please don't tell me that you like the color pink."


OOC; hoop dat je er wat mee kan

---

De aanlokkelijk geur werd verdoezeld onder de geur van bloed en whiskey. Een heerlijke combinatie. In de meeste gevallen verzachtte het dat brandde gevoel in haar keel. Voor de meeste mensen zou alcohol het brandend gevoel in de keel juist veroorzaken, maar het bloed verzachtte dat gevoel. Haythel hoopte dat dat nu eveneens lukte. Het leek enigszins te werken; ze kon een, op zich, normaal gesprek houden met Thomas zonder hem aan te vallen. Maar hoe lang kon ze zich nog inhouden? Nu had hij ook al gemeld dat hij snel genas. Het was alsof hij zei: ‘Neem een hapje.’ Vluchtig nam Haythel opnieuw een slokje van haar drankje. Haar blik ging kort naar haar beker. Hij was al half leeg. Nog even en ze zou dronken worden en daar werd niemand blij van.
Haythel had haar motief duidelijk gemaakt. Bluebonnet had een slim plan uitgevoerd. Nu was het enkel de vraag of Thomas er mee eens zou zijn dat er zo nu en dan een hellhound aan hem kon sabbelen. Haythel merkte op hoe een vlaag van verbazing door Thomas’ blauwe ogen heen schoot. Haythel keek hem zwijgend aan. Nam een nieuw nipje van haar drinken. ,,I am the one that you want..." herhaalde Thomas. Haythel grijnsde lichtjes. ”Surprised?” reageerde ze mompelend. ,,May the wanted one know what he's wanted for?" vroeg Thomas. Haythel grinnikte lichtjes. ”Of course.” Ze rechtte haar rug en keek Thomas aan. ”The only thing I wants is your blood and flesh. And that shouldn’t be a problem if you heal fast as you assume,” antwoordde Haythel. De grijns bleef rond haar lippen liggen.
Lichtjes schudde Thomas zijn hoofd. ,,Never would I lie. I'm a honest man." sprak Thomas. Haythel’s grijns werd wat spottend. ”How noble,” sprak ze. In haar woorden was de spottende toon terug te vinden. Iedereen loog. Thomas was niet anders dan anderen, op zijn geur en krachten na dan. Ze nam de laatste slok van haar drankje. Ze zette de lege beker op haar nachtkastje. ,,Since you're planning on staying here... Tell me if I have to move stuff. Or have to help with something, anything. It's your little "house" now aswell. That you're starting to feel comfortable here is quite important." sprak Thomas. Haythel trok een wenkbrauw op. Ze kon het niet helpen. Ze was gewend om bevreesd te worden. Het voelde enigszins ongemakkelijk aan dat Thomas zo behulpzaam was. Eerlijk gezegd had Haythel dat ook niet verwacht van Thomas. In eerste instantie had hij zo kil geleken. ”Is that so?” reageerde Haythel mompelend terwijl ze Thomas licht onderzoekend aankeek. De jongeman ontknoopte de knopen van zijn mouwen en streek deze omhoog. ,,But please don't tell me that you like the color pink." voegde hij er nog aan toe.
Haythel grinnikte zachtjes en schudde haar hoofd. ”The only colour I like is red, ironic right?” sprak ze. Haythel kwam recht en keek kort de kamer rond. Alles in de kamer was zo ingericht naar Thomas’ smaak, dat was overduidelijk. Niet alleen de eikenhouten vitrinekast was daarvan het bewijs. Overal waren meubels en accessoires te vinden die een eeuw terug gingen. Maar Haythel had er niks op tegen. Het gaf een fijne, ergens vertrouwde, sfeer. Haythel begreep niet goed waarom, maar er goed over nadenken kon ze niet. De honger begon terug in haar keel te branden. ”I don’t think I want to change anything in the room,” concludeerde Haythel nu. Haar blik ging terug naar Thomas. Haar blik gleed over hem heen. Ze slikte eens. De geur leek nog sterker dan voorheen. ”Say, can I have just one bite?” vroeg Haythel nu dan toch. In haar ogen kon je haast een smekende blik vinden. De honger begon zijn tol te eisen.

