Room 345: I'm in the band

Onderwerp: Room 345: I'm in the band zo feb 19, 2017 10:44 pm

Zijn vader had hem duidelijk de regels uitgelegd: niet al te veel mensen vermoorden, geen ruzie zoeken met andere demonen en niet voor een al te grote chaos zorgen. Moest te doen zijn. Na eeuwen vragen had hij eindelijk zijn trip mogen maken naar de aarde. Zijn vader had hem een mensenlichaam toegereikt die de jongeman wel beviel. Zijn donkere ogen en donkere haren gaf het uiterlijk iets mysterieus, maar voor de rest leek het op het lichaam van ieder ander mens. Je zou denken dat de zoon van Satan nog al een persoonlijkheid had. Dat hij erg kwaadaardig, moordlustig en bovenal ijdel zou zijn door zijn hoge rang in de hel. maar dat viel eigenlijk best mee. Natuurlijk moest de jongeman zijn taken voldoen in hel en aan zijn vader’s eisen voldoen. Maar nu hij hier was, in de wereld van de mens, hoefde dat allemaal niet meer. Zijn lust naar verloren zielen had hij al eeuwen niet meer. Met de tijd was het saai geworden. Hij was een jongen die altijd optimistisch probeerde te blijven, maar zelfs hij zag nu in dat het werk zijn eigen liedje begon te krijgen. Zodra zijn werk eronder begon te lijden, had zijn vader dan besloten om hem te geven wat hij altijd al had gewild. En nu stond hij hier, met een grote tas over zijn schouder en een grijns van plezier op zijn gelaat.

JR liet zijn blik meteen over de ruimte gaan waar hij binnen was gestapt. Als zijn vermoedens klopte, was dit de ‘woonkamer’. Jammer genoeg leek het; of vroeg in de ochtend te zijn, of laat in de avond, want niemand bevond zich op het moment beneden. Ietwat teleurgesteld besloot JR maar meteen door te lopen. Hij had gehoopt om meteen mensen tegen het lijf aan te lopen. Hij was nou eenmaal zo nieuwsgierig en behoorlijk sociaal. -Niet dat hij sociale vaardigheden had, maar hij deed zijn uiterste best.- In hel waren het ook maar dezelfde demonen waar je telkens hetzelfde gesprek mee hield. Van mevrouw Bluebonnet had hij te horen gekregen dat hij een kamer deelde met drie andere personen. Met die flits aan informatie begon hij zich een weg te banen de trappen op. Hij moest wennen aan het feit dat dit hem enige moeite koste. Elk mens was na 36 traptreden licht buiten adem, tenzij je natuurlijk een of andere oud Olympisch atleet was. -Bij wijze van dan.- Maar JR was zeker niet gewend om überhaupt buiten adem te zijn. Hij had nog nooit een tekort aan energie, kracht of snelheid gehad. Daar zou hij ook aan moeten wennen nu hij in een menselijk lichaam zat. Daarbij kwam dat hij zijn menselijk lichaam goed moet onderhouden, als hij hier lang wou blijven rondlopen. Want zodra dit lichaam werd vernietigd, zou hij terugkomen in de hel en zou hij zijn werk weer moeten hervatten.

343, 344, 345 dit was het. Met een zwaai opende hij de deur, niet derend aan het feit dat er nog iemand in bed leek te liggen. Zijn tas zette hij op een bed neer dat nog niet bezet leek, waarna hij deze enthousiast begon uit te pakken. De kleren pleurde hij ongegeneerd op de grond. Waarschijnlijk zouden zijn nieuwe kamergenoten minder blij zijn met zijn kleren op de grond en over enkele meubels, maar hijzelf kon daar met zijn gedachten niet bij. Door zijn eeuwenlange bestaan in hel had hij nooit geleerd om over zijn acties na te denken. Hij had geen emotie mogen tonen bij zijn werk en al helemaal geen medelijden tonen. Het was hem afgeleerd en sindsdien heeft hij ook nooit meer de moeite gedaan om andermans gevoelens te begrijpen. Inlevingsgevoel had hij dus niet. En hij dacht overduidelijk niet na bij zijn acties. Dit bewees hij al snel. Met een opgewekt gefluit stopte hij de elektrische gitaar plug in de versterker en zette hij deze vervolgens aan. Met een voldane grijns sloot hij voor een moment zijn ogen, waarna hij met volle overgave zijn favoriete lied begon te spelen. Oh en natuurlijk stond het volume niet zacht. Nee deze was altijd naar de plus gedraaid.

Song.

Onderwerp: Re: Room 345: I'm in the band ma feb 20, 2017 8:59 pm

it can't be a mistake if i just call it change

There were a lot of things in this world that Baz disliked – many of the children in the loop (because that’s what they were, even if they were a hundred or a thousand), especially when they were being their loud and obnoxious selves; classes, because really, who would like them; sharing a room, because even if Liam wasn’t so bad and they usually knew to stay out of each other’s way, it was still another person in his space; rain, because it rained every fucking day; and, last but not least, fucking communal dinners. Communal breakfast, in particular.

Getting up at a quarter to seven so he could be in the dining hall at seven o’clock exactly was the one thing Baz hated more than anything else. When he was still living at home, he got up several minutes before eight at his earliest, snagged a bun or sandwich off the breakfast table and ate it on his way to school. Six years in this place hadn’t made him get use to it; if anything, each and every day he was forced to trudge to the dining hall and sit with people he disliked – even on a fucking Saturday when he was supposed to be enjoying his day off – he became more and more annoyed with the entire business.

So this morning, he had opted not to get up. His alarm clock had gone off and he had merely reached over and hit the button with his hand before turning over and pulling the covers up to his ears. If his stepmother had seen him, she would have tutted at him in disappointment, but fuck it, she wasn’t here, and Baz had never really cared about what she thought of him anyway. Fiona would probably have patted him on the back; she hated rules and regulations as much as Baz did. It was probably why they got along so well. If there was anything he really missed about home (apart from being able to sleep in during the fucking weekend) it was her.

