Half light

14:43. Het verhaal had wel een diepe indruk op hem nagelaten. Het klonk allemaal zo heftig. Gelukkig was hij hier nu wel veilig. Of dat was toch wat Oskar er van dacht. Zou die Simon van de loops af weten? Hij besloot om er maar gewoon naar te vragen. Het antwoord dat hij kreeg, maakte hem nog meer bezorgd om Laxus. Er zaten nog steeds mensen achter hem aan, om hem terug mee te nemen naar de gek die hem in eerste instantie had vastgezet. Hij vertelde dat hij al vaker van schuilplaats had moeten veranderen omdat ze er achter waren gekomen waar hij zich verstopt had.

Echter voor hij er nog meer naar had kunnen vragen, vroeg hij naar een verhaal van zijn kant. ”But enough about me. Have you anything intriguing to say about yourself?” Had hij gezegd. Oskar was er door overvallen. Hij versteef een beetje. ”I.. Ehh”, Mooi, nu begon hij nog over zijn woorden te struikelen ook. ”My life isn’t even half as interesting as yours”, Zei hij dan maar, als excuus. ”I would bore you”, Glimlachte hij verontschuldigend. ”Besides, it’s time for me to go inside, I don’t want to be stuck in thunderstorm”, Zei hij, waarna hij op stond en rond keek, zoekend naar zijn wolf.

14:44. Als er iets is waar hij liever niet te veel aan terug dacht, was het zijn tijd voor de loop. Hij was deze binnen gekomen en altijd in dezelfde gebleven, dus hij had niet echt veel leuke herinneringen aan betere plekken. Hij zou zichzelf ook nooit ergens anders kunnen zien wonen dan in Noorwegen, al was het op een dag die zichzelf eindeloos lang bleef herhalen. Misschien was hij wel een beetje weg gevlucht van zijn verleden, de dingen die hij had gedaan. Hij had er nooit de verantwoordelijkheid voor opgepakt. Als hij maar lang genoeg volhield dat het niet was gebeurd, zou hij het op een dag zelf gaan geloven.

Maar dan hielp het natuurlijk niet als iemand het zat op te rakelen. Dus hij verzon een leugentje, om er voor te zorgen dat hij er niet op zou moeten antwoorden. Laxus had hem 100% door tho. ”I think your life is interesting enough to talk about, but perhaps you don’t have the guts to do so,” Zei hij, op zo’n manier dat het niet eens klonk als een belediging. Maar dat was het wel, besefte Oskar. Hij zou er niet tegenin gaan. Het was ook wel de waarheid. Het was confronterend.

Dus was het tijd om weg te gaan. Zo snel was hij er niet van af tho. Laxus stond ook op, om blijkbaar terug te keren naar de villa. ”Shall we walk back together? I’m not planning on staying here either. I don’t want to get all drenched,” Zei hij. Oskar probeerde er niet tegen in te gaan. ”Sure”, Zei hij daarom, probeerde niet zenuwachtig te klinken. Hij floot even kort op zijn vingers, waardoor de wolf op hen kwam af gelopen. Hij hoopte heel erg dat Laxus onderweg niet nog meer vragen zou gaan stellen. ”Let’s go.”

14:46. Voor nu was het ergste vermeden. Laxus drong ook niet aan, liet hem alleen maar weten dat hij vond dat hij geen lef had. Hij kon er ook niks aan doen tho, hij had het nog steeds niet verwerkt. In de fight-or-flight respons, was hij duidelijk het vluchten gewend. Niet alleen van fysieke aanvallen, maar ook van zijn eigen problemen en gevoelens. Hij zat niet voor niks al de hele dag op de kliffen. Hij had het nog nooit tegen iemand gezegd, de enige die er van af wisten waren de mensen die er bij betrokken waren geweest. En die zag hij waarschijnlijk toch nooit terug.

Maar deze informatie aan een vreemde geven? Dat zou hij niet doen. Zelfs niet als ze er rechtstreeks naar vroegen. Het duo was ondertussen op het strand aangekomen, de wolf begon weer wat verkennend rond te lopen. Oskar hield hem in de gaten, niet omdat hij bang was dat hij te ver weg zou rennen, maar omdat hij er wel van genoot. De wolf was zo zorgeloos, in tegenstelling tot hijzelf. ”So you still have nothing interesting to share with me?” Vroeg Laxus ineens nog een keer.

De jongen draaide zijn hoofd weer terug naar de andere. Wat was zijn hele bedoeling eigenlijk? Als er iets was waar hij niet aan toe zou geven, was het druk om iets te vertellen wat hij niet wou vertellen. ”It’s not cause you ask me again I will answer you now. I told you before, I don’t have anything interesting to tell you”, Zei hij opnieuw, rustig maar zeker van zijn woorden. Of hij nog zeker was dat hij de situatie in de hand had, was iets anders.