De grijns op haar gezicht duidde aan dat het voor de hand liggend moest zijn. Althans, daar ging Thomas vanuit. Hell, hij kon geen gedachtes lezen. Wat verwachtte ze van hem? "Of course." Dat was altijd fijn; dat ze hem in ieder geval wel vertelde waarvoor hij "gewild" was. Scheelde een hoop gekraak in zijn hersens, want hoe graag Thomas wou dat het niet waar was; iedereen zou uiteindelijk gaan piekeren. Zo'n moment waar je hersenen een loopje met je namen. Dat de meest erge dingen door je gedachten schoten en je van slag maakte. Hij had het al meer in de hand, vond hij zelf. Mede dankzij zijn verleden. Alles draaide om de juiste emoties. De verkeerde gebruiken kon een hoop consequenties hebben. Wel in de situaties waarin hij ooit had gezeten. ”The only thing I wants is your blood and flesh. And that shouldn’t be a problem if you heal fast as you assume.” Thomas knikte eenmalig, zijn lippen zwak getuit. Alsof hij daar echt begrip voor had. Alsof het een goede deal was en hij op deze manier hints gaf er bijna mee akkoord te gaan.
Heilig er van overtuigd beweerde Thomas een eerlijke man te wezen. Een groot deel daarvan was ongelogen waar. Afspraken werden nagekomen, mits hij zelf genaaid werd. Eerlijke woorden werden uitgesproken, mits een kleine leugen goed zou doen. De spottende grijns rond Haythel's lippen waren aanstekelijk. ”How noble."  She got him. She had him. Haar woorden deden de man grijnzen, wetend dat hij haar geen onzin wijs kon maken. ,,Isn't it?" De grijns sloeg om in een lachje. ,,I'll suprise with how honest I can be. You'll regret even grinning like that at me." Pure gekkigheid. Dat laatste gedeelte dan.
Na het opstropen van zijn mouwen had hij zijn handen in de zakken van zijn broek laten glijden. Zijn schouders hingen ontspannen; een teken dat hij op zijn gemak was. Hij zou Haythel helpen met het verslepen van meubels, indien nodig. Echte handen arbeid was zeldzaam in zijn geval. Heel af en toe waagde hij zich eraan; om zich te herinneren dat hij ook zo had kunnen zijn als hij zijn bende niet had opgestart. Nu deed Thomas het uit een goed, gebroken hart. ”The only colour I like is red, ironic right?” Of course. ,,Red is a good colour. It suits you," sprak Thomas uit totale eerlijkheid. De combinatie van rood en Haythel deed hem niet denken aan bloed, aan moord en ingewanden. Het liet hem denken aan krachtig, zelfverzekerd en wellicht een beetje flirt. ”I don’t think I want to change anything in the room.” Wederom wisten haar woorden hem te verbazen. Sinds wanneer ging een vrouw akkoord met de styling van een -oude- man. ,,Are you very sure about that?" Ze moest immers geen spijt krijgen van haar keuze. Niet dat de mogelijke veranderingen direct moesten gebeuren. Het was alleen dat hij nu in de stemming was iemand te helpen. En aangezien zijn humeuren wisselen kon, afgaand op gebeurtenissen, gaf hij geen garantie de volgende dag hetzelfde te voelen. ”Say, can I have just one bite?” Zo emotieloos als een steen had Thomas haar aangekeken. ,,You are not gonna take 'no' for an answer, do you?" Bij elk woord verscheen stukje bij beetje een scheve grijns. ,,You'll grab me anyway. If not today, you will tomorrow." Hij nam het haar niet kwalijk. Haythel's blik sprak boekdelen; ze had er moeite mee. Haar ogen stonden smekend, en hoewel Thomas daar normaal gesproken geen zwak voor had, bleek dat deze keer anders. ,,Tell me where you want a piece from,' sprak hij kalm. ,,Because I have no idea what tastes best."



OOC;  hoop dat je er wat mee kan

---

Thomas zei haar dat hij niet loog. Nooit loog. As if. Haythel geloofd hem. Zelfs niet voor een seconde. Haar worden bevatte dan ook een bittere ondertoon. Ze hield er niet van als mensen zich schijnheilig voordoen. Iedereen was een sinner. Je kon jezelf anders voor doen, maar je kon niet verbergen wie je daadwerkelijk was. Haythel had haar moordlustige zelf maar moeten accepteren na de jarenlange struggel. Natuurlijk had ze er moeite mee gehad, maar nu kon ze er prima mee leven. Ook al vroeg ze zich af in hoeverre ze het vol ging houden met haar kamergenoot als hij het niet toeliet dat ze af en toe een hapje van hem nam. Ze ging er niet vanuit dat hij dat goed zou keuren. Geen mentaal gezonde mens zou dat willen.