He didn’t know what time it was, but it must have been sometime late morning or early afternoon, judging by the sunlight falling into the room onto Liam’s bed. The light was almost enough to bother Baz, but he was comfortable under his sheets and it seemed like too much of an effort to get up and close the curtains, so he let it slide. He was awake, sort of, dozing lightly and generally feeling weightless and contented. He vaguely heard the door open, connecting with the wall, but he thought it must be Liam coming back to the room in a bad mood, so he simply pressed his face harder into the pillow beneath him and tried to ignore the sound of footsteps and clothes being strewn about – what the fuck was Liam doing, he knew Baz hated it when he made a mess – and, later, the sound of whistling. That woke Baz up, because Liam didn’t really whistle, at least not that Baz had ever heard him. Which meant that this wasn’t Liam.

Suddenly, it hit Baz, and he almost groaned out loud. He remembered the notice he had received earlier that week, about getting new roommates. He supposed it had only been a matter of time, since he and Liam shared a four-person room, but he had only just gotten used to sharing his room with one person, and now he was supposed to share with three. If his suspicions were correct, whoever had just entered the room must be one of his new roommates. And if this guy was already strewing his clothes everywhere when he had only been her for a minute, Baz was going to hate him.

No, scratch that, he was going to kill him. He startled fully awake when loud guitar music suddenly blasted into the room. If Baz had been any lesser person, he would have yelped at the sudden noise, but he wasn’t a lesser person, so he kept quiet, though his heart thundered loudly in his chest at the shock (and hadn’t that been something strange to think about, that he was a vampire with a beating heart). It took him a moment to recognise that the explosion of noise was actually a song (one he didn’t recognise but he did make an effort to avoid this type of music) and that the guy was actually intent on practising. Right in Baz’ space, with Baz right fucking there. “What the fuck,” Baz mumbled into his pillow, because apparently, this was his life now – doomed to share his room with three people instead of just one, and one of his new roommates was either a sadistic prick or an unobservant prick. Baz didn’t know which one was worse.

With a murderous glare, he lifted himself up on his arms, hair sticking out every which way from a day spent in bed, and looked at the boy playing the electric guitar some distance away from his bed. He didn’t seem to have noticed Baz in his bed, absorbed as he was by whatever song he was playing which, all right, fine, great that the guy had a love for music, but Baz detested popular music, especially when it was blasted right into his ear at an ungodly hour in the morning. (It wasn’t that ungodly, technically speaking, but any hour he was awake when he could be sleeping was ungodly as far as Baz was concerned.)

Since the guy didn’t seem to have heard or seen him and Baz wouldn’t stoop to shouting to make himself heard over the sound of his guitar, he pushed himself up from the bed and walked over to the power socket the amplifier was plugged in to and pulled it out. Blessed silence descended on the room and Baz almost breathed a sigh of relief but managed to keep it in. Instead, he slowly turned to look at his new roommate, eyes narrowed dangerously, and held up the plug, almost as if daring the guy to make a comment. “Don’t even think about it,” he rasped, voice still rough from what had been a very pleasant doze, before this guy barged in and disturbed it. Baz cast a disdainful look at the clothes strewn about the room (they were fucking everywhere, how had this guy made this much of a mess in the span of a few minutes?) and snapped his fingers at them. “And clean up your stuff,” he added with the air of someone expecting his orders to be followed to the letter. “Or kindly fuck off someplace else.” With that, he dropped the plug and went back to his bed, fully intent on ignoring this guy until he had either left or cleaned up his mess.

thanks

Onderwerp: Re: Room 345: I'm in the band di feb 21, 2017 11:06 pm

{

kissed by moon and stars

}

Hij wilde niet uit bed stappen op een nacht zoals deze; bewolkt en guur. Liam's opent zijn ogen, wild knipperend op het gebrom en getril van zijn wekker. In één rappe beweging weet hij de wekker het zwijgen op te leggen en werpt hij een slaperige blik op zijn kamergenoot. Een golf van opluchting wast over Liam heen na ontdekt te hebben dat deze nog vredig ligt te dromen. Naja, hier en daar valt af en toe een woordje te horen maar dat is niet nieuws voor Baz. Liam gunt zichzelf enkele seconden om te wennen aan zijn slaperige modus, zijn ogen fixeert hij op het maanlicht wat tussen de spleet van de gordijnen de kamer instroomt. Zodra zijn ogen aan het donker gewend zijn glipt Liam behendig onder zijn lakens vandaan. Zo stil als een mens kan zijn kleed hij zich aan; donkere kleding inclusief pet waarover hij zijn capuchon trekt. Liam werpt nog een blik op slapende prevelende Baz. Liam zucht en loopt hoofdschuddend de deur uit, de deur muisstil achter zich sluitend.

De buitenlucht voelt koel aan tegen Liam's nog slaap-warme huid van een kwartier geleden. In tien minuten was Liam al aardig wat meters opgeschoten en bevond hij zich nu bijna aan de rand van het centrum van Indyrr. Liam glipt het café binnen waar hij kort de in slaap vallende eigenaar kort begroet. Zonder pardon loopt Liam door naar een bruine deur voorbij de bar, zijn pet en capuchon daar van zijn hoofd aftrekkend. Liam schraapt zijn keel en kopt enkele keren op de deur, in afwachting op antwoord. Liam's bruine ogen lichten op bij de vreugdekreet vanachter de deur, en een glimlach siert zijn lippen. De deur zwaait open en Liam wordt aangevallen door een dikke knuffel van zijn jongere zusje; Laiine.

