Feeling of falling

Een kalme blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij, met zijn handen diep in zijn zakken gestoken een sigaret half uit zijn mond hangend, in de richting liep van de kliffen. Hij had gehoord dat daar één of ander schouwspel te zien was, het noorderlicht of zoiets. Eigenlijk gaf hij er helemaal geen ruk om, maar ja, hij had ook weinig zin om de hele tijd binnen te zitten, bij dat stel andere kinderen met hun gaven. Jakkes. Als hij die gave niet had gehad, woonde hij nu nog thuis. Als Finn wel gewoon was geboren, hadden zijn vader en hij een heel andere band met elkaar gehad. Zijn wang deed nog steeds pijn van de ongenadige klap die zijn vader hem had gegeven nadat hij gezegd had wat hij dacht. En aan de ene kant bracht het een brok in zijn keel, maar aan de andere kant wilde Hunter daar zo weinig mogelijk aan denken. En dus duwde hij, zoals hij wel vaker deed als hij zich belabberd voelde, zijn emoties zo goed mogelijk weg. Hij wilde er niet mee bezig zijn. Niet vandaag. Zijn blik werd getrokken door opgewonden gefluister en hij keek op toen hij zag dat hij de kliffen naderde. Hij vroeg zich af wat er zo spectaculair aan was, maar om eerlijk te zijn, was er nog weinig dat hem echt kon verbazen. Hij had het ook alleen maar gedaan om even uit dat verdomde huis te ontsnappen. Dat verdomde huis dat hem er haast pesterig op leek te wijzen wat hij verloren was. Hij slikte en liep naar de rand van de klif, waar hij een meisje languit met chips en wijn op het gras zag liggen. Even trok hij zijn wenkbrauw op, maar daarna besloot hij om toch maar op haar af te stappen. Hij kon immers wel wat drank gebruiken. “Staat er op die fles een naam of is het voor publiekelijk gebruik?” vroeg hij op een kille toon aan haar, zijn wenkbrauwen naar haar opgetrokken, zijn handen nog altijd nonchalant in zijn zakken gestoken en zijn sigaret half hangend van zijn lippen. Het had niet meer veel nodig of het zou op de grond vallen, maar dat zou Hunter een worst wezen. Die krengen waren toch giftig voor zijn longen. Eigenlijk zou hij moeten stoppen met roken, maar ja.

Hunter moest eerlijk toegeven dat hij lichtelijk verrast was door het feit dat het meisje begon te glimlachen. Hij had vaak genoeg meegemaakt dat mensen een defensieve muur om zich heen optrokken wanneer hij begon met spreken. Het feit dat dit meisje niet zo snel aangebrand was en dat ze zelfs toegeeflijk reageerde, zorgde ervoor dat hij ietwat ontspande. Hij meende haar eerder in het huis te hebben gezien, wat bevestigd werd toen ze aangaf dat ze de fles wijn uit het huis gejat had. Ze was dus ook iemand die zich niet erg aan de regeltjes hield, iets wat hij wel kon waarderen. “Klinkt als een aanlokkelijk idee,” sprak hij op een rustige manier. Een glimlach was bij hem dikwijls aanwezig en zelden trokken zijn mondhoeken zich omhoog, maar nu kwam er toch lichtelijk druk op te staan wat ervoor zorgde dat het eruitzag als een grimas. Hij zag het zetje tegen de zak chips aan als een teken dat hij zich bij haar kon voegen en ging naast haar zitten, de fles wijn van haar overnemend en er een slok van pakkend. “Goed spul, maar sterkedrank werkt beter,” zei hij tegen haar. Toen ze haar vraag stelde, verraste ze hem weer. Hij was dus niet de enige die het huis een vervelende bende vond en er soms even aan wilde ontsnappen. Als het aan hem lag, brak hij door die vervelende lus en ging hij weer naar huis, maar de kans dat zijn vader hem dan het ziekenhuis in zou slaan – of andersom – was aanwezig en dat was een risico dat hij niet wilde riskeren. “Beiden,” antwoordde hij dus op haar vraag. “Al is het meer om het huis te ontsnappen, om eerlijk te zijn. Het irriteert me hoe klein zo’n groot oppervlakte kan lijken als het bewoond wordt door een bende puberende, irritante kinderen.” Hij nam nog een slok van de fles en zette deze toen naast haar neer. Hij leunde naar achteren en steunde op zijn elleboog terwijl hij met één oog dichtgeknepen naar het schouwspel voor hem keek. “En jij?” vroeg hij na een korte stilte. “Was je het daar ook zat?”