14:49. Normaal zou hij gewoon naar het huis zijn geteleporteerd, maar hij had zich over laten halen om te wandelen. Op zich geen probleem, hij kon ook wel genieten van de wandeling. Langs het strand, langs de zee. Zolang ze niet te dicht bij het water gingen en hij binnen was voor het onweer begon. Het hing heel duidelijk in de lucht dat er bliksem zat aan te komen. Zelfs hij kon dat voelen. Helaas kon hij hier op het strand niet teleporteren, want er waren geen schaduwen. Alsof Laxus dat zo gepland had, vroeg hij nogmaals naar zijn verleden. Er was geen mogelijkheid om te vluchten nu. Maar hij liet zich ook niet intimideren.

Zijn verleden was zijn zaak, niet van de ander. Maar die was niet zo blij met zijn antwoord, zo bleek maar. ”I gave you a chance,” Klonk zijn stem, ineens heel kil. Het volgende moment flitste er elektriciteit rond zijn lichaam heen. Oskar deed een stap weg van hem, wendde zijn blik af. Vervolgens trok de jongen een hele bliksemstraal uit de lucht naar beneden. Hij voelde zijn mond droog worden en zijn maag ineenkrimpen. Hij haatte dit zo hard. Dat wist Laxus, en hij maakte er misbruik van. De schaduwwolf stond ondertussen stil, zijn aandacht volledig op de getatoeëerde jongeman.

”Is there a way you prefer to get tortured?” Vroeg Laxus, met een grijns die hem alles behalve aan stond. ”I prefer not to get tortured, thank you very much”, Zei hij, uit alle macht probeerde hij zijn stem autoritair te laten klinken. Hij draaide zich om en zette het op een rennen, wat wel lastiger was in het zand. Gelukkig hield hij van hardlopen en had hij dus een goeie conditie. Hij ging recht op de bosrand af. Eenmaal daar was hij veilig, want dan zou hij weg kunnen teleporteren.

14:51. De sfeer was ineens helemaal omgeslagen, en hij wist niet waarom. Hij had helemaal niks mis gedaan. Was het nu zo erg dat hij niet zo open was over zijn verleden? Laxus gebruikte zijn zwakte tegen hem, natuurlijk. Waarom had hij dat niet zien aankomen? Oskar draaide zich weg van de bliksem, voelde de bekende stress van zijn angst alweer opkomen. Maar dat was nog niks vergeleken met de zenuwen die hij kreeg van Laxus’ enge lach. Of de woorden die hij zei. Wait whut, torture? He didn’t sign up for this. Daarom draaide hij zich met een vriendelijk bedankje om en begon te rennen.

”Oh and now you’re gonna run from me?!” Werd hem na geschreeuwd. ”We don’t have to end it like this!” Was het volgende dat hij riep. Oskar keek niet om tho, bleef verder rennen en keek niet om. ”C’mon boy, we can have some fun!” Lachte hij toen vervolgens, die trouwens heel erg gestoord klonk. De schaduwwolf had hem ondertussen makkelijk ingehaald, aangezien die niet tegen werd gehouden door het zand. Ineens trof een bal van elektriciteit de wolf, die werd geabsorbeerd door de schaduw.

Toch zag hij het beeld even haperen. Licht was nog steeds een zwakte. Laxus was hem dus aan het aanvallen. Nog heel even.. En hij kon de bosrand halen. Daarvoor moest hij helaas misschien de wolf opofferen. Met een kort knikje stopte het dier abrupt in het zand en draaide zich om. Nu spurtte hij richting de jongen met zijn enge tattoos. Oskar keek heel even over zijn schouder. De wolf sprong door Laxus heen en beet zich vast in zijn schaduw, ter hoogte van zijn arm. Die pijn zou de jongen nu ook voelen, zonder dat hij er ook maar iets aan kon doen, aangezien hij de wolf niet kon aanraken. Het zou hem misschien niet volledig stoppen, maar het zou hem tijd geven om de laatste honderd meter naar veiligheid te overbruggen.

14:54. Het was beginnen regenen, en het onmiskenbare geluid van een donderslag weergalmde over het strand. Hij raakte echt in paniek nu, hij wilde hier helemaal niet zijn. Hij snapte ook helemaal niks van het gedrag van de jongen, hij was van het ene op het andere moment zo omgeslagen. Was dit alles omdat hij geweigerd had hem te vertellen over zijn verleden? Dan was Laxus eerlijk waar echt een dramaqueen. Niet dat hij dat in zijn gezicht zou zeggen. Nu wilde hij vooral zo snel mogelijk zo ver mogelijk van het strand en de jongen zijn.

De schaduwwolf was de ideale afleiding. Hij hoorde Laxus schreeuwen toen de wolf zich vast beet in zijn arm. De verdediging die de jongen probeerde op te halen, hielp niet echt. Ondertussen was hij over een rotsblok gesprongen, in de schaduw van de bomen. Nog heel even keek hij achterom. ”I will kill you when I find you!” Riep de jongen hem nog na. Oskar twijfelde even of hij de wolf moest laten doorgaan, maar hij floot uiteindelijk weer op zijn vingers. De wolf liet los en rende richting de bomen, waar hij zou verdwijnen als hij de schaduw raakte. Oskar zelf teleporteerde weg, naar de villa, om vervolgens zo snel mogelijk naar binnen te lopen. Hij was echt wel done met vandaag.