Laiine, een klein negenjarig meisje met gouden lokken die tot haar middel reiken en altijd diezelfde zoete glimlach op haar lippen. Laiine jammert in Liam's oor hoe ze hem gemist had en waarom ze niet met hem mee kon komen naar het huis waar hij woonde. Liam zet haar langzaam neer en schud zijn hoofd, een warme glimlach op zijn lippen. Hij fronst kort en vertelt haar dan wat hij haar altijd verteld; "Dat is geen plek voor meisjes zoals jij Lai, bovendien..." ze onderbreekt hem door hem naar binnen te trekken, haar tijdelijke kamer op. Liam zucht en ploft neer op een stoel bij haar bureau terwijl zij op het bed gaan zitten. Blijkbaar wilde ze er vandaag niet over praten, bedenkt Liam zich. Haar ongeneselijke ziekte verdwijnt tenslotte ook niet door er over te praten, dat is iets voor sprookjes. Sinds haar geboorte had Laiine last van een ziekte die haar haar hele leven zal blijven teisteren, tot op de dag dat ze zal overlijden. De dokters geven haar 20 tot 30 jaar, zolang ze haar peperdure medicatie en behandelingen krijgt. Hoe hij al dat geld moet verdienen... -is een zorg voor later, want nu eiste Laiine al zijn aandacht op met haar aandringen dat Liam een lied speelde. Liam zucht, staat op en pakt de gitaar om te beginnen met spelen. Hij speelde haar favoriete nummer, daarna het zijne en daarna dat van zijn ouders. Liam speelde de tijd weg, tot de tijd van afscheid aangebroken was.

De eerste zonnestralen strelen de toppen van de daken eer Liam de kamer van Laiine verlaat. Hij had haar nog op het hart gedrukt dat ze zichzelf niet in het daglicht moest laten zien, vanwege haar peculiarity en dat ze voorzichtig moest zijn met bewegen. Laiine had hem geknuffeld en enkele tranen weggepinkt over dat hij weer weg moest. Liam probeerde zoveel mogelijk te komen, het liefst iedere dag, maar helaas was dat niet mogelijk. Met een zwaar wegend schuldgevoel sloft Liam terug naar Bluebonnet's villa, deed hij wel genoeg voor haar?

Liam stapt de villa via de achterdeur binnen waar enkele figuren al wakker zijn. Sommigen begroeten hem kort maar hij baant zich simpelweg zo snel mogelijk door de massa heen, allen negerend. Het ontbijt werd klaar gemaakt door enkele peculiars terwijl anderen bezig waren met de tafel op te dekken. Liam struint echter de trap op naar boven, naar zijn kamer, in de hoop om daar nog wat slaap te kunnen pakken. Als hij nu een paar uur zou kunnen slapen dan zou hij weer wakker zijn voor de lunch, en zou hij hopelijk voldoende energie hebben voor zijn bijbaantje in het centrum van Indyrr, gevolgd door zijn minder legale baantje. Aangekomen op de juiste verdieping volgt hij de hal naar nummer 345 waar hij kort halt houd. Vanaf buiten zijn stemmen te horen, die van Baz zijn huisgenoot herkent hij; de ander echter... Had het joch nu werkelijk een andere peculiar mee genomen naar hun kamer? Hij zal hem een...

Liam grijpt de deurklink vast en trekt vervolgens pijnlijk zijn hand weg. Op de toppen van zijn vingers stonden blaren van het spelen de hele nacht. "Shit" vloekt hij geïrriteerd waarna hij de deurklink met zijn elleboog omlaag duwt en dan de deur met zijn schouder verder open duwt. Liam kijkt neer op een grote tyfus bende van kleren, Baz die een kabel in zijn handen had en een vreemdeling met een elektrische gitaar in zijn handen. 'Or kindly fuck off someplace else' is wat Liam nog mee krijgt van Baz's preek. Liam blijft leunt met zijn schouder tegen de deur opening aan terwijl hij met koude ogen naar de vreemdeling staart. "Wat moet jij hier?" vraagt Liam met opgetrokken wenkbrauw aan de vreemde. "Baz, what the fuck is dit voor teringzooi?" vraagt Liam aan vervolgens aan zijn kamergenoot. "Hou je je tegenwoordig niet meer aan je eigen regels? Want in dat geval denk ik dat we nog wat zaken hebben om af te ronden, Baz." zegt Liam lichtelijk pissig. Toen Baz voor het eerst zíjn kamer betrad was dat niet zonder de nodige ruzie en vuisten gegaan, toch hadden ze op een gegeven moment de strijdbijl begraven door regels op te stellen. Één daarvan was geen puinzooi, de ander was geen vreemden op de kamer. In Liam's ogen overtrad zijn kamergenoot momenteel bovenstaande twee regels die hun relatie 'stabiel' hield. Als dat weg viel... begonnen ze weer vanaf voor af aan. Liam draait zijn bruine ogen weer naar de ander en knikt naar de deur naast hem. "Ga je nog optyfen of wil je dat ik een persoonlijke uitnodiging stuur? Ik geloof niet dat we op de deur; 'Gezocht: middelmatige aziaat met gitaar' hebben staan namelijk." vlamt Liam tegen de onbekende gast. Liam was bijzonder chagrijnig deze ochtend, zijn schuldgevoel jegens zijn zusje gemengd met zijn slaapgebrek zorgde voor deze plotse attitude. Liam stapt ondertussen zíjn kamer verder in, zichzelf op zijn bed neer leggend. Zijn arm legt hij onder zijn hoofd op zijn kussen en een been houd hij recht op, gebogen. Hij was duidelijk genoeg geweest toch?

