Half light

14:23. Sinds hij die ochtend hier was komen zitten, was er nog helemaal niet veel gebeurd. Hij was tegen een boom aan gaan zitten, de grote wolf die hij nu al een week bij zich had, was vlak bij hem gaan liggen. Hij kon het over zijn hart niet krijgen om hem te laten verdwijnen, omdat hij dan pas echt helemaal alleen zou zijn. Hij wilde niemand anders meer zien, maar helemaal alleen zijn, was ook niet aan hem besteed. Al kon het dier natuurlijk niet praten, zijn aanwezigheid gaf hem wel troost. Anders hadden zijn gedachten hem waarschijnlijk van binnen uit vernietigd.

Het geluid van de zee werkte ook kalmerend. Het was misschien niet echt een goed idee geweest om ook weer boven aan de klif te gaan zitten, maar de plek had hem aangetrokken. Zoals altijd wanneer hij periodes als deze had. De negatieve emoties hadden de positieve overstemd, en dan was hij nooit aangenaam gezelschap. Hij wilde het Haythel niet aan doen om hem in zo’n periode van dichtbij te moeten meemaken. Ze had al zoveel voor hem gedaan, en hij voelde zich niks anders dan een last momenteel. Een overbodige aanwezigheid.

”Hello,” Klonk ineens een onbekende stem. Oskar schrok zichtbaar op, draaide zijn hoofd met een ruk naar de nieuwkomer. Hij staarde hem voor een onbeleefd lange tijd aan, maar hij kon letterlijk geen woord uit zijn mond krijgen. Hij had al twee dagen geen woord gesproken, dus hij was zo’n beetje vergeten hoe hij zijn stem moest gebruiken. Toen hij eenmaal door kreeg hoe rude hij eigenlijk was, schraapte hij zijn keel. ”Hi”, Zei hij, zijn stem klonk onvast, een beetje raspend, alsof hij verkouden was.

14:26. De ongemakkelijke stilte was niet zijn bedoeling, maar hij kon er gewoon niks aan doen. De wolf draaide zijn kop naar hem toe, om te checken of hij zich wel oké voelde. Het dier was ook verbonden met zijn emoties, voelde zijn angst of stress perfect aan. Maar Oskar was niet bang of gestresst momenteel, de nieuwkomer had niet echt effect op zijn emoties. Wel op zijn gedrag. Hij wilde eigenlijk weg flitsen, maar daar was het ook te laat voor. Hoewel hij extreem sad was, was hij nog altijd niet het type om iemand gewoon te laten staan nadat hij had aangegeven een gesprek te willen beginnen.

Daarom forceerde hij zichzelf om netjes de begroeting terug te kaatsen. Een glimlachje lukte nog niet tho, hij was nog steeds een beetje te hard geschrokken van de onverwachte aanwezigheid van de jongen. ”My name is Laxus,” Stelde die zich ondertussen voor. ”I’m Oskar”, Zei hij terug, deze keer wel met een klein glimlachje. Laxus bekeek even de schaduwwolf, die al enkele dagen zijn companion was. Eigenlijk moest die ook een naam krijgen, maar dan zou hij er nog meer gehecht aan raken.

”Are you new in the loop?” Vroeg Laxus plots. Een vreemde vraag, vond hij, aangezien hij hem wel al een paar keer voorbij had zien lopen. Maar ja, met die tattoos was hij ook gewoon makkelijker te onthouden. Zelf had hij niet zo’n typerend uiterlijk dat mensen lang bij bleef. ”Ehm no, actually. I’ve been here for quite a while now”, Antwoordde hij. Zou hij nu heel eerlijk zijn? ”Honestly I thought you looked a bit scary, with those tattoos and all, so I avoided talking to you”, Zei hij met een verontschuldigend grijnsje. Of hij echt bang moest zijn, viel nog maar te zien. Hopelijk niet, want hij had even echt geen zin in ruzie.

14:28. De jongen was zo vrij om naast hem te komen zitten. Hij had ook de behoefte niet hem weg te jagen. Misschien had hij hem wel helemaal verkeerd in geschat. Want eerlijk gezegd, elke keer dat hij de jongen zag lopen, leek hij niet zo open op een random gesprekje. Dus had hij hem een beetje vermeden. Maar nu leek hij rustig, zelfs geïnteresseerd in hem. Iets wat hij niet verwacht had. Dus zou hij maar afwachten hoe het liep. Oskar beantwoordde zijn vraag, bracht daarmee Laxus blijkbaar in verlegenheid. ”Oh really? I’m sorry I haven’t noticed you before,” Zei hij. De jongen haalde zijn schouders op. ”Doesn’t really matter”, Zei hij zachtjes.

