A never ending story

16:05. Tot zijn verbazing had hij echt wel lang geslapen, zonder geplaagd te worden door vreemde dromen. De pijn in zijn schouders was nog altijd even erg, maar hij voelde zich sterker dan eerder. Hij kon er nu tegen vechten. Voorzichtig zette hij zijn handen neer, kreunde zachtjes terwijl hij zich op drukte en uiteindelijk rechtop ging zitten. Hij onderdrukte de neiging om met zijn schouders te rollen of zich uit te rekken. Dat zou niet zo goed aflopen, besloot hij.

Voorzichtig was hij opgestaan. Het bloed op zijn shirt was opgedroogd, maar hij kon zo natuurlijk de deur niet uit. Na een paar pogingen had hij het uit gekregen zonder al te veel pijn te hebben. Hij nam een vers shirt uit zijn kast en trok dat op dezelfde manier terug aan. Hij moest Haythel gaan zoeken. Met zijn hand zocht hij steun bij de muur van de gang. Hij liep trager, zijn schouders zo ontspannen mogelijk. Elke overdreven beweging joeg een pijnscheut door zijn rug. Uiteindelijk vond hij haar kamer, de deur stond op een kiertje. Hij duwde hem zachtjes open, maar er bleek niemand binnen te zijn.

Verdomme. Oskar beet op zijn lip. Hoe moest hij haar vinden? Zijn gedachten kwamen traag op gang, en toen kreeg hij een idee. Hij summonde een schaduwhond, een Duitse herder type. Hij deed de deur weer wat verder open, de hond snuffelde even. ”Fetch”, Beval hij het dier. Al kwispelend liep de hond weg, de jongen volgde hem, zijn hand nog steeds tegen de muur. Blijkbaar was ze in de bibliotheek. Hij hield de hond wat korter bij zich, terwijl hij de ruimte binnen liep. Toen zag hij haar zitten, aan een tafel met een boek. Voorzichtig liep hij dichterbij, de hond liep met hem mee. ”Ehm.. Hi”, Zei hij zachtjes, om haar aandacht te trekken.

16:11. Het was dankzij de hond dat hij haar had gevonden. Eigenlijk had hij nog geluk dat ze niet te ver van haar kamer gegaan was. Hij voelde zich nog steeds een beetje weak, als ze verder was gegaan dan het huis, had hij haar waarschijnlijk niet kunnen vinden. Maar goed, dat was ook maar een wat als situatie. Voor nu was hij weer bij haar, dus zijn doel was bereikt. Misschien zou ze het raar vinden dat hij op zoek was gegaan naar haar. Eigenlijk was het ook wel een beetje vreemd. Logischer zou zijn als hij haar ontliep, gezien ze hem toch wel zo’n beetje bijna had vermoord. Maar in zijn wereld bestond logica niet. Haar aantrekkingskracht was simpelweg zo groot dat zijn gezond verstand er niet tegen op kon.

”Oskar what are you doing here? You should take your rest,” Zei ze, nadat ze hem had opgemerkt. Misschien had ze daar wel een punt, maar hé, hij was er nu toch. ”I’m not that tired anymore”, Loog hij met een glimlachje. Hij trok de stoel tegenover haar achteruit en ging daar op zitten. De leuning drukte in eerste instantie tegen zijn schouders, dus hij kruiste zijn armen op de tafel en leunde daar op. ”What are you reading?” Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was niet van plan om de gebeurtenissen van eerder nog aan te kaarten, gewoon een casual gesprekje, zoals ze altijd hadden.

16:12. Even had hij gedacht dat ze hem weg zou sturen. Misschien had ze ook helemaal geen zin om hem nog te zien. Misschien had ze zich daarom in de bibliotheek verstopt, in plaats van in haar kamer te blijven. Want ja, die wist hij te vinden. Ze had niet op zijn schaduwkrachten gerekend. Hoewel de dieren die hij tevoorschijn haalde, niet echt waren, gedroegen ze zich wel als hun real world voorbeelden. Voor ze hem kon vertellen dat hij terug naar bed moest, ging hij zitten. Hij wilde het niet hebben op wat ze hem eerder had aan gedaan. Hij wist dat hij niet bang moest zijn, ze had hem uiteindelijk wel verzorgd. Haythel en het monster waren twee totaal verschillende personen in zijn hoofd.