WOOP. Bazbaz&JR I'm sorry ;v;

Onderwerp: Re: Room 345: I'm in the band do feb 23, 2017 8:27 pm

грезы

I had been here for the grand total of two days, now. When I first arrived, Miss Louise Bluebonnet had kindly shown me to my room, explaining the details of what a stay in a loop, this loop in particular would entail. I had listened carefully as to absorb as much information as I could—I didn't want to go and ask later—before the blonde woman had left me to my own devices, right in front of room number 388. I had entered the room quietly, rolling my two big grey suitcases right along with me. A blond boy, seemingly a few years younger than I as he must've been only about twelve, was sitting on the bed and had immediately fired off into a story about how he knew me and how he had been a fan and if I could teach him how to skate and how did I get that scar on the side of my head and if I had my medals with me and… The fanboy, or annoying brat as I had quickly and kindly dubbed him, did not leave my side for even the slightest of seconds. The novelty would wear off eventually, I figured. I hoped. But my fuse had always been kind of short, I guess. It had only been about five hours of me arriving in the room, all the while the brat had been pestering me for an autograph (which I had given him already, twice!) and asking me to take pictures with him, I blew up. Or well, you know, I blew up a nearby chair. The boy had jumped and had let out a high-pitched scream mid-story on how he became a fan after seeing my performance during the Olympics. He was startled for a bit, and for a mere second I had the glimmer of hope that the child would leave me alone now. That, of course, did not happen and the brat quickly fired into an anecdote on how 'cool' I was with my power that went 'kaboom' and how his peculiarity was 'so super dull' in comparison to mine. I had just sighed and tried to mind my own business while unpacking my stuff, though the chattering never seemed to seize.

A few hours later, I managed to explode a few of the brat's photo frames which, until then, had been standing on display on his nightstand. The 'kaboom', as the brat had so excitingly called my peculiarity, had been bright and brilliant and satisfyingly loud on that dark and quiet evening. The brat, who had been sitting cross legged on his bed in his pajama's, still going on and on about 'that one time in that one competition', got so petrified he had fallen of the bed, before quickly darting off to the door. The kid's eagerness to talk to me had died down significantly after that and he had nervously announced he was tired and was going to bed. I grumbled a soft 'goodnight', since I wasn't a monster, and enjoyed the rest of my night in delicious quiet.

When the next day the brat's enthusiasm had returned full force, I exploded his laptop. The kid had woken me up with whisper-shouts of 'Victor? Vic? I can call you Vic right? I didn't want to wake you, but since you are, right now…', I had felt like strangling the child. Soon after this, the boy had been fervently looking up saved skating videos of none other than me, and had explained what I was doing in them—as if I wasn't the subject in the video—before asking me my opinion on whatever he was ranting about. The brat drove me straight off the edge when he started asking question about my coach, the famous Romanov and my dad and… my mom. When I told the brat my mother had died many years ago and I didn't want to talk about it, he practically started to interrogate me about it. And then, well, boom, laptop gone, videos gone, questions gone. "я сказал, я не хочу говорить об этом! ¹" I had shouted angrily in Russian at the brat. The explosion, along with my shouting, had apparently been the straw that broke the camel's back and the brat had gone complaining to whomever was in charge of room assigning. The kid was now apparently scared shitless of me and didn't want me as a roommate anymore. I was told I was assigned a new room, which I would move to the next morning, with people more my age. I reckoned that would probably be for the better and agreed quickly, hoping my next roommates would not be fans.

The next morning I woke up bright and early and quiet, no annoying little kid asking me a gazillion questions. In fact, no annoying little kid at all. I sat up on the mattress and noticed the brat had left the room already, no note left behind or anything, he probably went to have an early breakfast. Maybe I should buy the kid a new laptop, I wondered guiltily. I shrugged, kicked off my blanket and swung my long legs over the edge of the bed. I stood up and stretched my arms high above my head, my back making satisfying popping sounds. Approximately the next five to ten minutes where spend popping and stretching the rest of my long limbs. Then I got dressed in tight black skinny jeans and, ironically, a blue-red Rangers hockey sweater. I had packed most my stuff yesterday evening, so I only had a few things left to put away. After doing so, I slipped into my old and worn-out Timberlands and hereafter, rolled my two suitcases out of the door, though not before writing a small note with a 'Sorry about your laptop! >w<’' signed with (yet another) autograph.

So as far as I was told, I'd be sharing a room with no less than three other people. This was something completely foreign to me, as there hadn't been a time in my life where I had to share my room with more than one at most! I never had many friends as I was always busy training and the closest I ever really had to a friend was either Romanov or supposed rivals on the ice. So the amount of roommates made me quite curious. Maybe I'd be able to make a friend? Then again, I never really was a people person and I had always been kind of… well a lot of awkward.

A bit down the hall, I saw someone—a guy around my age, dark brown hair, dark clothing—cursing before opening a door with his elbow and entering the room. Okay? I walked closer and noticed that the room the guy had just entered was room number 345, the number painted on the door in neat, gold curls: which was coincidentally also my room. I put my hand on the door handle. That's when I heard it, raised voices echoing through the door. Certainly a good start, this bode very well for the future, I was sure of it! Insert cough. Trying my best to pay it no further mind, I pushed down the door handle and nudged to door wide open.

The room was bigger than I had first anticipated. Which of course made sense, since the previous room was only for two occupants, and not four. Four beds stood in rows of two on both sides of the room. To my left there was another door, which seemed to lead to an adjacent bathroom, perhaps? To my right, there was an old looking desk with a computer on it, probably for us to share. One closet on either side of the room, which had to be shared amongst two. That was going to be problem, I realized as I glanced at my two suitcases, filled, almost to the brim with clothes. Speaking of clothing, the floor was littered with them. I hoped this wouldn't always be the case. And then of course, the three other occupants of the room, my roommates. One guy, the brown-haired one whom I had seen enter the room was laying on what I figured was his bed. He seemed to be in a pissy mood. In fact, the other two seemed to be none the happier. One guy, black styled hair, sharp face, was sitting on his own bed, electric guitar in hand. The last one, also black-haired, though his was very, very all over the place, skin quite pale, was standing next to an amplifier, plugged out cable in hand.