Uiteindelijk bekende hij ook dat hij hem wel vaker had ontlopen, dat dat ook wel de reden kon zijn dat hij hem niet herinnerde. Hopelijk was hij nu niet diep beledigd. Het zou niet de eerste keer zijn dat zijn spontane opmerkingen hem in de problemen bracht. ”Oh really?” Vroeg hij met een grijnsje. Ineens leunde hij naar hem toe, zijn gezicht vlakbij. Hij drukte een kusje op zijn neus. Oskar was nogal in de war, snapte niet waar dit zo plots vandaan kwam. ”Don’t worry I’m not that scary,” Zei hij er nog bij, alsof hij nu wel bewezen had dat hij heel erg soft was.

De attentie van Laxus ging vervolgens weer naar de wolf. ”So what’s that? Is that something of your Peculiarity?” Vroeg hij. Oskar knikte, en alsof de wolf wist dat het over hem ging, rekte hij zich uit en stond vervolgens op. Hij ging voor Laxus staan, zijn kop richting hem gekeerd. Hoewel hij de enige was die de dieren kon aanraken, konden ze zeker wel geïnteresseerd zijn in hun omgeving. ”It’s a wolf made out of shadows. It’s indeed a part of my gift”, Zei hij, blij dat het over iets zo simpel als zijn gave kon gaan. ”So, what magic can you do?” Vroeg hij toen nieuwsgierig. Het gesprek leed hem wel deels af van zijn verstoorde emoties, dus hij wilde het liefst van al nog een eindje in gang houden.

14:31. De reactie op zijn woorden was echt vreemd. Nog nooit in zijn leven had hij het meegemaakt dat iemand zo nonchalant een kusje gaf, aan iemand van hetzelfde geslacht dan nog, om dan te doen alsof er niks gebeurd was. Maar hé, wie was hij om er iets op te zeggen. Als hij er geen aandacht aan wilde besteden, zou Oskar dat ook niet doen. In plaats daarvan antwoordde hij op de vraag van Laxus. ”Shadows? Is that your gift?” Vroeg hij, waarop hij bevestigend knikte. ”Yeah I can do pretty cool stuff with shadows”, Grinnikte hij. Niet om op te scheppen, natuurlijk, het was gewoon een feit. Hij durfde er om te wedden dat Laxus zelf ook iets heel indrukwekkends bezat.

Daarom vroeg hij ook naar zijn peculiarity. ”Electricity,” Was het antwoord. Niet meteen iets waar hij heel vrolijk van werd. Hij deed zijn best om niet in elkaar te krimpen toen hij een korte demonstratie kreeg. Gelukkig liet hij de bal elektriciteit, die hij meer zag als fel flitsend licht, snel weer verdwijnen. ”What can you do with your powers?” Vroeg hij vervolgens. Meer uitleg dus. ”Well I can basically summon anything that comes to my mind out of the shadows of something, for example a tree”, Vertelde hij. ”And I can teleport from shadow to shadow, and even take a passenger with me, if I want”, Vervolgde hij. Hij wilde verder gaan, maar kapte zichzelf af. Het destructieve deel was er ook nog, maar daar wilde hij liever niet op in gaan.

14:34. Natuurlijk had hij wel kunnen verwachten dat er een demonstratie zat aan te komen. Hij had zich er echter niet op kunnen voorbereiden dat Laxus zijn kracht met elektriciteit te maken had. Anders had hij vriendelijk bedankt. Hij hoopte maar dat het straks niet ging bliksemen. Sowieso zou hij geen risico nemen en zou hij op tijd terug naar zijn kamer gaan. Of een andere plek waar hij binnen kon zitten en waar geen vensters waren. Zijn gezelschap begon vervolgens meer details te vragen over zijn gave, iets wat hij na al die tijd wel een beetje gewoon was geworden.