Zijn eigen fantasie om zichzelf te beschermen. Als hij het niet zo in zijn eigen gedachten stopte, zou hij zichzelf alleen maar bang maken en na een tijdje misschien lichtjes gek worden. Haythel leek echter niet zomaar het onderwerp te willen negeren. ”Oskar I’ve attacked you. Are you sure you want to keep hanging out with me?” Zei ze. De jongen schudde glimlachend zijn hoofd. ”No you didn’t. The monster in the woods attacked me, you took care of me afterwards”, Zei hij, zo overtuigend mogelijk. Niet alleen om haar te overtuigen, maar ook zichzelf.

”I’m a monster,” Zei ze toen, met een spottende ondertoon. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. ”I don’t believe you”, Zei hij simpelweg. Het zou zoveel beter zijn als ze hem gewoon gelijk gaf. Als ze er mee in stemde om het er gewoon nooit over te hebben. Dan kon hij het makkelijker verwerken, vergeten. Want dat was de beste oplossing, vond hij. Zo ging hij altijd om met trauma’s en het hielp hem altijd het beste om te doen alsof er gewoon niks was gebeurd.

16:14. Misschien was hij er toch erger aan toe dan hij in eerste instantie gedacht had. Zijn gedachten lagen nogal door elkaar. Straks had hij nog een hersenschudding ook, vandaar dat hij al die gekke dingen dacht. Haythel kon het ook niet volgen, blijkbaar. ”What?” Vroeg ze verward. Maar hij liet zich niet van zijn standpunt afbrengen. In zijn hoofd was het zo en niet anders. Hij was aangevallen door een monster in het bos, en Haythel had hem achteraf geholpen. Ook al ging het eigenlijk om dezelfde persoon, het was ook niet zo. Als ze echt het monster was dat ze beweerde te zijn, had ze hem vermoord. Of hem laten liggen in het bos, om het even niet te extreem te maken. Hoe dan ook, het feit dat ze hem geholpen had, bewees dat zij niet het monster was.

Maar zijn woorden hadden haar boos gemaakt. ”What the fuck are you talking about?” Siste ze hem toe. Hetzelfde glimlachje bleef om zijn lippen staan. Ze kon hem niet overtuigen, hij had gewoon gelijk. ”Oskar I’m a fucking hellhound. I’m that monster!” Beet ze hem vervolgens toe. Dreigend boog ze naar hem toe. Haar ogen kleurden fel rood, haar tanden werden scherper. De schaduwhond begon zachtjes te grommen, maar hij bewoog niet. ”You wouldn’t hurt me”, Zei hij, opnieuw zo overtuigend dat hij het zelf geloofde. ”You may be a hellhound but you’re not that monster”, Vervolgde hij koppig. De waarheid lag iets anders, maar als hij lang genoeg tegen zichzelf loog, zou hij zijn leugen als de nieuwe waarheid accepteren.

16:16. Wat probeerde ze eigenlijk te bereiken? Wilde ze zo graag dat hij uit haar buurt bleef dat ze hem liep te bedreigen? Hij was naar hier gekomen om met zijn eigen ogen te zien dat ze niet gevaarlijk was. Had ze hem niet beloofd hem te beschermen? Of rekende ze bescherming van zichzelf daar niet bij? Zijn gedachten registreerden alles zo traag, weigerde haar te zien als een gevaar. Maar dat was ze wel. Haar waarschuwing had hem moeten wegjagen, in plaats daarvan glimlachte hij enkel en bleef hij koppig volhouden.

Erg blij was ze er niet mee. Ze greep hem ineens vast bij zijn shirt, trok hem vooruit. Hij kromp in elkaar van de plotse pijn in zijn schouders. ”Thát monster?!” Snauwde ze. ”That monster is me! And if you’re not gonna believe it, I will show it to you once more,” Dreigde ze. De schaduwhond begon nu nog meer lawaai te maken, maar Oskar hield hem in de hand. ”You would protect me, you promised”, Begon hij, zijn stem onvast door de angst die eindelijk begon door te dringen. ”But if that’s how much you care about me”,Ging hij verder. "Then do it."