De jongeman grijnsde. Leek haar reactie op prijs te stellen. ,,Isn't it?" begon Thomas, waarna een korte lach was te horen. ,,I'll suprise with how honest I can be. You'll regret even grinning like that at me." sprak Thomas. Haythel moest nu dan toch een beetje grijnzen. Het leek erop dat hun karakters op elkaar leken. Tenminste, voor zover ze met elkaar hadden gepraat leken ze over bepaalde punten hetzelfde te denken. ”I look forward to that moment,” antwoordde Haythel met de grijns.
Het onderwerp werd gewijzigd naar de kamer. Immers zou dit nu hun kamer worden, hoe graag ze dat ook wouden voorkomen. Thomas was bereid haar te helpen, maar voegde eraan toe dat hij hoopte dat haar lievelings geen roze was. Voor een moment overwoog Haythel hem te plagen en te doen alsof haar lievelingskleur inderdaad roze was, maar ze verwachtte dat hij daar dwars doorheen keek. Daarbij was het maar een flauwe grap en leken ze daar beiden niet voor in de mood te zijn. Ze antwoordde naar de waarheid. Rood. Ironisch, aangezien het dagelijks opgedroogd onder haar nagels zat. ,,Red is a good colour. It suits you," ging Thomas akkoord. Haythel trok lichtjes een wenkbrauw op en keek hem aan. Hij leek het te menen, maar welke achterliggende gedachte had dit? Het leek alsof het meer was dan enkel het ironische gedeelte. Haythel besloot er verder niet op in te gaan. Wellicht zou ze er later achter komen.
Ze richtte zich op de rest van de kamer en besloot uiteindelijk om het maar zo te laten. Thomas leek er verbaasd over te zijn. ,,Are you very sure about that?" vroeg hij nog ter bevestiging. Haythel knikte en liet haar blik nogmaals over de gedateerde meubels heen glijden. ”I like the old atmosfeer it breathes. I’m not really into the modern flow of the 21st century,” antwoordde Haythel met een lichte grijns. Opnieuw leek het erop dat ze meer gemeen hadden dan ze misschien hadden gewild.
De oplaaiende honger liet Haythel’s aandacht al snel terug varen naar Thomas. De geur leek enkel sterker te zijn geworden. Met een smekende blik vroeg ze hem of ze alsjeblieft een hapje mocht nemen. Thomas liet geen sprankje emotie vrij, maar Haythel hoefde geen ‘ja’ te verwachten. Niemand zou dat toch vrijwillig toelaten. ,,You are not gonna take 'no' for an answer, do you?" Naarmate hij sprak begon er een scheve grijns rond zijn lippen te sieren terwijl bij Haythel juist een verbaasde blik in haar ogen verscheen. Zat hij haar in de maling te nemen of wou hij oprecht..? ,,You'll grab me anyway. If not today, you will tomorrow." vervolgde hij. Haythel knikte langzaam. Hij had gelijk, maar ze kon moeilijk geloven dat hij dit echt meende. ,,Tell me where you want a piece from,' De kalmte in zijn stem deed Haythel denken dat hij oprecht een grapje maakte. ,,Because I have no idea what tastes best." eindigde zijn woorden.
”You’ve got to be kidding me,” verzuchtte Haythel opgelucht. Met een plof knielde ze bij hem neer. Haar blik gleed over zijn lichaam heen. Ze wist zeker waar het lekkerste vlees was, maar om nu meteen in zijn dij te bijten.. Haar blik bleef uiteindelijk haken Thomas’ gezicht. In haar ogen kon je verlossing zien. Het maakte haar al niet meer uit of hij een grapje maakte. Als hij een grapje maakte, had hij het verkeerde grapje gemaakt. Haar blik gleed opnieuw over zijn lichaam heen, maar ditmaal bleven haar rode kijkers hangen bij zijn onderarm. Nogmaals keek ze hem aan. Haar ogen vroegen voor toestemming, maar voordat ze dat had gekregen, greep ze de arm al vast. Haar nagels groeide en nagelde de arm letterlijk vast in de stoel. Haar ogen laaide op. Haar tanden groeiden en op de volgende seconde had ze haar tanden diep in zijn arm geboord. Ze sloot genietend haar ogen en slaakte een grom van voldoening zodra ze zijn bloed in haar mond voelde stromen. Voor een moment bleef ze zo zitten, dronk enkel wat bloed, maar uiteindelijk kon ze zich niet verder inhouden en rukte met een behoorlijke vaart het vlees van zijn bot af.

