Still falling for you || JR

_{Een felle lichtflits trok vanuit de vuurtoren richting het strand. Het gebeurde snel. Waarschijnlijk te snel voor het blote oog. Op het strand bevond zich een klein hoopje aan menselijk vlees en een stel kleren. Een hoopje dat al vrij snel in beweging kwam. Adriel kwam recht, met enig protest van zijn ruggenwervels en beenspieren, die overigens een beste klap hadden moeten opvangen. Hoe vaak had hij dit wel niet moeten doen? En nog altijd raakte hij er niet aan gewend. Moeizaam bracht hij zijn handen richting zijn onderrug, waarna hij eens uitgebreid uitrekte. Daarbij klonk het ongenoegen gekraak van zijn botten. Een opoffering die hij wederom moest opbrengen. Het gaf niet, het was immers voor een goed doel. Immers kwam Adriel niet zonder reden op aarde. Of in dit geval; in een lus. Er waren signalementen van demonen geweest. Meerdere keren en ook steeds vaker. Het had een tijdje geduurd voordat er actie werd ondernomen. Zijn heerser had moeite gehad met het nemen van een besluit, want er was geen directe bedreiging geweest. Uiteindelijk was het resultaat dat hij, Adriel, gestuurd was om polshoogte te nemen in hoeverre de mensheid gevaar liep.
Stukje bij beetje klopte de jongeman het zand van zijn jas en broekspijpen. Vervolgens streek hij zijn witte lokken strak naar achteren. Natuurlijk had de beschermengel zijn mening over het lange duren van een besluitnemen. Naar zijn gevoel had hij veel eerder heen gemoeten. In tijden van mogelijke bedreiging moest er direct actie ondernomen worden. Maar ja, wie was hij om daarover te oordelen? Wie was hij om zijn heerser in twijfel te trekken? Tenslotte was de jongeman er nu. Het beste was om geen tijd te verspillen. Stroefjes werden zijn eerste passen in het zand gezet; wankelig, net als een pasgeboren veulen. Dat duurde echter maar voor kort. Zijn voetstappen werden steeds steviger, en het was maar even toen de engel z'n draai in deze wereld hervonden had. Intussen schoten zijn ogen in het rond. Hier en daar zag hij het; aura's. Van bomen, van bladeren, van dieren. Hij zag van alles gebeuren terwijl zovelen zouden denken dat er niets aan de hand was. Adriel was gerust; tot hij een geheel andere kleur aura vond. Een kleur die hij niet zo snel verwacht had te vinden. Afwachtend hield Adriel stil, gedachtes leeg. Wie of wat het ook mocht wezen, hij zou geen overhaaste beslissingen nemen.}

_{Adriel zou zichzelf voorliegen als hij beweerde niet enigszins verrast te zijn. Een vleug van deze emotie trok dan ook over zijn gelaat heen, terwijl zijn ogen op de opgestoken hand gericht waren. Daarbij hoorde een simpele; "Hello." Een menselijke begroeting, die iedere idioot zou kunnen. Er was geen haat te bekennen. Geen valse grijns. Geen kwaad. Hoewel Adriel geen vooroordelen over wezens had, ging dit nog net even een stapje verder. De jongen tegenover hem was toch echt overduidelijk een demon; aura's logen niet. Adriel stapte dichterbij, zonder enige aarzeling. Hij vond het wonderbaarlijk, gezien de relatie tussen de twee soorten. Van deze gelegenheid wou hij uitermate gebruik maken. ,,Hey," begroette de engel hem. Hij glimlachte zacht, wellicht wat voorzichtig. Er leek geen directe vijandigheden aanwezig te zijn. Maar uit ervaring bleef de engel op zijn hoede. Demonen waren onvoorspelbaar, en het zou nog wel eventjes duren voordat hij zich volledig ontspannen kon.
,,So it's pretty clear what we are, isn't it?" Besloot Adriel direct met de deur in huis te vallen. Hoe eerder dit allemaal uitgesloten was, hoe eerder ze elkaar normaal behandelen konden. Of juist niet. Dat lag compleet in de handen van de demon. Hij was hier niet gekomen om enkel demonen uit te roeien. ,,The question is; what are we going to do with it? Or not."
Om zijn punt duidelijk te maken, hief hij kort zijn beide handen op, op buik hoogte. ,,I'm not here to fight you, unless you attack me." Hij liet zijn handen weer zakken, de ander aankijkend. Het besef was maar al te duidelijk dat hij behoorlijk hak op de tak was momenteel. De drang om te weten waar hij aan toe was, was groter dan achterdochtig en wantrouwend te wezen. ,,May I ask who you are?"}