Aha, een stadsmeisje dus. Hunter had ook in de stad gewoond. In Londen, om precies te zijn. De toeristische plekken waren mooi geweest, maar voor de rest waren er ook buurten geweest waar je na een bepaald uur beter niet kon komen. Hunter had zich altijd prima weten te verweren tegen van die stoere types die dachten dat ze alles konden maken omdat ze drugs konden dealen op een bepaald uur, maar hij had ook verhalen gehoord van personen die minder geluk hadden. Hij was echter geen redder in nood en dus had hij zich meestal weggedraaid van groepjes jongens die zelf de problemen gingen opzoeken. De enige keer dat hij zich bemoeid had, was toen een meisje lastiggevallen werd en de situatie uit de hand dreigde te lopen. De situatie was toen nog meer geëscaleerd toen hij zijn bijzonderheid had gebruikt. Dat was ook één van de redenen geweest dat hij naar dit huis en de lus was moeten gaan. Het was anders niet veilig meer voor hem om op straat te komen. Hunter werd weer naar het hier en nu getrokken toen het meisje haar vraag stelde. Hij besefte dat hij niks over haar eerdere opmerking had gezegd en dat hij enkel geknikt had, maar liet het maar zo. Wat viel er immers nog te zeggen? “Ik ben al iets meer dan een jaar hier, geloof ik,” zei hij tegen haar. “Wat nog niks wil zeggen, want blijkbaar ken ik de helft van het volk dat in dat huis woont niet eens.” Niet dat hij een poging had gedaan om zich daarvoor te interesseren, maar goed. “Het feit dat mensen zo met hun bijzonderheid bezig zijn, interesseert me ook geen moer. Ik doe er zelf niks aan en ik voel ook niet de drang om het trainen.” Waarom zou hij? Het was toch op zijn sterkst wanneer hij woedend was en tot nu toe was iedereen in dat huis zo verstandig geweest om hem niet te provoceren. Hopelijk voor hun bleef het ook zo. Hunter nam nog een grote slok wijn en gaf de fles toen weer aan haar. “En op wat voor manier maakte je dan eerst plezier?” vroeg hij met een sarcastische ondertoon. “Door feestjes te organiseren en piñata’s kapot te meppen?”

Hunter haalde kort zijn schouders op. “Ik zie niet in waarom ik dat niet zou doen,” sprak hij. “Je kunt wel steeds zoetjes doen voor je omgeving en je meningen voor je houden, maar bereik je daar iets mee?” Ja, dat mensen je mochten, maar daar gaf Hunter geen ene moer om. Als hij al wilde dat iemand hem mocht, dan was dat om hoe hij was als persoon en niet om iemand die hij pretendeerde te zijn. En hij verwachtte van de anderen ook dat ze dat zouden doen, al kon hij niet beloven dat hij hun “echte” karakters even goed kon appreciëren. Hij moest toegeven dat hij het meisje naast hem wel een kans wilde geven. Ze leek duidelijk niet onder de indruk te zijn van zijn sarcasme en gaf in plaats daarvan gewoon normaal antwoord, met een lach en wat geplaag. Dat kon Hunter op zich wel appreciëren en gaf hem niet het gevoel dat hij al gelijk weg wilde gaan van het gesprek, iets wat zeldzaam bij hem was. Hunter richtte zijn ogen weer op haar toen ze begon te praten over haar leven in Los Angeles en fronste zijn voorhoofd. Hij had al wat het één en ander met drugs meegemaakt, maar het uitgaansleven had hem nooit echt geboeid en daar had zijn thuissituatie hem dikwijls ook niet de kans voor gegeven. Natuurlijk was hij vaak weggeweest bij zijn vader, maar het was niet dat hij zijn zinnen was gaan zetten op dronken worden, zichzelf volspuiten met drugs en met één of andere chick die hij niet kende in bed belanden. Alsjeblieft, zeg. Hij moest er niet aan denken. Hij verstijfde kort toen ze haar vraag stelde en keek haar zijdelings aan. “Ik ga gebruik maken van het feit dat ik geen antwoord hoef te geven,” zei hij rustig tegen haar. “Misschien dat ik je dat ooit nog wel eens vertel, maar niet nu.” En daar moest ze het dan maar mee doen. “Maar doorbreken in de muziek, hè?” ging hij verder. “Dus je denkt wel dat je kunt zingen?” Zijn mondhoeken drukten zich weer even omhoog. “Laat dan eens iets horen,” daagde hij haar vervolgens uit.

Het meisje begon erover dat hij het misschien niet mooi kon vinden omdat hij een andere muzieksmaak had. Hunter haalde zijn schouders op. “Dat kan ik pas bepalen als ik het hoor,” was zijn nonchalante antwoord op haar woorden. Hij ging er eens goed voor zitten en toen ze haar ogen sloot, trok hij zijn wenkbrauw op. Hij had al eerder gezien dat mensen het blijkbaar comfortabel vonden om met hun ogen dicht te zingen omdat ze zich even konden afsluiten van de wereld en zich dan minder ongemakkelijk zouden voelen, maar het bleef altijd raar om te zien. Ze begon echter direct met zingen en Hunter leunde verrast een klein beetje naar voren en hield zijn hoofd wat naar beneden zodat hij het geluid nog beter op kon vangen. Ze had een zuivere stem en eentje die uniek was. Ja, ze kon wel goed zingen, besloot hij. Zijn mondhoeken drukten zich ongewild nog iets meer omhoog en hij leunde wat naar achteren zodra ze het refrein zong. Ze stopte met zingen en haar ogen gingen weer open, waarna ze hem na een slok wijn te hebben gedronken vroeg wat hij ervan vond. “Het klonk niet slecht,” antwoordde hij rustig. “Je stem klinkt erg uniek. Ik denk niet dat veel zangeressen je na zouden kunnen doen al zouden ze het nog zo hard proberen.” Hij had opgemerkt dat er meerdere mensen waren die in hun richting keken. Sommigen keken geïrriteerd, anderen weer geïnteresseerd en er was zelfs iemand bij die begon te klappen. “Het is jammer dat ze je kunsten na vandaag weer zullen vergeten,” sprak hij op een rustige manier. Hij richtte zijn blik weer op haar. “Is er geen mogelijkheid om uit de lus te geraken en weer terug naar Los Angeles te gaan? Hier zullen ze je na vandaag niet meer herinneren als je voor ze gaat zingen, maar in je eigen omgeving die niet aangetast is door de lus wel.” Ze kon nu zelf kiezen of ze haar verhaal wilde delen, maar aangezien Hunter haar afgekapt had toen hij daar een keuze voor had, nam hij aan dat ze daar niet al te veel over ging zeggen.