Waarom precies kon Thomas niet vertellen, maar hij woog er zwaar aan; eerlijk zijn tegenover Haythel. Innerlijk had hij al besloten die woorden waar te maken. De reden waarom bleef achterwege. Om eerlijk te zijn wist hij dat zelf niet eens. Misschien had ze enigszins toch een soort van indruk achtergelaten en reageerde hij daar onbewust op.  Iets in hem zei dat hij daar niet eens naar moest gaan zoeken. Iets in hem zei dat het geen nut zou hebben, want -uiteindelijk- vertrok iedereen. Op wat voor manier dan ook, altijd zou Thomas alleen overblijven. En dat was een nieuwe manier van leven; van plek naar plek reizen zonder gehecht te raken aan iemand. Zonder enige vertrouwen op te bouwen, zonder vriendschappen.
Dat dat zijn manier van verder gaan was, wilde niet zeggen dat hij Haythel compleet links zou laten liggen. Ze deelden tenslotte een kamer. Een kamer die geheel was ingericht naar zijn eigen smaak. Een smaak die ze tegenwoordig oud, of antiek noemden. Hij had er volle begrip voor gehad als Haythel het roer had willen omgooien. Sterker nog, in gedachten zag Thomas het allemaal gebeuren. Meubels die gedumpt werden, waarvoor super moderne rotzooi ervoor in de plaats kwamen. Sierlichten die over spiegels werden gehangen en excentrieke kleuren die op de muren zou worden gesmeerd. Dat Haythel ervoor besloot niks te veranderen, was voor hem onverwacht. ”I like the old atmosfeer it breathes. I’m not really into the modern flow of the 21st century,” antwoorde ze op zijn vraag. Ze maakte geen grapje toch? Onderzoekend stonden zijn ogen. ,,Honestly, I didn't saw that coming," gaf Thomas toe. ,,A nice suprise, as I would say."
Haythel leek het niet te geloven, haar gezicht sprak boekdelen. Dat verbreedde enkel zijn grijns. Tuurlijk; hij zat er niet om te springen om aan stukken gereten te worden. Ondanks dat hij onsterfelijk was voelde hij nog altijd pijn. Wanneer iemand een kogel door zijn lichaam zou jagen, zou hij precies dezelfde pijn voelen als ieder ander. Enkel dat het hem niet vrijblijvend verwondde was het verschil. Om deze reden had Thomas besloten gewoon toe te zeggen. Dan kon iemand anders er ook nog van profiteren, toch? ”You’ve got to be kidding me." Het was graag of traag. Thomas liet zich terug in de stoel drukken. Zijn blik gericht op haar gezicht. Ze koos een plek uit. Waar interesseerde hem vrij weinig, aangezien alles weer aan zou groeien. De pijn was slechts een bijzaak. Hij kende pijn. En doordat die pijn niet fysiek was, wist hij zeker dit aan te kunnen. Haar grip op zijn onderarm vroeg zijn aandacht. Ongewild spanden zijn armspieren zich aan nadat zijn vlees haar scherpe nagels voelde. Dat waren van die dingen waar hij geen grip op had. Diepgewortelde menselijke reacties en het enigste wat hij kon doen was proberen kalm te blijven. Te blijven ademen, zoals een vrouw dat deed tijdens de bevalling. Alleen niet zo ziek overdreven. Vlijmscherpe tanden knauwden zich een weg in zijn arm. Thomas' gezicht vertrok, vertoonde tekenen van ongekende pijn. Hoe hard hij ook probeerde het tegen te houden; een binnenmondse pijnlijke kreun ontglipte hem. Echter moest het ergste nog komen. Haythel leek niet genoeg te hebben aan bloed. In een fractie van een seconde leek zijn ledemaat compleet verloren te zijn. Overig bloed spatte in de rondte. Stukken menselijk vlees vielen op de grond. In die ene seconde schreeuwde heel zijn lichaam van pijn. In die ene seconde verloor Thomas zijn zelfbeheersing en liet hij zijn stembanden die pijn uitten. Allemaal in die ene seconde, en toen was hij stil. Zijn ogen stonden glazig, zijn hart stopte met pompen. Een moment van de dood. Totdat zijn arm binnen no time begon te helen. Het hart begon weer te kloppen. Zijn ogen knipperden een aantal keer terwijl hij zijn gehaaste ademhaling tot rust probeerde te brengen. ,,God... Fucking... Dammit. I could take a bullet over that any day," bracht de man uit terwijl hij naar zijn arm keek. Binnen 30 seconden zag deze er weer uit alsof er nooit wat mee gebeurd was. Vervolgens keek hij Haythel aan. ,,You better enjoyed that." Kort wiebelde hij zijn vingers heen en weer. ,,Still hungry?" In zijn kijkers bevond een vragende blik. ,,Your dress is ruïned," viel Thomas op. ,,Too bad. It was nice."