Zoals altijd vertelde hij de gevaarlijke kant er niet bij. Om twee redenen, ten eerste wilde hij er zelf niet te vaak aan herinnerd worden. Hij negeerde het bestaan er een beetje van. Ten tweede was het ook slimmer om zijn sterkste kant verborgen te houden. Zo kon niemand participeren op wat hij kon aanrichten. ”I see. That’s pretty cool. First time I heard something with the power of Shadows, fourth time I heard someone who could teleport,” Merkte Laxus op. Hij knikte instemmend. ”Teleportation is pretty common”, Grinnikte hij. Eigenlijk was zijn bijzonderheid niet zo heel bijzonder meer.

De wolf had nu wel weer genoeg gezien, hij liep weg van Laxus. Blijkbaar zag hij hem niet als een bedreiging, zelfs niet met zijn bliksemkrachten. Hij liep richting een boom om daar te gaan snuffelen. Vervolgens volgde hij iets wat waarschijnlijk het spoor van een knaagdier moest zijn. ”So is light your weakness then?” Vroeg Laxus ineens, alsof hij gedachten kon lezen. Hij knikte voorzichtig. ”It scares the life out of me”, Lachte hij. ”I can’t use my powers when I’m standing in bright light”, Vertelde hij. Waarom vertelde hij in godsnaam zijn zwakte aan een jongen die de kracht bezat om zijn ergste nachtmerrie te laten uitkomen?

14:37. Hield hij niet van licht omdat hij zijn gave dan niet kon gebruiken, of was het door zijn gave dat hij automatisch minder hield van licht? Hij was er na al die jaren nog niet aan uit. Het enige wat hij wist, was dat hij bliksem maar niks vond. Net zoals het heldere licht van de vuurtoren, als die eenmaal aan was gegaan. Flitsend licht was nog erger dan helder licht, dan schrok hij zich kapot. Constant fel licht was het gevaarlijkste tho. In een kamer zonder schaduwen, kon hij niks. Zijn schaduwdieren waren ook minder sterk, al konden ze nog altijd genoeg schade aanrichten. Maar dan moest hij die al bij zich hebben nog voor hij die kamer binnen stapte, en hij liep ook niet constant rond met een summon.

”Really? Not at all?” Vroeg Laxus, toen hij bekend had dat licht inderdaad zijn sterkte was. Waarom was hij er zo nieuwsgierig naar? Oskar schudde lichtjes zijn hoofd. Misschien was het slimmer om maar niet te vertellen dat zijn schaduw summon wel nog kon functioneren in het licht. Hij mompelde nog iets, maar sprak toen snel verder. ”I’m glad my power can’t be blocked that easy. There was this one man who could block it, but that man was just.. a maniac,” Vertelde Laxus. ”You want to hear more about him? It’s a crazy story,” Vroeg de jongen vervolgens. Hij keek even naar de tijd. ”Sure, tell me your story”, Zei hij, toen hij geconstateerd had dat het nog wel zou lukken voor de regenbui begon.

14:38. Nog steeds was hij zich van geen kwaad bewust. De jongen met zijn intimiderende tattoos bleek dan toch vriendelijker te zijn dan hij in eerste instantie had gedacht. Maar hij was dan ook weer erg naïef, leefde in zijn eigen wereldje. Laxus had de stempel ‘veilig’ gekregen. Net zoals Haythel, al had zij achteraf ook soort van aangetoond dat hij niet altijd juist zat. Maar daar wilde hij nu niet over nadenken. Hij wilde ook gewoon heel graag geloven dat Laxus een vriendelijke jongeman was die hem geen kwaad zou doen. Natuurlijk had hij wel eens gehoord dat hij dat helemaal niet was, maar hij was zo anders nu. Roddels waren ook alleen maar dat, vaak aangesterkt door de personen die ze rondvertelden.

Om zichzelf ook maar af te leiden van zijn eigen gedachten, stemde hij in met het verhaaltje dat de jongen wilde vertellen. Hij wist niet echt wat hij er van moest verwachten. ”Alright, you might wanna sit back a bit. It’s not the nicest story you’ll hear,” Zei hij nog, met zo’n grijnsje dat Oskar dacht dat hij een grapje maakte. Maar uiteindelijk kreeg hij toch gelijk. Het was inderdaad wel een heel heftig verhaal. Hij had ook zijn fair share aan tegenslagen gehad, maar dit was toch weer iets helemaal anders. ”And Simon didn’t come after you?” Vroeg hij op het einde van het verhaal. Het zou wel heel rot zijn voor Laxus als die psychopaat hier kwam opduiken.