I blinked a few times in slight confusion, then closed the door behind me. I raised a hand in greeting. "Hi," I grumbled in perfect English, no accent, quite positive the others didn't know Russian. I pushed my grey suitcases towards the closet to my left and neatly put them to the side. Then I walked towards the only non-occupied bed on the far left and set down, pulling my legs up and crossing them. Oh gosh, the awkwardness. I let my bangs fall over half my face and gazed around the room through them. "чудаков…²" I mumbled softly under my breath. I grabbed my black MCM backpack from my back and pulled out my mom's antique compact powder box, which I delicately placed on my nightstand. I also grabbed my—now useless in the loop—phone and put in one earplug, hitting the play button on a random song. I propped up my pillow and sat against it with my back, my long legs stretching across the mattress.

¹я сказал, я не хочу говорить об этом!: I said, I don't want to talk about it!
² чудаков…: Weirdo's.

ALSO CLICK I did my best ;3

Onderwerp: Re: Room 345: I'm in the band vr feb 24, 2017 1:03 pm

“I am a GOOD boy.”

De meesten begonnen met de akoestische gitaar voordat ze zich waagde aan de elektrische. JR hield ervan om dingen net iets anders te doen. Eigenlijk hield dit in dat hij ongelooflijk koppig en ongeduldig was. Hij had geen zin om zijn tijd en energie in het leren van de akoestische gitaar te steken. De snaren van de elektrische gitaar waren weliswaar dunner, en hadden voor de nodige scheldwoorden gezorgd, maar de eelt die zich op zijn vingertoppen had gevormd zorgde ervoor dat hij met de tijd de elektrische gitaar steeds meer begon te waarderen en steeds liever speelde. De basis was meestal de akoestische gitaar. Daarmee leerde je de toonladders en de simpele liedjes. JR had besloten die stap over te slaan. Dankzij zijn koppigheid en motivatie, had hij het voor elkaar gekregen om behoorlijk goed te worden. De liedjes die hij speelde waren voornamelijk rock, glamrock en heel af en toe een liedje die hij zelf had bedacht. De demonen hadden hem voor gek verklaard. Waarom had hij in hemelsnaam zijn tijd gestoken in het leren van een instrument van een mens? JR kon het hen zo vaak mogelijk uit leggen, maar zij zouden toch nooit zijn interesse in het menselijk ras begrijpen. Hij was nieuwsgierig naar de mens en was dit altijd al geweest. Jammer genoeg had hij van zijn vader nooit de wereld van de mens mogen betreden noch mocht hij zijn onderzoek naar de mens doen. Zijn leven had tot nu toe uit 24/7 werken bestaan. Geen vakantie’s, geen pauzes, gewoon non-stop werken. Op zijn 1180’s verjaardag -het was een wonder dat hij nog niet de tel was verloren en dat ze nog altijd zijn verjaardag vierde- had hij zijn vader zover gekregen om hem toch een vakantie te gunnen en hij had hem zelfs zo kunnen overtuigen dat deze vakantie plaatsvond op aarde. Met enthousiasme was hij terecht gekomen op aarde en met datzelfde enthousiasme sloeg hij nu de snaren aan.

Zijn hoofd knikte mee met het geluid van de gitaar. Zijn ogen sloot hij genietend. Eindelijk kon hij ongestoord van de muziek genieten. Tenminste, dat dacht hij. Plots werd het oorverdovende, maar toch mooie, geluid weg genomen. Voor een seconde liet JR zijn vingers nog langs de snaren glijden. Het zachte geluid van de snaren, deed zijn ogen openen. Dat klonk alsof hij niet aangesloten was. Zat de stekker er niet goed in? JR keek op en ontdekte een jongeman. JR’s ogen gleden naar de stekker die de jongen vast had in zijn hand. Had hij per ongeluk de verkeerde stekker eruit getrokken? JR opende zijn mond om een poging te doen om een grap te maken, maar op dat moment draaide de jongen zich om en nam nieuwsgierigheid de overhand. Als blikken konden doden was JR morsdood geweest. Gelukkig had JR geen enkel verstand van ‘emoties’ en had hij niet in de gaten dat hij zojuist een death glare ontving. JR keek de jongen met zwarte haren vragend aan, totdat hij zich een regel herinnerde die hij als eerste had geleerd. Begroeting. Er moest een begroeting komen. ”Good morning!” begroette hij de jongen vrolijk, blind voor de irritatie die zich bij de ander plaatsvond. JR’s blik ging terug naar de stekker zodra de jongen deze ophield. Opnieuw opende JR zijn mond, maar opnieuw hield de jongen hem tegen.“Don’t even think about it,” sprak de jongen. JR keek hem nog altijd vragend aan. ”Think about what?” herhaalde hij vragend. Zijn blik gleed terug naar de stekker. Voorzichtig boog hij naar voren, probeerde te voorkomen dat de gitaar van zijn schoot af gleed, in een poging de stekker van de jongen te pakken. Hij schoot terug in positie zodra de jongen knipte met zijn vingers. JR’s blik ging naar zijn kleren die verspreid lagen over de grond, zijn bed, nachtkastje en een kast. Vragend keek hij de jongen opnieuw aan. “And clean up your stuff,” beval de jongeman. ”You mean my clothes?” ging JR na, hopend dat hij de goede conclusie had getrokken. Zijn blik ging nogmaals naar zijn kleren. Hij zag het probleem er niet van in. ”Nah, I prefer them on the ground. Thank you though!” beantwoordde JR het beveel. Een vrolijke glimlach sierde zijn lippen terwijl hij zijn woorden sprak. “Or kindly fuck off someplace else.” zei de jongen nog, waarna hij de stekker liet vallen en zich terug in zijn bed neer legde. ”Oh no this is my place! This is my room now,” maakte hij duidelijk met enthousiasme in zijn stem. Hij was enthousiast over het feit dat hij zijn kamer mocht delen met drie anderen. Hoe meer zielen hoe meer vreugde.