---

Hij gaf haar toestemming. Hij gaf haar gewoon toestemming! Haythel kon het niet geloven dat hij zo makkelijk toegaf en haar gezichtsuitdrukking weergaf dat. Een ongelovige blik lag in haar ogen. Ze concludeerde dat Thomas een grapje maakte, maar wilde dat toch niet geloven. Hij had het zo serieus gezegd. Hij had het verkeerde grapje gemaakt. Haythel zou een hap van hem nemen of hij nu een grapje maakte of niet. Ze had hem terug in de stoel gedrukt. Hij zou anderzijds waarschijnlijk minstens flauwvallen van het bloedverlies. De doffe klap die dat zou veroorzaken, zou waarschijnlijk voor wat commotie zorgen en ze wou voorkomen dat ze opnieuw op haar donder kreeg van Bluebonnet. Haar aanvallen tijdens het avondeten was al een slechte zet geweest. Ondanks de verschillende waarschuwing die ze had gekregen over ‘geen Peculiars aanvallen’ kon Haythel deze kans niet laten schieten. Daarbij zou Bluebonnet toch moeten weten dat dit ging gebeuren als ze hen twee in dezelfde kamer neerzette.
Haar nagels boorde van opwinding in zijn huid. Voor een flits ging haar blik terug naar zijn gezicht om zijn gezichtsuitdrukking te zien. Hij leek pijn nog wel te voelen. Het zou ook saai worden als ze geen schreeuw bij haar show zou krijgen. Ze voelde hoe hij haar spieren aanspannen. Ze kon zich niet inhouden en boorde haar tanden in zijn arm. Ze probeerde zo lang mogelijk te genieten van het bloed dat haar mond in stroomde, maar haar honger nam de overhand. Enkel bloed was niet genoeg. In een ruk trok ze het vlees van zijn bot af. Een schreeuw vulde de kamer. Hongerig schrokte ze het vlees naar binnen. Haar klauwen grepen vluchtig de paar stukken vlees die op de grond waren gevallen. Deze verdwenen eveneens in haar mond. Genietend sloot ze haar ogen. Hij smaakte verrukkelijk. De smaak van zijn vlees en bloed was nog beter dan ze had verwacht. Zijn heerlijke geur had haar niet voorgelogen. Het steeg boven haar verwachtingen uit. Hoe kon ze hem nu nog ooit weerstaan?
”Fuck you’re tasty,” mompelde ze. Ze klonk haast stoned. Ze opende haar ogen. Haar blik gleed naar Thomas die er voor een moment behoorlijk.. dood.. bij lag. Paniek laaide op in de kwestie van een seconde. Hij had toch niet echt geloven om zijn krachten? Hij had toch geen doodswens?! Haythel zou verscheurd zijn als hij echt had geloven. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. Die gedachten schoten door haar hoofd in de seconde van paniek, maar de paniek verdween zodra Thomas begon te knipperen met zijn ogen. Haar blik gleed naar de arm waar ze zojuist nog een stuk vlees vanaf had getrokken. Het begon zich in no-time te helen. Verrast keek Haythel ernaar, waarna ze begon te grijnzen. Hij had niet gelogen. Enthousiasme begon haar lichaam te vullen. Ze kon het vaker doen. Ze kon vaker, en eigenlijk, eindeloos genieten van zijn verrukkelijke vlees! Zijn ademhaling was snel, maar deze wist hij al snel onder controle te krijgen. ,,God... Fucking... Dammit. I could take a bullet over that any day," reageerde Thomas op haar actie. Haythel grinnikte lichtjes. Thomas richtte eveneens zijn blik even op zijn arm die zich heelde. Haythel keek hem met een grijns aan. ,,You better enjoyed that." Haythel knikte. ”I surely did,” sprak ze met de grijns en likte haar bebloede lippen af. Ze slikte de restte door. Ze kreeg de neiging om opnieuw een hap te nemen. Zijn smaak lag nog in haar mond. Ze wist zich in te houden. Waarschijnlijk zou Thomas het niet op prijs stellen. ,,Still hungry?" vroeg Thomas. Ze keek hem met haar rode ogen aan, die nog altijd waren opgelicht. Haar tanden en nagels waren eveneens nog altijd in haar hellhound staat. ”Well Im always in for more,” antwoordde ze met een grijns en een knipoog.
