Nuala Doherty
Aantal berichten : 284 IC-berichten : 92 Accounts :
- Nuala Doherty
- Sayuri Davies
- Amaris Collins Character sheetBijzonderheid: Gedaanteverwisseling in een reekalfUiterlijke leeftijd: Vaak tussen de 4 jaar en 10 jaar inQuote: "For thus is spoken: Oft hope is born, when all is forlorn." | Onderwerp: Life Is Not A Story Book [Thomas Shelby] ma feb 13, 2017 5:24 pm | |
|
Nuala had er alles aan gedaan om maar niet met de andere om te hoeven gaan. Hoewel ze regelmatig bij Alex te vinden was, betekende dat niet dat ze op haar gemak was bij anderen. Zeker nadat ze in de tuin was aangevallen door een cheetah, was ze op haar hoede gebleven. Sinds ze in de tuin niet meer veilig was, in haar ogen dan tenminste, hierdoor had ze een nieuwe veilige haven nodig. Hoewel ze weinig herinnerde van haar mensenleven voordat ze in de lus kwam, wist ze genoeg over mensen om ze niet te vertrouwen. Dit kwam mede door het feit dat ze in haar tweede vorm vaak opgejaagd was. Jagers waren haar grote angst, het geluid van blaffende honden of het gestaar van andere jagers was iets waar ze nog steeds gevoelig voor was. Het was dan ook niet vreemd dat ze zich nu nog meer had terug getrokken in het huis en die nu liep te verkennen. De begane grond kende ze al, immers was ze daar vaak genoeg geweest tijdens het gezamelijke ontbijt en dinner. Enkele andere plaatsen in het huis zoals de slaapkamers kon ze ook nog wel vinden. Echter waar de bioscoop zich bevond samen met onder andere de bibliotheek wist ze niet. Überhaupt had ze geen idee wat beiden inhielden waardoor ze die middag bestad aan het verkennen van de des betreffende verdieping. De bioscoop bleek een ruimte met een groot scherm te zijn en was niet echt interessant. Echter kon ze dat niet zeggen van de bibliotheek die ze bezocht. Rijen en rijen met boeken stonden op planken, in kasten die hoger waren dan haarzelf. Langzaam liep ze een rij af waarna ze naar de ruggen van de boeken keek. Echt lezen kon ze niet, de letters herkende ze wel maar ze had al heel lang geen les meer gehad en ook al heel lang geen boek vast gehad. Ze herinnerde zich vaag dat haar ouders haar wel eens hadden voorgelezen voordat ze de gedaanteverwisseling door had gemaakt. Maar ook dat was een te vage herinnering om echt iets mee te kunnen. Haar ogen gleden naar het volgende gangpad die ze met een onzekere tred tegemoet kwam. Ze vond deze ruimte groot en imposant. Wist niet zeker of ze tussen de talloze boeken op haar plek was. Zodra ze een andere hoek om was gelopen raakte ze in paniek, ze kon de deur niet meer vinden. Ze was te vaak een hoek om geslagen en had de route terug nier onthouden. Ze stootte een kast aan waardoor een boek op de grond viel en het luid kletterende geluid te horen was. Geschrokken hield ze haar adem in. Haar elleboog bonste lichtjes, waardoor ze hoogstwaarschijnlijk er van uit kon gaan dat er een blauwe plek zou ontstaan op die plek. Haar bruine ogen gleden naar het boek dat ze langzaam en onzeker op pakte. Daar op de voorkant was een afbeelding van een hond. Meteen liet ze het boek weer los en deinsde ze terug. Het leek bijna alsof ze door het boek gebeten was. Ze kneep haar ogen tot kleine spleetjes en haalde diep adem. Als ze nu niet in het midden van de bibliotheek wou veranderen moest ze nu de controle nemen over zichzelf en haar emoties. Ze slikte moeizaam waarna ze met haar handen de hem van haar shirt vastgreep. Die door de stevige grip verkreukelde. Nuala keek expres niet naar het boek, ze zette nog enkele stappen terug zodat ze zeker wist dat ze de afbeelding niet zou zien en slikte even. De ruimte was ineens te klein maar de weg terug wist ze niet en dus liet ze zich ongemakkelijk zakken en sloeg ze haar armen beschermend om haar knieën heen.
|
|