JR’s blik was gevestigd op de stekker die op de grond lag. Opnieuw deed hij een poging de stekker in zijn handen te krijgen zonder de moeite te hoeven doen om op te staan. De gitaar omklemde hij met zijn bovenarmen en zijn rechterhand terwijl hij met zijn linkerhand de stekker probeerde te pakken. Zijn vingertoppen gleden over het plastic heen van de kabel toen er plots een nieuwe stem was te horen. "Wat moet jij hier?" weerklonk het. JR richtte zijn blik op de jongen die in de deuropening stond. Hij kwam langzaam weer recht. Opnieuw had JR niks door van de koude blik die hij toegeworpen kreeg. ”Good morning!” begroette JR de nieuweling vrolijk. Hij was trots op zichzelf om het feit dat hij opnieuw iemand had begroet. Naar zijn smaak kreeg hij dit ‘sociaal zijn’ aardig onder de knie. "Baz, what the fuck is dit voor teringzooi?" vroeg de jongen nu. JR keek de jongen vragend aan en richtte zijn blik kort op de jongen die zojuist weer in bed was gaan liggen. "Hou je je tegenwoordig niet meer aan je eigen regels? Want in dat geval denk ik dat we nog wat zaken hebben om af te ronden, Baz." vervolgde de jongen tegen de andere jongen, die dus kennelijk Baz heette. Oh wacht hij wist wat hij hierop moest zeggen! ”Nice to meet you Baz!” sprak JR enthousiast tussen de woorden van de jongen door. Genietend van de trots hief hij zijn hoofd kort op om zijn ogen even te sluiten. Zijn blik ging vervolgens naar de andere jongen die nog altijd bij de deurpost stond. Right, nu moest hij naar zijn naam vragen, toch? Voordat JR zichzelf daartoe kon zetten knikte de jongen naar de deur en maakte hij JR zo nieuwsgierig. Misschien was de jongen ook wel te snel geprikkeld en te snel nieuwsgierig. Het zou hem vast nog eens in de problemen brengen, maar daar was JR niet van op de hoogte. "Ga je nog optyfen of wil je dat ik een persoonlijke uitnodiging stuur? Ik geloof niet dat we op de deur; 'Gezocht: middelmatige aziaat met gitaar' hebben staan namelijk." sprak de jongen tegen hem. JR moest spontaan lachen om zijn woorden. ”Oh no you get me for free! I’m your roommate,” maakte JR met een vrolijke glimlach duidelijk. De jongen leek eveneens moe te zijn en nam ook plaats op zijn bed. JR keek hem voor een moment nog na, waarna hij zich weer richt op de kabel.

Hij kon echter nog niet naar voren buigen of hij zag via zijn ooghoeken hoe een nieuw persoon de kamer binnen kwam. JR keek op en ontdekte een jongeman. Deze leek ook nieuw te zijn in de lus -of in ieder geval nieuw in de kamer-, want hij had twee koffers bij zich. "Hi," begroette de jongen hen. ”Welcome and good morning!” begroette JR de jongen nog altijd enthousiast. Gosh wat kon hij ervan genieten om iemand te begroeten. Het voelde zo.. menselijk! De jongen zette zijn koffers naast de klerenkast neer en nam vervolgens op het bed naast JR plaats. Nieuwsgierig volgde JR de jongen met zijn ogen. De jongen haalde de rugzak van zijn rug en haalde er voorwerpen uit. Voorwerpen die JR nog niet eerder had gezien. Het eerste voorwerp werd op zijn nachtkastje geplaatst. Het leek een belangrijke waarde te hebben. JR’s nieuwsgierigheid werd echter snel getrokken tot het apparaat dat de jongen vervolgens tevoorschijn haalde. JR had het eerder gezien. Een mobiel, als hij het zich goed herinnerde. De jongen deed oortjes in en richtte zich tot zijn mobiel. Voor een moment bleef JR hem nog aankijken. Hij kreeg de neiging om de jongen te vragen naar het apparaat. Hij hield zich in. Zijn blik ging terug naar de kabel die nog altijd op de grond lag. Iedereen lag/zat nu op zijn bed, dus nu kon JR toch weer verder gaan waarmee hij bezig was, toch? Met een lichte grijns boog hij opnieuw naar voren. Met zijn gitaar tussen zijn buik en knieën geklemd knielde hij neer op de grond. Zijn hand greep naar de kabel, die hij uiteindelijk triomfantelijk vast pakte. Hij stopte de stekker er terug in en speelde het liedje verder die eerder was onderbroken.

Onderwerp: Re: Room 345: I'm in the band vr feb 24, 2017 5:16 pm

it can't be a mistake if i just call it change

This guy was retarded. There was simply no other explanation why he would be so genuinely cheerful in the face of Baz’ anger. He preferred his clothes on the floor. Well, wasn’t that just fucking peachy. Baz wondered if he would still prefer his clothes on the floor once Baz threw them out of the room and into the hallway – which he was sorely tempted to do, except that it required doing this guy’s work for him, and Baz was a Pitch. Pitches didn’t clean up other people’s shit. So all Baz did was send the new guy a glare that was sharp enough to cut glass before he stomped off to bed, praying to whoever was listening for patience, because he was going to break this guy’s nose if he didn’t get his act together.

Of course, with Baz’s luck today, Liam chose that exact moment to grace them with his presence, and of course Liam took one look at the mess and immediately put the blame on Baz. Of. Fucking. Course he did. There was no other explanation for the mess, after all; of course Baz would so easily break his own rule. (Of the two fundamental rules in the room, which they had established several days after they had become roommates, the no mess rule was Baz’; Liam had, in turn, demanded one that forbade strangers in the room. Baz had readily agreed, since he couldn’t imagine any situation in which he would want to bring someone else into his space.) Of course it didn’t occur to Liam that the only other guy in the room could have made the mess. There was simply no fucking way.