_{Het doel van de missie ging helemaal niet om het uitmoorden van de demonen. Hij was gestuurd om slechts te observeren. Observeren en rapporteren. In uitzonderlijke gevallen mocht de engel actie ondernemen. En hij zou geen twijfel hebben in zo'n situatie. Immers was Adriel meer dan een beschermengel. Vernietiging. Dat was ook zijn taak. Wanneer het uitroeien van de demonen op de planning stond, moest hij het uitvoeren. Soms alleen, soms met meerderen. Verdwijningen van vele demonen stonden op zijn naam. Gruwelheden waarvan men het niet van hem verwachtte. Adriel was er neutraal onder. Hij wist niet beter. Wat gedaan moest worden, werd uitgevoerd. Alles om de mensheid veilig te houden. Alles om het kwaad te verdrijven.
Ondanks dat de engel gefocust was op zijn doelen en taken, besefte hij ook dat wat hij deed, weinig heiligs had. Het besef was er. Keer op keer stond hij erbij stil, nam hij de tijd om het geen gewoonte te laten worden. Elk verlies was en bleef een verlies. Vijand of bondgenoot. Maar in opstand komen tegen zijn eigen schepper? Nee. Engelen en demonen bleven tegenpolen van elkaar. En een gevecht zonder daadwerkelijk geweld leek onmogelijk.
”JR." Een naam, herkenbaar uit duizenden. Adriel gaf zichzelf geen tijd om na te denken over het feit wie deze demon was. Oh nee. Hij hief zijn blik kort op naar de hemel. Waarom? Waarom had zijn schepper in hemelsnaam zo lang gedaan over het heen sturen van een engel? Dat was wat door zijn gedachten schoot, tot degene voor hem lichtelijk in beweging kwam. Direct richtten zijn blauwe zich op deze. ”Satan’s son.” Daar was de bevestiging. Adriel knikte. ,,Yes, I recognized the name," reageerde hij wat kalmpjes. JR was geen standaard demon die hij nou voor zich had. Deze had wel wat... Meer. Ineens waren er zoveel meer kanten om op te gaan. Zoveel richtingen met zoveel verschillende gevolgen. Want was dit nog altijd een kwestie van observeren en rapporteren? JR was bekend. Zijn acties waren bekend. Maar hier, op dit moment, was daar niks van te vinden. Integendeel, ergens kwam deze jongeman... Aardig over. Wat nu?
”So if you’re not here for me, then why are you here? Or is that classified information?” Bedenkelijk keek hij JR aan, intussen wat afwezig draaiend aan één van de vele ringen om zijn vingers. Ging hij deze informatie vrijgeven? Hield hij het voor zich? Wat was nou wijsheid. Ah well, de wijsheid was duidelijk. Beter dat de zoon van satan het niet te weten zou komen. Maar wat als hij dat nou wel deed? Wat als ze het zo op deze manier, pratend, op konden lossen. ”Oh and what’s your name?” Adriel glimlachte scheef, ondertussen een beslissing makend.
,,My name is Adriel," antwoordde hij. Hij volgde JR's voorbeeld door lichtelijk naar de demon toe te buigen. ,,Angel of destruction and human protection." Meteen kwam hij weer recht. De knipoog liet hij echter achterwege. ,,I'm here to investigate you demons. To observe and to report. Maybe exterminate if the situation lets it." Hoewel alle zintuigen tegen hem schreeuwden het niet te doen; stapte Adriel naar voren. Hij hief zijn wijsvinger op, deze tegen de borstkas van JR aanleggend. Intens keken zijn kijkers de andere aan. ,,So don't let bad things happen here, son of Satan. Or you'll face the consequences."}