,,Your dress is ruïned," merkte Thomas op. Haythel’s blik werd verrast. Haar blik ging kort naar haar jurk die inderdaad nu te rood zag om nogmaals te dragen. Ze slaakte een lichte zucht. ,,Too bad. It was nice." hoorde ze Thomas zeggen. Haythel keek hem terug aan. ”Really?” reageerde ze en opnieuw kon je de verbazing horen in haar stem. ”Didn’t thought my taste in fashion would be appreciated,” gaf ze toe met een lichte grijns. Haar kledingkeuze was soms een beetje over de top. Dit kwam door haar instinct die haar aangaf dat ze zichzelf moest laten zien. Zo trok ze immers sneller de aandacht van anderen en kreeg ze sneller een prooi te pakken. Ze kwam recht. Haar nagels en tanden veranderde terug naar hun originele staat en ze begon haar handen af te likken. ”Looks like I need to take a shower before I go to bed,” verzuchtte Haythel en pakte voor een moment een lok haar vast waar het bloed haar haar rood kleurde. Haar blik ging naar Thomas wiens kleren deels ook rood waren gekleurd. ”Wanna join me?” vroeg ze met een grijns. Hij had haar al doen verrassen, misschien kon hij haar opnieuw verrassen door akkoord te gaan?

Dat hele gebeuren was weer een hele ervaring rijker. Een ervaring waarvan Thomas nooit had gedacht in zijn levensjaren mee te maken. Niet dat hij erom zat te springen. Hij had het overleefd maar erop kicken deed hij niet. De pijn was immens. Er was geen spoor sensualiteit in te bekennen. Niks niet kinky. Tenslotte was Thomas er vanuit gegaan dat kannibalisme verbannen was uit de westerse wereld. Had hij dat even fout gehad. Kort wreef de man over diens onderarm heen, waarna hij de mouw van zijn blouse er terug overheen schoof.  Ondanks de dood ervaring had hij geen spijt gehad van zijn keuze. Je zou denken dat hij zoiets enkel toe zou staan als hij ervan zou profiteren en ook dat was niet het geval. Hiermee leed hij slechts verlies. Voor eens vond hij dat onbelangrijk. Iemand had een volle maag, dat had in sommige gevallen meer waarde dan wat dan ook.
Het deed Thomas dan ook goed dat Haythel zei dat het haar gesmaakt had. Ze moest het lef eens hebben om te zeggen dat dat niet zo was geweest. Dat zijn vlees en bloed nergens naar had gesmaakt. Een tweede keer zou ook zeker niet meer aan te pas zijn geweest. Maar dat mocht niet zo wezen. Ze had ervan genoten. ”Well Im always in for more,” greens Haythel. Hij stond op, zacht grinnikend. ,,That's good to know. You don't have to hunt for food anymore, unless you want to. My body will be available to you. Whenever you need it." Intussen was hij naar de vitrinekast gelopen, met het glas van eerder in zijn hand. Een flinke borrel, dat hij nu toch wel verdiend? Hij trok de kast open, zijn vrije hand gleed nadenkend over de grote hoeveelheid flessen heen. Eventjes hield deze stil bij een fles pure wodka. Russische troep, dat raar volk nog even raarder liet doen. Nee, hij had geen hoog petje op van Russen. Ze waren gevaarlijk, bruut, gestoord. Een niveau hoger dan zij, de Peaky Blinders, waren. Russen, met hun vreemde gewoontes en onvoorwaardelijke liefde voor robijnen en saffieren. Thomas' gezicht zakte terug in zijn emotieloze houding, waarna hij voor alsnog whiskey inschonk. ”Really?” Klonk achter hem, na het "compliment" die hij had gegeven over haar jurk. Hij was zuinig met lovende opmerkingen. Een "mooi" over een jurk was voor hem doen al heel wat. ”Didn’t thought my taste in fashion would be appreciated.” Met een halfvol glas draaide hij zich terug naar haar om. Kalmerend nam hij een flinke slok. ,,If someone could that pull that look off, then it would be you." Terwijl hij sprak wees hij met zijn glas richting haar jurk. Het ging hem niet perse om de jurk zelf. Het ging hem erom hóe het stond. En deze jurk complimenteerde haar vrouwelijk lichaam. ”Looks like I need to take a shower before I go to bed.” Begrijpelijk knikte Thomas.   ”Wanna join me?” Haar voorstel verraste hem enigszins. Hij herinnerde zich nog een moment dat ze redelijke vijandig tegenover elkaar stonden. Voordat hij antwoordde nam hij de tijd zijn glas leeg te drinken en deze neer te zetten in de vitrinekast.  ,,Let's go then." Hij liep naar de deur, deze voor haar openend. Afwachtend had hij haar aangekeken, vrouwen gingen voor.