From his position on the bed, Baz lifted his head and fixed Liam with an annoyed look. He wouldn’t readily admit it, but Liam’s accusation stung; out of everyone in the loop, Liam was probably the best person Baz could have ended up sharing a room with, and he had gotten used to him in his own way. (And then there was the thing they didn’t talk about, that had happened one night when Baz was thirsty and restless and agitated and that had been happening more frequently since then. Baz still wasn’t sure how to feel about that, but decided not to think about it too deeply, as it always gave him a headache when he did. Better to simply let it happen, since it didn’t seem to influence their behaviour during the day.) For Liam to therefore simply assume the mess was Baz’ fault when he should know better, all things considered, rubbed him the wrong way.

"Fuck you, Thompson, I didn't ask for this shite," Baz growled, gesturing at their new roommate jerkily. "New roommate arrived. As did all of his shit. All over our fucking floor." There was a distinct note of disgust in Baz’ voice that was hard to miss, but the new roommate didn’t seem to notice Liam’s harsh tone, either, so Baz had little hope that he would understand the not-so-subtle hint to clean up his fucking mess, already. At least Liam didn’t seem too fond of their new roommate, either, which unfurled some of the fury in Baz’ chest. His eyes tracked Liam as he dropped down on his bed, one leg bent at the knee with his foot on the mattress and his arm beneath his pillow. His gaze lingered a little too long, drawn to the curve of Liam’s leg and then the expanse of his throat, before he finally managed to drag his eyes away by squinting at the light falling into the room. He didn’t turn his back to Liam, only because that would mean turning his back to their new roommate, as well, and he didn’t trust him enough to do that.

Just when he thought the day couldn’t possibly get any worse, the door opened again and in stepped a second stranger, two suitcases in tow. Great. Roommate number three. Baz watched the boy step into the room and take in the mess, blinking, and then roll the suitcases over to the closet. He didn’t unpack yet, but he at least set his suitcases to the side where they wouldn’t bother anyone. Baz felt himself relax, relieved he didn’t have to tell two people to clean up after themselves, and dropped his head back to the pillow as the newest boy passed by his bed to the only remaining bed in the corner of the room. He burrowed under the sheets, head pressed stubbornly against his pillow and eyes closed, determined to catch some more sleep now that he finally had some peace and quiet, even with three people in the room.

Or so he had thought. He hadn’t even drifted off properly when the godforsaken sound of the electric guitar started up again, as loudly as it had before. As before, Baz was suddenly fully awake, both from the shock of the sudden noise and from the cold fury that erupted inside of him when he realised that this fucker had ignored everything Baz had told him. Baz shot upright in bed, sheets pooling around his waist, and wished, for once, that he had the power to actually glare holes into things. That certainly would solve a great number of his problems right now.

“Are you fucking retarded?” he shouted over the noise of the guitar. He was half-tempted to simply rip the guitar out of the guy’s hands and smash it onto the floor, though he realised, even in his fury, that it wouldn’t be a smart thing to do when he didn’t even know what the guy’s peculiarity was. Instead, he got up and once again crossed the distance to the power socket and pulled the plug to the amplifier. He kept holding into it this time, just to be sure the guy didn’t get it into his head to plug it in for the third time. He turned to the guy with a clenched jaw, fangs digging into his gums, and glittering eyes.

“Let me say it slowly, since you’re apparently incapable of understanding every day English,” he said, actually emphasising each word as he went. “Do not practise that thing,” he nodded at the guitar and curled his lips in distaste, “whenever I’m in the room to hear it. And never, ever make noise when I’m trying to sleep. And clean up your fucking clothes from the floor before I do it for you.” Then, just to make sure the guy didn’t misunderstand him again, he added, “If you leave them, I’ll make sure you won’t have any clothes to spare.” He locked eyes with the guy and glared angrily. “Have I made myself clear?” With a frustrated sigh, Baz went to the closet he had put his clothes in (organised neatly, of course) and pulled out a shirt and trousers to change into. He felt too agitated to even try and get some more sleep.

thanks

Onderwerp: Re: Room 345: I'm in the band za feb 25, 2017 12:06 am

{

kissed by moon and stars

}

Vanaf het moment dat Liam's hoofd in het donzen kussen onder hem was beland probeerde slaap zijn intrede te maken. Met een zachtzoet gefluister lonkte ze Liam naar zich toe, als een naakte verleidster van een andere planeet, van de nacht. Als hij nu alleen was geweest, misschien alleen met Baz, dan was hij zo in haar val gelopen. Echter, had er zich een derde en vierde idioot zich tot hun, speciale, duo aangesloten en verplichte Liam zichzelf om wakker te blijven.

Liam ligt al op zijn bed wanneer Baz zichzelf, in woorden, verdedigd en de schuld op de 'middelmatige Aziaat' afschuift. Liam richt zijn blik koeltjes op de jongeman die beschuldigd werd van deze misdaden en gromt binnensmonds. "Wat een eikel" mompelt Liam voor zichzelf. Liam was altijd al een recht voor je raap kind of guy, tenslotte heeft hij altijd zijn eigen boontjes moeten doppen en op deze aardkloot kom je niet ver met alleen maar lieve woordjes voor elkaar. Althans, als hij naar zijn vader kijkt... Die likte liever de konten van de hoge piefen, sprong door hoepels en kroop ook nog voor je als je dat wilde. De jonge gast, die volgens Baz zijn nieuwe kamergenoot was, zal er maar aan moeten wennen.

Na zijn gemompel vol vloekwoorden draait hij zijn hoofd een kwartslag en sluit hij zijn ogen, naja, sluit hij ze bíjna. Vanonder zijn donkere wimpers staart Liam naar Baz, die donkerharige knul die soms naar meer hunkerde dan alleen de rode variant van Liam's lichamelijke vloeistoffen. Hoe het was gebeurd was voor Liam een vraagteken, en hoewel hij ergens benieuwd was naar dat onbekende, stopte hij het voor nu in het achterste hoekje van zijn gedachten. Aanwezig, maar op een laag pitje. Wanneer Baz zijn ogen plots op hem vallen opent Liam zijn eigen houtskleurige ogen en kijkt hij hem kalm terug aan. Hij voelde zich ergens schuldig, maar bezat huidig over té veel ego om het aan de ander toe te geven. Hij was misschien te voorbarig in zijn oordeel geweest, beseft hij zich bitter. Baz begraaft zichzelf onder zijn dekens waarop Liam zijn hoofd weer recht houd, ogen op het witte plafond gericht, diep in gedachten over 'het onbekende'.