16:17. Iemand moest hem eigenlijk een mep komen geven. Niet Haythel, wat die zou waarschijnlijk zijn hoofd er in één keer af trekken. Maar gewoon, zodat hij bij zinnen kwam. Want nu ging het -alweer- de verkeerde kant op, maar hij kon het niet tegenhouden. Hij wilde het zo graag geloven, dat hij er zichzelf van overtuigd had. En zij wilde hem dan zo hard het tegendeel bewijzen, dat ze een impasse hadden bereikt. Geen van beide zou toegeven. Oskar werkte zichzelf in de problemen, maar hij kon niet stoppen. Ondertussen werd zij alleen maar kwader, tot op het punt dat ze hem bij zijn shirt had vastgegrepen.

Pijnlijk schuurde het in zijn wonden, ondanks dat ze nog zo professioneel verbonden waren. De dingen die hij zei, meende hij niet eens. Maar hij wilde ze menen, hij wilde dat hij de waarheid sprak en hij was te koppig om er aan toe te geven. Ook omdat hij wist dat hij nooit meer in haar buurt zou durven komen als hij het toe gaf aan zichzelf. ”Don’t you give a shit about your life at all?!” Siste ze hem toe. Met een duw werd hij weer op de stoel gedrukt, de tranen schoten in zijn ogen toen zijn rug pijnlijk de leuning raakte.

”I care about you Oskar. But you do not seem to care about me,” Beschuldigde ze hem. ”You’re hurting me more than you know. Go back to your senses. If you’re too stubborn to do that, then presume our friendship over,” Met een laatste blik draaide de blondine zich om. ”Good bye,” Zei ze nog, waarna ze de ruimte verliet. Vanaf ze weg was, haalde hij huiverend adem. De tranen die al een heel eind zaten te prikken, kon hij nu niet meer tegenhouden. Maar dit was niet hoe het zou eindigen.

Oskar stond op, zocht steun bij de hond, die nu veranderd was in een wolf. Hij sloeg zijn arm over de nek van het gigantische dier, die groter was dan een normale wolf ooit zou kunnen worden. Hij liep de gang op, waar Haythel gelukkig nog niet verdwenen was. ”Stop!” Riep hij, zijn stem brak onder de emoties. ”Don’t leave me, please, I’m-“ Hij moest zichzelf onderbreken. Hij wilde het niet toegeven. Toegeven betekende dat het werkelijkheid werd.

16:19. Duizelig zijn was echt niet leuk, maar hij kon niet anders dan op staan en achter haar aan gaan. Hij wist nog steeds niet helemaal zeker wat er zonet in zijn hoofd was om gegaan, maar haar zien weglopen had hem deels wakker geschud. Of hij nog kan fixen wat hij had gedaan, viel nog te zien. In principe had hij geen enkele reden om opnieuw achter haar aan te gaan. Zijn eigen onlogica nekte hem opnieuw. Hij snapte zijn eigen moves niet meer, en dat bovenop de gebeurtenissen van eerder en de emotionele toestand van net, maakte hem niet bepaald stabieler. Voor hetzelfde geld beledigde hij haar opnieuw door haar tegen te houden, maar hij zou het zichzelf niet vergeven als hij het niet deed.

De woede was nog steeds in haar houding te zien. Oskar hield deze keer wel afstand. Deels ook omdat hij toch weer de angst voelde die hij zo hard had proberen onderdrukken. De jongen was blij met de steun van de wolf, anders was hij waarschijnlijk ineen gezakt. De blik die ze hem schonk, raakte hem tot diep in zijn hart. Hij wilde niet dat ze zo naar hem keek, maar hij had het waarschijnlijk wel verdiend. ”Give me a good reason why I shouldn’t leave,” Zei ze, een vraag die hij wel had verwacht, maar waar hij niet meteen een goed antwoord op had. Hij had het idee dat alles wat hij zou zeggen, fout zou worden opgevat en het alleen maar erger zou maken.

Het bleef even stil terwijl hij met de mouw van zijn sweater langs zijn kaken ging om ze droog te vegen. Vervolgens gleed zijn blik weer naar haar, waarna hij voorzichtig dichterbij kwam. Toen hij dichtbij genoeg was, liet hij de wolf los en plaatste zijn hand tegen de muur. Hij overbrugde de laatste afstand, tilde toen langzaam zijn andere hand op en legde die voorzichtig op haar kaak. Hij keek haar enkele seconden in stilte aan. Vervolgens leunde hij impulsief naar voren, kuste haar zachtjes. Een mix van hoop en wanhoop. Kort daarna leunde hij weer achteruit, maar liet haar nog niet los. ”Cause I like you and I don’t want it to end like this.”