Onderweg richting de douches had Thomas ruimschoots de tijd gehad om na te denken. Werkelijk over van alles en nog wat. Recht denken was haast onmogelijk. Afwezig wandelde hij de douches binnen, waar hij direct al één aandraaide om alvast op temperatuur te komen. Zwijgend knoopte hij z'n gilet los, gevolgd door de eerste paar knoopjes van zijn blouse. Tot hij plots ophield. Thomas richtte zijn blik op Haythel, waarna hij in een slome tred op haar afliep. ,,Haythel," sprak hij, wat aan de zachte kant. Hij pakte haar handen vast. ,,Sleep with me tonight." Een kleine pauze viel. ,,Not to fuck, no. Just lay down with me. I need you to prevend my heart from breaking this night." Hoe groot hij zich ook wou houden, hij was en bleef een man. Een man die behoefte naar vrouwelijk schoon. Die hun warme lichaam en liefde nodig had om te kunnen blijven leven. En voor nu hunkerde hij meer naar Haythel's lichamelijke warmte dan ooit.

---

Thomas had haar meer dan verrast door in te gaan op haar voorstel. Door haar niet af te wijzen, maar haar te zeggen dat ze haar gang mocht gaan. Haythel had niet geweten wat haar overkwam, maar was hem zeker dankbaar. Zodra hij er nog aan toevoegde dat ze moest zeggen wanneer ze meer wou, was ze opnieuw verrast. Blij verrast. Een grijns sierde rond haar lippen terwijl ze zei dat ze altijd klaar was voor meer. Thomas stond op, grinnikte zacht. Op een manier, wellicht vreemde manier in andermans ogen, maakte het hem ietwat schattig. ,,That's good to know. You don't have to hunt for food anymore, unless you want to. My body will be available to you. Whenever you need it." sprak Thomas, opnieuw tot Haythel’s verbazing. Een bredere grijns begon rond haar lippen te sieren. ”Bluebonnet told my to eat only animal meat. I never was planning on keeping that deal. But I might just spare other lives by staying with you. You’re too delicious to deny this offer,” sprak Haythel met een grijns. Een glinstering van dankbaarheid lag echter ook in haar ogen.
Zodra ze de kamer in was gestapt en hem had gezien, had ze een grondige hekel aan hem gehad. Dat enkel door de gedachten dat hij waarschijnlijk heerlijk smaakte maar dat ze hem nooit zou proeven. Het lekkerste snoepje bewaarde je immers als laatste. Ze zou zich waarschijnlijk proberen in te houden. Hoogstwaarschijnlijk zou dit uiteindelijk ook hebben gefaald en zou ze tot haar eigen teleurstelling de jongen helemaal op peuzelen, maar de situatie had zich beter uit gepakt dan ze had verwacht. Zijn persoonlijkheid en uiterlijk stond mee en nu bleek hij ook nog haast onsterfelijk te zijn. De perfecte manier waarop Haythel niet meer hoefde te jagen en toch nog heerlijk vlees binnen kreeg. Misschien.. heel misschien, zou zich wel meer menselijk voelen. Zou ze zich niet meer als het monster voelen dat ze daadwerkelijk was.