Oké, rewind a bit. Bzzzzzt; there? Ok. Liam had enkele woorden gesproken tegenover de vreemdeling die op een bed in zíjn kamer had plaats genomen. De 'middelmatige aziaat' had het op zichzelf genomen om op enkele zinnen te reageren, en hoe!? Bloed kruipt bij Liam op plaatsen waarvan hij dacht dat het niet kon, zijn vuisten ballend klaar om uit te halen naar hem. "Sorry dan ben je toch aan het verkeerde adres; er stond middelmatig, en niet onder gemiddeld." gromt Liam naar hem. Dit joch begon hem de keel uit te hangen met zijn kinderachtige attitude. Hij had noch het geduld, noch de tijd om voor nóg een kind in zijn leven te zorgen, heck, hij had überhaupt geen zin in nog meer ogen, benen en oren die geluid maakten en irritant nieuwsgierig waren.

Juist op dat moment besloot een vierde clown om hun trio te verrijken met zijn aanwezigheid. Nou dames en heren, appels en peren; dit was werkelijk een tóp dagje voor Liam en zijn slaperige hoofd. De vierde binnenkomer pakte het in ieder gevel anders aan dan de 'ondergemiddelde aziaat' en nam in stilte het vierde, nog lege, bed in beslag. Betekende zijn íets betere aanpak echter dat hij daardoor zonder schrammen er vanaf zou komen? Nee. Niet in Liam's boekje althans. Liam duwt zichzelf van zijn rug af en loopt naar het bed aan de overzijde. Liam draait zijn hals, propt zijn handen in zijn broekzakken en staart op de gast neer. Nóg een aziaat. Wat een feest. Hadden we Koreaans besteld? Was er een get together van lost and found kiddies? Liam, aardig pissig, trapt met zijn voet tegen de lattenbodem aan. Het bed kraakt zachtjes in protest waarop Liam kort spreekt "Ben jij ook deel van het Aziatische verrassingspakket?" zijn woorden zijn kalm doch scherp. Liam knikt vervolgens naar de kast en kijkt dan de nieuweling aan. "Dat is de kast waar je je spullen mag dumpen. De onderste twee lades. don't act cute en haal het in je hoofd dat je op onderzoek uit mag gaan tussen mijn spullen. Duidelijk..." Zegt hij tamelijk kalm tegen de gast terwijl hij zijn hoofd iets buigt, zijn ogen speurend naar een name tag "Victor?" eindigt hij koeltjes. Zolang hij Liam, en Baz, geen problemen zou geven zou hij hem proberen te dogen, voor nu dan.

Terwijl Liam op was gegaan in het gesprek dat hij had met 'Victor' was hij de andere half-idiot compleet uit het oog verloren. Hij had het in zijn bolle kop gehaald om de plug weer in het stopcontact te steken en verder te spelen. Wat. een. idioot. Liam kan zijn woede niet langer onderdrukken en wil met opgeheven vuist naar de vreemde lopen wanneer daar plots een Baz in de weg staat. Meteen laat Liam zijn vuist vallen en kijkt hij met over elkaar geslagen armen toe hoe de vampier het op lost. Liam knikt tevreden, een hint van een glimlach op zijn lippen. Baz was... een interessant figuur. Liam neemt plaats naast Baz, zijn schouder kort langs die van hem duwend. "Wat Baz zegt. Als ik je pokkeherrie nog een keer hoor, verzeker ik je er van dat je gitaar nooit meer hetzelfde zal zijn." zegt Liam ferm terwijl hij iets naar de 'ondergemiddelde aziaat' toe buigt. Liam staart hem aan, láng genoeg om kort... een splitseconde misschien, te trekken aan de touwtjes van de jongen zijn gedachten. Het voerde geen actie uit, hij liet hem enkel weten... dat hij er wás. En dat zijn lichaam, voor die kleine splitseconde even niet was wie het hoorde te zijn. Liam forceert een korte glimlach op zijn gezicht waarna hij zich omkeert en de wasruimte in loopt, de deur achter hem dicht slaand.

Liam sloft naar de wasbak, zet zijn handen aan beide zijden van de bak en haalt diep adem. Een zweetdruppel glibbert over zijn slaap naar beneden, zijn ogen licht waterig. Zelfs zo'n kleine display van power ontnam hem de adem. Mensen waren complexe wezens om te beïnvloeden zo bleek maar weer. Meer dan aan een paar touwtjes trekken zou hem zijn nek kunnen kosten. Liam draait de kraan open en gooit wat water in zijn gezicht; zichzelf kort in de spiegel bekijkend. Hij zag er vreemd genoeg normaal uit, zoals altijd. Tekenen van moeheid waren nauwelijks in zijn gezicht te zien. Dat krijg je als je gedeeltelijk monster bent. Liam laat de kraan aan staan, het geluid van stromend water had een kalmerend effect op zijn gemoed, iets wat nu meer dan welkom was met al die malloten in zijn kamer. Hij was iemand met een kort lontje, iemand die soms zomaar kon ontploffen, niet iemand die je met veel mensen op één kamer zou moeten zetten. Liam wrijft vermoeid door zijn gezicht heen en blijft zo enkele minuten staan; opgaand in de kalmte die de simpel aangeklede badkamer hem op dat moment schenkt. Alles was nu beter dan de dierentuin die zich buiten deze vier muurtjes afspeelde.

» Room 351 - Who the hell is in my room?!
» Room 366 - Do I wanna know?
» Room 360 | Nightmare
» Room 362| No Vacancy
» room 313 | learning how to fly