Het compliment dat hij haar gaf, deed haar nog net niet blozen. Ze was niet een persoon die snel verlegen weg trok of snel bloosde. Ze was een zelfverzekerde jongedame die haar kansen nam en zich niet liet afleiden van haar doel. Toch kon ze het niet helpen dat ze zich gevleid voelde. De relatie tussen hen had eerder immers so hatelijk geleken en nu kreeg ze zelfs complimentjes. Een complimentje die hoogstwaarschijnlijk niet gelogen was, aangezien hij haar eerder had verteld dat hij nooit loog. Ze weer gaf haar verbazing in haar reactie. Thomas nam een slok van de drank die hij zojuist had gepakt. ,,If someone could that pull that look off, then it would be you." sprak Thomas. Haythel keek voor een moment van hem naar de jurk die rood zag van het bloed. Ze wist dat haar kledingkeuze soms over de top was en in velen ogen zou het too much zijn, maar Thomas leek het te kunnen accepteren. Ze snapte echter niet waarom het plots zoveel met haar leek te doen. Flirten kon ze als een van de beste. Het was immers haar manier van jagen, maar nu leek ze weinig terug te kunnen zeggen. Een raar gevoel woede in haar. Ze wist niet goed wat ze ermee aan moest. Uiteindelijk glimlachte ze enkel naar hem en concludeerde ze dat ze een douche moest nemen.
Echter wou ze hun ontmoeting en gesprek hier niet afronden. Met een grijns vroeg ze hem of hij met haar mee wou gaan. Voordat ze een antwoord kreeg, nam Thomas de tijd om zijn glas leeg te drinken. Haythel sprokkelde haar douchespullen bij elkaar en keek Thomas uiteindelijk met een lichte grijns aan. Eerlijk gezegd verwachtte ze niet dat hij er in mee zou gaan. Het glas werd terug in de vitrine gezet. ,,Let's go then." sprak Thomas, waarna hij naar de deur toe liep en deze opende. Verbaasd keek ze hem aan, voordat er een nieuwe grijns rond haar lippen sierde en ze voor hem aan de kamer uit liep. Opnieuw had hij haar doen verbazen. Hoe lang kon hij haar nog doen verbazen? Hij deed onverwachte dingen. Dingen waarvan ze niet had verwacht dat hij ze zou doen. Ze vond het alles behalve erg. Het werd juist met elke minuut beter leek het wel.
Eenmaal bij de douches aangekomen, draaide Thomas de douche open. Haythel volgde hem voor een moment met haar ogen totdat hij zichzelf begon uit te kleden. Haythel besloot zichzelf ook maar te ontdoen van haar kleren. Ze begon met de accessoires die ze nog om had en ritste vervolgens haar jurk open. Haythel wou de jurk van haar lichaam af laten glijden, maar op dat moment merkte ze op hoe de jongeman zijn blik op haar had gericht. Licht vragend keek Haythel hem aan terwijl Thomas in een trage pas voor haar kwam. Wat zou er komen? Wat kon ze nu verwachten? Eerlijk gezegd wist ze het niet meer. ,,Haythel," begon Thomas en nam haar handen vast. Voor een moment keek Haythel omlaag naar hun handen, waarna ze haar blik terug op hem richtte. ,,Sleep with me tonight." sprak Thomas plots. Haythel keek verbaasd op. ”What?” reageerde ze dan ook verbaasd. Ze had veel verwacht, maar dit zeker niet. Haar gedachten ging dan ook meteen naar sex toe. Het zou neit de eerste keer zijn dat ze zo spontaan seks zou hebben, maar ze had het nog nooit gehad dat iemand er zo naar vroeg. Hij klonk zo voorzichtig. Daarbij had ze dit niet verwacht van hem. Ondanks alles. ,,Not to fuck, no. Just lay down with me. I need you to prevend my heart from breaking this night." legde Thomas verder uit. Haythel keek op van zijn woorden. De verbaasde blik verdween uit haar ogen en een lichte glimlach verscheen rond haar lippen. Ze legde een hand tegen zijn gezicht aan en gleed met haar duim zachtjes over zijn kaaklijn heen. ”Of course. I’ll stay in your bed tonight,” ging ze akkoord met een lichte glimlach. Ze boog voorzichtig naar hem toe en gaf hem een plagend kusje op zijn lippen. ”So do you think you can take my dress off as well?” vroeg Haythel hem uitdagend en plagend.